Νίκος Παπάζογλου: Από τους πιο επιδραστικούς Έλληνες τραγουδιστές, άνοιξε τον δρόμο για μια ολόκληρη γενιά ομοτέχνων του

Ο Νίκος Παπάζογλου, ο σπουδαίος τραγουδοποιός από τη Θεσσαλονίκη, υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές και επιδραστικές φιγούρες της ελληνικής μουσικής σκηνής. Το ταλέντο του άρχισε να ξεδιπλώνεται στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ανοίγοντας τον δρόμο για μια νέα γενιά καλλιτεχνών, όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Ορφέας Περίδης και ο Σωκράτης Μάλαμας.

Ανάμεσα στα διαχρονικά του τραγούδια που σημάδεψαν το νεολαϊκό τραγούδι, ξεχωρίζουν τα «Τρελλή κι αδέσποτη», «Κανείς εδώ δεν τραγουδά», «Αύγουστος», «Υδροχόος», «Φύσηξε Βαρδάρης» και «Πότε Βούδας, Πότε Κούδας». Αυτά τα τραγούδια αποτέλεσαν σταθμό στη διαμόρφωση ενός νέου μουσικού ρεύματος στα τέλη της δεκαετίας του ’70, με την κυκλοφορία της εμβληματικής «Εκδίκησης της Γυφτιάς», ως αντίδραση στην έντονη πολιτικοποίηση της τέχνης κατά τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Η χαρακτηριστική συναυλιακή εικόνα του Παπάζογλου περιλάμβανε πάντοτε το κόκκινο φουλάρι και το μπαγλαμαδάκι του, τα οποία δεν αποχωριζόταν ποτέ κάθε καλοκαίρι, καθώς «όργωνε» τη χώρα με το συγκρότημά του, τη «Λοξή Φάλαγγα». Με την αυθεντικότητα και τη μοναδικότητά του, κατάφερε να δημιουργήσει ένα πιστό και αφοσιωμένο κοινό.

Γεννημένος στις 20 Μαρτίου 1948 στη Θεσσαλονίκη, ο Παπάζογλου ξεκίνησε τη μουσική του πορεία στα μέσα της δεκαετίας του ’60, παίζοντας ροκ σε συγκροτήματα όπως οι «Fratelli», οι «Μακεδονομάχοι» και οι «Olympians» του Πασχάλη Αρβανιτίδη. Μάλιστα, έγραψε τραγούδια για τον Πασχάλη και τον αντικατέστησε προσωρινά στο συγκρότημα, όταν εκείνος υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία.

Ο Νίκος Παπάζογλου παραμένει μια διαχρονική μορφή της ελληνικής μουσικής, αφήνοντας πίσω του μια σπουδαία κληρονομιά που συνεχίζει να εμπνέει.

Το 1972, τόν συναντάμε στο Άαχεν της τότε Δυτικής Γερμανίας μαζί με το συγκρότημα Zealot (Ζηλωτής), να επιχειρεί διεθνή καριέρα. Θα ηχογραφήσει μερικά κομμάτια στο Μιλάνο και θα επιστρέψει οριστικά στα πάτρια εδάφη το 1976. Ο θρύλος λέει ότι κατά την διάρκεια της παραμονής του στο εξωτερικό κάποιος τού ζήτησε να παίξει ένα ελληνικό τραγούδι, φέρνοντάς τον σε αμηχανία, καθώς δεν ήξερε κανένα. Το επεισόδιο αυτό τού άλλαξε τις απόψεις για την μουσική και το πρώτο πράγμα που έκανε όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ήταν να αγοράσει ένα μπαγλαμαδάκι το οποίο δεν τό άφησε ποτέ.

Ο Νίκος Παπάζογλου ήταν ανακάλυψη του Διονύση Σαββόπουλου, το οποίο γνώριζε από τα παιδικά του χρόνια. Τον Δεκέμβριο του 1976, συμμετέχει στην μουσικοθεατρική παράσταση Αχαρνής – Ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια», που έστησε ο Σαββόπουλος στην μπουάτ «Ρήγας» της Πλάκας με απρόσμενα μεγάλη επιτυχία. Από την παράσταση αυτή θα προκύψει ο ομώνυμος δίσκος, στον οποίο, εκτός από τον ίδιο και τον Σαββόπουλο συμμετέχουν οι Σάκης Μπουλάς, Ηλίας Λιούγκος, Βαγγέλης Ξύδης, Νίκος Ζιώγαλας και Μελίνα Τανάγρη.

Το 1978, ξανασυνεργάζεται με τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος είχε αναλάβει την παραγωγή του δίσκου των Νίκου Ξυδάκη και Μανώλη Ρασούλη «Η Εκδίκηση της Γυφτιάς». Ήταν ένας δίσκος-σταθμός για το λαϊκό τραγούδι, με την χαμογελαστή εικόνα του Νίκου να φιγουράρει στο εξώφυλλο. Τραγούδια, όπως«Τρελλή κι αδέσποτη» και «Κανείς εδώ δεν τραγουδά», αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν όσο λίγα.

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο στούντιο «Αγροτικόν» που είχε στήσει με προσωπική εργασία και μεράκι ο Νίκος Παπάζογλου στην Κάτω Τούμπα της Θεσσαλονίκης. Εκεί θα ηχογραφήσουν γνωστοί καλλιτέχνες από διάφορα μουσικά είδη, όπως οι Σωκράτης Μάλαμας, Χειμερινοί Κολυμβητές, Φατμέ, Σάκης Παπαδημητρίου, Φλώρος Φλωρίδης, Θανάσης Παπακωνστίνου, Mode Plagal, Νίκος Καρβέλας, Σαβίνα Γιαννάτου. Ξύλινα Σπαθιά και Blues Gang.

H συνεργασία των Ξυδάκη/ Ρασούλη θα συνεχιστεί τον επόμενο χρόνο με τα «Δήθεν», όπου τραγουδά μαζί με τον Δημήτρη Κοντογιάννη και τη Σοφία Διαμαντή. Το 1983, πραγματοποίησε μερικές εμφανίσεις στην μπουάτ «Zoom» της Πλάκας με το συγκρότημά του «Ταχεία Θεσσαλονίκης», ενώ την ίδια χρονιά συγκέντρωσε τραγούδια που είχε γράψει ο ίδιος και κυκλοφορεί τον πρώτο προσωπικό του δίσκο «Χαράτσι», από τον οποίο ξεχωρίζουν τα τραγούδια «Αύγουστος», «Υδροχόος»,«Καρυάτιδα» και«Με το τραγούδι με το κρασί».

Το 1986, κυκλοφόρησε τον δεύτερο δίσκο του«Μέσω Νεφών» («Ο μοναχός ο άνθρωπος», «Στη ρωγμή του χρόνου»,«Φύσηξε ο Βαρδάρης», «Καλημέρα», «Το όνειρο») και το 1991 τα «Σύνεργα» («Απόψε σιωπηλοί»). Την ίδια χρονιά, ηχογράφησε και κυκλοφόρησε την «Επιτόπιο Ηχογράφηση», που έγινε στο θέατρο του Λυκαβηττού. Το 1995 κυκλοφόρησε ο δίσκος του «Όταν κινδυνεύεις παίξε την πουρούδα» με τραγούδια, όπως «Δεν είμαι ποιητής , «Νυκτερινό Α’», «Νυκτερινό Β’», «Όμως εγώ» και «Μάτια μου»

Το 2005 κυκλοφόρησε η τελευταία του δουλειά «Μάι’σσα Σελήνη».Την ημέρα της κυκλοφορίας του δίσκου, ο Νίκος Παπάζογλου κέρδισε το Βραβείο Μουσικής στα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία Ποιότητας (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) για τη μουσική της ταινίας «Νοσταλγός» που σκηνοθέτησε η Ελένη Αλεξανδράκη.

Εκτός από τις προσωπικές του δουλειές, συμμετείχε στη «Ρεζέρβα» (1984) και στο «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» (1986) του Διονύση Σαββόπουλου, στο «Πότε Βούδας, πότε Κούδας» του Μανώλη Ρασούλη (1986), όπου τραγουδά το ομώνυμο κομμάτι, στο «Σείριο υπάρχουνε παιδιά» του Μάνου Χατζιδάκι (1988) και στον δίσκο «Όλοι δικοί μας είμαστε» του Χρήστου Νικολόπουλου (1984).

Ο Νίκος Παπάζογλου πέθανε στην Θεσσαλονίκη στις 17 Απριλίου 2011, χάνοντας την μάχη με τον καρκίνο. Άφησε πίσω του τη γυναίκα του Βαρβάρα και τα δύο τους παιδιά, Αλέξανδρο και Αδελαΐδα.