Υπόθεση

Τα ενώνει μια λεωφόρος. Τα χωρίζει μια οχταετία. Τα συνδέει το τυχαίο και το οτοστόπ. Δύο μίνι κλασικά. Από τον Έντγκαρ Ούλμερ και την Παράκαμψη (1945) στον Δολοφόνο της λεωφόρου (1953) της Αΐντα Λουπίνο.
Ασπρόμαυρα, υπνωτικά, ρευστά, δύο ταπεινά νουάρ που ανέπτυξαν το μύθο τους ευθύς με το τέλος του πολέμου αυτό του Ούλμερ, λίγο μετά την αρχετυπική Διπλή ταυτότητα τη δεκαετία του Μακάρθι το άλλο της Λουπίνο.

Δύο μίνι, κλασικά, δύο μικρά σοκ, με στέρια δομή, στιλιστική σκηνοθεσία. Η Λουπίνο αναφέρεται στις παρενέργειες του οτοστόπ. Δεν δείχνει να κρύβει μια ηθικολογία. Όταν δύο ψαράδες παραλαμβάνουν έναν ψυχοπαθή κατάδικο, μαθαίνουν πως ο χρόνος τους τελειώνει, η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Μένουν οι ανατροπές, οι μυθοπλαστικές στροφές.
Οτοστόπ και στην Παράκαμψη με τη μοίρα να δρα μετωπικά και να ορίζει το αδύνατο για το τέλος του ταξιδιού. Το Λος Άντζελες και η αγαπημένη του που τον περιμένει εκεί παραμένουν για τον περιπλανώμενο ήρωα μια ρευστή ουτοπία. Μπορεί να υπάρχει και ο υπαινιγμός πως το τέλος του πολέμου δεν εκπληρώνει υποσχέσεις, αλλά μεταφέρει περιπλοκές.
Ο Ούλμερ με την Παράκαμψη μας παραδίδει ένα διπλό μάθημα: Πώς γράφεται δηλαδή ένα ωρολογιακά ρυθμισμένο σενάριο με συνεχείς συστροφές και πώς γίνεται μια σκηνο- θεσία με όλη τη σημασία του όρου.

Η γεωγραφία των κάδρων, οι λήψεις, τα ρακόρ στο μοντάζ, η ένθεση των δραματουργικών εξελίξεων αναδεικνύουν το τέλος της ψευδαίσθησης. Όλη η ταινία ως εφιαλτικό όνειρο, όπου κάποιος τρέχει προς τα πίσω, απομακρύνεται από τον προορισμό του. Αυτό το φιλμάρισμα του εφιαλτικού ονείρου με εξπρεσιονιστικούς όρους είναι για τον Ούλμερ ένα στοίχημα. Να δώσει μέσα από μια ομιχλώδη διάσταση την αδυναμία του ανθρώπου, να ολοκληρώσει, να «ταιριάσει», να γίνει μια τέλεια «ταινία». Μόνη διέξοδος η αίσθηση της ξεκούρασης μέσω της απώλειας. Μόνη ανακούφιση η σύλληψη, η πιθανότητά της ή η παντοτινή αποπροσωποποίηση.
Η Λουπίνο στον Δολοφόνο της λεωφόρου ακολουθεί μια πιο σαφή σκηνοθετική αφηγηματικότητα με στόχο την αντίστροφη μέτρηση και τη σχέση της με τη ζωή.

Παίζει με τις πιθανότητες, με λιτή σκηνοθεσία, πολλά πλαν- αμερικέν και με άποψη που ξεφεύγει από τη ρευστότητα. Ωστόσο, συνειδητά αμφιβάλλει συνεχώς, παραπαίει τεχνητά κι έτσι πετυχαίνει να συναρπάζει.

Το φιλμ νουάρ είναι κινηματογραφικός όρος που χρησιμοποιείται κυρίως για να ορίσει ένα συγκεκριμένο στυλ σε αστυνομικές ταινίες του Χόλιγουντ που δίνουν έμφαση στον κυνισμό των χαρακτήρων και τα συναισθηματικά - ερωτικά τους κίνητρα. Η κλασική περίοδος του φιλμ νουάρ στις ΗΠΑ εκτείνεται από τις αρχές της δεκαετίας του '40 μέχρι το τέλος της δεκαετίας του '50. Οι ταινίες αυτής της εποχής χαρακτηρίζονται από χαμηλό φωτισμό και έντονες ασπρόμαυρες αντιθέσεις, επιρροές από το γερμανικό εξπρεσιονισμό. Επίσης, πληθώρα ιστοριών και συμπεριφορών χαρακτήρων προέρχονται από το χώρο του αστυνομικού μυθιστορήματος στις ΗΠΑ κατά την περίοδο της Οικονομικής Ύφεσης.