Δύσκολες ώρες για τον Ανδρέα Ανδρεόπουλο: Κατέρρευσε από τα οικονομικά βάρη και ζει πλέον στο «Σπίτι του Ηθοποιού»
«Η Άννα Φόνσου με έψαξε και με βρήκε όταν της είπαν ότι είχα πρόβλημα»
Δύσκολες ώρες περνά ο ηθοποιός Ανδρέας Ανδρεόπουλος, καθώς κατέρρευσε από τα οικονομικά βάρη και πλέον ζει στο «Σπίτι του ηθοποιού».
Ο ίδιος μίλησε για το πώς κατέληξε να ζει εκεί και αναφέρθηκε με τα πιο όμορφα λόγια στην Άννα Φόνσου. Παράλληλα, δείτε την αποκάλυψη της Άννας Φόνσου για πασίγνωστη Ελληνίδα ηθοποιό.
«Έβγαλα χρήματα από το επάγγελμα. Δεν έγινα ποτέ πλούσιος, ζούσα αξιοπρεπώς. Τον τελευταίο καιρό είχα κάποιες αναποδιές και ατυχίες, που δεν θα ήθελα να τις αναφέρω δημοσίως.
Στο Σπίτι του Ηθοποιού ζω περίπου έναν χρόνο. Εδώ μέσα νιώθω τη ζεστασιά και τη θαλπωρή. Όμως δεν μπορώ να πω ότι νιώθω σαν τη ζεστασιά του δικού μου, πατρικού σπιτιού. Φιλοξενούμαι. Δεν μπορείς να ανταλλάξεις έτσι εύκολα τα συναισθήματα.
Η Άννα Φόνσου με έψαξε και με βρήκε όταν της είπαν ότι είχα πρόβλημα. Η Άννα είναι ένα πλάσμα που δεν μπορείς να το συγκρίνεις με κανένα άλλο», είπε ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος.
Καθηλώνει η Άννα Φόνσου: «Έπιασα πάτο όταν έχασα την αδερφή μου - Για 5 μήνες έμενα στο νεκροταφείο και της μιλούσα»
Συνέντευξη στην εκπομπή «Στούντιο 4» παραχώρησε η Άννα Φόνσου και καθήλωσε, μιλώντας για το θάνατο της αδερφής της. «Έπιασα πάτο όταν έχασα την αδερφή μου. Για 5 μήνες έμενα στο νεκροταφείο και της μιλούσα» ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Όταν έχασα την αδελφή μου, έπιασα πάτο. Ένιωσα ότι ως εδώ ήταν, δεν ήθελα να ζήσω ούτε μία μέρα παραπάνω. Είχα πάει το βράδυ, την έντυσα, την έβαψα και μιλούσα στο τηλέφωνο με τον Αλέκο Φασιανό πώς θα γίνουν τα χρώματα στο Σπίτι του Ηθοποιού. Μετά πήγα σπίτι μου, μια χαρά. Την άλλη μέρα πήγα και αγόραζα ταγεράκια. Παράλληλα, δείτε τι δήλωσε για τη Νόνικα Γαληνέα.
Με έπαιρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν: έλα στην εκκλησία, πρέπει να ξεκινήσει το μυστήριο. Τους έλεγα: δεν πειράζει, δεν θα γίνει η κηδεία. Με παίρνει ο γιατρός και μου λέει: είσαι με τα καλά σου; Του λέω: δεν θα ‘ρθω. Ήρθε και με πήρε με το αμάξι. Ως εκεί καλά.
Είχα πει να μοιράσουν ουίσκι και κάτι γλυκά που άρεσαν στην αδελφή μου, έβαλα και μουσικές που της άρεσαν. Το βράδυ γύρισα σπίτι, τους λέω «όλα έγιναν πολύ ωραία» και πέφτω λιπόθυμη. Με έβαλαν στην εντατική. Από ‘κει και μετά δεν ήθελα τίποτα, με έπαιρναν για δουλειές και τους έκλεινα το τηλέφωνο.
Είχα πληρώσει κάτι για να πηγαίνω κάθε μέρα στον τάφο της, της πήγαινα μπλούζες και τέτοια, είχα τρελαθεί. Μου λέει η κόρη μου, που είναι η κόρη της αδελφής μου που την έχω υιοθετήσει: αν δεν σταματήσεις να πηγαίνεις στο νεκροταφείο, δεν θέλω να σε ξαναδώ. Εκεί με ταρακούνησε.
Έμενα στο νεκροταφείο όλο το βράδυ, είχαμε ένα σπιτάκι, οικογενειακό τάφο και το κλείδωνα και έμενα εκεί μέσα μαζί της. Είχα βάλει μια καρέκλα μέσα εκεί και της μίλαγα όλη τη νύχτα. Αυτό κράτησε 5 μήνες. Ήταν το 2006. Η Μαρία νόσησε 6 μήνες στον πνεύμονα χωρίς να έχει καπνίσει ποτέ. Είχαμε πάει Αμερική, Λονδίνο αλλά δεν έγινε τίποτα.
Δεν υπάρχει τέτοιος πόνος, σου εύχομαι να μην έχεις ποτέ τέτοια σχέση αγάπης με δικό σου άνθρωπο».
Aκολουθήστε μας στo Google News
