9+1 σοκαριστικά πράγματα που έκαναν οι Αρχαίοι Ρωμαίοι!
Με το 8ο θα πάθετε πλάκα!
Πόσο καλά ξέρετε τους αρχαίους Ρωμαίους. Σίγουρα έχετε δει πολλές ταινίες και ντοκιμαντέρ που αναφέρονται στην ζωή, την κουλτούρα και τις συνήθειες τους. Αλλά πιστέψτε μας,θα νιώσετε πολύ πιο ενημερωμένοι και θα σοκαριστείτε με τις 10 παράξενες συνήθειες τους. «Τα βρωμόλογα των αρχαίων Ελλήνων» – Ποιες λέξεις χρησιμοποιούσαν!
1.Οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν θείο και μόλυβδο για να βάψουν τα μαλλιά τους
Οι γυναίκες έβαφαν τα μαλλιά τους από την αρχαιότητα, αλλά η έλλειψη γνώσεων στην χημεία και η λανθασμένη χρήση ουσιών είχε κακές συνέπειες για την υγεία τους. Οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν φυτικές βαφές, αλλά το αποτέλεσμα δεν είχε διάρκεια. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν μια μόνιμη βαφή μαλλιών που αποτελούνταν από διάφορες χημικές ουσίες, όπως το θείο. Οι γυναίκες στο Αφγανιστάν πίστευαν ότι βάφοντας τα μαλλιά τους μπορούσαν να θεραπεύσουν τον πονοκέφαλο.
2. Γυάλινες μπάλες για εμφυτεύματα στήθους
Κάποιες γυναίκες χρησιμοποιούσαν σπιτικές κρέμες για να κάνουν το στήθος τους να μοιάζει μεγαλύτερο, ενώ άλλες έκαναν μασάζ με λάδι καρύδας. Η πρώτη αυξητική επέμβαση στήθους έγινε το 1895 από τον Βιντσέντζ Τσέζνι. Οι γιατροί χρησιμοποιούσαν γυάλινες μπάλες, ελεφαντόδοντο και ελαστικά για να κάνουν το στήθος των γυναικών μεγαλύτερο.
3.Τα κόπρανα των ζώων χρησιμοποιούνταν για ιατρικές θεραπείες
Για παράδειγμα, οι γυναίκες στην αρχαία Ελλάδα τα κόπρανα των κροκοδείλων ως αντισηπτικό και το έβαζαν στον κόλπο τους. Στην αρχαία Αίγυπτο οι μαχητές έβαζαν κόπρανα ζώων στις πληγές τους.
4. Οι γιατροί άνοιγαν τρύπες στα κεφάλια των ανθρώπων για να απομακρύνουν τα κακά πνεύματα
Οι γιατροί πίστευαν ότι μπορούσαν να θεραπεύσουν ασθένειες, όπως οι σπασμοί, οι πονοκέφαλοι και οι λοιμώξεις, ανοίγοντας τρύπες στα κεφάλια των ανθρώπων. Πίστευαν ότι αυτές οι ασθένειες οφείλονταν στα διαβολικά πνεύματα που βρίσκονταν παγιδευμένα στα σώματα των ανθρώπων.
5. Οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να κλαίνε στις κηδείες
Στις κηδείες στην αρχαία Ρώμη, οι συγγενείς που θανόντος προσλάμβαναν γυναίκες για να κλαίνε στις κηδείες και να εντυπωσιάζουν το πλήθος. Όσο περισσότεροι άνθρωποι υπήρχαν στην κηδεία, τόσο με σεβαστός ήταν ο άνθρωπος που πέθανε. Επίσης, οι γυναίκες έγδερναν τα μάγουλά τους για να πείσουν για την μεγάλη θλίψη τους.
6. Οι μπαμπάδες μπορούσαν νόμιμα να σκοτώσουν τους αγαπημένους των κορών τους
Ο πατέρας είχε το δικαίωμα να σκοτώσει τον εραστή της κόρης του, αν τους έπιανε επ’ αυτοφόρω. Ωστόσο, κατηγορούνταν για φόνο αν σκότωνε μόνο έναν από τους δυο. Οι γυναίκες στον Ρωμαϊκό πολιτισμό ανήκαν στην οικογένεια του πατέρα τους ακόμα και μετά τον γάμο τους.
7. Στην αρχαία Ρώμη οι μπαμπάδες μπορούσαν να πουλήσουν τους γιους τους σε σκλαβοπάζαρα. Αλλά μόνο 3 φορές.
Ο πατέρας ήταν αυτός που αποφάσιζε για την ζωή όλων των μελών της οικογένειας. Έτσι, μπορούσε να πουλήσει έναν γιο του και αν εκείνος που τον αγόρασε δεν τον ήθελε πια μπορούσε να του τον επιστρέψει. Ωστόσο, μπορούσε να το κάνει αυτό μόνο 3 φορές, γιατί διαφορετικά θεωρούνταν κακός πατέρας.
8. Οι γιατροί χρησιμοποιούσαν σκόρδο για να επιβεβαιώσουν μια εγκυμοσύνη
Το 1350 π.Χ. έλεγαν στις γυναίκες να μουλιάζουν έναν σπόρο σιταριού σε ούρα. Αν οι σπόροι βλάστιζαν, ήταν έγκυος. Ένας άλλος τρόπος ήταν να βάλει μια σκελίδα σκόρδο στον κόλπο της. Το επόμενο πρωί ο γιατρός μύριζε την αναπνοή της και ισχυριζόταν ότι ήταν έγκυος, αν η αναπνοή της μύριζε σκόρδο.
9. Στην αρχαία Αίγυπτο ξύριζαν τα φρύδια τους για να θρηνήσουν τις γάτες τους
Στην αρχαία Αίγυπτο λάτρευαν τις γάτες και θεωρούσαν ότι ήταν σύμβολο καλοτυχίας. Θρηνούσαν τον θάνατό τους, ξυρίζοντας τα φρύδια τους. Στόλιζαν το σώμα της γάτας με μια ξύλινη μάσκα και έβαζαν μια μικρή μούμια γάτας στο νεκροταφείο των γατιών.
10. Στην αρχαία Ρώμη υπήρχαν δημόσια αποχωρητήρια
Τι έκαναν οι Αρχαίοι Έλληνες όταν πέθαινε κάποιος;
Η ταφή των νεκρών στην Αρχαία Ελλάδα ήταν θρησκευτικό καθήκον των οικείων τους και προβλεπόταν από το νόμο. Η αμέλεια από τους οικείους, θεωρείτο βαρύ έγκλημα στον ηθικό χαρακτήρα του νεκρού. Δείτε και τον θάνατο στην Αρχαία Ελλάδα – Πού πήγαιναν οι καλοί και πού οι κακοί!
Θεωρούσαν υποχρέωσή τους την τέλεση της ταφής, επειδή πίστευαν ότι από την ανάπαυση του σώματός τους εξαρτιόταν και η αποδοχή και ανάπαυση της ψυχής τους στα Ηλύσια Πεδία. Ατιμωτικό ήταν να μείνει το σώμα άταφο. Συνήθως έμεναν άταφοι οι προδότες της πατρίδας, οι λιποτάκτες, οι ιερόσυλοι και οι αυτόχειρες.
Την ψυχή του νεκρού τη μετέφερε ο ψυχοπομπός Ερμής στην Αχερουσία λίμνη απ’ όπου την παραλάμβανε ο βαρκάρης Χάροντας και την μετέφερε στον Αδη όπου γινόταν δεκτή, με την προϋπόθεση πως το σώμα του νεκρού είχε ταφεί. Εκεί βρισκόταν με τις άλλες ψυχές, χωρίς όμως να θυμάται τίποτα από την επίγεια ζωή του, ευρισκόμενος σε κατάσταση λήθης.
Οι αρχαίοι Ελληνες τιμούσαν τους νεκρούς τους με μεγαλοπρεπείς τελετές κατά την κηδεία και με εορταστικές τελετές και εορταστικούς αγώνες μετά από αυτήν. Η κηδεία περιελάμβανε τέσσερις φάσεις: α) καλλωπισμό, β) πρόθεση στη νεκρική κλίνη, γ) εκφορά για ενταφιασμό, δ) ταφή (κατώρυξη). Κατά την κατώρυξη ο νεκρός τοποθετείτο σε πλάγια στάση, με τα χέρια του φερμένα μπροστά στο πρόσωπο και με ισχυρή κάμψη των γονάτων στο στήθος.
Γι’ αυτό το συγκεκριμένο τρόπο απόθεσης των νεκρών έχουν διατυπωθεί κατά καιρούς διάφορες ερμηνείες, και κατά μια άποψη, η εμφανής ομοιότητα που παρουσιάζει η στάση των νεκρών με τη στάση των εμβρύων, εμπεριέχει το συμβολισμό της επαναφοράς του νεκρού στη μητέρα γη.
Πολλές φορές έβαζαν στο στόμα του νεκρού ένα νόμισμα. Ήταν τα βαρκάτικα, ο οβολός που έπρεπε να πληρώσει στον Χάροντα που τον περνούσε με τη βάρκα στον ποταμό Αδη. Αλλες φορές πάλι, έβαζαν κοντά στο νεκρό ένα γλυκό από μέλι, διότι πίστευαν πως με αυτό θα μπορέσει να κολακέψει τον Κέρβερο, τον σκύλο – φύλακα του Αδη. Η κηδεία γινόταν μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, πριν βγει η πρώτη αχτίδα του ήλιου και μολυνθεί από τον νεκρό, που θεωρείτο μιασμένος.
Εκαναν τελετές εξαγνισμού, ενώ οι συγγενείς πλένονταν με νερό φερμένο από άλλο σπίτι κι έπειτα έτρωγαν όλοι μαζί (νεκρόδειπνα). Την επόμενη, γίνονταν εξαγνισμός του σπιτιού με θαλασσινό νερό. Την τρίτη μέρα, την ένατη, την τριακοστή και στο χρόνιασμα, έκαναν προσφορές, θυσίες και συμπόσια στη μνήμη του νεκρού.
Η τελευταία μέρα των Ανθεστηρίων (τέλη Φεβρουαρίου) ήταν η μεγάλη γιορτή στη μνήμη των νεκρών (κάτι σαν τα σημερινά Ψυχοσάββατα). Επίσης μέσα στον τάφο, μαζί με το νεκρό τοποθετούνταν διάφορα προσωπικά αντικείμενα (“κτερίσματα”).
Πρόκειται για αντικείμενα δηλωτικά του φύλου, της ηλικίας, του επαγγέλματος ή των ασχολιών του νεκρού καθώς επίσης και του βιοτικού επιπέδου της εποχής και της περιοχής. Στους άνδρες τοποθετούσαν κυρίως διάφορα όπλα και τρόπαια (δόρατα, ασπίδες, τόξα). Στις γυναίκες είδη καλλωπισμού, ενώ στα παιδιά, παιχνίδια.2 Το έθιμο αυτό ξεκινούσε από τις δοξασίες των αρχαίων Ελλήνων που πίστευαν ότι ο νεκρός χρειάζεται τα αγαπημένα του αντικείμενα και μετά το θάνατο, στην “άλλη ζωή”, αλλά και ως προσωπικά αγαθά του πεθαμένου ανακρατούν κάτι από την ζωή του και έτσι θα έχουν ξεχωριστή δύναμη να τον ξαναφέρουν στον κόσμο.
Η καύση των νεκρών που εμφανίζεται γύρω στον 11ο αιώνα π.Χ. θεωρείται επίδραση της Ανατολής, πιθανώς των Χετταίων και διαδόθηκε στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία. Ο Όμηρος αναφέρει πως την καύση των νεκρών την ήθελαν όλοι γιατί η φωτιά έδινε τη λύτρωση των νεκρών.
Aκολουθήστε μας στo Google News
