Διεγνώσθη με καρκίνο στα μάτια. Ο λόγος; Πρόκειται για κάτι που κάνεις σχεδόν κάθε βράδυ
Δεν πάει το μυαλό σας
Μια καθημερινή συνήθεια απέβη μοιραία για έναν άνδρα, που διεγνώσθη με καρκίνο στα μάτια. Σίγουρα το κάνετε και εσείς, για αυτό δώστε προσοχή.
Ο 40χρονος άντρας από την Ιαπωνία, πήγε στον γιατρό γιατί δεν έβλεπε καλά, ενώ τα μάτια του είχα κοκκινήσει. Δεν φανταζόταν όμως την δυσάρεστη έκπληξη που τον περίμενε. Ο άντρας διεγνώσθη με καρκίνο στα μάτια λόγω της χρήσης κινητού τηλεφώνου στο σκοτάδι!
Ο ίδιος έκανε χρήση του κινητού τηλεφώνου του κάθε βράδυ για 30λεπτά, μέσα στο σκοτάδι και η ακτινοβολία φαίνεται πως προκάλεσε το σοβαρό πρόβλημα υγεία. Ακόμα αν έχετε κάποια από αυτά τα σημάδια, τότε επισκεφθείτε έναν γιατρό, αφού αποτελούν προμήνυμα ότι πάσχετε από την θανατηφόρα αρρώστια.
Μάλιστα οι γιατροί συστήνουν να περιοριστεί η χρήση και των laptops- tablets στο σκοτάδι, καθώς μπορεί να προκαλούν παρόμοια προβλήματα.
"Δε θα με λυγίσει αυτή η κακιά αρρώστια": Ένα 7χρονο με καρκίνο συγκλονίζει
Τα παιδιά που παλεύουν με τον καρκίνο ακόμη και σήμερα, δυστυχώς είναι πολλά. Είναι παιδιά που η ζωή τα ανάγκασε να γίνουν μαχητές σε μια ηλικία που θα έπρεπε να παίζουν ανέμελα στην παιδική χαρά. Είναι παιδιά, που έμαθαν να παρηγορούν τους γονείς τους αντί οι γονείς, να παρηγορούν τα ίδια.
Στις 15 Φεβρουαρίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά του παιδικού καρκίνου. Μια Παγκόσμια Ημέρα που μας θυμίζει πόσο σημαντικό είναι, να δίνουμε δύναμη σε αυτούς τους μικρούς μαχητές της ζωής. Μια υπενθύμιση προς την επιστημονική κοινότητα, ότι πρέπει να βάλει τα δυνατά της, έτσι ώστε σε λίγο καιρό ο καρκίνος να είναι απλά ένα ζώδιο.
Παρακάτω, θα διαβάσουμε ένα κείμενο αφιερωμένο στα παιδιά που παλεύουν με τον καρκίνο. Ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι, που μας έκανε να δακρύσουμε. Ας κάνουμε ο,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά να επιστρέψουν πίσω στην παιδική τους ηλικία.
Διαβάστε παρακάτω:
Είναι βράδυ. Ξυπνάω από έναν βαθύ ύπνο, ένας ιδρώτας έχει κυριεύσει το κορμί μου. Προσπαθώ να σηκωθώ, αλλά ο ορός στο χέρι με επαναφέρει στη σκληρή πραγματικότητα; δε βρισκόμουν στο κρεβάτι μου, αλλά σε ένα κρεβάτι ξενοδοχείου.
Νευριάζω. Αρχίζω να θυμώνω με τους πάντες γύρω μου. Τα βάζω με το Θεό, με τη ζωή που δε με λυπήθηκε και στα πρώτα μου βήματα με υπέβαλλε σε αυτή τη δοκιμασία, μισώ τους υγιείς, τα παιδιά που αυτή τη στιγμή παίζουν ανέμελα στις παιδικές χαρές. Μισώ τους γιατρούς που ανά ώρα επισκέπτονται το δωμάτιό μου.
Αργότερα, μετά από λίγα λεπτά, αντιλαμβάνομαι πως αυτό είναι μάταιο. Πως δεν έχει νόημα να γκρινιάζεις, αλλά να αντιμετωπίζεις το οτιδήποτε σου φέρνει η ζωή.
Αποφάσισα να σταθώ στα πόδια μου, να παλέψω με το θεριό και να βγω νικητής. Και θα βγω. Ακόμα και αν τώρα υποφέρω από τάσεις λιποθυμίας, εμετούς και ναυτίες έντονες. Ακόμα και αν μερικές στιγμές αισθάνομαι το σώμα μου να παραλύει και να λυγίζει από το βάρος των θεραπειών.
Πού είναι η μητέρα μου; Θα βγήκε για λίγο έξω να πάρει ένα χυμό μάλλον.
Είμαι ένα παιδί μόνο σε ένα κόσμο. Ως ένας άλλος Άτλαντας, αισθάνομαι να κρατάω όλο το βάρος του επάνω στις παιδικές μου πλάτες. Λυγίζω. Με πιάνουν τα κλάματα. Μου λείπει η μαμά μου, μου λείπει η μαμά μου!
Επάνω στη συναισθηματική μου φόρτιση, η μητέρα μου τρέχει και με αγκαλιάζει, οι γιατροί μου με παρηγορούν.
<<Θα περάσει, μου λένε. Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από εμάς>>.
Αυτή η φράση ανεξίτηλα γράφτηκε μέσα μου. Ναι, δε θα με λυγίσει αυτή η κακιά αρρώστια! Δεν ξέρει με ποιον τα έβαλε, θα της δείξω εγώ! Σε λίγο καιρό και εγώ θα γελάω, θα ζω, θα αναπνέω ελεύθερα. Και όλα αυτά, μία άσχημη ανάμνηση θα μείνουν μόνο στο χρονοντούλαπο της μνήμης. Όλα θα πάνε καλά!
ΥΣ: Αφιερωμένο στα παιδιά που δίνουν μάχη με τον καρκίνο.
Aκολουθήστε μας στo Google News
