Η υπόθεση του αστυνομικού της Βουλής ξυπνά μνήμες από όταν ο Μανώλης Δουρής βίασε και σκότωσε τον 6χρονο γιο του
Δύο υποθέσεις με κοινά σημεία
Καθώς οι αποκαλύψεις για την φρικιαστική υπόθεση με τον αστυνομικό της Βουλής διαδέχονται η μία την άλλη, ξυπνούν μνήμες από την υπόθεση του Μανώλη Βουρή. Ήταν Δεκέμβριος και τότε -καλή ώρα- συγκεκριμένα 31 Δεκεμβρίου, όταν ένα έγκλημα που σημειώθηκε στην Ερμιόνη συγκλόνισε την Ελλάδα. Ο 6χρονος γιος του Μανώλη και της Γεωργίας Δουρή βρέθηκε νεκρός, έχοντας υποστεί σεξουαλική κακοποίηση.
Ο πατέρας, Μανώλης Δουρής, συνελήφθη κατηγορούμενος για τον βιασμό και τη δολοφονία του εξάχρονου γιου του, Νίκου και οδηγήθηκε στις φυλακές. Στις 24 Φεβρουαρίου 1996, σχεδόν δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του γιου του, ο Μανώλης Δουρής έβαλε τέλος στη ζωή του μέσα στο κελί του στις φυλακές Τρίπολης.
Τα κοινά σημεία των δύο υποθέσεων αρκετά. Οι ηλικίες τους ήταν περίπου οι ίδιες (40 και 45 ετών), είχαν και οι δύο πολύτεκνες οικογένειες με έξι παιδιά και το σημαντικότερο όλων, κακοποιούσαν τον ανήλικο γιο τους. Η μόνη βασική διαφορά είναι ότι ο 45χρονος αστυνομικός παραλίγο να φτάσει στον θάνατο τον γιο του, ο οποίος έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, ενώ ο Δουρής αφού τον βίασε τον σκότωσε. «Ξεπερνάει και την υπόθεση Δουρή», είπε ο Σταύρος Μπαλάσκας για τις αποτρόπαιες πράξεις του αστυνομικού της Βουλής.
Πώς έγινε το έγκλημα της Ερμιόνης
Ο εξάχρονος Νίκος, γιος του Μανώλη και της Γεωργίας Δουρή, βρέθηκε νεκρός μετά από σεξουαλική κακοποίηση. Εκείνη τη νύχτα της παραμονής Πρωτοχρονιάς, ο μικρός Νίκος εξαφανίστηκε από τη γειτονιά όπου έπαιζε, προκαλώντας ανησυχία στους γονείς και τα έξι αδέλφια του.
Η οικογένεια Δουρή κάλεσε την αστυνομία για να αναφέρει την εξαφάνιση του παιδιού τους. Η κινητοποίηση των Αρχών ήταν άμεση, όπως και ολόκληρης της τοπικής κοινωνίας της Ερμιόνης, που ερευνούσε την περιοχή για να εντοπίσει τον μικρό Νίκο. Τελικά, ο πατέρας του, Μανώλης, μαζί με έναν από τους γιους του, βρήκαν νεκρό τον εξάχρονο.
Το σώμα του ήταν κρυμμένο σε έναν μαντρότοιχο κοντά στο σπίτι της οικογένειάς του. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, το άτυχο παιδί είχε πεθάνει από ασφυξία, έχοντας προηγουμένως υποστεί σεξουαλική κακοποίηση.
Ο Μανώλης Δουρής εμφανιζόταν στα κανάλια, εκλιπαρώντας να εντοπιστεί ο δολοφόνος του παιδιού του ώστε να μπορέσει να πάρει εκδίκηση.
Αυτό προκάλεσε την ελληνική κοινωνία να υποφέρει εξαιτίας του πόνου του πατέρα. Ολόκληρη η χώρα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα την εξέλιξη της έρευνας, και λίγο αργότερα συγκλονίζεται από τη μεγάλη ανατροπή.
Η Αστυνομία συλλαμβάνει τον πατέρα, ο οποίος ομολογεί το έγκλημα. Οι αντιφάσεις στην κατάθεσή του και το γεγονός ότι εντόπισε το πτώμα του παιδιού του σε ένα μέρος που θα έψαχνε μόνο κάποιος με γνώση, προκάλεσαν υποψίες στους αστυνομικούς.
Κατά την ανάκριση, ο Μανώλης Δουρής προσπάθησε να δικαιολογηθεί λέγοντας: «Με κυριεύει μια σπάνια ασθένεια που με μεταμορφώνει. Υπέφερα από κρίσεις και δεν έβλεπα μπροστά μου. Ο οποιοσδήποτε στη θέση μου θα μπορούσε να κάνει το ίδιο». Τότε, η κοινή γνώμη απαιτούσε την παραδειγματική του τιμωρία.
Λίγες ημέρες μετά την κηδεία του Νίκου, ο πατέρας του αρνείται όσα είπε στην πρώτη κατάθεση και δηλώνει αθώος. «Αν το έκανα εγώ να τιμωρηθώ», μονολογούσε ενώ στη συνέχεια απευθυνόμενος στη σύζυγό του, είπε: «Θα είσαι ελεύθερη να ζήσεις τη ζωή σου, όπως εσύ το ζήτησες μαζί με τον εραστή σου, με τον οποίο σκοτώσατε το Νίκο». Παρά τις νέες δηλώσεις του, όμως, ο Δουρής κρίνεται προφυλακιστέος μετά από κοινή απόφαση εισαγγελέα και ανακριτή.
Το σύνδρομο της Κύπρου
Ο Μανώλης Δουρής ήταν ένας άνθρωπος για τον οποίο κυκλοφορούσαν πολλές φήμες και αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα από νεαρή ηλικία. Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, τα προβλήματα αυτά επιδεινώθηκαν και ο Δουρής μετατράπηκε σε «αγρίμι». Είδε πολλές σφαγές και συχνά νοσηλευόταν σε νοσοκομεία, ενώ οι γιατροί διέγνωσαν το «σύνδρομο της Κύπρου». Μετά τον πόλεμο, παντρεύτηκε, απέκτησε επτά παιδιά και εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Ερμιόνη.
Οι φήμες που κυκλοφορούσαν σε μια μικρή τοπική κοινότητα άρχισαν να απασχολούν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία πριν την Πρωτοχρονιά του 1994. Ο 6χρονος γιος της οικογένειας, ο Νικόλας, βγήκε για να παίξει στο χωριό, αλλά δε γύρισε ποτέ στο σπίτι του.
Κατηγόρησε τη γυναίκα του και εμφανιζόταν αβέβαιος για το αν είχε διαπράξει το έγκλημα, παρόλο που αρχικά είχε ομολογήσει.
Ο Δουρής καταδικάστηκε για ασέλγεια με φυλάκιση ενός έτους, για βιασμό με κάθειρξη 20 ετών, και για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση με ισόβια κάθειρξη. Η απόφαση του δικαστηρίου ικανοποίησε το κοινό αίσθημα περί δικαιοσύνης.
Οι αμφιβολίες για την ενοχή του
Ο γιος του Μανώλη Δουρή, Δημήτρης, σε παλαιότερη συνέντευξη του είχε εκφράσει την πεποίθηση πως ο πατέρα του δεν ήταν υπεύθυνος για το φρικτό έγκλημα. «Φόρτωσαν το βιασμό και τη δολοφονία στον πατέρα μου», είπε και φωτογράφισε έναν συγχωριανό του, ο οποίος βρίσκεται εν ζωή, όπως διευκρίνισε, ως δράστη: «άλλος άνθρωπος από το χωριό που είχε ασελγήσει σε πάρα πολλά παιδάκια. Αλλά εκείνος είχε χρήματα και τον κάλυπταν… Εκείνη την ημέρα ήμουν μαζί με τον πατέρα μου στη δουλειά από το πρωί. Γυρίσαμε και μας είπαν πως είχε χαθεί το παιδί».
Αλλά και η μητέρα του παιδιού και σύζυγος του Μανώλη Δουρή, Γεωργία, σε παλαιότερη συνέντευξη της, είχε υποστηρίξει την αθωότητά του: «Ο Μανώλης για μένα και για τα παιδιά μου είναι αθώος. Δύο αθώες ψυχές βρίσκονται στο χώμα και οι ένοχοι κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο άνδρας μου οδηγήθηκε στη φυλακή, όπου τον “αυτοκτόνησαν”, καθώς η υπόθεση έπρεπε να κλείσει. Ο Μανώλης ήταν το τέλειο θύμα που μπορούσε να παρουσιαστεί σαν δολοφόνος. Ήταν φτωχός, μεροκαματιάρης και αγράμματος» (…) «Εκείνη την ημέρα ο άνδρας μου βρισκόταν στο σπίτι. Ο Νικολάκης βγήκε να παίξει και χάθηκε. Έπειτα από ώρες τον βρήκαμε σε αυτή την κατάσταση. Η αστυνομία έψαξε, βρήκε τους ενόχους, αλλά επειδή ήταν άνθρωποι ευυπόληπτοι και δεν μπορούσαν να τους ακουμπήσουν, φοβούμενοι ένα μεγάλο σκάνδαλο, τα έριξαν στον άνδρα μου».
Εν τω μεταξύ, ο συνήγορός του υποστήριζε με βεβαιότητα πως ο πελάτης του ήταν αθώος. Μάλιστα, και ο ιατροδικαστής είπε πως οι τρίχες που βρέθηκαν στο άψυχο σώμα του εξάχρονου δεν άνηκαν στον πατέρα του.
«Από την έκθεση πραγματογνωμοσύνης των εγκληματολογικών εργαστηρίων μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η ταυτότητα του δολοφόνου του παιδιού. Μπορεί άλλος να είναι ο βιαστής κι άλλος ο δολοφόνος», είχε υποστηρίξει ο καθηγητής εγκληματολογίας Γιάννης Πανούσης, που είχε ερευνήσει το θέμα. Το δικαστήριο, πάντως, έκρινε τον Δουρή ένοχο για όλες τις κατηγορίες.
Άλλαξε μέσα σε δύο χρόνια τέσσερα σωφρονιστικά ιδρύματα, καθώς έπεσε θύμα του «νόμου της φυλακής». Ξυλοκοπήθηκε και βιάστηκε αλλεπάλληλες φορές, μέχρι που στις 24 Φεβρουαρίου του 1996 βρέθηκε από τους φύλακες κρεμασμένος με καλώδιο τηλεόρασης μέσα στο κελί του.
Aκολουθήστε μας στo Google News
