Οι τηλεφωνικές φάρσες της παλιάς Αθήνας που έμειναν αξέχαστες!

Λατρεύουμε να ακούμε και να μαθαίνουμε ιστορίες από το παρελθόν και ιδιαίτερα της παλιάς Αθήνας! Αυτή την φορά ψάξαμε και βρήκαμε τις καλύτερες τηλεφωνικές φάρσες που γίνονταν στην Αθήνα όταν δεν υπήρχαν τηλέφωνα και αναγνωρίσεις κλίσεων! Να σας θυμίσουμε: Πώς ονομάζονταν περιοχές της παλιάς Αθήνας;

Ανέκαθεν οι νεαροί της Παλιάς Αθήνας σκάρωναν σαν μικρά παιδιά κάθε είδους φάρσα, που συναγωνιζόταν σε ευρηματικότητα η μία την άλλη. Φαίνεται, όμως, ότι τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα τηλέφωνα, κάποια στιγμή οι φαρσέρ βρήκαν τον δάσκαλό τους.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Survivor 2024 spoiler 25/04 αποχώρηση: Ανατίναξη! Αυτός ο παίκτης φεύγει σήμερα - Είναι ήδη στο ξενοδοχείο

Τι τραβούσαν οι συνδρομητές το 1937!

Έως τώρα μερικοί φαρσέρ –πολύ κρύοι ή και μερικοί πολύ κακοήθεις- έπαιζαν με το αυτόματο τηλέφωνο παιγνίδια εις βάρος άλλων, κατά κανόνα αγνώστων και αξιοτίμων συμπολιτών…

Δηλαδή;

Ιδού τι εξωφρενική φάρσα επαίχθη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς εις βάρος ενός από τους πλέον γνωστούς βιομηχάνους μας.

Αναγνώσατε και φρίξατε:

Ο εν λόγω βιομήχανος παρέθεσε μέγα δείπνον επ’ ευκαιρία της εορτής. Μεταξύ των άλλων μελών της πλουτοκρατίας προσεκάλεσε και ένα σημαίνοντα ξένον διπλωμάτη, από τα πλέον συμπαθητικά μέλη του Διπλωματικού Σώματος.

Ήρχισεν η παρέλασις του μενού –πλουσίου καθ’ όλα. Από την ποικιλίαν των όρντ έβρ έως τα επιδόρπια.

Δείπνον λουκούλλειον!

Παραδόξως ο σερβίρων υπηρέτης όταν έφθανεν εις τον ξένον διπλωμάτην τον παρέκαμπτε και προσέφερε την πιατέλλα εις τον αμέσως επόμενον κύριον…

Ένα φαγητόν, δύο, τρία, τέσσερα…

Το ίδιο!

Επανελαμβάνετο η ίδια κίνησις του υπηρέτου προφανώς υπακούοντος εις διαταγήν της οικοδεσποίνης…

Ο ατυχής διπλωμάτης με τρόμον έβλεπεν ότι έμενε νηστικός, ενώ ήκουεν, με μαρτύριον Ταντάλου, να κρούωνται φαιδρώς και χαρμοσύνως αι σιαγώνες των συμποσιαστών.

Το ίδιο συνέβη και με τα κρασιά…

Ενώπιον του κ. διπλωμάτου είχε τοποθετηθή ποτήριον καθαρού ύδατος, ποτού καταλλήλου διά τους βατράχους, ενώ οι υπόλοιποι συνδαιτημόνες ερρόφων καμπανίτην και βορδιγάλην και οίνους Δυζού…

Περί το τέλος –εις τα φρούτα- ιδιαίτερος υπηρέτης εκόμισε και ετοποθέτησε πρό του κ. διπλωμάτου πιάτο πλήρες λαπά από νερόβραστον φιδέν.
Επί τέλους ο κ. διπλωμάτης έχασε την υπομονήν του και ηρώτησε:

-Γιατί σε μένα αυτή η δίαιτα;

Η οικοδέσποινα απήντησε:

-Μά κατ’ επιθυμίαν σας, εξοχώτατε!

-Πως αυτό;

-Χθές μας ετηλεφώνησαν από την Πρεσβείαν σας, εξοχώτατε, ότι πάσχετε από το στομάχι σας και ότι κάμνετε δίαιταν. Και ότι θα μας τιμήσετε μεν διά της παρουσίας σας αλλά δεν θα δεχθήτε παρά μόνον ζωμόν.

Ο αναγνώστης μου εννόησεν τι είχε συμβή: Φάρσα αγνώστου διά του τηλεφώνου.

***

Άλλο:

-Ντρίννν

Παίρνετε το ακουστικόν ανύποπτος:

-Εμπρός.

-Ο κ. Τάδε;

-Εγώ, τι θέλετε;

-Θέλω να σας στείλω στο φρενοκομείο!

Φάρσα κακοήθους…

Άλλοι φαρσέρ εσυνήθιζαν έως τώρα να να ζητούν εις τον «Τηλεφωνικόν Οδηγόν» αριθμούς γνωστών κυριών της αριστοκρατίας.

-Η μαντάμ Δείνα;

-Μάλιστα.

-Απόψε θα έρθω να σας φιλήσω!

Ή έπαιρναν αριθμούς ζηλοτύπων και Οθέλλων συζύγων:

-Ο κ. Τάδε;

-Μάλιστα.

-Η γυναίκα σας σάς απατά!

Από τούδε όμως και εις το εξής αι αισχραί και κακοήθεις φάρσαι των αγνώστων δεν θα επαναληφθούν. Ακριβώς δια να προλάβη αυτά τα έκτροπα η Εταιρία εφρόντισε να προμηθευθή από την Αγγλίαν μηχάνημα τελευταίου συστήματος που προώρισται να θέση τελείαν και παύλαν εις τα κόλπα αυτών των διαφόρων Ρωμηών.

Και ιδού πώς:

Το μηχάνημα αυτό –τοποθετημένον εις το κέντρον- θα φανερώνη τον αριθμόν του τηλεφώνου από τον οποίον εκπορεύεται το τηλεφώνημα.
Και αν η τηλεφωνική συνδιάλεξις αποτελεί φάρσαν ή κακοήθειαν τότε θα διώκεται ποινικώς ο ιδιοκτήτης του τηλεφώνου, ο οποίος –πολύ λογικά- θα θεωρήται υπεύθυνος δια τα τηλεφωνήματα της συσκευής του.

Όθεν:

Όταν παραδίδωμεν το τηλέφωνόν μας εις τρίτον θα προσέχωμεν τι τηλεφωνεί δια να μην εύρωμεν τον μπελάν μας.»

Η παλιά Αθήνα... οι πόθοι και τα πάθη!

Λατρεύουμε να ακούμε και να μαθαίνουμε ιστορίες της retro Αθήνας! Όταν οι ιστορίες αυτές έχουν και πιο πικάντικο χαρακτήρα τότε γίνονται πιο ενδιαφέρουσες! Ποια ήταν τα πάθη και οι πόθοι που στιγμάτισαν την παλιά Αθήνα; Διαβάστε ακόμα και την ιστορία με την γυναίκα στα τσιγάρα Sante!

Παρακάτω θα διαβάσετε ήθη της σκαμπρόζικης Αθήνας από του Οθωνα τα χρόνια έως και τα μισά του περασμένου αιώνα!

Προσοχή, κορίτσια! «Πώς οι έκφυλοι γλεντζέδες διαφθείρουν τις αθώες μικρές. Τις ποτίζουν με κανθαρίνη κι έτσι ερεθίζονται οι άμοιρες».

Τίτλος εφημερίδας του 1934 ο παραπάνω, για πικάντικη «κοινωνική έρευνα», της οποίας ο συγγραφέας δεν ήξερε ότι ύστερα από τουλάχιστον εβδομήντα χρόνια θα μιλούσαμε για το πιο εξελιγμένο χάπι του βιασμού. Ηταν όμως άλλη πόλη τότε η Αθήνα.

Ο Σιταράς χωρίζει τη δουλειά του σε τρία μέρη, τα «Αγουρα χρόνια», «Ωριμα χρόνια» και «Αμαρτωλά χρόνια», και σε δεκάδες υποκεφάλαια. Τη φωτογραφίζει, δε, εξαιρετικά με σκίτσα, γελοιογραφίες και γυμνά εποχής. Το αποτέλεσμα είναι πως το βιβλίο προσφέρεται και ως οδηγός σε άλλες εποχές, αλλά και βγάζει συχνά τρελό γέλιο.

Παραδείγματος χάριν, ποιος θα ξεκινούσε μια επιστολή, ή μάλλον ένα e-mail σήμερα, με τους ακόλουθους στίχους: «Φως μου! / Βουνόν του έρωτός μου! / Μακρόθεν τα προπύλαια της καλλονής σου είδα / κι επήδησα εις πέλαγος τυφλός χωρίς πυξίδα». Ή: «Δεσποινίς. Λαμβάνω τον κάλαμον ανά χείρας με τρέμουσαν την δεξιάν, διά να αποτολμήσω να σας ειπώ ότι από την πρώτην στιγμήν που σας είδον, η καρδιά μου ήρχισε να πάλλη παραδόξως». Κι αν το έκανε, θα είχε ανταπόκριση; Πιθανότατα μόνο αν το κορίτσι είχε χιούμορ.

Τα περιγραφόμενα ως άγουρα χρόνια αν μη τι άλλο αποτελούν αντρικό παράδεισο. Είναι η εποχή που ο κύρης ήταν και αφέντης, η δε σύζυγος -πόσω μάλλον η κόρη- βρισκόταν στη γωνία. Και ήταν απαραιτήτως παχουλές, έως χοντρές, διότι «τα πάχη τους, τα κάλλη τους». Τι να σου έκαναν οι έρημες, κλεισμένες στο σπίτι; Απλώς έτρωγαν!

Το εξάστιχο τα λέει όλα: «Τη γυναίκα μου τη θέλω / να 'ναι όμορφη πολύ / να 'χει και κοντή τη γλώσσα / όχι απαιτητική / να 'ναι άθικτη και τέλος / να με αγαπά πολύ».

Κάπου λίγο μετά τα μέσα του προπροηγούμενου αιώνα, όταν η θέα ενός αστραγάλου λειτουργούσε ερεθιστικά, η Φωφώ αναστάτωσε το Διαβολίτσι. Η διαφήμιση για την εμφάνισή της ήταν η εξής: «Η διάσημος χορέφτρια Φωφώ θα χορέφσει διάφορους εβρωπαϊκούς χορούς και τσιφτιτέλι εις το καφενίον». Η Φωφώ «χόρεφσε», αλλά όταν έβγαλε δίσκο, έφαγε τόσες (άγριες) τσιμπιές, που πέταξε τις πεντάρες που είχε μαζέψει κι έφυγε κακήν κακώς.

Αν θέλετε μια προ γάμου συμβουλή, ιδού: «Η γυναίκα πρέπει να είναι ανεπτυγμένη, δεν συμφέρει όμως να υπερτερεί του συζύγου της κατά το πνεύμα και τας γνώσεις. Πολύ επικίνδυνον το τοιούτον. Το ολιγότερον θα τον σέρνει από τη μύτη».

Ο Λελές...

Εννοείται πως όλα τα δημοσιεύματα είναι από εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. Σ' ένα από αυτά, στον «Πειρασμό» του 1922, περιγράφεται μοναδικά η πρώτη νύχτα γάμου του Λελέ με την Αθηναΐδα, η οποία διασώζεται λόγω της ξεβγαλμένης νύφης. Η αυτοκτονία του Μιμίκου και της Μαίρης επίσης αποθησαυρίζεται και ο σημερινός αναγνώστης έκπληκτος μαθαίνει πως η Μαίρη δεν έπεσε από το βράχο της Ακρόπολης, αλλά από τον Παρθενώνα, ανεβαίνοντας στο αέτωμα από μια σκάλα που είχε χτιστεί μεταγενέστερα του ναού - και υπάρχει ακόμα.

Στα «Ωριμα χρόνια», το παιχνίδι του έρωτα αρχίζει να ξεφεύγει, όπως φαίνεται και από το ακόλουθο ραβασάκι: «Γώγο μου, έλα απόψε! Κείνος ο σιχαμένος ο άντρας μου απόψε πάει ταξίδι στη Θεσσαλονίκη για εμπορικές του υποθέσεις. Θα 'μαι μόνη σπίτι μου, μόνη. Και θα σε περιμένω με λαχτάρα, χρυσέ μου, για να τον απατήσουμε όλη νύχτα, όσο μπορούμε. Ελα, τύραννε! Ελα, κακούργε! Σε θέλω όλον! Νίνα».

Πώς περιγράφεται μια ερωτική σκηνή; Ως εξής: «Παρατεταμένοι σπασμοί ανετίνασσον αυτούς, τα σώματά των εταλαντεύτησαν. Υπήρξαν ευτυχείς».

Και το φλερτ: «Στα παγκάκια του Ζαππείου τα βραδάκια τα γλυκά / πάνε για να κάνουν κόρτε προκομμένα θηλυκά / αγκαζέ με κάτι νέους που 'ναι όλο προκοπή / μα δεν έχουνε ντροπή».

Δείγμα γραφής το κομμάτι με τίτλο «Προσοχή, μπεμπεκούλες! Οχι γλυκά από τους θείους!». Αντιγράφουμε: «Μπροστά στο Αρσάκειο και σε πολλά άλλα εκπαιδευτήρια και παρθεναγωγεία της Πρωτευούσης, συνηθίζουν πάντοτε να συχνάζουν πολλοί γέροι διεφθαρμένοι, ως επί το πλείστον ανίκανοι, με το σκοπόν να μπανίσουν τις ωραίες θελκτικές μαθήτριες. Οταν δε τους δοθή η ευκαιρία, βαράνε στο ψαχνό. Κατορθώνουν δηλαδή με διαφόρους υποσχέσεις και πολλά σατανικά σχέδια, να παρασύρουν στις γκαρσονιέρες τους ή σε απόκεντρα σεπαρέ, μικρές και αθώες υπάρξεις, για να κορέσουν τις διεστραμμένες ορέξεις τους». Ορίστε και στατιστικές σχετικές με τη διαφθορά ανά επάγγελμα: «Μοδίστραι 25%, φοιτήτριαι 20%, δημ. υπάλληλοι 20%, δακτυλογράφοι 20%, μαθήτριαι 12%, σερβιτόραι 2%. Αι δε αποπλανήσεις γίνονται συνήθως από ηλικίας 15 - 17 ετών 20%, από 17 - 19 ετών 30%, από 19 - 23 ετών 50%».

Και μία ειδοποίησις: «Νέα κυρία, έγγαμος, καλού χαρακτήρος, αρκετά ωραία και ευπρόσωπος υφ' όλας τα απόψεις, πολύ καλώς ανεπτυγμένη, επιθυμούσα δε ταξείδιον δι' οιονδήποτε μέρος της Ευρώπης, ζητεί κύριον του κόσμου και ευχάριστον, όστις να τη συνοδεύση πληρώνων άπαντα τα έξοδα του ταξειδίου. Ως αντάλλαγμα δε υπόσχεται να καταστήσει δι' αυτόν το ταξείδιον την σπανιοτέραν απόλαυσιν ως γνωρίζουσα όλην την Ευρώπην καθ' όλα τα καθέκαστα και υφ' όλας τας απόψεις».

Και Ροΐδης...

Θέλετε και μια συμβουλή, εσείς οι άντρες, από τον Εμμανουήλ Ροΐδη; Να την: «Απαραίτητος όρος αρμονικής συμβιώσεως με γυναίκα φιλάρσεκον είναι ν' αποκρύπτει τις επιμελώς δύο τινά: τα εννένα δέκατα της αγάπης του και το ήμισυ τουλάχιστον της περιουσίας του».

Δεν λείπουν οι διαφημίσεις. Μία εξ αυτών αφορά την κακοσμία του ιδρώτα, που μπορεί να οδηγήσει σε διαζύγιο. Ως αντίδοτο προτείνεται το αποσμητικό «Ομνιδρόλ»!

Οι Αθηναίες του 1930, δηλαδή των αμαρτωλών χρόνων, αγαπούν έτσι: «Είναι τρε σικ πολύ, αν βογκ κι απλούστερα της μόδας / τα σύγχρονα τα θηλυκά που 'χουν γυμνούς τους πόδας / και τρέμοντα τα θέλγητρα, σεισμογενή τουτέστιν / παρ' όλη την αβάσταχτη του Ιουλίου ζέστην».

Σταχυολογούμε από τις προσφωνήσεις ανά επάγγελμα προς το ευαίσθητο φύλο: «Ο ζαχαροπλάστης: κουφέτο μου. Ο φούρναρης: τσουρέκι μου. Ο κυνηγός: πέρδικά μου. Ο παπουτσής: λουστρίνι μου. Ο παππάς: ευλογημένη μου. Ο κηπουρός: φιντανάκι μου. Ο στραβός: ματάκια μου. Ο τραπεζίτης: θησαυρέ μου».

Πάμε στα πρωτοσέλιδα: «Εξηκονταετής γέρων τραυματίζει την νεαράν ερωμένην του και αυτοκτονεί. Ο αυτόχειρ έγγαμος και πατήρ πέντε τέκνων». Κι άλλο: «Ερωτευθείσα τον ανθοπώλην που της έδιδε άνθη διά τον τάφον του συζύγου της, τον εσκότωσε. Επειδή την εγκατέλειψε». Κι άλλο, με υπέρτιτλο «Ερως και υπνοβασία»: «Ο κρυφός έρως μιας μητέρας προς τον μνηστήρα της κόρης της. Την εστραγγάλισε στον ύπνον της». Κι ακόμα ένα: «Ενώ ο σάτυρος της έβαζε ένα μεγάλο θερμόμετρον... Το χθεσινόν δράμα τιμής».

Και πάει κορδόνι! Χαριτωμένα και απρόοπτα. Μια αποθησαύριση που θέτει τον αναγνώστη ενώπιον των ευθυνών του ως άντρα και την αναγνώστρια στις δικές της ως γυναίκα. Μια αποθησαύριση που δεν χαρίζεται και που το γούστο της είναι πως παραμένει επίκαιρη, διότι από τότε -από το όποιο τότε- δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα.