Συγκινεί η Μαρία Καρυστιανού για τη Γάζα: «Ως άνθρωπος και ως μητέρα στέκομαι με σκυμμένο κεφάλι μπροστά στις μαχόμενες μανάδες»

Η Μαρία Καρυστιανού συγκινεί με την ανάρτησή της στο Facebook σχετικά με το συνεχιζόμενο έγκλημα και τη γενοκτονία στη Γάζα, ασκώντας έντονη κριτική στην αδρανή στάση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στον παλαιστινιακό λαό που δοκιμάζεται και ζει σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης και φτώχειας.

Καρυστιανού: «Τον γνωρίζουμε αυτόν τον πόνο, χάσαμε και εμείς τους πιο αγαπημένους»

Οι ουρές στους φούρνους για ένα κομμάτι ψωμί είναι ατελείωτες, ενώ οι εικόνες από τις κηδείες παιδιών τσακίζουν κόκκαλα.

Μία ολόκληρη παιδική ηλικία που θυσιάστηκε στα ερειπία ενός πολέμου, ένας ολόκληρος λαός που πεθαίνει μαρτυρικά, όσο ο κόσμος παρακαλουθεί σιωπηρά μία σύγχρονη γενοκτονία από τον καναπέ του σπιτιού του και την Ελλάδα να αδρανεί.

Η μητέρα της Μάρθης Ψαροπούλου και πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών των Θυμάτων των Τεμπών τονίζει ότι «οφείλουμε να σταθούμε στην σωστή πλευρά της ιστορίας. Να διαμαρτυρηθούμε, να στηρίξουμε , να βοηθήσουμε».

Αρνούμαι να πιστέψω πώς ήταν αυτή η φωνή της Ελλάδας… Δεν είναι δική μας αυτή η ντροπιαστική επιλογή. Η δική μας φωνή δεν συντάσσεται με το σκοτάδι. Η δική μας φωνή είναι άλλη από τη φωνή τους κέρδους και του μίσους», συμπληρώνει για την ασύλληπτη τραγωδία στη Λωρίδα της Γάζας.

Η ανάρτηση της Μαρίας Καρυστιανού

Αβάσταχτος ο πόνος, η αδικία , η απελπισία…
Πόση θλίψη Θεέ μου…
Ποιοί είναι ΑΥΤΟΙ που αποφασίζουν ποιός θα έχει να φάει και ποιός να γιατρευτεί;; Με ποιο δικαίωμα κάποιος αποφασίζει για άλλον αν θα ζήσει ή θα πεθάνει;

Η ανθρωπότητα υποφέρει. Στέγνωσε από ανθρωπιά και σεβασμό.
Η μυρωδιά του θανάτου μας καίει ολόγυρα!
Σε ένα βαθύ επίπεδο όλοι το αισθανόμαστε αυτό… αν όχι δεν ανήκουμε πλέον στους ανθρώπους…

Οφείλουμε να σταθούμε στην σωστή πλευρά της ιστορίας.
Να διαμαρτυρηθούμε, να στηρίξουμε , να βοηθήσουμε.
Την ξέρουμε καλά αυτήν την μυρωδιά. Τον έχουμε νιώσει αυτό τον κεραυνό στα μύχια της ψυχής μας!

Κουβαλάμε στα κύτταρά μας χρόνια ξεριζωμού, πολέμου, θανάτου, σκλαβιάς.
Πώς γίνεται να μην κατανοούμε, να μην συμπονούμε, να μην κοιτάμε προς τα εκεί;
Σταματήσαμε να λογιζόμαστε για άνθρωποι;

Οχι. Αρνούμαι να πιστέψω πώς ήταν αυτή η φωνή της Ελλάδας… Δεν είναι δική μας αυτή η ντροπιαστική επιλογή. Η δική μας φωνή δεν συντάσσεται με το σκοτάδι. Η δική μας φωνή είναι άλλη από τη φωνή τους κέρδους και του μίσους.

Τον γνωρίζουμε αυτόν τον πόνο, χάσαμε και εμείς τους πιο αγαπημένους… Αρνούμαστε
να μείνουμε θεατές της πιο φρικτής τους φαντασίωσης.. και τώρα μας καταδικάζουν και ως συνεργούς σε δολοφονίες άμαχου πληθυσμού, σε δολοφονίες παιδιών! Ήμαρτον!

Ως άνθρωπος και ως μητέρα στέκομαι με σκυμμένο κεφάλι μπροστά στις μαχόμενες μάνες…
Σιωπούμε όταν τα μωρά κοιμούνται, όχι όταν πεθαίνουν…
Όταν πεθαίνουν , χρέος μας είναι να γινόμαστε θεριά ανήμερα ….
Χρέος μας!
«Οὒτοι συνέχθειν,ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν»…