Ο Heinz Sauer (Χάιντς Ζάουερ) - θρύλος του σαξόφωνου και ογκόλιθος της γερμανικής τζαζ - γεννήθηκε το 1932 στο Merseburg. Από το 1960 συνεργάζεται με το Jazz-Ensemble της Ραδιοφωνίας της ΄Εσσης ως σαξοφωνίστας και συνθέτης. Από το 1960 έως το 1978 υπήρξε μέλος του κουαρτέτου ή/και κουϊντέτου Albert Mangelsdorff, το 1968 έγινε μέλος των German All Stars και το 1974 ίδρυσε το πρώτο δικό του μουσικό σχήμα: «Voices». Η απολύτως ιδιότυπη και μοναδικής καλλιτεχνικής δύναμης προσέγγιση του σαξόφωνου και της μουσικής σύνθεσης οδήγησαν τον Sauer σε μια ξεχωριστή, ανεξάρτητη πορεία, την οποία ακολούθησε με μεγάλη συνέπεια. Γι' αυτό ακριβώς τιμήθηκε το 1991 με το Βραβείο Τζαζ του Κρατιδίου της Έσσης και το 1999 με το Βραβείο Albert-Mangelsdorff-Preis.

Από κοινού με τον Michael Wollny κέρδισε επίσης βραβεία και διακρίσεις όπως, μεταξύ άλλων, το 2005 το τριμηνιαίο Βραβείο των Γερμανών Μουσικοκριτικών Δισκογραφίας για το «Melancholia», το 2006 το Ετήσιο Βραβείο «Choc de l´ Annee» του γαλλικού Jazz Magazine / Jazzmann για το «Certain Beauty», το 2008 το Βραβείο Τζαζ της Ραδιοφωνίας SWR, το 2010 και πάλι το τριμηνιαίο Βραβείο των Γερμανών Μουσικοκριτικών Δισκογραφίας για το «If (Blue) Then (Blue)» και την ίδια χρονιά το «Choc Award - CD του μήνα» του γαλλικού Jazz Magazine / Jazzmann και πάλι για το «If (Blue) Then (Blue)».

O Michael Wollny γεννήθηκε το 1978 στο Schweinfurt. Στα 16 του άρχισε σπουδές τζαζ πιάνου στην Ανώτατη Σχολή Μουσικής του Würzburg, απ' όπου και πήρε το δίπλωμά του (masterclass) το 2004. Έχει ήδη στο ενεργητικό του πολλές συναυλίες, περιοδείες και ραδιοφωνικές παραγωγές. Στις δραστηριότητές του αυτές έχει συμπράξει μεταξύ άλλων με τα σχήματα BuJazzO, Summit Jazz Orchestra, Bob Brookmeyer/New Art Orchestra, Jazzensemble της Ραδιοφωνίας της Έσσης ενώ έχει επίσης συνεργαστεί σε διάφορες παραγωγές CD με τους Hubert Winter, Hans-Peter Salentin κ.ά. Παράλληλα εργάζεται ως πιανίστας και ελεύθερος συνεργάτης στο θέατρο Schauspielhaus της Νυρεμβέργης. Ο Wollny έχει κερδίσει πολλά βραβεία και υποτροφίες, όπως π.χ. το 2003 το Βραβείο Πολιτισμού της πόλης του Schweinfurt. Πριν από ενάμισυ χρόνο ίδρυσε με την Eva Kruse και τον Eric Schaefer το Trio (em). Από το 2001 ο Wollny συνεργάζεται στενά με τον Heinz Sauer σε διάφορα σχήματα, μαζί με τον οποίο έχει λάβει διάφορα βραβεία.

Άλλα βραβεία με τα οποία έχει τιμηθεί είναι, μεταξύ άλλων, το Βραβείο για την Προώθηση της Τέχνης του Κρατιδίου της Βαυαρίας 2005 και το ECHO-Jazzin 2010 στην κατηγορία Καλύτερος Πιανίστας για το «Wunderkammer» («Δωμάτιο Θαυμάτων»).

46 χρόνια χωρίζουν ηλικιακά τους δυο «ιδιόρρυθμους» (εφ. DIE ZEIT) καλλιτέχνες - μουσικά όμως δεν θα μπορούσαν να είναι πιο κοντά ο ένας στον άλλον.

Ο σαξοφωνίστας Heinz Sauer, μια από τις πιο μεγάλες και καθοριστικές φυσιογνωμίες της μεταπολεμικής τζαζ στη Δυτική Γερμανία, και ο νεαρός Michael Wollny, η μεγάλη ανακάλυψη της νέας γενιάς τζαζ στη Γερμανία το 2005. Γεννημένοι το 1932 και 1978 αντιστοίχως.

Ο ένας μεγάλωσε με τη τζαζ ως έκφραση ενός νέου ξεκινήματος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το ολέθριο δικτατορικό καθεστώς στη Γερμανία. Ο άλλος είναι γόνος της εποχής του στιλιστικού πλουραλισμού, όπου τα πάντα επιτρέπονται στη μουσική και όπου τα μουσικά σύμβολα ιριδίζουν ποικιλόμορφα, παύουν να είναι συγκεκριμένα.

Σχετικά ερημοκόμης ο ένας, με αναμαλλιασμένη κόμη ο άλλος. Κι οι δυο μοναδικά (μουσικά) κεφάλια - φορτισμένα με δύναμη και ένταση.

O Sauer μ' ένα σαξόφωνο που ο κριτικός Ulrich Olshausen το συνέκρινε κάποτε με ορμητικά ρέουσα λάβα, μ' έναν ήχο που αναβλύζει με πρωτογενή δύναμη και εκτινάσσεται σε άπειρους χρωματισμούς καθώς αργοσβήνει.

Ο Wollny με τις αιφνιδιαστικές εκρήξεις του στο πιάνο, με τα προς όλες τις κατευθύνσεις διασκορπιζόμενα πνευματώδη θραύσματα του ήχου του που βγαίνει μέσα από έναν κόσμο αρμονικό και πέρα για πέρα ελεύθερο, κόσμο που έχει αφήσει προ πολλού πίσω του τα ζητήματα της τονικότητας και της ατονικότητας.

Κι όταν αυτοί οι δυο παίζουν μαζί νιώθουμε αμέσως τους ισχυρούς συγγενικούς δεσμούς του πνεύματος και του ταπεραμέντου τους.

Ώρα έναρξης: 20:30

Είσοδος ελεύθερη

Ινστιτούτο Γκαίτε, Ομήρου 14-16