Εσείς το γνωρίζατε; Γιατί στο γάμο καλούμε τον προφήτη Ησαΐα να …χορέψει;

Εσείς το γνωρίζατε; Γιατί στο γάμο καλούμε τον προφήτη Ησαΐα να …χορέψει;

Κατά το μυστήριο του γάμου, καλούμε τον προφήτη Ησαΐα να χορέψει επειδή η προφητεία του επαληθεύθηκε. Εσείς το γνωρίζατε; Γιατί ο ιερέας στον γάμο προσφέρει στο ζευγάρι κρασί;

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

«Στρόβιλος» επιδείνωσης από τον Γιάννη Καλλιάνο: «Βίαια μεταβολή σε 12-14 ώρες…»

Ο προφητικός λόγος, που εξέφρασε ο Ησαΐας μπροστά στο βασιλιά Άχαζ και το λαό έχει ως εξής: «Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ» (Ησ. 7.14). Εμμανουήλ σημαίνει, «ο Θεός μαζί μας». Η γέννηση του Χριστού από την Παρθένο και το Πνεύμα είναι η αγιότατη γέννηση, από τότε που ο κόσμος γνωρίζει περί γεννήσεως. Μέσω αυτής της γέννησης αναγγέλθηκε το μυστήριο της αγάπης του Θεού προς τους ανθρώπους: ο Θεός ντύθηκε το ανθρώπινο σώμα, για να σώσει τους ανθρώπους. Και εφόσον ο γάμος είναι αφιερωμένος στη γέννηση και τον πολλαπλασιασμό του ανθρώπινου γένους, γι’ αυτό ψάλλεται αυτός ο ύμνος, για να θυμίσει στους νεόνυμφους την καθαρότητα και την αγιότητα του γάμου, και την πρόνοια του Θεού, κατά την οποία γεννιούνται τα παιδιά. Για να έχουν οι νεόνυμφοι φόβο Θεού και να κρατούν περισσότερο την πνευματική και ηθική σημασία της γαμήλιας σχέσης τους παρά τη σωματική.

Η σλάβα (γιορτή στη μνήμη της βάπτισης της οικογένειας) είναι θρησκευτικό έθιμο του λαού μας. Γιατί και κατά το κόψιμο του άρτου της σλάβα ψάλλεται το «Ησαΐα χόρευε»; Νομίζω επειδή ο Χριστός ονόμασε τον εαυτό Του άρτο: «Εγώ ειμί ο άρτος της ζωής» (Ιωάν. 6.48). Και αλλού: «Εγώ ειμί ο άρτος ο ζων ο εκ του ουρανού καταβάς· εάν τις φάγει εκ τούτου του άρτου, ζήσεται εις τον αιώνα» (Ιωάν. 6.51). Κατά το κόψιμο του άρτου, του γήινου ψωμιού, η Εκκλησία γρηγορεί να μας θυμίσει τον άρτο της ζωής, τον αιώνια ζωντανό Σωτήρα Χριστό. Για να μας προειδοποιήσει μέσω αυτού για την πνευματική τροφή.

Και στις δύο περιπτώσεις, λοιπόν, η Εκκλησία θέλει να υψώσει τις σκέψεις μας από το σωματικό προς το πνευματικό. Στην πρώτη από τη σωματική σχέση προς τη σχέση της ψυχής με τον Θεό, στη δεύτερη από τη σωματική τροφή προς την πνευματική τροφή.

Ειρήνη σε σας και χαρά από τον Εμμανουήλ

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί είναι γρουσουζιά να συναντηθεί το ζευγάρι πριν το γάμο;

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί είναι γρουσουζιά να συναντηθεί το ζευγάρι πριν το γάμο; Πολλοί είναι εκείνοι που ακολουθούν αυτό το έθιμο αλλά δεν γνωρίζουν για ποιον λόγο ακριβώς γίνεται αυτό!

Καταρχάς ευθύς εξ αρχής πρέπει να σημειώσουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει θεσπίσει τέτοια έθιμα στην παράδοσή της. Άρα αυτό το έθιμο δεν είναι της Ορθοδόξου Παραδόσεώς μας. Το γνωρίζατε; Τι θα γίνει αν συμπέσει κηδεία σε σπίτι που ετοιμάζει γάμο;

Κι αυτό γιατί για την ορθόδοξη διδασκαλία σημασία δεν έχει το να μη συναντήσει ο γαμπρός τη νύφη μια βδομάδα πριν από το γάμο ή περισσότερο ή λιγότερο χρονικό διάστημα, αλλά σημασία για την Εκκλησία μας έχει πως ο γαμπρός και η νύφη θα κρατηθούν αγνοί και άσπιλοι μέχρι την ήμερα, που η Εκκλησία θα ευλογήσει το γάμο τους στο ναό.

Άρα λοιπόν για την Εκκλησία μεγαλύτερη σημασία έχει η καθαρότητα του βίου και η αποχή από τις προγαμιαίες λεγόμενες σχέσεις και επαφές του ζευγαριού.

Το τοπικό αυτό έθιμο πιθανόν να θέλει να διατηρήσει εν μέρει αυτή την αλήθεια της Εκκλησίας, προφυλάσσοντας τουλάχιστον το μελλοντικό ζευγάρι από σχέσεις πριν από το γάμο τους, έστω κι αν αυτό το διάστημα ορίζεται ως μια εβδομάδα.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, θα ήταν ορθότερο, μιας και το μυστήριο του γάμου σήμερα έχει αποσυνδεθεί από το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, την ήμερα πού θα τελεσθεί ο γάμος, το πρωί αυτής της ημέρας οι μελλόνυμφοι να συμμετάσχουν, εφόσον προηγηθεί και το μυστήριο της εξομολογήσεως και με την ευλογία του πνευματικού τους πατέρα, στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, στο κοινό ποτήριο ζωής, που δεν είναι απλό και ευλογημένο κρασί του γάμου, όπως αυτό ισχύει σήμερα κατά το γάμο, αλλά το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Οπότε καταρρίπτεται το παραπάνω έθιμο εν ονόματι της Θείας Κοινωνίας, της μετοχής των μελλονύμφων στο αληθινό ποτήριο ζωής. Σήμερα όμως τα πάντα τείνουν να ξεφεγουν από τις ορθόδοξες παραδόσεις μας και φυσικά και ό,τι ακόμη σχετίζεται με το μυστήριο του γάμου.

Έτσι το μελλοντικό ζεύγος τηρεί τυπικές άγραφες διατάξεις χωρίς περιεχόμενο και χωρίς νόημα, μιας και όλες, τοπικές ή μη, παραδόσεις δεν έχουν μέσα τους το πνεύμα του Θεού και οι ακολουθούντες αυτές φέρονται μάλλον σαν φερέφωνα και φυσικά κάνουν κάτι, ή το ακολουθούν χωρίς ταυτόχρονα να το κατανοούν και να το βιώνουν εις βάθος. Για το λόγο αυτό το έθιμο αυτό θα πρέπει να βρει τη σωστή του ορθόδοξη τοποθέτηση, πού δεν είναι άλλη από τη διατήρηση της αμοιβαίας αγνότητας και καθαρότητας των μελλονύμφων.

Τέλος πάντων, κάποια πράγματα, έστω κι αν αυτά τηρούνται χρόνια στις τοπικές μας κοινωνίες, όσο σεβαστές κι αν είναι αυτές, θα πρέπει να κρίνονται με γνώμονα όχι μόνο το ρητό που λέει έτσι τα βρήκαμε και τ’ ακολουθούμε, αλλά το πως αυτά τα βλέπει η Ορθόδοξος Εκκλησία μας μέσα στην προοπτική της σωτηρίας μας.