Γιώργος Βασιλείου: Ο «Θεοχάρης» του «Καλημέρα Ζωή», τα βασανιστήρια της Χούντας και η μάχη με τον καρκίνο

Το 1990 γνώρισε τον Νίκο Φώσκολο o οποίος του χάρισε και το ρόλο που θα τον στιγμάτιζε για πάντα, αυτόν του «Στάθη Θεοχάρη» της καθημερινής σειράς «Καλημέρα Ζωή»
Ο Γιώργος Βασιλείου γεννήθηκε στη Λαμία σαν σήμερα, στις 21 Ιουνίου 1950 και έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα στις 2 Νοεμβρίου 2016. Ήταν Έλληνας ηθοποιός με σημαντική παρουσία στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Η ζωή και η πορεία του άντρα που ενσάρκωσε τον Στάθη Θεοχάρη
Διαβάστε επίσης
Πέρα από την καλλιτεχνική του πορεία, ασχολήθηκε και με την πολιτική, καθώς διετέλεσε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στη Β’ περιφέρεια Πειραιά από το 2004 έως το 2007. Επίσης, υπηρέτησε ως επίτιμος πρόεδρος του Φιλανθρωπικού Τμήματος του Συνεργατικού Ταμιευτηρίου Λάρνακας.
Ο ρόλος που τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό στο ευρύ κοινό ήταν αυτός του αστυνομικού Στάθη Θεοχάρη στην τηλεοπτική σειρά του Νίκου Φώσκολου «Καλημέρα Ζωή». Ο Γιώργος Βασιλείου απεβίωσε σε ηλικία 66 ετών, έπειτα από γενναία μάχη με τον καρκίνο.
Γεννήθηκε στις 21 Ιουνίου 1950 στη Λαμία. Οι γονείς του χώρισαν και ο Γιώργος έζησε με τον πατέρα του Βασίλη μέχρι την ηλικία των 8, όταν εκείνος απεβίωσε, με αποτέλεσμα να χάσει την παιδική του ηλικία. Από μικρό παιδί εργάστηκε σε διάφορες δουλειές του ποδαριού παράλληλα με το σχολείο, για να συντηρήσει οικονομικά την οικογένειά του.
Ο Γιώργος Βασιλείου είχε ύψος 1.90 και υπήρξε πολύ καλός στον κλασικό αθλητισμό, τερμάτιζε πρώτος σε όλα τα αγωνίσματα δρόμου και παράλληλα έπαιζε ποδόσφαιρο και αγωνιζόταν ως τερματοφύλακας στην τοπική ποδοσφαιρική ομάδα της Λαμίας.
Σε ηλικία 22 ετών, τού προτάθηκε να συνεχίσει την καριέρα του στην ΑΕΚ, ωστόσο αποφάσισε να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να σταματήσει το ποδοσφαιρικό του όνειρο. Έμαθε μόνος του κιθάρα και στον στρατό, όπου ήταν έφεδρος υπαξιωματικός (λοχίας), συμμετείχε σε συγκρότημα και μπάντα. Το 1967 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα για να σπουδάσει υποκριτική και το πρώτο του βράδυ κοιμήθηκε σε μία οικοδομή σκεπασμένος με νάιλον για να μην κρυώσει, καθώς δεν είχε χρήματα για να βρει ξενοδοχείο ή σπίτι.
Για να μπορέσει να καλύψει τα έξοδα των σπουδών του εργαζόταν ως οικοδόμος και οδηγός ταξί. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Γιώργου Μπέλλου και την ολοκλήρωσε με άριστα. Στις 17 Νοεμβρίου του 1973, ανήμερα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, γνώρισε τη σύζυγό του, Λία Θερμογιάννη, φοιτήτρια τότε της Νομικής Σχολής Αθηνών και μετά ο νεαρός ηθοποιός συνελήφθη και κακοποιήθηκε άγρια από τη Χούντα. Παντρεύτηκε τη Λία μετά από 4 χρόνια και απέκτησε 2 παιδιά, το Βασίλη και την Ιουλιέττα.
Ο «Στάθης Θεοχάρης», η υποκριτική και η πολιτική
Ξεκίνησε την καριέρα του στην τηλεόραση, συμμετέχοντας ήδη από το 1972 στο σίριαλ της ΥΕΝΕΔ «Η Γειτονιά Μας» και συνέχισε με εμφανίσεις στο θέατρο και το σινεμά. Στον κινηματογράφο, ο Γιώργος Βασιλείου εμφανίστηκε σε σειρά ταινιών με πιο πρόσφατη τη «Φούσκα» του Νίκου Περάκη το 2002, ενώ από το 1986 μέχρι και το 1990 πρωταγωνίστησε σε πολλές ταινίες της χρυσής εποχής της βιντεοκασέτας.
Το 1990 γνώρισε τον Νίκο Φώσκολο o οποίος του χάρισε και το ρόλο που θα τον στιγμάτιζε για πάντα, αυτόν του «Στάθη Θεοχάρη» της καθημερινής σειράς «Καλημέρα Ζωή» που διήρκεσε από το 1993 μέχρι και το 2006.
Στις εκλογές του 2004 εξελέγη Bουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Το Νοέμβριο του 2011 ανακοίνωσε την προσχώρηση του στο κίνημα της “Δημοκρατικής Συμμαχίας”, και την αποφασή του να πολιτευτεί στην εκλογική περιφέρεια της Β’ Πειραιώς. Τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής του διέμενε μόνιμα στη Σαλαμίνα με τη σύζυγό του. Μετά από πολλές περιπέτειες με την υγεία του λόγω καρκίνου, πέθανε στις 2 Νοεμβρίου του 2016 σε ηλικία 66 ετών.
Η φιλμογραφία του Γιώργου Βασιλείου περιλαμβάνει τις εξής ταινίες:
- Η φούσκα (2002)
- Ο πρωτάρης μπάτσος και η τροτέζα (1989)
- Ο κοντός και οι μνηστήρες (1988)
- Ο μεγάλος παραμυθάς (1988)
- Ράκος…. Νο 14: Και ο πρώτος μπουνάκιας (1986)
- Ο άνθρωπος που το ’παιζε πολύ (1981)
- Το ξένο είναι πιο γλυκό (1981)
- Τα καμάκια (1981)
- Ρένα να η ευκαιρία (1980)
- Τώρα θέλω τώρα (1980)