Γιάννης Παπασηφάκης: Ο βοσκός που έχει βρει το νόημα της ζωής στα Λευκά Όρη – Εγκατέλειψε την πόλη και ζει 40 χρόνια μόνος στο βουνό

Ο Γιάννης Παπασηφάκης από την Ανώπολη Σφακίων έχει καταλάβει το νόημα στη ζωή: ηρεμία μέσα στη φύση, επαφή με τα ζώα και επιστροφή στις ρίζες.

Η ζωή του Γιάννη Παπασηφάκη είναι δύσκολη αλλά ευλογημένη

Ο κτηνοτρόφος που που ζει στο ψηλότερο σημείο στα Λευκά Όρη έχει «κατακτήσει» το διαδίκτυο, αναδεικνύοντας τον απλό τρόπο ζωής του και θέματα που αφορούν την τοπική κοινότητα στην Κρήτη. Για εκείνον η λέξη βοσκός είναι τιμή και κουβαλάει ένα ιστορικό βάθος.

Τα Λευκά Όρη μέσα από τα μάτια του Γιάννη Παπασηφάκη

Σε κάθε live που κάνει, οι followers φθάνουν έως και τους 100.000! Είναι άνθρωποι από την Κρήτη, την Ελλάδα, το εξωτερικό που ακολουθούν με συνέπεια τον Γιάννη, τον αγαπούν, τον σέβονται και τον θαυμάζουν για την απλότητα και την αυθεντικότητα του, αλλά και γιατί τους μυεί στον συναρπαστικό κόσμο των Λευκών Ορέων. Μέσα από τα βίντεο και τις φωτογραφίες του αποτυπώνει, αφιλτράριστα, την καθημερινότητα των βοσκών που ζουν σαν ασκητές στις Μαδάρες.

Για τη ζωή του γυρίστηκε πριν πολλά χρόνια ντοκιμαντέρ, ενώ μέχρι σήμερα ο Γιάννης έχει παραχωρήσει αρκετές συνεντεύξεις για να προβάλλει τα Λευκά Όρη και τη ζωή των κτηνοτρόφων, στα όμορφα και στα δύσκολα.

Σε μία επαρχία γεμάτη βουνά, φαράγγια και πέτρες, οι άνθρωποι αναπόφευκτα ήταν αναγκασμένοι να σκληρύνουν για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Και αυτό πέρασε στο DNA τους. Μεγάλες φαμίλιες, δύσκολες συνθήκες, πόλεμοι και φτώχεια.

Τα Λευκά Όρη, με περισσότερες από 54 κορφές άνω των 2000 μέτρων, ήταν πάντα η διέξοδος. Στα παλαιότερα χρόνια εκεί πάνω «ανθούσε» μία ολόκληρη κοινότητα, με δεκάδες μιτάτα, που για να λειτουργήσουν, ήθελαν πολλά χέρια. Σήμερα πια, τα ενεργά μιτάτα έχουν περιοριστεί σημαντικά. Πολλές οικογένειες έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους στο βουνό…

«Για να ξεκινήσουμε από την Ανώπολη και να φθάσουμε στα Λευκά Όρη με τα πρόβατα μας κάνουμε με τα πόδια 6-7 ώρες. Ανεβαίνουμε από τα 650 μέτρα υψόμετρο στα 2.100-2.200» περιγράφει ο Γιάννης, ο οποίος φέτος έκλεισε 40 χρόνια στο βουνό και μάλιστα το γιόρτασε! Ήταν μόλις 7 ετών, το 1984, όταν πάτησε πρώτη φορά το πόδι του στο μιτάτο των προγόνων του, στην Πυρού, ενώ την τελευταία 20ετία, ο Γιάννης περνάει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στην κορυφή. Για εκείνον θα ήταν ευχή να μπορούσε να πάει και τον Δεκέμβριο και τον Γενάρη και τον Φλεβάρη, όμως ξέρει ότι με τόσα μέτρα χιόνι θα ήταν αδύνατη η επιβίωση του και θα έχανε όλα τα ζωντανά του.

Η λιτή και όμορφη ζωή ενός βοσκού

Στο βουνό ανέβαιναν μόνο οι άνδρες της κάθε οικογένειας και τα μικρά αρσενικά, 7-8 ετών, για να βοηθούν. Οι γυναίκες έμεναν πίσω να κρατούν το σπίτι. Όσο ο Γιάννης περιγράφει, κάνει μία μικρή διακοπή. «Με όλο το συμπάθιο-μου λέει- πρέπει να κάνετε ένα αφιέρωμα για τις γυναίκες των κτηνοτρόφων. Όλο για μας τους άνδρες γράφετε, όμως πίσω από ένα δυνατό άνδρα, κρύβεται μία ισχυρή γυναίκα. Οι γυναίκες κρατούσαν τα σπίτια και τις οικογένειες όσο οι άνδρες απουσίαζαν για μήνες. Σεβόντουσαν, αγαπούσαν, εκτιμούσαν…».

Η επαφή με τη φύση

Για τον Γιάννη Παπασηφάκη το βουνό ισοδυναμεί με ελευθερία και τον έχει διδάξει πολλά. «Να είμαι ελεύθερος. Για να επιβιώσεις πρέπει να είσαι δυνατός. Αλλιώς δε γίνεται. Εκεί τα ελάχιστα χρήματα που βγάζουμε, τα βγάζουμε από τις πέτρες, τις στίβουμε! Το βουνό σε εκπαιδεύει. Οι άνθρωποι που ζουν στα Όρη αναπτύσσουν τις αισθήσεις τους στο έπακρον. Την όραση τους, την παρατηρητικότητα τους, την ακοή τους…Εκεί πάνω τίποτα δεν περνάει απαρατήρητο. Ο κάθε θόρυβος που θα ακούσεις, κάτι σημαίνει, κάτι είναι από πίσω».