5 ταινίες που έχουν κερδίσει Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας που πρέπει να δείτε

Μπορεί η πανδημία του κορωνοϊού να έχει παραλύσει τον πλανήτη εδώ και πάρα πολλούς μήνες και μπορεί όλες οι μεγάλες διοργανώσεις να αναβάλλονται η μία μετά την άλλη, τίποτε όμως δεν φαίνεται ικανό να σταματήσει την τελετή των Όσκαρ για το 2021. Κι αν πιστεύετε ότι χωρίς τη λάμψη του κόκκινου χαλιού τα Όσκαρ δεν θα θυμίζουν τον παλιό καλό τους εαυτό, σκεφτείτε το έτσι: είναι και μια ευκαιρία να επικεντρωθούμε στην ουσία των ταινιών που θα μονομαχήσουν για ένα χρυσό αγαλματίδιο.

Μια ξεχωριστή κατηγορία για όσους ζουν εκτός Αμερικής είναι το Όσκαρ που απονέμεται στην Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία. Το 2011 με τον Κυνόδοντα του Γιώργου Λάνθιμου, η Ελλάδα βρέθηκε να διεκδικεί το βραβείο για πρώτη φορά μετά την ταινία Το χώμα βάφτηκε κόκκινο (1966), ενώ φέτος στη μάχη για την πολυπόθητη υποψηφιότητα την Ελλάδα εκπροσώπησαν τα Μήλα του Χρήστου Νίκου.

Μέχρι τις 25 Απριλίου, όμως, που θα μάθουμε και τους φετινούς νικητές, εμείς σας προτείνουμε πέντε διαμάντια του διεθνούς κινηματογράφου που έχουν φύγει με το χρυσό αγαλματίδιο και δεν πρέπει να χάσετε εάν δεν τις έχετε δει ως σήμερα.

Dangerous Moves (1984) - Γαλλία

Από τότε που ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν έβαλε το Μαξ φον Σίντοφ να παίζει μια παρτίδα σκάκι με τον Θάνατο, ο κινηματογράφος μας έχει χαρίσει πολλές αξέχαστες σκηνές δράσης πάνω από μια σκακιέρα, ενώ η πρόσφατη σειρά του Netflix το Γκαμπί της Βασίλισσας αφηγείται την ιστορίας μιας κοπέλας-θαύμα που γίνεται η κορυφαία παίκτρια σκάκι στον κόσμο.

Το Dangerous Minds μας ταξιδεύει στον τελικό του παγκόσμιου πρωταθλήματος σκάκι ανάμεσα στον Fromm, έναν νεαρό Ρώσο που έχει αυτομολήσει στη Δύση, και τον εκπρόσωπο του σοβιετικού καθεστώτος και πρώην δασκάλου του Fromm, Liebskind. Το δυνατό σημείο του Fromm, παρόμοιο με το μέτρημα φύλλων στο Μπλακτζάκ, είναι ότι μπορεί να απομνημονεύει πολλές διαδοχικές κινήσεις.

Οι συναρπαστικές παρτίδες σκάκι έχουν τον σωστό συνδυασμό έντασης και χιούμορ, ενώ η ταινία ξεφεύγει από αυτό το περιορισμένο πλαίσιο για να κάνει την τοιχογραφία μιας ολόκληρης εποχής.

Επίσημη Ιστορία (1985) - Αργεντινή

Το αριστούργημα του Λουίς Πουένσο κυκλοφόρησε το 1985 – 40 χρόνια μετά την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή – και επανακυκλοφόρησε το 2016 σε ψηφιακά αποκαταστημένη κόπια καταφέρνοντας να παραμείνει συγκλονιστικά επίκαιρο με τον τρόπο που μόνο μια κλασική ταινία μπορεί.

Η Αλίσια, μια καθηγήτρια ιστορίας στο Μπουένος Άιρες του 1983, ζει με τον σύζυγο και την υιοθετημένη κόρη τους, Γκάμπι. Ξαφνικά, κι ενώ όλη της τη ζωή αποδεχόταν την «επίσημη ιστορία» του καθεστώτος, αρχίζει να αναρωτιέται: Μήπως η Γκάμπι είναι ένα από τα παιδιά των χιλιάδων αριστερών οικογενειών που εξαφανίστηκαν και εξοντώθηκαν; Και ποιος είναι ο ρόλος του φιλικά διακείμενου προς το καθεστώς άντρα της;

Κάπως έτσι η Αλίσια ξεκινά τη σπαρακτική της πορεία προς τη συνειδητοποίηση καθώς το τεράστιο ψέμα της δικτατορίας καταρρέει σαν γυάλινος πύργος συμπαρασύροντας και τη ζωή της.

Εκτός από το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, η Επίσημη Ιστορία απέσπασε και το Βραβείο Ερμηνείας για τη Νόρμα Αλεάντρο στο Φεστιβάλ των Καννών.

Όλα για τη μητέρα μου (1999) - Ισπανία

«Δεν είναι απαραίτητο να είσαι ποιητής για ν' απολαμβάνεις τη ζωή», δηλώνει ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, ο Ισπανός σκηνοθέτης με το χαρακτηριστικό και αναγνωρίσιμο σουρεαλιστικό ύφος, την ισορροπία τρόμου που κρατά ανάμεσα στην τραγωδία και το μαύρο χιούμορ, και την ασυναγώνιστη κατανόηση και λατρεία για το γυναικείο φύλο.

Μετά τις Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης που ταξίδεψαν το όνομά του σε κάθε γωνιά του πλανήτη, το 1999 ο Αλμοδόβαρ ξαναχτυπάει με το Όλα για τη μητέρα μου που του χαρίζει το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στην Κάννες και το πρώτο του Όσκαρ.

Συγκλονισμένη από τον τραγικό χαμό του γιου της, η Μανουέλα πηγαίνει στη Βαρκελώνη αναζητώντας τον πατέρα του παιδιού της που έχει γίνει τρανσέξουαλ. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της θα περιπλανηθεί σε έναν υπόγειο κόσμο που υπάρχει παράλληλα με τον δικό μας, θα δημιουργήσει δυνατές φιλίες με άλλες τσακισμένες γυναίκες και θα παλέψει για κάθαρση σε μια ζωή που προχωρά χέρι-χέρι με τη σκληρότητα και την τρυφεράδα.

Βγάζοντας τη γλώσσα στα στερεότυπα, με εκκεντρικούς χαρακτήρες και εμμονή στο κόκκινο χρώμα, ο Αλμοδόβαρ μας χαρίζει μια βαθιά ανθρώπινη ταινία ενώ η Πενέλοπε Κρουζ στον ρόλο μιας νεαρής καλόγριας λάμπει με έναν τρόπο που το Χόλυγουντ δεν κατάφερε ποτέ να αιχμαλωτίσει.

Οι Ζωές των Άλλων (2006) - Γερμανία

Τρία χρόνια μετά το Goodbye, Lenin οι Ζωές των Άλλων ήρθαν να επιβεβαιώσουν την άνθιση του γερμανικού κινηματογράφου.

Στην Ανατολική Γερμανία λίγο πριν την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ένας λοχαγός της Στάζι αναλαμβάνει την παρακολούθηση ενός θεατρικού συγγραφέα που έχει κινήσει τις υποψίες του καθεστώτος και της ηθοποιού συντρόφου του που είναι εξαρτημένη από παράνομες ουσίες.

Ένα ανθρώπινο και πολιτικό θρίλερ οργουελικών καταβολών, με καταπληκτικές ερμηνείες, που χρειάστηκε τέσσερα ολόκληρα χρόνια έρευνας για να πραγματοποιηθεί.

Οι Ζωές των Άλλων είναι μια ταινία που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς σε όλο τον κόσμο και απέσπασε – σχεδόν αυτονόητα – το χρυσό αγαλματίδιο στην κατηγορία της. Στην Ελλάδα έκανε πρεμιέρα σε μια-δυο κινηματογραφικές αίθουσες και κατέληξε να παίζεται παντού για μήνες!

Παράσιτα (2020) – Νότια Κορέα

Τα Παράσιτα δεν κέρδισαν το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσής ταινίας. Κέρδισαν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, σπάζοντας μια παράδοση δεκαετιών, που ήθελαν το πολυπόθητο βραβείο να πηγαίνει πάντα σε αγγλόφωνη ταινία.

Τι γίνεται όταν οι άνθρωποι βυθίζονται στην φτώχεια και την απελπισία που φέρνει η εξαθλίωση και ο κοινωνικός αποκλεισμός; Μια τετραμελής οικογένεια σε μια περιθωριοποιημένη συνοικία της σύγχρονης Σεούλ δίνει τη δική της απάντηση.

Αν και κάθε ταινία του Μπονγκ Τζουν-Χο, ενός από τους σπουδαιότερους σύγχρονους Ασιάτες σκηνοθέτες, αποτελεί από μόνη της κινηματογραφικό γεγονός, τα Παράσιτα είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα που θα μείνει μαζί σας για πολύ καιρό και θα το συζητάτε για μήνες!

Αδύνατο να καταταχθεί εύκολα σε μια από τις κατηγορίες ταινιών που γνωρίζουμε, τα Παράσιτα είναι μαύρη κωμωδία, οικογενειακό δράμα, θρίλερ, πολιτική σάτιρα, όλα και τίποτα από τα παραπάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι μια γροθιά στο στομάχι της αυταρέσκειας των ανεπτυγμένων κοινωνιών και δεν είναι τυχαίο που εκτός από το Όσκαρ, ο Μπονγκ Τζουν-Χο πήρε σπίτι του και τον Χρυσό Φοίνικα.