Η Ελένη Καπογιάννη στο Athensmagazine.gr: «Όταν σκοτώθηκε ο αρχηγός της Χαμάς, εγώ ήμουν στην Τεχεράνη»
Η προπονήτρια της Εθνικής Γυναικών του Ιράν μιλάει αποκλειστικά στο Athensmagazine.gr και την Μαρία Βέλμαχου για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή
Με τη σύγκρουση ανάμεσα σε Ισραήλ και Ιράν να κλιμακώνεται επικίνδυνα και τη Μέση Ανατολή να βρίσκεται ξανά στο χείλος της ανάφλεξης, η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις ραγδαίες εξελίξεις. Την ώρα που η ένταση στην περιοχή κορυφώνεται, μία Ελληνίδα βρέθηκε στο επίκεντρο των γεγονότων και μιλά αποκλειστικά στο Athensmagazine.gr και τη δημοσιογράφο Μαρία Βέλμαχου.
Ο λόγος για την Ελένη Καπογιάννη, κορυφαία προπονήτρια και επικεφαλής της Εθνικής Ομάδας Μπάσκετ Γυναικών του Ιράν, που είχε μόλις εγκαταλείψει τη χώρα, λίγες ώρες πριν την έναρξη της επίθεσης του Ισραήλ. Από την Ελλάδα πλέον, καταθέτει τη δική της μαρτυρία για το κλίμα που επικρατούσε πριν το ξέσπασμα της κρίσης, τις αντιδράσεις των Ιρανών, τις συνθήκες ζωής και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι αθλήτριές της την παρούσα χρονική περίοδο.
Όσα δηλώνει η Ελένη Καπογιάννη αποκλειστικά στο Athensmagazine.gr
Πώς είναι τα πράγματα;
Κοίταξε, εγώ μέχρι να φύγω δεν είχα καταλάβει το τι πρόκειται να επακολουθήσει, ούτε ότι υπήρχε ένταση. Εγώ έφυγα σε προγραμματισμένο ταξίδι, άλλωστε. Έπρεπε να δώσουμε ρεπό στις αθλήτριες και κόλλησα και μια μέρα παραπάνω για να έρθω Ελλάδα να έχω λίγο παραπάνω μέρες. Και όταν ήρθα εδώ, δηλαδή προσγειώθηκα Πέμπτη πρωί εδώ και Πέμπτη βράδυ ξεκίνησαν οι επιθέσεις και όλη αυτή η κατάσταση. Δεν είχα συνειδητοποίησει μέχρι να φύγω. Γυρνώντας εδώ κατάλαβα ότι, μέρα με τη μέρα, ότι δεν είναι αστείο, δεν είναι παιχνίδι, είναι πόλεμος.
Ήσασταν, αν μπορούμε να πούμε από τους «τυχερούς»
Πάρα πολύ τυχερή, δηλαδή δεν ξέρω. Γιατί το ρεπό ήτανε Παρασκευή με Τρίτη και όχι Πέμπτη που έφυγα εγώ. Εγώ έφυγα Πέμπτη ξημερώματα. Πραγματικά ο Θεός με φύλαξε. Πάρα πολύ τυχερή.
Με τις αθλήτριές σας μιλάτε; Πώς είναι η κατάσταση;
Μιλάμε στο γκρουπ, δηλαδή στέλνω κάποια μηνύματα. Είναι όλες εντάξει, αλλά δεν είναι και ευχάριστο. Κάποιες είναι στις πόλεις τους, κάποιες είναι από την Τεχεράνη. Η Τεχεράνη έχει χτυπηθεί από όσο γνωρίζω, έτσι αρκετά. Φοβάται ο κόσμος και φεύγει από την Τεχεράνη. Πάει στα χωριά τους, στις πόλεις τους. Όπου είναι θεωρητικά πιο ασφαλές το περιβάλλον.
Γνωρίζετε Έλληνες που να μένουν στην περιοχή;
Όχι, όχι, όχι. Δεν γνωρίζω. Εγώ γνωρίζω μόνο τον εαυτό μου και τον κόουτς Μανωλόπουλο, που έχει την Εθνική Ανδρών, που και αυτός έχει φύγει νωρίτερα από εμένα και είναι ήδη στην Ελλάδα. Δεν γνωρίζω άλλους.
Το νιώθατε; Καταλαβαίνετε ότι ήταν θέμα ωρών, ας πούμε, κάποιο χτύπημα στην περιοχή;
Όχι, δεν το γνώριζα γιατί και όταν έγινε η επίθεση που σκοτώθηκε ο αρχηγός της Χαμάς, εγώ ήμουν στην Τεχεράνη και πάλι δεν είχα πάρει χαμπάρι. Όχι εγώ, και οι Ιρανοί. Βέβαια οι Ιρανοί είναι και λίγο εξοικειωμένοι με τέτοια γεγονότα. Οπότε δεν φοβούνται εύκολα. Όχι δεν είχα, μπορεί να είχε φημολογία με το Ισραήλ, αλλά δεν είχα εισπράξει κάτι ώστε να φοβηθώ.
Τι ακούτε τώρα, δηλαδή τι θα ακολουθήσει στις επόμενες μέρες, τι σας λένε οι αθλήτριές σας;
Δεν γνωρίζουμε. Είναι απλοί άνθρωποι. Τις αποφάσεις τις παίρνουν άλλα κέντρα. Απλά υπάρχει αυτή η αβεβαιότητα, αυτός ο φόβος.
Εσείς σκέφτεστε να επιστρέψετε, τώρα δεν μπορείτε, αλλά τι σκέφτεστε, θα επιστρέψετε;
Εγώ δεν θέλω να… Σαφώς με ενδιαφέρει η επιβίωση των ανθρώπων, αλλά επειδή είχαμε μπει στην τελική ευθεία της προετοιμασίας μας για το FIBA Asia, αν υποθέσουμε ότι είναι όλα ασφαλή, και αφού πάρουμε βεβαιώσεις και από το δικό μας Υπουργείο Εξωτερικών, την πρεσβεία μας, θα ήθελα να γυρίσω. Ή έστω να συναντήσω την ομάδα στη χώρα που είναι οι αγώνες, να ταξιδέψω στην Κίνα, να συναντήσω την ομάδα εκεί. Θα το ήθελα. Γιατί είναι πολύ κρίμα για την προσπάθεια που έχουν κάνει αυτά τα κορίτσια.
Έχετε μετανιώσει καθόλου για την επιλογή σας να προπονήσετε την ομάδα;
Όχι καθόλου. Λυπάμαι που έχει διακοπεί η προετοιμασία μας, γιατί πραγματικά σε αυτά τα 2,5-3 χρόνια, έχουν πολύ μεγάλη πρόοδο. Έχουν βάλει ξανά το Ιράν στον «μπασκετικό χάρτη» με αξιώσεις και έχουν κάνει μια ομάδα αξιοσέβαστη. Και λυπάμαι πολύ να μην ολοκληρωθεί όλο αυτό.
Έχουν πληγεί και κάποια αθλητικά κέντρα, κάποιες εγκαταστάσεις;
Ναι. Το μέρος που προπονούμαστε είναι κάτι σαν Ολυμπιακό χωριό, φανταστείτε., που στεγάζονται μέσα όλες οι Ομοσπονδίες, με τα γραφεία τους, τους ξενώνες, τα γήπεδα. Δίπλα από το μπάσκετ είναι η ομοσπονδία του βόλεϊ. Και εκεί μου είπαν ότι κάτι έγινε και έπεσε η μισή σκεπή του γυμναστηρίου. Προφανώς, κάτι ρίξανε, δεν ξέρω. Και δεν είναι… δηλαδή, είναι ένα αθλητικό κέντρο το οποίο μάλλον χτυπήθηκε για αυτό. Τώρα, από σπόντα, από στόχο… δεν ξέρω.
Μπορεί ο αθλητισμός να υπάρξει σε περίοδο πολέμου;
Όχι… Κατηγορηματικά όχι. Και δυστυχώς δεν φτάνει ο αθλητισμός για να ενώνει τους ανθρώπους. Λέμε ότι ο αθλητισμός ενώνει. Δυστυχώς δεν είναι αρκετό.
Ποια είναι η άποψή σας για το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια το Ισραήλ συμμετέχει κανονικά σε αγώνες;
Τώρα, αυτή είναι μια απάντηση που δεν μπορώ να δώσω εγώ. Δεν είμαι η αρμόδια. Εγώ είμαι άνθρωπος του αθλητισμού. Και όπως είπα και πριν, ο αθλητισμός πρέπει να ενώνει. Το αν θα πρέπει ή όχι κάποιος να συμμετέχει, ανάλογα τη τοποθεσία του και σε ποια διοργάνωση, σε ευρωπαϊκή ή σε ασιατική, αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω.
Έχετε άποψη όμως και δεν θέλετε να την μοιραστείτε;
Δεν είναι σωστό να μοιραστώ την άποψή μου. Γιατί μπορεί να κάνω και λάθος. Και γιατί άποψη που είναι συναισθηματικά φορτισμένη, μπορεί να είναι και λανθασμένη, οπότε προτιμάω να μην το πω.
Τι πιστεύετε τώρα από εδώ και πέρα, τι ελπίζετε;
Ελπίζω και προσέχομαι να σταματήσει όλο αυτό. Να πρυτανεύσει η λογική, να διαπραγματευτούν. Δεν ξέρω, δεν είμαι πολιτικός. Να σταματήσει όλο αυτό γιατί δεν είναι καλό για τους λαούς. Για κανέναν λαό δεν είναι καλός ο πόλεμος.
Τι πιστεύετε ότι θα γίνει;
Δεν έχω ας πούμε καμία αίσθηση. Πιστεύω ότι θα καθυστερήσει. Αν γίνει κάτι, πιστεύω ότι θα καθυστερήσει. Αλλά και πάλι, μακάρι να διαψευστώ. Τώρα είμαι Ελλάδα και περιμένω. Περιμένω να δω αν θα αλλάξει κάτι, αλλιώς θα συνεχίσω τη σεζόν μου με το club που έχω στην Κίνα.
