Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

Πόλεμος στην Ουκρανία: Ρωσικοί πύραυλοι έπληξαν δύο πόλεις στα κεντρικά της χώρας

Ζημιές σε υποδομές και κτίρια κατοικιών

2 Απριλίου 2022 09:58
Πόλεμος στην Ουκρανία: Ρωσικοί πύραυλοι έπληξαν δύο πόλεις στα κεντρικά της χώρας
Από ATHENSMAGAZINE TEAM

Ρωσικοί πύραυλοι έπληξαν δύο πόλεις τις πρώτες πρωινές ώρες σήμερα στην κεντρική Ουκρανία, προκαλώντας ζημιές σε υποδομές και κτίρια κατοικιών, δήλωσε ο επικεφαλής της περιφέρειας Πολτάβα.

«Πολτάβα. Ένας πύραυλος έπληξε στη διάρκεια της νύκτας μία από τις εγκαταστάσεις υποδομής», έγραψε σε καταχώρισή του στο Ίντερνετ ο Ντμίτρι Λούνιν. «Κρεμεντσούκ. Πολλές επιθέσεις το πρωί εναντίον της πόλης».

Η πόλη Πολτάβα είναι η πρωτεύουσα της περιφέρειας Πολτάβα, ανατολικά του Κιέβου, και η Κρεμεντσούκ είναι μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της περιοχής.

Δεν υπάρχουν μέχρι στιγμής πληροφορίες για θύματα, δήλωσε ο Λούνιν. Το Ρόιτερς δεν μπορούσε να επαληθεύσει άμεσα την πληροφορία από ανεξάρτητη πηγή.

Πόλεμος στην Ουκρανία: Ρωσικοί πύραυλοι έπληξαν δύο πόλεις στα κεντρικά της χώρας

Πόλεμος στην Ουκρανία: Σπαρακτικές ιστορίες παιδιών που έφυγαν από τη Μαριούπολη - «Ποιος θα μου δώσει πίσω τη χαμένη μου ζωή;» (photos)

Ο πόλεμος στην Ουκρανία μετά τη ρωσική εισβολή της 24ης Φεβρουαρίου διανύει ήδη την 37η μέρα του με τις συνέπειες να είναι απλά καταστροφικές. Χιλιάδες οι νεκροί, μεταξύ των οποίων και άμαχοι, πόλεις ισοπεδωμένες, εκατομμύρια πρόσφυγες και μία χώρα η οποία (αν τα καταφέρει) θα χρειαστεί χρόνια για να ανοικοδομηθεί.

Δείτε επίσης: Επίθεση των Ουκρανών σε ρωσικό έδαφος; «Oυκρανικά ελικόπτερα χτύπησαν δεξαμενές καυσίμων στην Μπελγκορόντ», λέει η Μόσχα - Μαίνεται μεγάλη φωτιά (video)

Μία από τις πόλεις που σε λίγο θα θεωρούνται «σβησμένες από τον χάρτη» είναι η Μαριούπολη. Η ουκρανική πόλη στην Αζοφική Θάλασσα έχει δεχθεί σφοδρό κύμα ρωσικών επιθέσεων λόγω της κομβικής της θέσης.

Η πολιορκημένη πόλη παραμένει κλειστή για όποιον θέλει να εισέλθει και είναι «πολύ επικίνδυνη» για όποιον επιχειρήσει να φύγει, όπως είπε σήμερα ένας σύμβουλος του δημάρχου της πόλης αυτής της νότιας Ουκρανίας.

πολεμοσ-ουκρανια

Σύμφωνα με τον Πέτρο Αντριουστσένκο, οι ρωσικές δυνάμεις από χθες Πέμπτη παρεμποδίζουν ακόμη και την μικρότερη ποσότητα ανθρωπιστικών προμηθειών από το να φθάσει στους εγκλωβισμένους κατοίκους, καθιστώντας σαφές ότι δεν άνοιξε «ανθρωπιστικός διάδρομος», όπως είχε σχεδιαστεί, όπως μεταδίδουν Reuters και Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Τα παιδιά και οι έφηβοι είναι από αυτούς που έχουν πληγεί περισσότερο μιας και όλα τα φρικιαστικά που βιώνουν εδώ και πάνω από ένα μήνα, εκτός από τον άμεσο κίνδυνο της ζωής τους, θα αφήσουν και βαθιές χαρακιές στην ψυχοσύνθεσή τους.

Στον Guardian μίλησαν δυο νέοι άνθρωποι οι οποίοι ζητούν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο: «Τη ζωή μας πίσω».

πολεμοσ-ουκρανια

Βερόνικα, 19 ετών

Η 19χρονη Βερόνικα αναφέρει: «Οι μήνες πριν από τον πόλεμο ήταν οι καλύτεροι της ζωής μου. Ήμουν στο δεύτερο έτος στο πανεπιστήμιο και μια από τις καλύτερες φοιτήτριες στο μάθημα. Αλλά αυτό που έδινε αληθινό νόημα στη ζωή μου ήταν το χόκεϊ επί πάγου.

Ήταν αυτό για το οποίο ξυπνούσα κάθε πρωί. Στις 23 Φεβρουαρίου ο προπονητής μας μου είπε για τα σχέδια δημιουργίας μιας γυναικείας ομάδας χόκεϊ που θα προσπαθούσε να φτάσει στο επαγγελματικό πρωτάθλημα. Πήγα για ύπνο τόσο χαρούμενη, ανυπομονώντας για την επόμενη μέρα.

Το επόμενο πρωί, όταν ξύπνησα στις 5.30 π.μ. δεν κατάλαβα αμέσως ότι με είχαν ξυπνήσει οι εκρήξεις και όχι το ξυπνητήρι μου. Το κρεβάτι μου έτρεμε από τα ωστικά κύματα.

πολεμοσ-ουκρανια

Η μητέρα μου και εγώ βγήκαμε από τα υπνοδωμάτια μας, καταλαβαίνοντας με δυσκολία τι συνέβαινε. Τις πρώτες ώρες καθόμασταν μαζί, περιμένοντας να τελειώσουν όλα, αλλά ο βομβαρδισμός γινόταν όλο και χειρότερος. Έτσι μαζέψαμε μια βαλίτσα και τρέξαμε στο υπόγειο των παππούδων μου.

Μόλις μπήκα στο υπόγειο συνειδητοποίησα ότι η ζωή μου όπως την ήξερα είχε τελειώσει. Χόκεϊ, δουλειά, φίλοι, ένας άντρας με τον οποίο ήμουν πολύ ερωτευμένη, όλα αυτά τελείωσαν εκείνη τη μέρα. Πιθανώς γι’ αυτό δεν αισθάνομαι τίποτα πια: ούτε φόβο, ούτε πόνο, ούτε θυμό, ούτε επιθυμία να ζήσω. Νιώθω σαν να πέθανα στις 5.30 π.μ. στις 24 Φεβρουαρίου.

Δεν υπήρχε τίποτα στο σκονισμένο υπόγειο. Δεν είχαμε εξαερισμό ή νερό και ηλεκτρικό ρεύμα μόνο για λίγο. Οι τέσσερις μας τρώγαμε ένα κομμάτι ψωμί και ένα γλυκό δύο φορές την ημέρα. Το υπόγειο και το κτίριο έτρεμαν από τις συνεχείς εκρήξεις. Τα τηλέφωνά μας ήταν κομμένα. Ήταν σαν να βρισκόμαστε σε ένα υπόγειο κουτί. Δεν είχαμε ιδέα αν ήταν μέρα ή νύχτα.

Σύντομα αρχίσαμε να ακούμε νέους ήχους. Δεν καταλάβαμε αμέσως ότι ρωσικά αεροσκάφη έριχναν βόμβες. Καταφέραμε να τεντώσουμε το φαγητό μας μέχρι τις 8 Μαρτίου, επιβιώνοντας με μουχλιασμένο ψωμί. Μερικές φορές οι ενήλικες ανέβαιναν για να κοιτάξουν τον ουρανό, το φως, αλλά εμένα δεν μου επιτρεπόταν. Όταν έπεφτε χιόνι, χαιρόμασταν: μπορούσε να φαγωθεί και να πιει κανείς. Αλλά μέχρι τότε ήμουν εντελώς αφυδατωμένη και είχα χάσει κάθε πείνα και δίψα.

πολεμοσ-ουκρανια

Γιεγκόρ, 15 ετών

«Ο στρατιωτικός νόμος σήμαινε ότι στις 24 Φεβρουαρίου το σχολείο έκλεισε. Η οικογένειά μας δεν πήρε πολύ σοβαρά την ιδέα του πολέμου, αλλά αποφάσισε να μαζέψει τα πράγματά της και να μετακομίσει στο κέντρο της Μαριούπολης, στο διαμέρισμα της γιαγιάς μας», εξιστορεί ο 15χρονος Γιεγκόρ.

«Μόλις φτάσαμε στο κέντρο, τα πράγματα ήταν αρχικά καλά: δεν ακούγαμε πυροβολισμούς, αλλά οι φίλοι μου στην αριστερή όχθη έστελναν φωνητικά σημειώματα με ήχους από όπλα. Λίγες μέρες αργότερα, άρχισαν να πυροβολούν κοντά μας. Ακούγαμε και νιώθαμε καθημερινά ότι οι Ρώσοι πλησίαζαν.

Στις 2 Μαρτίου χάσαμε το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό και την επικοινωνία. Οι γεννήτριες σταμάτησαν να λειτουργούν και ακόμη και οι σειρήνες αεροπορικής επιδρομής απέτυχαν. Τρεις μέρες αργότερα η θέρμανση έκλεισε και αρχίσαμε να κρυώνουμε πολύ.

Κοιμόμασταν όλοι στο ίδιο κρεβάτι, προσπαθώντας να μείνουμε ζεστοί. Η μαμά μαγείρευε φαγητό στην αυλή της πολυκατοικίας. Δεν είχαμε καν ψωμί: φτιάχναμε μικρούς λουκουμάδες από νερό, αλεύρι και αλάτι και μαγειρεύαμε σούπες χωρίς κρέας. Δεν υπήρχε νερό.

πολεμοσ-ουκρανια

Τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ πιο επικίνδυνα. Πολλοί άνθρωποι άρχισαν να καταφθάνουν από την αριστερή όχθη, συμπεριλαμβανομένων πολλών εφήβων στην ηλικία μου. Μια μέρα άκουσα μια βόμβα διασποράς να πέφτει περίπου 20 μέτρα μακριά μου και να εκρήγνυται. Οι Ρώσοι λένε ότι χτυπούσαν μόνο στρατιωτικούς στόχους, αλλά τα πολλά πτώματα στους δρόμους έλεγαν κάτι διαφορετικό.

Φύγαμε από την πόλη στις 16 Μαρτίου. Καθώς περνούσαμε μέσα από τη Μαριούπολη, τα μόνα πράγματα που στέκονταν ακόμα όρθια ήταν ερείπια, κατεστραμμένα κτίρια, κρατήρες από πυραυλικές επιθέσεις. Μαύρος καπνός κρεμόταν παντού. Αποφασίσαμε να φύγουμε χωρίς να γνωρίζουμε για τον “πράσινο διάδρομο”, επειδή κανείς στη Μαριούπολη δεν γνώριζε για αυτές τις διαδρομές, αλλά βρεθήκαμε μέσα σε ένα τεράστιο κίνημα ανθρώπων που προσπαθούσαν να φύγουν.

Βγήκαμε από την πόλη, κάνοντας εννέα ώρες για να διανύσουμε 20 χιλιόμετρα. Μπορούσαμε να δούμε μια τεράστια φάλαγγα από τανκς, τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού, λεωφορεία και αυτοκίνητα, που περιείχαν Τσετσένους και έδειχναν το γράμμα Ζ, το οποίο η Ρωσία χρησιμοποιεί ως σύμβολο του πολέμου.

πολεμοσ-ουκρανια

Φύγαμε για το Ντνίπρο μετά από δύο ημέρες. Υπήρχαν περίπου 15 ρωσικά σημεία ελέγχου κατά μήκος της διαδρομής: σταμάτησαν τους πάντες και απαίτησαν να διαγραφούν οι φωτογραφίες της Μαριούπολης, της κατεστραμμένης αρχιτεκτονικής και των κατεστραμμένων κτιρίων. Ήθελαν να δώσουν την εντύπωση ότι δεν άγγιζαν τον άμαχο πληθυσμό. Ανάγκασαν τη μητέρα μου να τους δείξει τη συλλογή του τηλεφώνου της και αφαίρεσαν τις κάρτες μνήμης από τις βιντεοκάμερες του αυτοκινήτου.

Τώρα έχουμε επανενωθεί με τους παππούδες μου. Είναι ζεστά και άνετα, έχουμε φως και γκάζι. Είναι ήσυχα προς το παρόν. Ωστόσο, ξέρω ότι ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Κάθε γενιά έχει τις στιγμές που υποφέρει. Οι παππούδες μας γνώρισαν τον πόλεμο, και τώρα τον γνωρίζουμε και εμείς.

πολεμοσ-ουκρανια

Πηγή: newsbeast.gr

 

Κόσμος

Ροή ειδήσεων

Share