Αρχαιολόγοι… βρήκαν τάφο «βαμπίρ»: Ο λόγος που έβαλαν δρεπάνι γύρω από το λαιμό

Άφωνοι έμειναν οι αρχαιολόγοι του Πανεπιστημίου Νικόλαος Κοπέρνικος στην πόλη Τόρουν της Πολωνίας, κατά τη διάρκεια ανασκαφών σε νεκροταφείο του 17ου αιώνα, όταν ο τάφος όπου ανακάλυψαν έναν ανθρώπινο σκελετό τους προκάλεσε δέος.

Το ιδιαίτερο εύρημα δεν ήταν μόνο τα οστά, αλλά και ένα σκουριασμένο δρεπάνι, τοποθετημένο γύρω από τον λαιμό του, καθώς και ένα λουκέτο που βρέθηκε στο δάχτυλο του ποδιού, την ίδια στιγμή που οι αρχαιολόγοι συνεχίζουν να εντοπίζουν ευρήματα του πιο περιζήτητου τάφου.

Τα στοχεία γύρω από τον τάφο «βαμπίρ»

Η ανακάλυψη έγινε στο χωριό Πιέν, σε ένα νεκροταφείο της εποχής, και ο σκελετός ανήκε σε γυναίκα. Σύμφωνα με τη Daily Mail, το δρεπάνι και το λουκέτο φαίνεται να είχαν έναν σκοπό: να αποτρέψουν την ανάσταση της νεκρής, μια πίστη που κυριαρχούσε τον 17ο αιώνα. Οι άνθρωποι της εποχής φοβούνταν ότι οι νεκροί θα μπορούσαν να επιστρέψουν ως βρικόλακες και να απειλήσουν τους ζωντανούς.

Οι λεπτομέρειες γύρω από την ανακάλυψη που έκαναν οι αρχαιολόγοι

Αυτή η μακάβρια πρακτική είχε ως στόχο να «εξασφαλίσει» ότι ο νεκρός δεν θα αναστηθεί, και γι’ αυτό οι αρχαιολόγοι ονόμασαν το συγκεκριμένο εύρημα «βαμπίρ». Η ανακάλυψη αυτή ρίχνει φως στις δεισιδαιμονίες και τους φόβους που διαμόρφωναν τις ταφικές πρακτικές της εποχής εκείνης.

Ανακάλυψαν επίσης ένα μεταξωτό σκουφάκι που φορούσε στο κεφάλι της, το οποίο, σύμφωνα με τους ειδικούς, δείχνει ότι είχε υψηλή κοινωνική θέση τη στιγμή του θανάτου της. Οι υπεύθυνοι των ανασκαφών ανέφεραν ότι αυτός ο τύπος ταφής είναι εξαιρετικά ασυνήθιστος.

Όπως δήλωσε ο καθηγητής Νάριους Πολίνσκι από το Πανεπιστήμιο Νίκολας Κοπέρνικους: ««Οι τρόποι προστασίας από την «ανάσταση» των νεκρών περιλαμβάνουν το κόψιμο του κεφαλιού ή των ποδιών, την τοποθέτηση του νεκρού με το πρόσωπο προς τα κάτω για να «δαγκώνει» το έδαφος, το κάψιμο τους και το θρυμματισμό τους με μια πέτρα» και συμπλήρωσε στη συνέχεια λέγοντας: «Το δρεπάνι δεν ήταν διαδεδομένο, αλλά τοποθετήθηκε στο λαιμό με τέτοιο τρόπο, που αν (υποθετικά) ο νεκρός προσπαθούσε να σηκωθεί, πιθανότατα το κεφάλι θα είχε κοπεί ή το λιγότερο, θα είχε τραυματιστεί».

Οι μύθοι γύρω από τους «βρυκόλακες» ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς στη μεσαιωνική Ευρώπη, με έμφαση στα Βαλκάνια. Η πρακτική του «κλειδώματος» των νεκρών, ώστε να αποτραπεί η επιστροφή τους για να στοιχειώσουν τους ζωντανούς, έχει καταγραφεί σε διάφορους πολιτισμούς και περιστάσεις.

«Ύποπτοι» να μετατραπούν σε «βαμπίρ» θεωρούνταν άτομα που φημίζονταν για τη μοχθηρότητά τους, είχαν διαπράξει φρικτά εγκλήματα ή ακόμη και εκείνοι που είχαν θέσει τέλος στη ζωή τους μέσω αυτοκτονίας.