Ευδοκία Ρουμελιώτη: ”Το ότι πάλεψα να υιοθετήσω τον Μάριο είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου!''
Ότι πιο σημαντικό...
H Ευδοκία Ρουμελίώτη όπως η ίδια έχει δηλώσει κατά καιρούς, πριν αποκτήσει το γιο της, Δημήτρη, με τον σύζυγό της, Νικηφόρο Χαραγκιώνη, ένιωθε ήδη μαμά των δύο παιδιών του συζύγου της (ο οποίος τα έχει αποκτήσει σε προηγούμενο γάμο του).
Πλέον, βιώνει ξανά τη μητρότητα ξανά από την αρχή, μιας που εκείνη και ο σύζυγός της είναι ανάδοχοι γονείς του μικρού Μάριου, ο οποίος ζει πια μαζί τους και είναι μέλος της οικογένειάς τους.
Για εμένα προσωπικά, λοιπόν, η Ευδοκία Ρουμελιώτη είναι το ιδανικό πρόσωπο για να μιλήσει για την έννοια της μητρότητας.
H στιγμή που συνειδητοποιεί πως θα γίνει μαμά
«Όταν είδα το τεστ εγκυμοσύνης, επειδή ήταν πολύ αχνό ήθελα και δεύτερη γνώμη. Ο πρώτος άνθρωπος που φώναξα να το δει ήταν ο αδερφός μου που μένει δίπλα, γιατί πριν το πω στον άντρα μου ήθελα να το έχει δει και κάποιος άλλος. Φωνάζω τον αδερφό μου και τον ρωτάω:
”Eίμαι τελικά έγκυος;” και μου λέει: ”Νομίζω, περίπου, μάλλον”. Το ήθελα πάρα πολύ. Το πάλευα οκτώ μήνες. Είχα αγχωθει πολύ αν θα μπορέσω να το πετύχω, οπότε όταν αγχώνεσαι αργεί ακόμη περισσότερο να έρθει. Ήμουν τρομερά ευτυχισμένη.
Πήρα αμέσως τον άντρα μου στη δουλειά, παρόλο που ήθελα να του το πω όταν θα επιστρέψει στο σπίτι, αλλά ήμουν τρομερά ανυπόμονη, οπότε τον πήρα απευθείας τηλέφωνο και του το είπα. Το ήθελε πάρα πολύ κι εκείνος και χάρηκε απίστευτα. Μάλιστα του είπα:
”Έλα Νικηφόρε θα σου κάνω το κοριτσάκι” κι εκείνος μου απάντησε πως είχε την αίσθηση πως είχαμε αγοράκι. Τελικά η δίαισθησή του έπεσε μέσα. Από την επιθυμία μου να κάνω κορίτσι, έβλεπα και ονειρευόμουν παντού κοριτσάκια. Ήθελα πολύ ένα κοριτσάκι, αλλά τώρα τον γιο μου δεν τον αλλάζω με χίλιες κόρες».
H εγκυμοσύνη, οι δυσκολίες και τα πρώτα συναισθήματα
«Όλοι μου έλεγαν ότι με το που γεννήσω θα ξεκινήσει μία πάρα πολύ δύσκολη περίοδος για εμένα. Εμένα, λοιπόν, εκείνη ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου – βέβαια έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι είχα ένα πάρα πολύ ήσυχο μωρό, δηλαδή έβαζα ξυπνητήρι να θηλάσω, δεν ξυπνούσε ποτέ. Στην περίοδο, όμως, της εγκυμοσύνης εγώ δεν ένιωσα αυτό που έλεγαν άλλες γυναίκες ότι αισθάνονται έντονα το μωρό τους και συνδέονται μαζί του.
Η εγκυμοσύνη δεν ήταν άσχημη περίοδος εξαιτίας του ότι πήρα πάρα πολλά κιλά (26 στο σύνολο). Είχα αποφασίσει πως την εγκυμοσύνη μου θα την απολαύσω και δε θα με νοιάζει τίποτα. Δυστυχώς τον πρώτο καιρό είχα αίμα και έπρεπε το πρώτο διάστημα να μείνω στο κρεβάτι. Εγώ δούλευα, ήμουν τότε στο Εθνικό Θέατρο, επομένως δεν μπορούσε να κλείσει ένα ολόκληρο θέατρο για εμένα.
Είχα τρομερό στρες, στο ρόλο μου χόρευα και έπρεπε να το αναπροσαρμόσω όλο. Είχα φοβερές αϋπνίες, δεν μπορούσα να κοιμηθώ καθόλου. Επομένως όλες αυτές οι δυσκολίες με οδήγησαν στο να μην το απολαύσω. Εγώ δεν ήμουν χαλαρή. Είχα αγχωθεί πολύ και κάθε τόσο αν λίγο δεν άκουγα το μωρό, έτρεχα να εξεταστώ στη γιατρό μου. Δεν πέρασα καλά στην εγκυμοσύνη μου».
«Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου με το που γέννησα και τον αντίκρυσα. Δεν έχω βιώσει ωραιότερη στιγμή στη ζωή μου και ούτε νομίζω θα βιώσω ωραιότερη. Ήταν κάτι το τρομερό. Αφού τον γέννησα, μετά μου τον πήραν για να μου τον πλύνουν και με έβαλαν σε ένα θάλαμο αναμονής, μαζί με άλλες μητέρες και κάθε τρία λεπτά έλεγα μήπως είναι το δικό μου μωρό αυτό που περνούσε. Ένιωθα πραγματικά μοναδική εκείνη τη στιγμή. Νομίζω ήταν η μοναδική στιγμή της ζωής μου που ένιωσα μοναδική. Ήταν απίστευτο αυτό».
Οι αλλαγές στη ζωή της και ο ρόλος της μητέρας της
«Οι πρώτες μέρες στο σπίτι είναι πολύ δύσκολες. Ευτυχώς είχα τον άντρα μου. Να και ένα καλό του να παντρεύεσαι έναν άνθρωπο ο οποίος ήδη είχε κάνει έναν γάμο και είχε αποκτήσει δύο παιδιά. Ήταν τρομερά ψύχραιμος, τρομερά χαλαρός και αυτό μου δημιουργούσε κι εμένα μεγάλη ασφάλεια. Η ηρεμία του Νικηφόρου και ο τρόπος που αντιμετώπιζε τα πράγματα με βοήθησαν πολύ.
Εγώ όταν απέκτησα το παιδί ήρθα πολύ πιο κοντά στον άντρα μου. Είδα μπροστά μου ένα πλάσμα που ήταν τελείως δικό μας. Είχαμε δημιουργήσει κάτι που ήταν δικό του και δικό μου. Ο γιος μας ο Δημήτρης είναι ο μισός εγώ και ο μισός εκείνος. Κάθε φορά που τον κοιτάζω συγκινούμαι.
Ειδικά η αρχή έχει πολλές δυσκολίες. Θεωρώ πως αν ένα ζευγάρι δεν είναι δεμένο από πριν και δεν έχουν καλή σχέση, νομίζω είναι λάθος να πιστεύουν πως ένα παιδί θα τους σώσει. Αν δεν έχεις καλή σχέση με τον σύντροφό σου, ο ερχομός ενός παιδιού μπορεί να σε καταστρέψει.
Είναι τόσες οι απαιτήσεις τον πρώτο καιρό, χρειάζεται τόση αφοσίωση, πρέπει να είσαι 1000% εκεί, οπότε αν δεν είσαι καλά με τον σύντροφό σου όλο αυτό θα σε διαλύσει».
«Γενικότερα είχα ανασφάλειες. Ήμουν ανασφαλής και στη δουλειά μου. Έπαιρνα πράγματα στα σοβαρά που δε θα έπρεπε. Είχα ανασφάλεια για παράδειγμα με την ηλικία μου. Δεν την έλεγα εύκολα. Τώρα πια ας πούμε λέω είμαι 40 στα 41 με μεγάλη χαρά. Ο Δημήτρης και τα υπόλοιπα παιδιά μου με έκαναν να νιώσω πολύ δυνατή και ότι έχω τον έλεγχο του εαυτού μου. Ένιωσα ότι ολοκληρώθηκα.
Έγινα πολύ πιο δυναμική, πιο ουσιαστική και πιο κάθετη σε ό,τι αφορά τις αποφάσεις μου. Ξέρεις, εγώ δεν έπαιρνα εύκολα αποφάσεις. Τώρα πια είμαι σίγουρη για τις αποφάσεις μου και δεν κάθομαι με τις ώρες να τις πολυλιβανίζω. Νομίζω πως τα παιδιά μου με βοήθησαν να αλλάξω προς αυτή την κατεύθυνση.
Δεν έχω ολοκληρωθεί σαν μητέρα. Θέλω πολύ να κάνω άλλο ένα παιδί. Ένα κοριτσάκι. Προσπαθώ να πείσω τον άντρα μου. Αν τα καταφέρω έχω ένα ένστικτο ότι θα πετύχω το κοριτσάκι.
«Πλέον ασχολούμαι με πράγματα που είναι ουσιαστικά και σοβαρά κι όχι μόνο για παράδειγμα με τη δουλειά και την καριέρα μου. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι θέλω να πω πως μία γυναίκα ολοκληρώνεται μόνο μέσα από τη μητρότητα. Είναι γεγονός πως η μητρότητα δεν πάει σε όλες τις γυναίκες.
Πρέπει να είναι μία πολύ συνειδητή απόφαση. Εμένα πολλές φίλες μου που δεν έχουν κάνει παιδιά είναι απόλυτα ολοκληρωμένες γυναίκες, απλώς δεν έχει χτυπήσει το μητρικό ένστικτο. Ούτε σε εμένα, βέβαια, χτύπησε ποτέ. Εγώ απλώς γνώρισα έναν άνθρωπο που τον αγάπησα, τον εμπιστεύτηκα και είπα πως μαζί του θα μπορούσα να κάνω παιδί.
Ούτε το σώμα μου «ξύπνησε», ούτε κάποια ανάγκη. Οπότε δε θεωρώ ότι ολοκληρώνεται μια γυναίκα μόνο μέσα από τη μητρότητα, απλώς θεωρώ πως αν το θέλει, όταν έρχεται το παιδί είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα».
«Η μητέρα μου με έχει επηρεάσει απόλυτα. Έχω κρατήσει από εκείνη τη συνήθεια να θέλω να μαγειρεύω εγώ στα παιδιά μου και στον άντρα μου και να μην παραγγέλνουμε απ’έξω. Να τους φροντίζω, να τρώνε φρέσκο φαγητό. Αυτό το έκανε κάθε μέρα η μητέρα μου και το έχω κρατήσει κι εγώ. Η μητέρα μου ήταν μια υπέροχη μαμά και λυπάμαι πολύ που δεν την έχω τώρα πια που είμαι κι εγώ μητέρα.
Τώρα πια την καταλαβαίνω απόλυτα. Πράγματα που έκανε κι εγώ τα θεωρούσα υπερβολικά, τώρα πια τα βιώνω. Όταν έκανα το παιδί μου κατάλαβα πως η ατάκα που λένε όλοι «Θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις«, ισχύει απόλυτα. Πολλές φορές λέω μέσα μου «Τι κρίμα που δεν την έχω στη ζωή μου να μοιραστώ μαζί της πράγματα και να της πω πόσο πολύ την καταλαβαίνω πια». Οπότε έχω ακολουθήσει πολλά πράγματα από τη μητέρα μου. Είναι πρότυπο για εμένα για να μεγαλώσω τα παιδιά μου, όπως εκείνη».
Κεφάλαιο υιοθεσία – Η απόφαση
«Η διαδικασία της υιοθεσίας δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Έχουμε ολοκληρώσει, όμως, όλο το διαδικαστικό κομμάτι αλλά η όλη υπόλοιπη διαδικασία μπορεί να πάρει πολύ καιρό. Προς το παρόν ονομαζόμαστε ανάδοχοι γονείς. Βέβαια όλο αυτό δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικά, μιας και το παιδί το έχουμε μαζί μας στο σπίτι, επομένως το μόνο πράγμα που θα αλλάξει είναι ο τίτλος».
«Δεν είχαμε αποφασίσει με τον άντρα μου να γίνουμε ανάδοχοι γονείς και να υιοθετήσουμε ένα παιδάκι. Αυτό προέκυψε. Κάποια στιγμή βρέθηκα στο Παίδων Πεντέλης να αφηγηθώ παραμύθια σε παιδάκια εγκαταλελειμμένα στο νοσοκομείο και σε παιδιά που πάσχουν από καρκίνο και εκεί γνώρισα το παιδί μας. Άρχισα να τον βλέπω και με ένα μαγικό τρόπο δεθήκαμε πολύ. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πώς συνέβη αυτό.
Μίλησα στον άντρα μου για αυτό το παιδί και ψάξαμε να του βρούμε οικογένεια, γιατί υπήρχαν τρία παιδιά σε εμάς, εγώ ήθελα να κάνω κι άλλο, οπότε ψάξαμε να τον υιοθετήσει μία άλλη οικογένεια. Δεν τον έπαιρνε κανείς, οπότε ξαφνικά ένα βράδυ βρεθήκαμε στο δίλημμα του τι κάνουμε: «Κλείνουμε τα μάτια μας σε ένα παιδί που ξέρουμε ότι ζει εκεί μέσα και δεν τον ξαναβλέπουμε ή τον κάνουμε δικό μας;».
Δεν μπορούσαμε να ζούμε με αυτό, ότι τον αφήνουμε εκεί. Δε γινόταν. Στην αρχή φοβόμασταν πολύ γιατί όταν έχεις και άλλα τρία παιδιά και το ένα είναι στην ίδια ηλικία με το παιδί που σκέφτεσαι να υιοθετήσεις και του φέρνεις ξαφνικά στο σπίτι ένα παιδί, δεν είναι εύκολο. Αλλά τελικά ήταν μονόδρομος. Δεν είχαμε άλλη επιλογή, παρά να τον πάρουμε.
«Όταν γνώρισα αυτό το παιδί και το αγάπησα τόσο πολύ, ένιωσα ότι μάνα δεν είσαι όταν γεννάς ένα παιδί, είσαι όταν βλέπεις ένα παιδί και σου βγάζει όμορφα αισθήματα. Τότε είσαι μάνα. Είτε το έχεις γεννήσει εσύ, είτε το έχεις βρει κάπου, είτε στο έχει γεννήσει μία άλλη γυναίκα, γιατί εσύ δεν μπορείς, σημασία έχει πώς νιώθεις όταν βλέπεις ένα παιδί και αν το μεγαλώνεις εσύ.
Για εμένα γονιός είναι αυτός που θα το μεγαλώσει και όχι αυτός που θα το γεννήσει. Οπότε είναι η οικογένειά μας αυτό το παιδί. Δε διαφέρει σε τίποτα από τα άλλα τρία».
Το διαδικαστικό κομμάτι της υιοθεσίας και οι δυσκολίες
«Είναι πολύ δύσκολο το διαδικαστικό κομμάτι της υιοθεσίας στην Ελλάδα. Εμείς παλεύουμε για αυτό το παιδί δυόμιση χρόνια και ακόμη δεν τον έχουμε υιοθετήσει. Η γραφειοκρατία είναι τεράστια. Για να καταφέρουμε να γίνουμε ανάδοχοι γονείς του Μάριου περάσαμε πολλά στάδια.
Ήρθαν ψυχολόγοι σπίτι μας να μας εξετάσουν, περνούσαμε από ένα σωρό συνεντεύξεις. Δυόμιση, ολόκληρα, χρόνια πέρασαν για να καταφέρουμε να γίνουμε ανάδοχοι. Το θετικό είναι ότι πια στην αναδοχή μπορείς να παίρνεις το παιδί στο σπίτι σου. Μετά μένει το τυπικό κομμάτι, στα χαρτιά.
«Πώς προετοίμασα το βιολογικό μου παιδί τον Δημήτρη να δεχτεί τον Μάριο; Με την αλήθεια. Εγώ πιστεύω πολύ στην αλήθεια κι επειδή έχω συμβουλευτεί και πολλούς παιδοψυχιάτρους, το παιδί θα πρέπει να ξέρει από την πρώτη στιγμή την αλήθεια. Δεν μπορείς, ξαφνικά, παίρνοντας ένα άλλο παιδί να βλάψεις το βιολογικό σου παιδί και να φανείς στα μάτια του σαν ένας γονιός που λέει ψέματα.
Εμάς από την πρώτη στιγμή όλα μας τα παιδιά ξέρουν την αλήθεια. Αυτό που τους έχουμε πει είναι ότι όλα τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με αγάπη. Κάποια, δυστυχώς, δεν είναι τόσο τυχερά για διαφόρους λόγους κι εμείς επειδή αγαπήσαμε πολύ τον Μάριο και επειδή θεωρήσαμε πως μπορούμε να το μεγαλώσουμε καλά, θέλουμε να ζει μαζί μας. Σύμφωνα με τις οδηγίες των ειδικών, αφήσαμε το ελεύθερο στον γιο μας τον Δημήτρη να επιλέξει τι θέλει να του είναι αυτό το παιδί. Μπορεί να είναι αδερφός του, ο καλύτερός του φίλος. Εκείνος θα αποφασίσει τι θα είναι αυτό το παιδί για εκείνον».
«Τον περασμένο Οκτώβρη που φέραμε στο σπίτι τον Μάριο ήταν πολύ δύσκολα. Ο Δημήτρης τον ανταγωνιζόταν. Τώρα πια όμως είναι πολύ καλά. Ο παιδοψυχίατρος μας έχει προετοιμάσει πως θα χρειαστεί να περάσει αρκετά στάδια, αλλά δεν πειράζει, πάλι θα καταφέρει να ισορροπήσει. Θέλει τρομερή προσπάθεια όλο αυτό και μια απόλυτη σιγουριά για αυτό που έχεις αποφασίσει να κάνεις».
Ο λόγος που το είπα δημοσίως και μίλησα για την κίνηση της υιοθεσίας, ήταν γιατί ήθελα να επηρεάσω τον κόσμο. Ακόμα κι ένας άνθρωπος να μπορούσε να επηρεαστεί από αυτό που έκανα εγώ, για εμένα θα είναι επιτυχία.
«Θα πω 1000% ότι δεν πρέπει να υπάρχει φόβος. Θα πω επίσης πως είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου και ό,τι πιο σημαντικό. Μέσα στα νοσοκομεία υπάρχουν τόσα παιδιά που πραγματικά έχουν ανάγκη από ανάδοχες οικογένειες. Τα παιδιά αυτά πραγματικά έχουν ανάγκη από μια οικογένεια και είναι κρίμα τόσα παιδιά στην Ελλάδα να βρίσκονται σε ιδρύματα και να τρέχουμε στο εξωτερικό να υιοθετήσουμε.
Παρ’όλες τις δυσκολίες στην Ελλάδα πιστεύω πως αν επιμείνεις και έχεις τρομερή θέληση και επιμονή σε αυτό, θα το καταφέρεις. Ίσως πιο αργά, αλλά θα το καταφέρεις. Χρειάζεται τρομερή επιμονή. Η χαρά που δίνεις σε αυτό το παιδί και η χαρά που παίρνεις κι εσύ είναι ασύλληπτη. Νιώθεις ότι όλα άξιζαν».
Λίγο πριν κλείσουμε τη συζήτησή μας και αρχίσουμε να λέμε τα δικά μας, της ζητώ να μου δώσει μία ευχή για όλες τις μαμάδες εκεί έξω. Αμέσως χαμογελά γλυκά και με τρυφερή φωνή μου λέει:
«Να έχουν υγεία. Και ψυχική και σωματική. Να αγαπούν πολύ τον εαυτό τους, ώστε να μπορούν να είναι όσα περισσότερα χρόνια μπορούν δίπλα στα παιδιά τους. Εμείς οι μαμάδες έχουμε πολλές ενοχές. Καταλαβαίνω πως η εποχή που ζούμε είναι πολύ δύσκολη.
Πολλές μαμάδες πρέπει να κάνουν δύο και τρεις δουλειές και να γυρίσουν πτώμα στο σπίτι ή να αφήνουν τα παιδιά τους στη μητέρα τους, στην πεθερά τους ή σε μία κοπέλα, με αποτέλεσμα μετά να έχουν τρομερές ενοχές. Νομίζω πως θα ευχηθώ σε όλες τις μαμάδες να νικήσουν τις ενοχές τους, να τις βγάλουν από το μυαλό τους, να νιώσουν σπουδαίες, να νιώσουν ότι είναι οι καλύτερες μαμάδες και ότι τα μωρά τους κατά κάποιον τρόπο τις επέλεξαν ως μαμάδες τους και να βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό».
Aκολουθήστε μας στo Google News
