Άλκης Γιαννακάς: Ποιος ήταν ο ζεν πρεμιέ της δεκαετίας του ’60 και θρυλικό «Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη»
Η ζωή και η καριέρα ενός μύθου της υποκριτικής
Στη θλίψη βυθίστηκε ο καλλιτεχνικός κόσμος μετά την είδηση του θανάτου του Άλκη Γιαννακά, του ηθοποιού που συνδέθηκε με μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’60. Ο δημοφιλής ηθοποιός, γνωστός και ως «το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη», «έφυγε» από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών. Την απώλειά του επιβεβαίωσε η σύντροφός του, Κατερίνα, μιλώντας στην εκπομπή «Πρωινό», ενώ η κηδεία του Άλκη Γιαννακά θα τελεστεί την Πέμπτη 16 Οκτωβρίου στο Ελληνικό.
Ποιος ήταν ο «ωραίος κακός» του παλιού ελληνικού κινηματογράφου
Ο Άλκης (Χρήστος) Γιαννακάς γεννήθηκε στις 28 Μαρτίου 1945 και καθιερώθηκε μέσα από ρόλους που ανέδειξαν το ταλέντο, τη γοητεία και τη χαρακτηριστική του παρουσία. Από τις πρώτες του εμφανίσεις στις ταινίες «Ένας ντελικανής» και «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη», μέχρι τις πιο ώριμες ερμηνείες του στις δεκαετίες του ’70 και του ’80, ο Γιαννακάς ξεχώρισε για την αυθεντικότητα και τον δυναμισμό του.
Η πορεία του Άλκη Γιαννακά στον ελληνικό κινηματογράφο ξεκίνησε σχεδόν… κατά λάθος. Σε ηλικία μόλις δεκαεπτά ετών, η ζωή του άλλαξε απρόσμενα όταν ο σκηνοθέτης Μανώλης Σκουλούδης τον εντόπισε τυχαία και του πρότεινε να συμμετάσχει στην ταινία «Ένας Ντελικανής». Παρότι δέχθηκε, ο νεαρός τότε Γιαννακάς δεν έδειχνε ιδιαίτερη αφοσίωση στα γυρίσματα, καθώς προτιμούσε να καβαλά τη μηχανή του και να κάνει βόλτες με τους φίλους του, αφήνοντας το συνεργείο να τον ψάχνει. Μάλιστα, όπως αναφέρουν όσοι έζησαν εκείνη την περίοδο, χρειάστηκε κάποτε να κινητοποιηθεί ακόμη και η τροχαία για να τον εντοπίσει και να τον επιστρέψει στα πλατό.
Ο ρόλος του στην ταινία «Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς «αντι-ήρωες» του παλιού ελληνικού σινεμά. Υποδύθηκε έναν χαρτοπαίκτη και αποτυχημένο πυγμάχο, μπλεγμένο στον υπόκοσμο, που ζει με τη βοήθεια πλούσιων γυναικών, έναν ρόλο που συνδύαζε γοητεία, σκοτεινότητα και ρεαλισμό. Η ταινία του 1965 προκάλεσε συζητήσεις για τις τολμηρές της σκηνές, με τη γυμνή εμφάνιση της Ζέτας Αποστόλου να γίνεται σημείο αναφοράς για δεκαετίες. Από εκείνη τη στιγμή, ο Γιαννακάς απέκτησε τον τίτλο του «ωραίου κακού» και πέρασε στο πάνθεον των εμβληματικών μορφών του ελληνικού κινηματογράφου.
Η προσωπική του ζωή συχνά απασχόλησε τον Τύπο της εποχής. Ανάμεσα στις πιο πολυσυζητημένες σχέσεις του ήταν αυτή με την ηθοποιό Γκιζέλα Ντάλι, με την οποία συνεργάστηκε στην ταινία «Ο Παρθένος». Σε παλιότερη συνέντευξή της, η Ντάλι είχε δηλώσει:«Ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου. Ο πιο ωραίος και πιο περιζήτητος άντρας – και ήταν δικός μου. Ζήσαμε μια σχέση πάθους.»
Αποσύρθηκε από το θέατρο στα τέλη της δεκαετίας του ’80, επιλέγοντας μια πιο ήσυχη ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Ωστόσο, το έργο του παραμένει ζωντανό μέσα από τις δεκάδες ταινίες στις οποίες συμμετείχε, όπως «Η σοφερίνα», «Τα μυστικά της αμαρτωλής Αθήνας», «Μαντώ Μαυρογένους» και «Η ταξιτζού».
