Χάρις Αλεξίου: Απήγγειλε στη συναυλία για την Παλαιστίνη και καθήλωσε όλη την Τεχνόπολη
«Θα σας διαβάσω ποίημα, μιας και δεν τραγουδώ», είπε η ερμηνεύτρια
Πλήθος κόσμου έδωσε το «παρών» για πάνω από τρεις ώρες στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, όπου διοργανώθηκε συναυλία στήριξης στην Παλαιστίνη, το βράδυ της Τετάρτης, 18 Ιουνίου.
Με το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», μια ανθρώπινη αλυσίδα πλημμύρισε τους δρόμους γύρω από την πλατεία Κεραμεικού, προκειμένου να δείξουν τη στήριξή τους στον Παλαιστινιακό λαό.
Η είσοδος στη μεγάλη αντιπολεμική συναυλία, που οργανώθηκε από τον «Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο» και το «Πανελλήνιο Σωματείο Ελλήνων Τραγουδιστών», ήταν ελεύθερη, με την συμμετοχή δεκάδων δημοφιλών καλλιτεχνών όλου του μουσικού φάσματος.
Περισσότεροι από 40 καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων η Χάρις Αλεξίου, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Πάνος Βλάχος, η Ελεωνόρα Ζουγανέλη, ο Κωστής Μαραβέγιας, η Ματούλα Ζαμάνη, Λόγος Τιμής και πολλοί άλλοι, τραγούδησαν ενώ μηνύματα στήριξης έστειλαν και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, η Δήμητρα Γαλάνη και Μαρία Παπαγεωργίου, που δεν κατάφεραν να παρευρεθούν.
Διαβάστε επίσης
Η συγκινητική εμφάνιση της Χάρούλας Αλεξίου
Η Χάρις Αλεξίου, μπορεί να άφησε το μικρόφωνο τα τελευταία χρόνια, αλλά ανέβηκε στη σκηνή και διάβασε ένα ποίημα του Ζαχαρία Μοχάμεντ. Πριν από την αφήγηση, σημείωσε: «Μιας και δεν τραγουδάω, θα τραγουδήσω αλλιώς. Θα σας διαβάσω ένα ποίημα του Παλαιστίνιου ποιητή. Λένε πως οι καλλιτέχνες έχουν πολύ δυνατή φωνή κι έτσι μπορούν να περάσουν τα μηνύματα. Όχι. Οι καλλιτέχνες παίρνουν τη δική σας φωνή και την κάνουν δυνατή».
Έπειτα, παρέθεσε το ποίημα:
«Έκλαιγε, γι αυτό κι εγώ του κρατούσα το χέρι. Για να τον παρηγορήσω και να του σκουπίσω τα δάκρυα. Του είπα καθώς με έπνιγε η λύπη: Σου υπόσχομαι ότι η δικαιοσύνη θα νικήσει στο τέλος και η ειρήνη σύντομα θα έρθει. Του έλεγα ψέματα φυσικά. Ξέρω ότι η δικαιοσύνη δεν θα νικήσει και η ειρήνη δεν θα έρθει σύντομα. Αλλά έπρεπε να σταματήσω τα δάκρυά του. Είχα αυτή την λανθασμένη ιδέα που λέει πως αν μπορούσαμε με κόλπα να σταματήσουμε το ποτάμι των δακρύων, όλα θα συνέχιζαν την πορεία τους με την λογική. Τα πράγματα θα γίνονταν αποδεκτά ως έχουν.
Η βία και η δικαιοσύνη θα βοσκούσαν μαζί στο χωράφι. Ο θεός και ο σατανάς θα ήταν αδέρφια και το θύμα θα ήταν ο έρωτας του θύτη. Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσουν τα δάκρυα. Ξεχύνονται ολοένα σαν πλημμύρα να διαλύσουν την ψεύτικη τελετή της ειρήνης. Και γι αυτό, γι αυτή την πικρή εμμονή των δακρύων, ας θεωρήσουμε το μάτι ως το μόνο αληθινό, άγιο επί γης. Δεν είναι δουλειά της ποίησης να σκουπίζει τα δάκρυα. Η ποίηση οφείλει να σκάβει μια τάφρο από όπου θα μπορούν να ξεχειλίζουν και να πνίγουν το σύμπαν».
