Σάλο προκάλεσε το άνοιγμα της διαθήκης του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, αφού ο ηθοποιός αποκλήρωσε τον γιο του, Γιάννη. Ο λόγος που προχώρησε στην κίνηση αυτή και δημιούργησε πλείστα ερωτήματα σε όλους, απαντάται από τον ίδιο τον Παπαμιχαήλ μέσα στην διαθήκη. Ο αείμνηστος, λοιπόν, ηθοποιός αποκλήρωσε το γιο του, επειδή αυτός ακολουθούσε έναν τρόπο ζωής διαφορετικό από αυτόν που επιθυμούσε και ζούσε ο πατέρας του, έναν τρόπο που μάλλον πρόσβαλε την καλλιτεχνική υπόσταση του μεγάλου ηθοποιού.
Σε ένα άλλο κομμάτι επίσης, αναφέρει πως ο γιος του τον είχε ξεχάσει, ενώ ο ίδιος τονίζει χαρακτηριστικά πως αγαπά τον Γιάννη όπως κάθε άνθρωπο. Οι κουβέντες είναι σκληρές, έχουν προκαλέσει αίσθηση κι όπως φαίνεται θα απασχολήσει την κοινή γνώμη για πολύ καιρό ακόμη, αφού είναι μία ιστορία που δεν έχει συμβεί πάλι στα καλλιτεχνικά δρώμενα και μάλιστα για πρόσωπα τόσο γνωστά όπως ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ και ο γιος του.
Ο Γιάννης δεν έχει απαντήσει ακόμη, αλλά το σοκ που υπέστη είναι μεγάλο, αν και οι φόβοι που είχε τον τελευταίο καιρό απλά επαληθεύτηκαν.
Στα της περιουσίας, τώρα, ο Παπαμιχαήλ αποκλήρωσε τον γιο του από κάθε περιουσιακό στοιχείο – κινητό και ακίνητο – καθώς και από τα πνευματικά δικαιώματα της δουλειάς του. Ποιες, όμως, ήσαν οι σχέσεις πατέρα – γιου; Οι περισσότεροι από εμάς πίστευαν πως οι δύο άνδρες ήρθαν κοντά κυρίως μετά τον θάνατο της Αλίκης Βουγιουκλάκης, κάτι που επεσήμαναν οι ίδιοι σε συνεντεύξεις τους.
Ωστόσο, η πραγματικότητα αποδείχθηκε διαφορετική και τα λόγια του Δημήτρη στην διαθήκη, όπου χαρακτηρίζει τον γιο του εμμέσως πλην σαφώς ως «ανήθικο» και «ανυπόληπτο» είναι αρκετά.
Που, όμως, θα πάει η μεγάλη περιουσία του μεγάλου ηθοποιού; Πάντως, όχι στη Νάντια Μουρούζη, την τελευταία του σύντροφο, στην οποία επίσης δεν άφησε κάποιο περιουσιακό στοιχείο. Όλα θα πάνε στο ίδρυμα που θα δημιουργηθεί «Δημήτρης Παπαμιχαήλ» και το οποίο θα διαχειρίζεται ο δικηγόρος του. Φήμες, εδώ, θέλουν την Μουρούζη να συμμετέχει στο ίδρυμα ως απλό μέλος.
"Με έστειλε στο...": Η διπλή αποκλήρωση του Γιάννη από τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ!
Πισώπλατη μαχαιριά που τον έστειλε στον τάφο μαζί με τον πατέρα του χαρακτηρίζει ο Γιάννης Παπαμιχαήλτη διπλή του αποκλήρωση από τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Ζητούσε, όπως τονίζει, βοήθεια από τον πατέρα του κι εκείνος τού γύρισε την πλάτη. Τον θεώρησε «μίασμα» και του έδωσε «πικρό ποτήρι για να πιει», τον οδήγησε «σε λούκι αυτοκτονίας».
Στο τελευταίο κεφάλαιο -την αποκλήρωση από τον μπαμπά του Δημήτρη Παπαμιχαήλ- ο Γιάννης Παπαμιχαήλ αισθανόταν έναν «αφάνταστο πόνο ψυχής», όπως τονίζει στην αυτοβιογραφία του «Εχω ένα μυστικό» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη σε επιμέλεια Νίκου Νικόλιζα και Βασιλείας Ζερβού.
Ο μονάκριβος γιος της «Νεράιδας» και του «Παλικαριού» δεν θέλει να θυμάται τη «μαχαιριά» που δέχτηκε από τον μπαμπά του. Ωστόσο, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει ότι μόνο εκείνος, όπως τουλάχιστον υποστηρίζει στις σελίδες του κεφαλαίου με τον τίτλο «Η αποκλήρωση», επικοινωνούσε με τον πατέρα του τηλεφωνικώς.
«Οχι απλώς με μαχαίρωσε πισώπλατα, αλλά με πήρε μαζί του στον τάφο» λέει ο Γιάννης, αναφερόμενος στους λόγους που ο πατέρας του επέλεξε να τον αποκληρώσει. Σκληρές λέξεις όπως «αγαπώ τον γιο μου όπως όλα τα όντα του πλανήτη» δεν πρόκειται ποτέ να σβηστούν από τη μνήμη του. «Στο εκτελεστικό απόσπασμα» ένιωσε ο Γιάννης πως τον έστειλε ο πατέρας του με τα σκληρά λόγια της διαθήκης του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τα οποία αναφέρονταν σε εκείνον. Αντηχούν ακόμη στα αφτιά του, όπως γράφει, τα λόγια του συμβολαιογράφου: «Αγαπώ τον γιο μου όπως όλα τα όντα του πλανήτη».
Υποστηρίζει ότι δεν τον πείραξε ότι τον αποκλήρωσε ούτε ότι τον αντιμετώπισε σαν ξένο, ενώ ήταν παιδί του. Ολα όσα αναγράφονται στη διαθήκη για τον ίδιο είναι αυτά που τον «σταύρωσαν» και τον επηρέασαν ανεπανόρθωτα, όπως χαρακτηριστικά γράφει. «Θεώρησε συγγενείς τα ανίψια του και οποιονδήποτε άλλον εκτός από εμένα. Ακόμη και σε παιδιά που βρίσκονται στη φυλακή, οι γονείς τους τους πηγαίνουν φαγητό» γράφει πληγωμένος, εξηγώντας πώς ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ του γύρισε την πλάτη.
Ο ίδιος θεωρεί ότι αυτό έγινε, γιατί είχε το θάρρος να του μιλήσει για ορισμένα προβλήματα που είχε με χρήση ουσιών. Σκέφτηκε πως ο πατέρας του θα μπορούσε να τον βοηθήσει. «Δεν ήθελα λεφτά», γράφει ο Γιαννάκης, «την αγάπη του ήθελα». Μετά το θάνατο της μητέρας του που τον συγκλόνισε θέλησε να στηριχτεί στον πατέρα του, αλλά, όπως αναφέρει: «Ζήτησα από εκείνον χείρα βοηθείας, όμως αυτός με θεώρησε μίασμα και μου έδωσε πικρό ποτήρι να πιω».
Τρεις μήνες, λέει, «έκανα να βγω από το σπίτι μετά τη δημοσιοποίηση της διαθήκης. Κοιτούσα μόνο το ταβάνι, αμέτοχος απέναντι σε όλα». «Ο πατέρας μου -γράφει- με οδήγησε με αυτό τον τρόπο σε ένα λούκι αυτοκτονίας. Δεν ήξερα πώς να αντιμετωπίσω τον περιπτερά, τον ταξιτζή, τη γειτόνισσα».
«Ποτέ δεν με είχε πει “παιδί μου”» ομολογεί σε άλλο σημείο του κεφαλαίου ο Γιάννης αναφερόμενος στον πατέρα του. Προσθέτει πως όταν αρρώστησε με κολικό του νεφρού μετά το θάνατο της μητέρας του, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ δεν ενδιαφέρθηκε να τον επισκεφτεί στο νοσοκομείο, μολονότι είχε ειδοποιηθεί. Σημαδιακή για εκείνον είναι και η τελευταία φορά που τηλεφώνησε στον πατέρα του, μερικούς μήνες πριν από το θάνατό του: «Του ζήτησα να πάω κοντά του. Εκείνος, αντί να με δεχτεί, με έβρισε με πολύ άσχημα λόγια και μου έκλεισε το τηλέφωνο».
Σε αυτό το επίπεδο κυμαίνονταν οι συνομιλίες πατέρα - γιου, όπως υποστηρίζει ο Γιάννης Παπαμιχαήλ, και αυτό, διότι όπως λέει: «Τον πατέρα μου τον χαρακτήριζαν διακυμάνσεις στην ψυχολογία του». Σε αυτές τις διακυμάνσεις αποδίδει και το χωρισμό του Δημήτρη Παπαμιχαήλ από τη δεύτερη γυναίκα του Νανά. «Πολυαγαπημένη» τη χαρακτηρίζει καθώς, όπως γράφει, έμπαινε σαν ασπίδα μπροστά του για να μην τον χτυπήσει ο πατέρας του. Θεωρεί πως, όπως η Αλίκη, έτσι και η Νανά «δεν τον άντεξε και τον χώρισε». Ισχυρίζεται, δε, ότι αυτό το χωρισμό δεν τον ξεπέρασε ποτέ ο πατέρας του και ότι η Αλίκη, «γνωρίζοντας τις καταστάσεις», έγινε επιστήθια φίλη της Νανάς. Ουσιαστικά, ο Γιάννης υποστηρίζει ότι η αξέχαστη μαμά του παρηγορούσε τη δεύτερη σύζυγο του Παπαμιχαήλ, μια κι εκείνη όσο ήταν μαζί του περνούσε διά πυρός και σιδήρου...
Δεν μένει εκεί όμως. Ο Γιάννης γράφει αυτολεξεί: «Με έβλεπε ανταγωνιστικά, όπως έβλεπε και τη μάνα μου». Ο λόγος; Σύμφωνα με τον Γιάννη, ο πατέρας του (μετά βεβαίως το θάνατο της Αλίκης) του ζήτησε να πάρουν από κοινού το θέατρο «Αλίκη». Αυτό τον σόκαρε και το αποδίδει σε «ανταγωνισμό», μια και ο Γιάννης ήταν ιδιοκτήτης του θεάτρου - άλλη μια βαριά κληρονομιά από τη μαμά του. Δεν ξεχνά όμως και πώς αισθάνθηκε όταν του είπαν ότι ο πατέρας του δεν ζει πια. Είχαν αρκετούς μήνες να μιλήσουν και όταν, όπως γράφει, του ζήτησαν να πάει στο νεκροτομείο του Σχιστού για την αναγνώριση, ξέσπασε σε κλάματα: «Ανοιξα το νεκροθάλαμο και δεν άντεξα. Ξέσπασα σε κλάματα. Εκείνες τις στιγμές έκλαιγε η ψυχή μου. Αρχισα να του μιλάω και να του λέω τις σκέψεις μου. Να του λέω γιατί είχαμε επιτρέψει να φτάσουν σε αυτό το σημείο οι σχέσεις μας. Γιατί να μην ήμασταν μια αγαπημένη οικογένεια. Ηταν πολλά τα “γιατί” που του είπα εκείνο το βράδυ. Κι έβγαιναν μέσα από την ψυχή μου...»
Aκολουθήστε μας στo Google News
