Ασπρόμαυρες φωτογραφίες ελληνικών σχολείων μιας άλλης εποχής

Με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, σήμερα Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου, ανακαλούμε μνήμες και κάνουμε ένα ταξίδι στα σχολεία μιας άλλης εποχής, στην παλιά εποχή της Ελλάδας.

Στην εποχή των παππούδων μας τα σχολεία ήταν άλλα ισόγεια και άλλα διώροφα με μικρά παράθυρα και σκεπή, με μεγάλες αίθουσες για να χωράνε τα παιδιά. Ανάλογα με τον αριθμό των τάξεων, διακρίνονταν από μονοθέσια έως εξαθέσια.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Δυστυχώς επιβεβαίωσε τα χειρότερα ο Γιάννης Καλλιάνος: «Έχω μία ανησυχία ότι...» - Έτσι θα εξελιχθεί η κακοκαιρία τις επόμενες ώρες (video)

Δεν είχαν κυλικείο ούτε κάγκελα να το οριοθετούν και η πόρτα τους ήταν κατευθείαν σε δρόμο ή αλάνα, που μετατρεπόταν σε προαύλιο στα διαλείμματα. Αντίθετα, τα δικά μας σχολεία είναι μεγάλα και πολυόροφα με μεγάλα παράθυρα, με περίφραξη, αθλητικούς χώρους, μεγάλα προαύλια και έχουν τάξεις όχι μόνο για τα τμήματα αλλά και για διάφορες ειδικότητες.

Παλιά, οι τάξεις είχαν μια έδρα ξύλινη πάνω σε βάθρο, έναν μαυροπίνακα, γύρω - γύρω εικόνες σχετικές με τα σπουδαιότερα μαθήματα και θρανία με καρέκλες ενωμένα μεταξύ τους, φτιαγμένα από ξύλο. Στο θρανίο άνοιγε καπάκι για αποθηκευτικό χώρο.

Στις τάξεις αυτές προσπαθούσαν να ζεσταθούν με μια ξυλόσομπα, κουβαλώντας κάθε μαθητής καθημερινά ένα κούτσουρο.

Την παλαιότερη εποχή οι μαθητές φόραγαν σχολικές στολές, τη μαθητική ποδιά, χρώματος μπλε. Στα αγόρια ήταν σαν μπουφάν με φερμουάρ ή πουκάμισο με κουμπιά μπροστά, λευκό δαντελένιο γιακά και λεπτό ζωνάκι.

Οι δάσκαλοι ήταν πάντα προσεγμένοι με κουστούμι και οι δασκάλες με μακριά μπλε φούστα, άσπρο πουκάμισο και μαντίλι. Στην σύγχρονη εποχή οι δάσκαλοι και οι μαθητές ντύνονται όπως θέλουν, ανάλογα με τον χαρακτήρα τους, ενώ πολλές φορές το ντύσιμο τους αποτελεί έναν τρόπο επίδειξης γούστου και πλούτου. Πλέον, υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις έναν δάσκαλο από ένα μαθητή.

Οι δάσκαλοι παλιά ήταν αυστηροί, αδιάλλακτοι, καθισμένοι στις έδρες τους πάνω σε βάθρα, πιστεύοντας ότι όσο πιο ψηλά ήταν η έδρα, τόσο πιο σεβαστοί γίνονταν και προκαλούσαν το αντίστοιχο δέος. Χρησιμοποιούσαν την βέργα ή βίτσα για τιμωρία και παραδειγματισμό προς τους άτακτους ή αδιάβαστους μαθητές. Θεωρούσαν ότι ήταν το «απόλυτο αφεντικό» και δεν δέχονταν καμία αμφισβήτηση, καθότι αυτοί κατείχαν την γνώση.

Δίδασκαν όλα τα μαθήματα και όταν εξέταζαν κάποιον μαθητή και ήταν άριστος ή αρεστός σε αυτούς, τον έστελναν να κάτσει δίπλα στην ξυλόσομπα για να ζεσταθεί ως επιβράβευση. Οι μαθητές άκουγαν ήσυχοι και προσεχτικοί την παράδοση και περίμεναν στωϊκά να εξεταστούν σηκώνοντας δειλά-δειλά το χέρι τους. Στο δρόμο, αν έβλεπαν το δάσκαλο, έσκυβαν το κεφάλι τους ή έστριβαν από φόβο.