Για το έγκλημα του αιώνα ευθύνεται η σχιζοφρένεια; Τι τελικά «όπλισε» τον κανίβαλο Θεόφιλο Σεχίδη
Διαμέλισε γονείς, αδελφή, θείο και γιαγιά ακούγοντας Τσαϊκόφσκι
Είμαστε στο 1996, στη Θάσο, όταν ο Θεόφιλος Σεχίδης τεμάχισε τους γονείς του, την αδελφή του, τον θείο του και τη γιαγιά του.
Στις 20 Μαΐου, ο 24χρονος τότε φοιτητής της Νομικής διέπραξε το αποτρόπαιο έγκλημα, το οποίο αποκαλύφθηκε τρεις μήνες μετά και συγκεκριμένα στις 9 Αυγούστου.
Εκείνο που δεν αποσαφηνίστηκε ποτέ είναι το ερώτημα τι «όπλισε» το χέρι του ώστε να προβεί σε ένα τέτοιο φρικτό έγκλημα με θύματα την οικογένειά του. Ήταν η σχιζοφρένεια;
«Ήξερε ότι θα είναι ο πρώτος ύποπτος»
«Είναι άλλο πράγμα ένας που πάει και σκοτώνει πέντε άτομα σε ένα δωμάτιο κι άλλο πράγμα όταν μέσα από μία σειρά ‘’κακών συγκυριών’’ αναγκάζεται ο θύτης να σκοτώσει τον έναν μετά τον άλλον», θέλοντας να εξαφανίσει οποιαδήποτε σύνδεση με τις ρίζες του, είχε αναφέρει ο καθηγητής εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης, που υποστήριζε τότε πως το έγκλημα δεν ήταν προσχεδιασμένο, καθώς κάθε θύμα εμφανιζόταν περίπου τη στιγμή που ο θύτης είχε τελειώσει με το προηγούμενο: «Κάποια στιγμή, μπορεί να δημιουργήθηκε μέσα του ένα ψυχικό αμόκ, ένα ανθρωποκτόνο αμόκ. Όταν, όμως, αρχίζεις να σκοτώνεις έναν-δύο, αρχίζεις από εκεί και πέρα να μην καταλαβαίνεις το περιεχόμενο και την ηθική της πράξης σου».
Το συγκλονιστικό είναι πως ο Θεόφιλος Σεχίδης μάλλον γνώριζε ότι ως ο τελευταίος επιζών, θα ήταν ο πρώτος ύποπτος, όπως και τελικά έγινε.
Του ασκήθηκε ποινική δίωξη για ανθρωποκτονίες κατά συρροή, οπλοφορία, οπλοχρησία και οπλοκατοχή, όπως επίσης και για περιύβριση νεκρού και καταδικάστηκε σε 5 φορές ισόβια.
«Δεν ήταν σχιζοφρενής, έπασχε από σχιζότυπη διαταραχή»
Ο καθηγητής ψυχιατρικής Γιώργος Καπρίνης και ο ψυχίατρος Χρήστος Σκαρόπουλος, που επί πέντε μήνες είχαν παρακολουθήσει τον Θεόφιλο Σεχίδη, είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα πως δεν ήταν σχιζοφρενής. Οι Καπρίνης και Σκαρόπουλος κατέληξαν στο ότι ήταν «άτομο προσανατολισμένο στον χώρο, τον χρόνο και τον εαυτό του και έχει καλά οργανωμένο λόγο, απαντά με ευθύτητα, έχει χιούμορ, απουσιάζει όμως το συναίσθημα». Δεν έπασχε, λοιπόν, από σχιζοφρένεια αλλά από σχιζότυπη διαταραχή, η οποία θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε σχιζοφρένεια, όμως δε συνέβη κάτι τέτοιο: «Το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι στην περίπτωσή του είχε μειωμένες αντιστάσεις στην ιδέα διάπραξης των εγκλημάτων. Πάντως, δε χρήζει θεραπευτικής αγωγής. Στις συζητήσεις που κάναμε μάς είπε ότι είχε τη γνώμη πως είναι νόθο παιδί και γι’αυτό ήθελε να τους εξοντώσει».
Την εποχή εκείνη, κυκλοφορούσε έντονα πως η οικογενειακή κατάσταση του Σεχίδη ήταν περίπλοκη, πολύπλοκη και γεμάτη ιδιαιτερότητες: «Η οικογένεια Σεχίδη είχε πολλές ιδιομορφίες και ο Θεόφιλος διαβίωσε σε εξαιρετικά δυσμενείς συνθήκες».
Ο Θεόφιλος Σεχίδης είχε υποβληθεί, μάλιστα, σε πλήρη νευρολογική εξέταση, σε ηλεκτροεγκεφαλικό έλεγχο και χαρτογράφηση του εγκεφάλου, όπου δε διαπιστώθηκε τίποτε το παθολογικό, καθώς επίσης και σε μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου, όπου επίσης ήταν η φυσιολογική. Βέβαια, όταν μεταφέρθηκε στον Κορυδαλλό και έκανε ξανά αξονική εγκεφάλου, προέκυψαν κάποια μη φυσιολογικά ευρήματα, καθώς παρουσίασε κάποιες ψυχολογικές διαταραχές και δυσκολευόταν στην επικοινωνία με το περιβάλλον του.
«Όταν υπάρχουν πέντε πτώματα από πίσω, τι ρόλο μπορεί να παίζει ο πρότερος έντιμος βίος;»
Κάτι που ήρθε σε πλήρη αντίθεση ακόμα και με το γεγονός, ότι ενώ αρχικά είχε κάνει έφεση, στη συνέχεια με πλήρη αυτογνωσία είπε, στις 2 Ιουνίου του 1998, στο δικαστήριο: «Δεν έχω τίποτα καινούργιο να παρουσιάσω στο δικαστήριο. Όταν υπάρχουν πέντε πτώματα από πίσω, τι ρόλο μπορεί να παίζει ο πρότερος έντιμος βίος; Ασφαλώς θα με ενδιέφερε να μειωθεί η ποινή. Αλίμονο. Αλλά, η υπόθεση είναι εσχάτως σοβαρή. Τι μπορεί να γίνουν οι πέντε φορές ισόβια; Είτε τρις είτε δις ισόβια, μια ζωή στην φυλακή είναι πάλι».
Ο Θεόφιλος Σεχίδης δεν πέρασε μια ζωή στη φυλακή, βέβαια, ήταν σύντομη, καθώς στα 47 του χρόνια πέθανε στον Κορυδαλλό από ανακοπή καρδιάς, στις 12 Φεβρουαρίου του 2019.
«Πάσχει από σχιζοφρένεια»
Ο ψυχίατρος στον ΟΚΑΝΑ, του Αττικού Νοσοκομείου, Γεώργιος Τζεφεράκος, ο οποίος προσέφερε τις υπηρεσίες του στα καταστήματα κράτησης της ψυχιατρικής πτέρυγας Κορυδαλλού εκείνη την περίοδο, είχε εκφράσει μία εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη αναφορικά με το αν έπασχε από σχιζοφρένεια ο Θεόφιλος Σεχίδης ή όχι.
«Πάσχει από σχιζοφρένεια» ήταν η γνωμάτευσή του. «Μερικές φορές, ειδικά στις αρχικές φάσεις της ψυχικής νόσου, είναι δύσκολο να τεθεί μια οριστική διάγνωση. Στις ψυχιατρικές διαγνώσεις ο παράγοντας ‘’χρόνος’’ παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, γιατί η κλινική εικόνα του ασθενούς εμπλουτίζεται ή και αλλάζει».
Τι είναι σχιζοφρένεια όμως και ποια τα χαρακτηριστικά της; Είπαμε, χρησιμοποιούμε κατά κόρον τον όρο, ωστόσο ίσως να μην έχουμε εμπεριστατωμένη άποψη: «Η σχιζοφρένεια χαρακτηρίζεται από παραληρητικές ιδέες, τις οποίες πιστεύει με απόλυτη βεβαιότητα ο ασθενής, και ψευδαισθήσεις, η αίσθηση δηλαδή ότι υπάρχει ένα αισθητηριακό ερέθισμα, χωρίς αυτό να υπάρχει στην πραγματικότητα. Η σχιζοτυπική διαταραχή είναι διαφορετική από τη σχιζοφρένεια. Πρόκειται, δηλαδή, για διαταραχή προσωπικότητας, που μοιάζει με τη σχιζοφρένεια, όμως δεν είναι».
«Έχασε τον έλεγχο αλλά όχι ως τρελός»
Ο καθηγητής εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης είχε πει: «Δικαίως του καταλογίστηκε πλήρης ευθύνη των πράξεών του. Έχασε τον έλεγχό του και δεν τον έχασε ως τρελός. Έχει διαφορά να έχεις το ακαταλόγιστο από το να χάσεις τον έλεγχο», ενώ για τον διαμελισμό των θυμάτων είπε: «Δεν μπορεί να δείξει χαρακτήρα, γιατί μετά επικρατεί πανικός και στη συνειδητοποίηση του εγκλήματος μπορεί να έχουμε παράλογες ενέργειες. Είναι αφελές να θεωρείς πως μπορείς να καλύψεις τέτοια εγκλήματα».
