Όλα άλλαξαν εκτός από τον Μητσοτάκη, τον Σαμαρά και… τον Παπαδάκη: Τι συνέβαινε στην Ελλάδα το 1993 στην πρώτη αποχώρηση του πρώην πρωθυπουργού από την Νέα Δημοκρατία

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν», λέει ο στίχος του τραγουδιού και, τουλάχιστον, αυτό ισχύει στην περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά. Ήταν 1993, όταν έφευγε από την Νέα Δημοκρατία, μετά την ένταση με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, με αποτέλεσμα να πέσει η κυβέρνησή του.

Μετά από 31 ολόκληρα χρόνια, η ιστορία επαναλαμβάνεται… σχεδόν ως φάρσα. Και λέμε σχεδόν, επειδή δε διαφαίνονται στον ορίζοντα πρόωρες εκλογές, με τη διαγραφή Σαμαρά αυτή την φορά να μη συνοδεύεται από αναταράξεις εντός της κυβέρνησης.

Όλα αυτά, φυσικά, σε έναν εντελώς διαφορετικό σημερινό κόσμο, με τα πάντα φυσικά να έχουν αλλάξει και στην χώρα μας. Στο Athensmagazine.gr είπαμε να ρίξουμε μια… μικρή μόνο ματιά στο τι συνέβαινε τότε σε όλα τα επίπεδα. Και έχει το ενδιαφέρον του.

Η τελευταία κυβέρνηση του Ανδρέα με πρόεδρο Καραμανλή

Η τρίτη και τελευταία κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου του 1993 (Οκτώβριος 1993-Ιανουάριος 1996), ανέλαβε την εξουσία μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές της 10ης Οκτωβρίου 1993.

Οι εκλογές αυτές προέκυψαν, φυσικά, από το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη έπεσε από τον Αντώνη Σαμαρά κι έχασε τη δεδηλωμένη των 151 εδρών. Στις πρόωρες εκλογές, λοιπόν, που προέκυψαν από την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη στις 9 Σεπτεμβρίου, νικητής με 46,88% ήταν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος επέστρεψε στην εξουσία και σχημάτισε την τρίτη και τελευταία κυβέρνησή του.

Οι εκλογές έγιναν με τον Εκλογικό Νόμο 1907/1990 που είχε ψηφίσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δηλαδή ενισχυμένη αναλογική με τις ρήτρες του +1 και του 3%. Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τότε, ήταν ο επίσης αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Η επίσκεψη Γκορμπατσόφ στην Ελλάδα

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Γκορμπατσόφ δεν έμεινε στο παρασκήνιο, παρά συνέχισε τις δημόσιες εμφανίσεις και ομιλίες του. Επίσης, συνέχισε τα επόμενα χρόνια να υπερασπίζεται το έργο του ως ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, τις μεταρρυθμίσεις της «γκλάσνοστ» και της «περεστρόικα». Το 1992 ίδρυσε το Διεθνές Ίδρυμα Κοινωνικοοικονομικών και Πολιτικών Σπουδών, κύρια αποστολή του οποίου ήταν η παρακολούθηση των εξελίξεων στη μετασοβιετική Ρωσία και η παρουσίαση εναλλακτικών μορφών ανάπτυξης της χώρας σε σχέση με την πολιτική που ακολουθούσε ο Ρώσος πρόεδρος, Μπορίς Γέλτσιν.

Στις 13 Σεπτεμβρίου 1993, ο Γκορμπατσόφ και η σύζυγός του Ραΐσα πραγματοποίησαν ολιγοήμερη επίσκεψη στην Ελλάδα. Αμέσως μετά την άφιξή τους στην πρωτεύουσα, ο πρώην Σοβιετικός ηγέτης μετέβη στο Προεδρικό Μέγαρο, όπου τον υποδέχθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Καραμανλής. Σύμφωνα με την «Καθημερινή» της 14ης Σεπτεμβρίου, «οι δυο άνδρες συζήτησαν επί μία ώρα τις διεθνείς πολιτικές εξελίξεις, σε διεθνές επίπεδο, το πρόβλημα στα Βαλκάνια, τις σχέσεις Ελλάδος-Ρωσίας και αναφέρθηκαν στα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα που αφορούν στην πρώην Σοβιετική Ένωση». Αφού πρώτα ο Καραμανλής εξέφρασε την πεποίθηση ότι το έργο που επιτέλεσε ο Γκορμπατσόφ θα αναγνωριστεί στο μέλλον, ο συνομιλητής του δήλωσε: «Αποδείξατε, κ. Πρόεδρε, όταν χρειάστηκε, ότι στη χώρα της Δημοκρατίας έπρεπε να επανέλθει η δημοκρατία! Ξέρετε, έχω κι εγώ στις φλέβες μου τα στοιχεία εκείνα της δημοκρατίας που γεννήθηκε στη χώρα σας».

Στις δηλώσεις του προς τους δημοσιογράφους, ο Γκορμπατσόφ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο μείζον θέμα της επικαιρότητας στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων. «Υποστηρίζω απόλυτα τις ελληνικές θέσεις, δεν υπάρχει καμιά άλλη Μακεδονία προς Βορρά εκτός από τη χώρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του Αριστοτέλη, οι οποίοι ήταν Έλληνες. Άρα και η χώρα είναι ελληνική και καμία ιστορική αμφιβολία δεν υπάρχει γι’ αυτό. Δεν μπορώ να αρνηθώ και να αποσιωπήσω ότι οι συγκεκριμένες θέσεις της ηγεσίας των Σκοπίων ήταν λίαν προκλητικές για την Ελλάδα» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Το απόγευμα της 13ης Σεπτεμβρίου, ο Γκορμπατσόφ ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου, «παρισταμένου και του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας και επιτίμου διδάκτορα του ιδίου Πανεπιστημίου κ. Γκένσερ, ο οποίος και προσεφώνησε τον τιμηθέντα». Την ίδια ημέρα ο πρώην ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης παρευρέθηκε σε ειδική τελετή, η οποία πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του στον Πειραιά. Ο δήμαρχος Πειραιά Στέλιος Λογοθέτης απένειμε στον Γκορμπατσόφ τον τίτλο του επίτιμου δημότη Πειραιά καθώς και το χρυσό μετάλλιο της πόλης. Παρόντα στην εκδήλωση ήταν και δύο μέλη του θρυλικού ροκ συγκροτήματος Scorpions, το οποίο συνέδεσε το όνομά του με τον «αέρα της αλλαγής» στη μεταψυχροπολεμική Ευρώπη.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα, ο Γκορμπατσόφ επισκέφτηκε και τη Θεσσαλονίκη, όπου επανέλαβε ορισμένες από τις θέσεις του σχετικά με το Μακεδονικό κατά τη διάρκεια της τελετής αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στη Θεσσαλονίκη ο Γκορμπατσόφ έλαβε από τον δήμαρχο Κωνσταντίνο Κοσμόπουλο το χρυσό κλειδί της πόλης. Σε δηλώσεις του αναφορικά με την κατάσταση στη γειτονική και σπαρασσόμενη από τον εμφύλιο πόλεμο Γιουγκοσλαβία, ο Γκορμπατσόφ «επισήμανε ότι η Ρωσία θα μπορούσε να αναπτύξει μεγαλύτερη δραστηριότητα εάν είχε λιγότερα προβλήματα, και προσέθεσε πως η κατάληξη της τέως Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας απασχολεί άμεσα τη χώρα του η οποία “βλέπει σε καθρέφτη τον εαυτό της”. Δεν παρέλειψε επιπλέον να τονίσει την ευθύνη των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών που έσπευσαν να αναγνωρίσουν τις νέες Δημοκρατίες, αντί να τις υποχρεώσουν να καθήσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων».

Η κινητή τηλεφωνία έρχεται με την Telestet

Στις 29 Ιουνίου 1993 πραγματοποιήθηκε η πρώτη κλήση κινητής τηλεφωνίας στην Ελλάδα, από το δίκτυο της (τότε) Telestet, σηματοδοτώντας την «γέννηση» της κινητής τηλεφωνίας στη χώρα.

Η αρχή για την πρώτη κλήση, είχε γίνει ένα σχεδόν χρόνο νωρίτερα, όταν η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη είχε προκηρύξει διαγωνισμό για την χορήγηση δύο αδειών κινητής, αποκλείοντας τότε τον ΟΤΕ από την διαδικασία εν μέσω αντιδράσεων. Η τότε κυβέρνηση αντέτεινε στον αποκλεισμό του ΟΤΕ, τα οικονομικά οφέλη που θα είχε το κράτος από την χορήγηση των αδειών σε ιδιωτικές εταιρείες.

Η Telestet, ιδρύθηκε στα μέσα του 1992 και ήταν ιδιοκτησία της νεοϊδρυθείσας τότε STET Hellas Τηλεπικοινωνίες Α.Ε.Β.Ε. θυγατρικής της ομότιτλης τότε Ιταλικής STET – Società Finanziaria Telefonica με πρώτη έδρα την Αθήνα και ήταν η πρώτη εταιρεία στην Ελλάδα που της χορηγήθηκε άδεια δημιουργίας εθνικού δικτύου υπηρεσιών κινητής τηλεφωνίας (GSM) από το Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών στις 30 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους.

Για να αποκτηθεί η συγκεκριμένη άδεια η Telestet επένδυσε το ποσό των 30 δισ. δρχ. (88 περίπου εκατ. ευρώ) όπου αποτελούσε μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις στην Ελλάδα μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Τους πρώτους μήνες του 1993 τα κινητά τηλέφωνα λειτουργούσαν μόνο στην Αττική και τα νησιά του Σαρωνικού. Το κόστος ήταν απαγορευτικό για τους πολλούς. Οι συσκευές στοίχιζαν από 700 έως 1400 ευρώ, το τέλος ενεργοποίησης 85 ευρώ, το μηνιαίο πάγιο 40 ευρώ και το λεπτό ομιλίας 0,25 ευρώ. Έτσι, μόνο 1000 ήταν οι συνδρομητές τις πρώτες μέρες του Ιουλίου.

Το μακελειό στο Στρατοδικείο

Μία από τις υποθέσεις αυτοδικίας που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση ήταν αυτή που εκτυλίχθηκε με ιδιαίτερα δραματικό τρόπο στο Στρατοδικείο στο Ρουφ, με πρωταγωνιστή τον Αθανάσιο Ντρούζο. Το περιστατικό συνέβη την 1η Απριλίου του 1993, αφήνοντας πίσω του τρεις νεκρούς και αρκετούς τραυματίες από τους συμμετέχοντες σε μία δίκη η οποία είχε προκαλέσει το ενδιαφέρον του κοινού για πολλούς λόγους.

Όλα ξεκίνησαν σχεδόν δύο χρόνια νωρίτερα, όπως αναφέρει το Πρώτο Θέμα στο σχετικό του αφιέρωμα. Στις 4 τα ξημερώματα, στη Γλύφα της Χαλκίδας, μία παρέα επτά νεαρών ηλικίας από 15 έως 19 ετών επέστρεφαν με τα πόδια από το κλαμπ «Negro», που ήταν εκείνη την εποχή το πιο in στέκι της νεολαίας στην περιοχή. Η παρέα των νεαρών ξεκίνησε να περπατά μέσα στη νύχτα, όμως λίγα μέτρα πιο κάτω ένα αυτοκίνητο που ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα τους παρέσυρε, σκοτώνοντας επιτόπου τους δύο και τραυματίζοντας σοβαρά τους υπόλοιπους, τρεις εκ των οποίων υπέκυψαν στα τραύματά τους. Οδηγός του αυτοκινήτου ήταν ο 32χρονος υποσμηναγός της Αεροπορίας Δημήτρης Κορούπης, ο οποίος αποδείχτηκε ότι οδηγούσε το αυτοκίνητο υπό την επήρεια αλκοόλ.

Ο υποσμηναγός καταδικάστηκε πρωτόδικα για φόνους εξ αμελείας με μία μάλλον ελαφρά ποινή, των μόλις 4 ετών και 8 μηνών φυλάκισης. Μάλιστα, προς έκπληξη όλων, έμεινε μόνο οκτώ μήνες στη φυλακή και με δική του αίτηση η ποινή μετατράπηκε σε εξαγοράσιμη και αφέθηκε ελεύθερος για να επιστρέψει στην κανονική του ζωή και την υπηρεσία του. Το γεγονός αυτό προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων τόσο από τους γονείς όσο και από τα μέσα ενημέρωσης, κάτι που οδήγησε σε έφεση και ορίστηκε δικάσιμος στο Αναθεωρητικό Δικαστήριο για την 1η Απριλίου του 1993. Μεταξύ των πέντε νεαρών παιδιών που έπεσαν νεκρά στο περιστατικό ήταν ο Κωνσταντίνος Ντρούζος. Ο πατέρας του, Αθανάσιος Ντρούζος, ζώντας μέσα στον αβάσταχτο πόνο από τον χαμό του μοναχογιού του και βλέποντας τα δικαστήρια να ρίχνουν στα «μαλακά» τον δράστη, αρχίζει να οργανώνει ένα σχέδιο, με στόχο να πάρει ο ίδιος την κατάσταση στα χέρια του. Μάλιστα, όπως ανέφεραν οι συγχωριανοί του, λίγες μέρες πριν από το τραγικό περιστατικό στο Ρουφ είχε φροντίσει να ανοίξει λάκκο δίπλα στον τάφο του γιου του, ενώ μονολογούσε: «Γιε μου, πολύ σύντομα θα έρθω κοντά σου».

Την ημέρα της δίκης τίποτα δεν προμήνυε αυτά που θα επακολουθούσαν. Ο Ντρούζος κατάφερε να μπει στην αίθουσα έχοντας πάνω του ένα όπλο κρυμμένο μέσα σε έναν χαρτοφύλακα χωρίς να τον αντιληφθεί κανένας. Κάθισε ήσυχα σε μία άκρη και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να προχωρήσει σε αυτό που είχε σχεδιάσει. Η αίθουσα ήταν γεμάτη από τους γονείς και τους συγγενείς των άλλων παιδιών, τους δικηγόρους και τους δικαστές, καθώς και από δεκάδες δημοσιογράφους που κάλυπταν τη δίκη που είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού. Και ενώ όλα εξελίσσονταν ομαλά, γύρω στις 7 το απόγευμα, ο Ντρούζος πετάγεται από τη θέση του και με το όπλο στο χέρι πιάνει τον μάρτυρα υπεράσπισης (και συνοδηγό του υποσμηναγού το βράδυ του περιστατικού) Φώτη Σακελλαράκη και απειλεί ότι θα τον σκοτώσει. Κρατώντας τον πλέον ως όμηρο, κατευθύνεται προς την έδρα και ζητά από τους αστυνομικούς που βρίσκονταν στην αίθουσα να παραδώσουν τα όπλα τους.

Οι αστυνομικοί διστάζουν, όμως ο πρόεδρος του δικαστηρίου πείθει τον έναν από αυτούς, τον Κωνσταντίνο Κουτουλάκη, να αφήσει το περίστροφό του, το οποίο παίρνει και αυτό στα χέρια του ο Ντρούζος που βρίσκεται πλέον σε αμόκ, απειλώντας να τους σκοτώσει όλους. Ζητά από τον αστυνομικό να δέσει με μονωτική ταινία που είχε μαζί του τους δικηγόρους υπεράσπισης και τον κατηγορούμενο υποσμηναγό και μετά ζητά να γίνει το ίδιο και με τους δικαστές. Σε έξαλλη κατάσταση και κραδαίνοντας τα δύο όπλα, ζητά να ομολογήσουν ότι ο κατηγορούμενος σκότωσε τα παιδιά ενώ βρισκόταν σε κατάσταση μέθης. Παρ’ όλες τις προσπάθειες των δικαστών και όλων όσων ψύχραιμων είχαν παραμείνει στην αίθουσα να τον ηρεμήσουν, ο Ντρούζος ήταν πλέον εκτός εαυτού και η κατάσταση είχε αρχίσει να ξεφεύγει.

Όταν πλέον αντιλήφθηκε ότι είχε καταφθάσει η Άμεση Δράση, αρχίζει να πυροβολεί προς τους δεμένους ομήρους. Νεκροί μέσα στο δικαστήριο έπεσαν οι δύο δικηγόροι υπεράσπισης, Χρήστος Μπάκας και Δημοσθένης Αβράμης, ενώ τραυματίστηκαν ο κατηγορούμενος, ο μάρτυρας υπεράσπισης και τρεις δικαστές. Μέσα στον γενικευμένο πανικό, ο Ντρούζος σηκώνει το πιστόλι, το φέρνει στον κρόταφό του και πυροβολεί, παίρνοντας τη ζωή του και εκπληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο την υπόσχεση που είχε δώσει στο νεκρό παιδί του, να ταφεί δίπλα του στο χωριό Μπολάτι της Κορινθίας.

Όσο για την εξέλιξη της υπόθεσης, ο υποσμηναγός εξαγόρασε και πάλι την ποινή του και αφέθηκε ελεύθερος. Αργότερα έγιναν αγωγές για χρηματική αποζημίωση, που έγιναν δεκτές, αν και το ποσό που επιδικάστηκε ήταν αδύνατον να πληρωθεί από τον Κορούπη. Τελικά, μετατράπηκε σε προσωποκράτηση στη μονάδα του στο Τατόι. Υπήρξαν επίσης αγωγές κατά του Δημοσίου για ελλιπή φύλαξη των δικαστηρίων, από τις οποίες επιδικάστηκαν αποζημιώσεις στα οικεία πρόσωπα των δύο δολοφονημένων δικηγόρων, αν και με αρκετές δικαστικές διαμάχες και τις χαρακτηριστικές πολυετείς καθυστερήσεις της ελληνικής Δικαιοσύνης.

Η Ελληνίδα εστεμμένη που έκανε τη μικρότερη καριέρα και χάθηκε

Χαρακτηρίστηκε «κορίτσι-σκάνδαλο» και «βουβή Σταρ Ελλάς». Είχε ίσως την πιο σύντομη καριέρα εστεμμένης στο μόντελινγκ στα χρονικά των ελληνικών καλλιστείων. Πρόκειται, φυσικά, για την Χριστίνα Μανούση.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου ζει έως τώρα. Ήταν 29 Μαρτίου του 1993 και ήταν ο 4ος διαγωνισμός ομορφιάς του ΑΝΤ1 «Star Hellas-Miss Hellas». Εκείνη τη νύχτα τη γνωρίσαμε καθώς στέφθηκε η βασίλισσα της βραδιάς (και Miss Hellas η Μάνια Ντέλου), αποδεικνύοντας ότι η σιωπή είναι χρυσός, μια και στην ερώτηση των κριτών δεν απάντησε.

«Αν διάλεγες μία βιβλική ηρωίδα ή έναν βιβλικό ήρωα για να του μοιάσεις, ποιον θα διάλεγες και γιατί;» ήταν η ερώτηση που δεν απαντήθηκε ποτέ και όλοι έκαναν λόγο για μια «βουβή σταρ», ενώ μετά το πέρας του διαγωνισμού χάθηκε από τα φώτα.

«Δεν ήμουν ποτέ της δημοσιότητας. Δεν το “είχα” πολύ… Εκείνη την ημέρα είχα δει την όλη βραδιά ως μια αξέχαστη εμπειρία. Ήθελα να το ζήσω, αλλά δεν είχα τόση αυτοπεποίθη­ση ώστε να πω “Αυτό (το στέμμα) είναι δικό μου. Στην ερώτηση των κριτών μου ήρθε να απαντήσω “η Εύα” και σκεφτόμουν ότι δεν εί­ναι καλή απάντηση κι εκείνη τη στιγμή ακούω ένα “διώξ’ τη απ’ τη σκηνή”. Αποδεδειγμέ­να μου πήραν το μικρόφωνο στα 4 δευτερό­λεπτα από τα 15 που είχε η κάθε κοπέλα για να απαντήσει.

Η νίκη είχε φύγει από το μύαλό μου και πίστευα ότι θα έβγαινα αναπληρωματική» δήλωσε σε μια πρόσφατη, σπάνια συνέντευξή της στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη για εκείνη τη βραδιά, ενώ άφησε και αιχμές, συμπληρώνοντας: «Όταν άκουσα ότι βγήκα Σταρ Ελλάς έπαθα πραγματικά σοκ, σαν να με χτύπησε κομήτης.

Έγινε τό­σο μεγάλος ντόρος. Πέσανε πάνω μου δημοσιογράφοι, περιοδικά της εποχής. Δεν υπήρχαν άλλες τότε, δεν υπήρχαν ριάλιτι. Μόνο δύο κανάλια, το Mega και ο ΑΝΤ1. Εγώ απλά ένιωθα μια ψιλοαντιπάθεια στους δρόμους. Μερικές φορές είχα κάποιες αντιδράσεις, ότι ήμουν η Σταρ Ελλάς που δεν έπρεπε να βγει. Ηταν δυσφήμηση και πιστεύω ότι έκανε κακό στην καριέρα μου. Δεν ένιωσα τη στήριξη του ΑΝΤΙ, για να είμαι ειλικρινής» είπε χαρακτηριστικά λίγο καιρό πριν.

Σήμερα ζει μία ήρεμη ζωή εντελώς μακριά από τον χώρο της μόδας. Στα 27 της δημιούργησε μία όμορφη οικογένεια με τον Γιώργο Ζαφειράκη και απέκτησε έναν γιο, που είναι σήμερα 20 χρόνων, και μία κόρη 15 ετών, την Κλέλια, με την οποία μάλιστα μοιάζουν πολύ, είναι πολύ δεμένες και της έχει τεράστια αδυναμία. Όπως η ίδια έχει αποκαλύψει, ο γάμος της έγινε μετά το πρώτο παιδί και έληξε έπειτα από 20 χρόνια κοινής πορείας.

Ελλάδα, χώρα του Φωτός

Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1993 ήταν ο 38ος Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision και πραγματοποιήθηκε στις 15 Μαΐου 1993 στο Green Glens Arena στο Μίλστριτ, της Κομητείας Κορκ της Ιρλανδίας. Η παρουσιάστρια ήταν η Φιονούλα Σουίνι. Η Νίαμ Κάβανα ήταν η νικήτρια αυτής της Eurovision για την Ιρλανδία με το τραγούδι «In Your Eyes». Αυτή ήταν η πέμπτη νίκη της Ιρλανδίας και ισοδυναμούσε με τον αριθμό των πέντε νικών της Eurovision που πέτυχε η Γαλλία το 1977 και το Λουξεμβούργο το 1983. Η Ιρλανδία έγινε η τέταρτη χώρα που κέρδισε δύο συνεχόμενα χρόνια, οι τρεις προηγούμενες χώρες που το έκαναν ήταν η Ισπανία το 1968 και το 1969, το Λουξεμβούργο το 1972 και 1973, και το Ισραήλ το 1978 και το 1979.

Τότε, μάλιστα, καταγράφηκε η ιστορική συμμετοχή του 1993 από την Καίτη Γαρμπή, η οποία τραγούδησε το «Ελλάδα χώρα του φωτός» και κατέκτησε την 9η θέση. Αυτά που έκλεψαν την παράσταση εκείνη τη βραδιά ήταν το αποκαλυπτικό φόρεμα της τραγουδίστριας (που ήταν δημιουργία της Σίλιας Κριθαριώτη) αλλά και η ομορφιά της η οποία φαίνεται πως… σκλάβωσε και τον σκηνοθέτη ο οποίος και χάρισε το ρεκόρ στην Καίτη Γαρμπή. Ποιο ρεκόρ; Η Καίτη Γαρμπή είναι η μόνη τραγουδίστρια της Eurovision που εμφανίζεται 43 δευτερόλεπτα συνεχόμενα στον φακό χωρίς καμία απολύτως διακοπή.

Ο διαχρονικός Παπαδάκης, Της Ελλάδος τα Παιδιά, Οι Μεν και οι Δεν, το Χάι Ροκ, ο Τροχός του Χαϊκάλη και το Μεγάλο Παζάρι του Μικρούτσικου

Στα πρώτα τότε χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Η νέα σεζόν είχε ξεκινήσει ήδη από τα μέσα του μήνα, ενώ το πρόγραμμα των καναλιών ήταν πολύ πιο πλούσιο από το σημερινό.

Ανάμεσα σε πολλά, βλέπουμε τις σειρές «Οι Μεν και οι Δεν», σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Χάρη Ρώμα, «Της Ελλάδος τα Παιδιά» επίσης στο κανάλι του ΑΝΤ1, με τις φάρσες στην υπηρεσία του Γιάννη Μπέζου να είναι στην ημερήσια διάταξη και από τότε, φυσικά, να θρηνούμε τον χαμό του Κώστα Ευριπιώτη, αλλά και το «Χάι Ροκ» με τον Πέτρο Φιλιππίδη, που χρόνια αργότερα θα βρισκόταν στο επίκεντρο για κατηγορίες βιασμού και απόπειρας βιασμού, μετά από εκατοντάδες επιτυχίες σε όλα τα επίπεδα.

Πολλές ακόμη ήταν οι σπουδαίες παραγωγές, όπως το «Γόβα Στιλέτο» της Έλενας Ακρίτα, του Γιώργου Κυρίτση και του Γιώργου Φούντα, το «Ανατομία ενός Εγκλήματος» και πολλά προγράμματα ακόμη με ελληνική παραγωγή, αλλά και ξένες σειρές, όπως το «Τόλμη και γοητεία» και άλλα.

Στην ενημέρωση, ο Γιώργος Παπαδάκης παρουσιάζει το «Καλημέρα Ελλάδα» και η Ρούλα Κορομηλά τον «Πρωινό Καφέ», με το πρώτο μάλιστα να μην έχει αλλάξει έως σήμερα. Την ίδια ώρα, το «Πρωινό παράθυρο» έχει ανοίξει στο Mega με τον Γιάννη Δημαρά και τη Ρίκα Βαγιάννη, μαζί με την εκπομπή «Χαμογελάτε, είναι μεταδοτικό» του Ανδρέα Μικρούτσικου και της Μαρίνας Τσιντικίδου.

Φυσικά, ο Ανδρέας παρουσιάζει το Μεγάλο Παζάρι, όπως και ο Γιώργος Πολυχρονίου τη «Μέγκα Μπάνκα» με την Ελένη Μενεγάκη στο πλευρό του, ενώ ο Παύλος Χαϊκάλης είναι ο οικοδεσπότης του «Τροχού της Τύχης». Ο πρώτος παραμένει ενεργός, ο δεύτερος έχει αποσυρθεί και ο τρίτος είχε επίσης αντιμετωπίσει καταγγελίες, όπως ο συνοδοιπόρος του, Πέτρος Φιλιππίδης.

Το πρώτο Champions League της ιστορίας και το «βάπτισμα του πυρός» στο μπάσκετ

Το Champions League της περιόδου 1992-93 ήταν το πρώτο που διεξήχθη μετά την αλλαγή της διοργάνωσης του κυπέλλου πρωταθλητριών και το τριακοστό όγδοο από την αρχή του θεσμού. Το κατέκτησε η Μαρσέιγ για πρώτη φορά στην ιστορία της κερδίζοντας στον τελικό τη Μίλαν με σκορ 1-0. Αυτή ήταν η πρώτη και η μοναδική μέχρι στιγμής κατάκτηση του κυπέλλου από γαλλική ομάδα. Ο τελικός πραγματοποιήθηκε στις 20 Μαΐου, στο Μόναχο και τον παρακολούθησαν 65.000 θεατές.

Παράλληλα, είχαμε και το πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης, που διοργάνωσε ο τότε ΕΣΑΚ, νυν ΕΣΑΚΕ. Την χρονιά αυτή οι ομάδες της Α1 αυξήθηκαν σε 14. Παράλληλα, για πρώτη φορά καθιερώθηκε στην διαδικασία των play off να μην υπολογίζονται τα αποτελέσματα της κανονικής περιόδου στα ζευγάρια που προέκυπταν σ’ αυτήν τη διαδικασία, κάτι που επίσης ισχύει έως σήμερα.

Υπήρξε ένα πολύ ενδιαφέρον πρωτάθλημα, δεδομένου ότι πέντε ομάδες διεκδίκησαν με σχεδόν ίδιες πιθανότητες την πρωτιά στην κανονική περίοδο, κάτι που τελικά κατάφερε ο ΠΑΟΚ. Η μεγάλη ανατροπή όμως πραγματοποιήθηκε στα play off, εκεί όπου ο Ολυμπιακός έχοντας μειονέκτημα έδρας στην τελική τους φάση, απέκλεισε αρχικά τον πρωταθλητή ΠΑΟΚ και στην συνέχεια επικράτησε στη σειρά των τελικών επί του αναγεννημένου Παναθηναϊκού, ο οποίος τη χρονιά αυτή ενισχύθηκε με πολύ ηχηρά ονόματα του μπάσκετ, όπως τους Νίκο Γκάλη, Στόγιαν Βράνκοβιτς, Άριαν Κόμαζετς κλπ.

Η σειρά των τελικών υπήρξε αρκετά επεισοδιακή. Ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με νίκη στην έδρα του 62−51, ο Ολυμπιακός όμως με δύο συνεχόμενες επιτυχίες ανέτρεψε την κατάσταση και πέρασε μπροστά στις νίκες με 2−1. Ο Παναθηναϊκός, διαμαρτυρόμενος για την διαιτησία του τρίτου αγώνα, αρνήθηκε να κατέβει στο τέταρτο παιχνίδι στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας κι έτσι ο Ολυμπιακός με νίκη χωρίς αγώνα κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά από 15 χρόνια.

Ένα δυσάρεστο περιστατικό που σημάδεψε τη χρονιά, ήταν το ατύχημα που υπέστη ο Σέρβος καλαθοσφαιριστής του Πανιωνίου Μπόμπαν Γιάνκοβιτς κατά την διάρκεια του τέταρτου αγώνα της ημιτελικής σειράς των play off με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, όταν διαμαρτυρόμενος για ένα σφύριγμα του διαιτητή και πάνω στην ένταση της στιγμής, χτύπησε το κεφάλι του στην μπασκέτα, με αποτέλεσμα να υποστεί ρήξη νωτιαίου μυελού και κάταγμα στον έκτο αυχενικό σπόνδυλο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μείνει παράλυτος και να καθηλωθεί σε αναπηρικό καρότσι για το υπόλοιπο της ζωής του.

Στο μπάσκετ, την ίδια χρονιά, το ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης ανδρών (σήμερα Ευρωλίγκα ανδρών) της περιόδου 1992-93 διεξήχθη με προκριματική φάση (δυο γύρων) διπλών αναμετρήσεων, ημιτελική φάση δυο ομίλων των 8 ομάδων έκαστος (14 αγωνιστικών), φάση των Play-Off με 4 ζευγάρια αντιπάλων που αποτέλεσαν οι 4 πρώτοι κάθε ημιτελικού ομίλου και την τελική φάση (φάιναλ-φορ), η οποία ορίσθηκε να λάβει χώρα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στον Πειραιά, το τριήμερο 13-15 Απριλίου 1993. Η φιναλίστ της προηγούμενης περιόδου Ζουβεντούτ Μαρμπέγια και η ιταλική Μπενετόν Τρεβίζο, ξεκίνησαν τις υποχρεώσεις τους από την ημιτελική φάση.

Το πρωτάθλημα της περιόδου 1992-93 ήταν το 34ο που διεξήχθη σε μορφή εθνικής κατηγορίας και το 14ο από καταβολής του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Το κατέκτησε η ΑΕΚ για δέκατη φορά στην ιστορία της και για δεύτερη συνεχόμενη, τερματίζοντας 1 βαθμό μπροστά από τον δεύτερο Παναθηναϊκό. Το πρωτάθλημα αυτό ήταν το πρώτο στο οποίο εφαρμόστηκε το νέο σύστημα βαθμολογίας που ισχύει έως σήμερα, σύμφωνα με το οποίο αντιστοιχούν τρεις βαθμοί στη νίκη, ένας στην ισοπαλία και κανένας στην ήττα.

Επίσης, η διοργάνωση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης του 1993 (γνωστό και ως Ευρωμπάσκετ 1993) ήταν η 28η, η οποία οργανώθηκε από τη FIBA Europe. Συμμετείχαν, για πρώτη φορά, δέκα έξι εθνικές ομάδες, λόγω της αύξησης των εθνικών χωρών από τη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας και της Σοβιετικής Ένωσης. Το τουρνουά διοργάνωσε η ενωμένη πλέον Γερμανία και έλαβε χώρα στην Καρλσρούη, στο Βερολίνο και στο Μόναχο. Νικήτρια ήταν η εθνική ομάδα της Γερμανίας, κερδίζοντας στον τελικό τη Ρωσία με 71–70 (λίγο πριν, είχε αποκλείσει την Ελλάδα στον ημιτελικό με 76–73), και MVP του τουρνουά ανακηρύχθηκε ο Γερμανός Κρίστιαν Βελπ. Η εθνική ομάδα της Σερβίας αποκλείστηκε από τη διοργάνωση, λόγω του εμφυλίου πολέμου στα εδάφη της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Κάτι ανάλογο συνέβη και στο ποδόσφαιρο ένα χρόνο νωρίτερα, όπου τη θέση της Γιουγκοσλαβίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου 1992 πήρε η επόμενη βαθμολογικά στον προκριματικό όμιλο Δανία και κατά μία ιστορική ειρωνεία κέρδισε τη διοργάνωση και αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.