Είχαν τον τρόπο τους οι Αρχαίοι Έλληνες: Τα φαγητά που χρησιμοποιούσαν για να ανεβάσουν την λίμπιντο στα ύψη

Οι τροφές που ανεβάζουν την λίμπιντο, την επιθυμία και την αντοχή υπήρχαν από την αρχαιότητα. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν θα μπορούσαν να μην συμμετέχουν σε αυτή την αναζήτηση. Παράλληλα, δείτε τις 5+1 τροφές που έτρωγαν οι Αρχαίοι Έλληνες.

Ο Ιπποκράτης αναφέρει τις φακές ως μια τροφή που μπορεί να κρατήσει έναν άντρα ικανό σε μεγάλη ηλικία, και μαζί του συμφωνούσε ο Αριστοτέλης.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Επιβεβαιώνει το χειρότερο σενάριο ο Τάσος Αρνιακός: «Δεν τελείωσαν οι βροχές και τα κρύα...» - Ανατροπή του καιρού μετά τις 9/5 (video)

Ο Πλούταρχος πάλι πρότεινε την φασολάδα ως φαγητό που αυξάνει την λίμπιντο. Η συγγραφέας Λένα Τερκεσίδου, αναφέρει στο βιβλίο της «Πολύτιμες Αρχαίες Αφροδισιακές Συνταγές», μερικές από τις τροφές που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες ως αφροδισιακές.

Μεταξύ τους είναι φαγώσιμοι βολβοί που οι αρχαίοι πρόγονοί μας τους μαγείρευαν με διάφορους τρόπους και τους έτρωγαν με σαλάτα, η οποίες περιείχαν μέλι και σουσάμι, δυο τροφές που επίσης αυξάνουν τη λίμπιντο. Το σκόρδο είναι ίσως το πιο γνωστό αφροδισιακό που χρησιμοποιούνταν από την αρχαιότητα. Την εποχή του Ομήρου αναφέρεται πως οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν σκόρδο καθημερινά.

Τα μανιτάρια επίσης θεωρούνταν αφροδισιακά, με τις τρούφες να είναι στην κορυφή. Στην ίδια κατηγορία βρίσκονται τα κρεμμύδια, ο σταφυλίνος και τα πράσα.

Ο συγγραφέας Rudolph Brasch μάλλον συμφωνεί στο δικό του βιβλίο με τίτλο «How did sεx begin?». Γράφει χαρακτηριστικά ότι ο έρωτας και το φαγητό συνυπήρχαν στους αρχαίους Έλληνες. Στα συμπόσια τους, στα οποία παρευρίσκονταν μόνο οι εταίρες, έτρωγαν καρπούς, σταφύλια, σύκα, όσπρια και ένα άγνωστο φίλτρο, ένα ποτό με βάση το μέλι και άγνωστα συστατικά που προκαλούσε ερωτική ευφορία.

Από την άλλη, ο Ιπποκράτης πίστευε πως η μέντα κούραζε το σώμα και περιόριζε της τη στuση. Μαζί του όμως δεν συμφωνούσαν όλοι, αφού ο Αριστοτέλης είχε συμβουλεύσει τον Μέγα Αλέξανδρο να μην δίνει στους στρατιώτες του να πίνουν αφέψημα μέντας, αφού το θεωρούσε ως ένα πολύ δυνατό αφροδισιακό.

Το σέλινο ανήκει στην ίδια κατηγορία, αφού κάποιοι στην αρχαία Ελλάδα το απέφευγαν συνδυάζοντάς το με τον θάνατο, αλλά ο Όμηρος στην «Οδύσσεια» το αναφέρει ως μια τροφή που ανεβάζει κατακόρυφα το πάθος.

«Μεθέπων, Εγέρτης, Μαρπσάς...» - Τα «κουλά» ονόματα που έδιναν οι Αρχαίοι Έλληνες στα σκυλιά τους

Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν τα δικά τους ονόματα για να δίνουν στους σκύλους τους, και σήμερα όταν τα ακούμε μας φαίνονται αστεία και περίεργα. Ποια είναι αυτά;

Πολλά από αυτά που κάνανε στην αρχαιότητα μας φαίνονται αξιοσημείωτα γιατί δεν τα έχουμε συνηθίσει, και ένα ακόμα παράδειγμα είναι αυτό που έκαναν με το ελαιόλαδο. Φανταστείτε τώρα να φωνάζετε τους σκύλους σας με τα παρακάτω ονόματα:

Η Αταλάντη, η διάσημη κυνηγός της Ελληνικής μυθολογίας, ονόμασε το σκυλί της Αύρα. Ένα αρχαιοελληνικό βάζο του 560πχ απεικόνιζε την Αταλάντη με άλλους ήρωες και τα κυνηγόσκυλα τους να σκοτώνουν τον σπουδαίο κάπρο της Καλυδωνίας.

Επτά ονόματα σκύλων αναγράφονται στο αγγείο (κάποια παραβιάζουν τον νόμο του Ξενοφώντα) ο Ορμητικός, ο Μεθέπων, ο Εγέρτης, ο Κόραξ, ο Μαρπσάς, ο Λάμπρος και ο Εύβολος.

Άργος λεγόταν ο πιστός σκύλος του Οδυσσέα, που πριν πεθάνει αναγνώρισε τον κύριο του μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια.

Ο Ρωμαίος ποιητής Όβιδος (Ovid) δίνει τα ονόματα των 36 σκύλων του Ακταίωνα, του άτυχου κυνηγού της ελληνικής μυθολογίας που ξεσκίστηκε από την αγέλη του, ανάμεσα τους ήταν ο Τίγρης, η Λαίλαπα, ο Αίολος και ο Αρκάς.

Ο Πόλουξ αναφέρει άλλα 15 ονόματα σε μία λίστα που βρέθηκε στην Κολουμέλλα. Η μεγαλύτερη όμως συντάχθηκε από τον λάτρη αυτών των ζώων Ξενοφώντα. Διάσημα ονόματα ήταν: ο Λευκός, ο Μελανός, ο Άνθος, η Θύελλα, ο Θηρευτής, ο Σκαφτιάς, ο Φύλαξ και διάφορα άλλα.

Ο Μέγας Αλέξανδρος τίμησε τον πιστό του σκύλο τον Πέριτα ονομάζοντας μια πόλη στο όνομα του. Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς υπενθυμίζουν να επαινούν τους πιστούς τετράποδους συντρόφους τους. Ο Άρειος, ο ιστορικός της μακεδονικής εκστρατείας, αναφέρει:

«Ένας πρέπει να αγγίξει το κεφάλι του σκύλου του, να το χαϊδέψει τραβώντας απαλά τα αυτιά του και να πει το όνομα του ή μια-δυο ενθαρρυντικές εκφράσεις, όπως “μπράβο” και “καλό σκυλί”.»

Ο Ξενοφώντας έγραψε για τα κυνηγόσκυλα τον 4o αιώνα π.Χ. και υποστήριξε πως τα καλύτερα ονόματα είναι μικρά, μία ή δύο συλλαβές, ώστε να προφέρονται εύκολα. Κανένα ελληνικό κυνηγόσκυλο δεν ονομαζόταν Θρασύβουλος ή Θουκυδίδης!

Η σημασία του ονόματος ήταν πολύ σημαντική για την ψυχολογία αφεντικού-σκυλιού, ονόματα που εξέφραζαν ταχύτητα, κουράγιο, δύναμη, εμφάνιση και άλλες αξίες ήταν συχνά. Ο ίδιος ο Ξενοφών ονόμασε το αγαπημένο του σκυλί «Ορμή».