Η Κάρμεν Ρουγγέρη στο Athensmagazine.gr για τον σύζυγό της και την καριέρα της: «Δεν ζεις από το θέατρο!»
Η αγαπημένη ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας μιλά για όλα στο Athensmagazine.gr(Α’ μέρος)
Η Κάρμεν Ρουγγέρη σε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο Athensmagazine.gr, στην Ελεωνόρα – Βασιλική Πατρικαλάκη και την Μαρία Βέλμαχου, μιλάει για το παρελθόν, τον αείμνηστο σύζυγό της, την κόρη της, τη σχέση με το παιδικό θέατρο και τα μελλοντικά της σχέδια, ενώ δεν διστάζει να σχολιάσει επίκαιρα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία.
Κάρμεν Ρουγγέρη: Το πρώτο μέρος της αποκλειστικής συνέντευξης στο Athensmagazine.gr
Διαβάστε επίσης
Κυρία Ρουγγέρη, χαιρόμαστε πολύ που μας φιλοξενείτε στο σπίτι σας! Σας ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτή τη συνάντηση.
Να είστε καλά.
Θα ήθελα αρχικά να σας γυρίσω χρόνια πίσω σε όλα αυτά που έχετε ζήσει. Μεγαλώσατε σε μία οικογένεια με ιταλική καταγωγή και αγάπη για την τέχνη. Σπουδάσατε και όπερα στην Ιταλία. Όταν ξεκινούσατε είχατε σκεφτεί ότι θα φτάνατε σήμερα εδώ;
Νομίζω ότι με εμένα έπαιξε πολλά παιχνίδια η τύχη. Η τύχη με οδήγησε εδώ που είμαι. Όλα έγιναν με τύχη.
Ποια ήταν η πιο καθοριστική στιγμή στην καριέρα σας;
Στην καριέρα, τη θεατρική, του ηθοποιού έπαιξε πάρα πολύ σημαντικό ρόλο όταν πήγα στον Κούρκουλο και είχα δημιουργήσει την παιδική σκηνή του εθνικού θεάτρου και της εθνικής λυρικής σκηνής, όταν πήγα στον διευθυντή μου, τον Νίκο Κούρκουλο και του είπα τι θα έλεγες για ένα Ηρώδειο γεμάτο παιδιά; Και εκείνος αμέσως πήρε τον υπουργό και έκλεισε το Ηρώδειο. Και από τότε, κάναμε κάθε χρόνο παραστάσεις στο Ηρώδειο. 4.500 χωράει το Ηρώδειο, 5.500 βάζαμε εμείς. Ήταν μία πάρα πολύ ωραία στιγμή της ζωής μου.
Σταθμός βέβαια στην καριέρα σας το «Δέκα λεπτά κήρυγμα», η σειρά.
Είναι σταθμός γιατί με έφερε σε επαφή με πολύ νέα παιδιά, αλλά αυτό που με γνώρισε περισσότερο στον κόσμο, δηλαδή ξεκίνησε να με γνωρίζει ήταν οι Μήτσοι (Δέκα Μικροί Μήτσοι), με τον Λαζόπουλο. Από εκεί και ύστερα, ναι…
Σας αγάπησε, όμως, πάρα πολύ το κοινό με τον ρόλο σας ως γιαγιά του Λεωνίδα, ως Κικίτσα.
Βέβαια από εκεί και ύστερα θα μπορούσε να πει κανείς ήταν ένας μεγάλος σταθμός, τηλεοπτικός, όπως και «Η Ώρα η Καλή» με τον Πάνο Μιχαλόπουλο.
Εσείς έχετε κρατήσει επαφές με τον κ. Μιχαλόπουλο;
Όχι δεν έχω κρατήσει. Δεν… Ξέρεις τι συμβαίνει; Όταν είναι στο σήριαλ (οι ηθοποιοί) και βλέπονται συνέχεια, βγαίνουν έξω, γνωρίζονται, μετά… σταματάει το σήριαλ, ο καθένας παίρνει τον δρόμο του και πια σχεδόν δεν υπάρχει ο ένας για τον άλλον. Σπάνια συνεχίζεται μια φιλία ή οτιδήποτε γιατί ο καθένας έχει κάνει τα δικά του και…
Εκείνος έχει αποφασίσει τα τελευταία χρόνια να απέχει από τα φώτα της δημοσιότητας.
Και εγώ από την πλευρά μου κάνω τόσα πράγματα που δεν έχω καθόλου χρόνο. Γελάω πάρα πολύ όταν κάποιες φίλες μου, μου προτείνουν “πότε θα έρθεις για καφεδάκι;” Λέω… Τι είναι αυτό; Δηλαδή, θέλω ο χρόνος μου πάντοτε να είναι δημιουργικός.
Σας μένει καθόλου το παράπονο;
Κανένα παράπονο. Όχι, κανένα παράπονο. Μα εγώ δεν θέλω και τα κάνω. Δεν με υποχρεώνει κανένας. Ίσα ίσα… (γέλια)
Δημιουργήσατε μία υπέροχη οικογένεια. Ζήσατε έναν αξιοθαύμαστο γάμο σχεδόν 60 χρόνων, με σεβασμό και αλληλοθαυμασμό, με τον διακεκριμένο βαρύτονο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, τον αείμνηστο Ανδρέα Κουλουμπή. Ποιο πιστεύετε ότι ήταν το μυστικό της επιτυχίας αυτού του γάμου;
Καταρχάς σε έναν γάμο πρέπει να κάνεις και υποχωρήσεις. Να σέβεσαι τον άλλον, δηλαδή τα θέλω του. Να μην γίνεσαι εμπόδιο σε οτιδήποτε θέλει εκείνος για να είναι ευτυχισμένος. Και ο άντρας και η γυναίκα. Αυτό το είχαμε μεταξύ μας, αλλά το κυριότερο στη δική μας την περίπτωση ήταν ο θαυμασμός που είχα εγώ προσωπικά και καταλάβαινα ότι θαύμαζε αυτό που κάνω, αλλά εγώ ήμουν φανατική θαυμάστριά του. Δεν είχα αφήσει καμία παράσταση που να μην ήμουνα, αν δεν έπαιζα εγώ.
Τον στηρίζατε;
Πάρα πολύ! Τον πίστευα πάρα πολύ!
Και εκείνος εσάς φυσικά…
Ναι, ναι, αλλά κοίταξε να δεις εγώ δεν έκανα και την καριέρα τη μεγάλη να πεις. Ο Ανδρέας στο είδος του έκανε τη μεγάλη καριέρα. Στον Ριγκολέτο έπαιξε τον Ριγκολέτο, στον Μάκβεθ, τον Μάκβεθ, σε οποιονδήποτε ρόλο του, στον κουρέα της Σεβίλλης, τον κουρέα. Το κατάλαβες; Πάντοτε είχε τους πρώτους ρόλους. Άξιζε και τους είχε. Από την άλλη μεριά εγώ δεν έκανα την Αντιγόνη στην Αντιγόνη. Εγώ περισσότερο έγινα γνωστή… Έπαιξα και στο θέατρο, αλλά πάντοτε ήμουνα στο εθνικό θέατρο, στους χορούς του αρχαίου δράματος και είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό, αλλά δεν ήμουνα ποτέ πρώτο όνομα.
Πρωταγωνιστήσατε σε πολλά…
Στις τηλεοράσεις, εντάξει. Ναι. Ήμουνα από τα μεγάλα ονόματα.
Και στο θέατρο είστε πολύ σημαντική και για τα νέα τα παιδιά…
Ναι! Τα νέα τα παιδιά, τα λατρεύω και χαίρομαι πάρα πολύ που εδώ και 30 χρόνια ασχολούμαι ειδικά με το θέατρο για τα παιδιά, αλλά και σε αυτό πάλι η τύχη με έσπρωξε προς τα εκεί. Δεν ήταν κάτι που ονειρευόμουν από μικρή, να κάνω θέατρο για παιδιά. Δεν ήταν κάτι. Όταν έκανα όμως τα δικά μου τα παιδιά ήθελα να περνάμε ωραία τα σαββατοκύριακα. Ήθελα μεταξύ μας και να τα ελέγχω και έφτιαξα μία ομάδα και κοντά στον βασιλικό ποτίστηκαν και άλλες γλάστρες. Μια πολύ ωραία δουλειά που σιγά σιγά οδήγησε στο να ασχοληθώ με το θέατρο για τα παιδιά. Στην ουσία ξεκίνησα από τα παιδιά μου για να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά μου και μετά σιγά σιγά … Ήταν τόσο πετυχημένα αυτά που έκανα με τα παιδιά που τελικά μαθεύτηκε στο εθνικό θέατρο, γιατί η ομάδα μας παίξαμε για τα παιδιά των ηθοποιών του εθνικού θεάτρου και από εκεί ξεκίνησε και είχε τόσο μεγάλη επιτυχία αυτό που είχαμε κάνει που μου ζήτησαν αν θα μπορούσα να δώσω έργο δικό μου και ούτω καθεξής… Και κάποια στιγμή δημιούργησα την παιδική σκηνή του εθνικού θεάτρου.
Τώρα το καλοκαίρι έχετε περιοδεία…
Τώρα το καλοκαίρι, φεύγουμε για όλη την Ελλάδα. Ίσως κάνουμε τη μεγαλύτερη περιοδεία από όλα τα σχήματα και για μικρούς και για μεγάλους, εδώ και 30 χρόνια. Όταν ήμουνα στο εθνικό θέατρο είχα πει στον διευθυντή μου, τον Κούρκουλο τότε “Είσαι εθνικό θέατρο και οφείλεις να πηγαίνεις τις παραστάσεις που βλέπουν τα παιδιά της Αθήνας, να τις βλέπει όλο το έθνος, όλη η Ελλάδα” και πραγματικά δέχτηκε, γιατί ήταν πολύ λογικό αυτό που του είπα και ξεκινήσαμε να κάνουμε περιοδείες σε όλη την Ελλάδα και μάλιστα, τότε, επειδή δεν το ήξερε ο κόσμος, έπαιζα τότε στο «Δέκα λεπτά κήρυγμα», μοίραζα στο δρόμο φέιγ βολάν για το θέατρο. Μου έλεγαν “Μα εσείς;” και τους έλεγα “Ναι, γιατί το θεωρώ λειτούργημα αυτό που κάνω και δεν είναι δυνατόν να είναι το εθνικό θέατρο στην πόλη σας και να μην το μάθουν τα παιδιά και να δουν μία καλή παράσταση”. Όταν έφυγα από το εθνικό εγώ, το εθνικό σταμάτησε να κάνει περιοδείες. Εγώ όμως συνέχισα και είναι ο 30ος χρόνος φέτος. Μας περιμένει ο κόσμος παντού. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος, μάς τιμάει.
Τα θέατρα είναι γεμάτα. Πέρα από αυτό, νομίζω είμαστε και εμείς πολύ εντάξει, γιατί σεβόμαστε πάρα πολύ το μικρό κοινό μας. Δηλαδή, δεν υπάρχει περίπτωση επειδή πάει στην περιφέρεια, να πάει με λιγότερα κοστούμια, με λιγότερα σκηνικά, με όχι τόσο καλούς φωτισμούς. Είναι όλα στην εντέλεια όπως είναι και στην Αθήνα.
Ένας ηθοποιός του παρελθόντος, θα λέγατε ότι είχε διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά από αυτά ενός νέου ηθοποιού;
Πιστεύω ότι τα παλιά τα χρόνια, οι ηθοποιοί περισσότερο τους ενδιέφερε να αφιερωθούν στο θέατρο, να παίξουν στο θέατρο για να το υπηρετήσουν. Τα σημερινά παιδιά, ως επί το πλείστον, ενδιαφέρονται για την αναγνωρισιμότητα. Και αυτό το καταλαβαίνω, γιατί πάω σε πάρα πολλά σχολεία και μου παίρνουν συνεντεύξεις τα παιδιά, τα γυμνασιόπαιδα και η πρώτη ερώτηση που μου κάνουν είναι “Πώς είναι να είσαι διάσημος;”. Τους λέω “Δεν είναι τίποτα. Ποιοι είναι, λοιπόν, οι διάσημοι;”
Πιστεύω λοιπόν, ότι πάντοτε ξεκινάνε από αυτό, από την αναγνωρισιμότητα. Είναι όμως πάρα πολύ δύσκολα. Γι’ αυτό συμβουλεύω και τα νέα τα παιδιά αν θέλουν να κάνουν θέατρο, δεν θα τα εμπόδιζα ποτέ μου. Θα τα βοηθούσα να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, αλλά συγχρόνως τους λέω θα διαβάσετε να αποκτήσετε γνώσεις για να μπορέσετε να ζήσετε κιόλας. Γιατί… δεν ζεις από το θέατρο! Να σας πω κάτι: Βγαίνουν 600 ηθοποιοί τον χρόνο, πού θα διοχετευθούν αυτοί οι ηθοποιοί; Θα βρουν ίσως δουλειά τον πρώτο χρόνο γιατί θα είναι πολύ φθηνοί. Όταν μεγαλώσουν και αυξηθεί το κασέ τους θα πάρουν έναν άλλον. Έτσι έχει γίνει πια. Δεν ήταν έτσι. Τώρα έχει γίνει έτσι. Και επειδή υπάρχει τόση μεγάλη ζήτηση μπορούν ωραιότατα. Δεν θα είναι αυτός ο νέος, θα είναι ένας άλλος.
Με την κόρη σας, είχατε ενστάσεις;
Καμία ένσταση, απλώς της είπα: “Χριστίνα θα κάνεις και κάτι άλλο” και μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Είναι και σκηνογράφος και ενδυματολόγος και υπηρετεί το θέατρο από πολλές μεριές. Η Χριστίνα (Χριστίνα Κουλουμπή) για μένα είναι τόσο προικισμένη από τον Θεό που με όλα αυτά που κάνει, θα μπορεί να ζήσει. Όχι όμως από το θέατρο. Από το θέατρο σκέτο, δεν ζεις.
Τα τελευταία χρόνια λείπει η καλή κωμωδία από την τηλεόραση. Πιστεύετε ότι ο κόσμος έχει ανάγκη τις κωμωδίες; Πιστεύετε ότι ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεφύγει από τα άσχημα νέα της καθημερινότητας;
Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πια οικογενειακές σειρές. Αυτό δεν το λέω μόνο εγώ, μου το λένε και οι άνθρωποι στο δρόμο που συναντώ. Μου λένε: “Κάποτε καθόμασταν στην τηλεόραση και βλέπαμε όλη η οικογένεια ας πούμε την «Ώρα την Καλή», το «Δέκα λεπτά κήρυγμα»”. Τώρα έχουν γίνει Τέξας. Είναι όλα με δολοφονίες, όλα βγάζουν τα πιστόλια έτσι. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε γεμίσει και με βία. Η τηλεόραση έχει παίξει ένα πολύ γερό ρόλο σε αυτό το θέμα. Το κινητό. Τόσα παιχνίδια… Στα παιχνίδια κερδίζει αυτός που σκοτώνει τους περισσότερους.
Διαβάστε επίσης
Βλέπουμε σήμερα πολλά περιστατικά βίας…
Δεν καταλαβαίνουν ότι είναι αληθινά. Δεν καταλαβαίνουν ότι αν σκοτώσεις, δεν ξανασηκώνεται ο άλλος. Μπορεί στον Μπαγκς Μπάνι να τον πατήσει ένα αυτοκίνητο και να ξανασηκωθεί, αλλά στη ζωή δεν είναι έτσι...
