Ποια είναι η σκοτεινή ιστορία πίσω από τον μύθο του Φράνκενσταϊν;
Πολλά έχουν ακουστεί και γραφτεί για αυτόν!
Πολλά έχουν ακουστεί και γραφτεί για τον Φράνκενσταϊν! Ποια είναι όμως η σκοτεινή ιστορία πίσω από τον μύθο του Φράνκενσταϊν; Έχουμε δει πολλές ταινίες που διαφέρουν μεταξύ τους αλλά ακόμα και σήμερα θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια!
Ένα γοτθικό μυθιστόρημα που εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 1818 και που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στο αναγνωστικό κοινό και πρόσφερε κύματα τρόμου και φρίκης. Λίγα χρόνια αργότερα επανεκδόθηκε, αλλά αυτή τη φορά με το όνομα της συγγραφέως του, της Μαίρης Σέλλεϋ, η οποία έγραψε στον πρόλογο ότι η ιδέα της ήρθε «σε όνειρο που είδα όντας ξύπνια». Η άγνωστη ιστορία του αληθινού "Σρεκ"! Η ασθένεια που τον παραμόρφωσε!
Από τότε το «τέρας» του Φράνκενσταϊν, το πλάσμα, έγινε η αρχετυπική μορφή όλων των δημιουργημάτων του ανθρώπου κατά την προσπάθειά του να νικήσει τον θάνατο, αλλά και να φτάσει στο επίπεδο του Θεού.
Η ίδια η Σέλλεϋ έγραψε για το έργο της: «η εφευρετικότητα δεν σημαίνει να δημιουργείς από το κενό, αλλά από το χάος, δηλαδή να υπάρχουν τα υλικά, σκοτεινά κι άμορφα, και να μπορείς να τους δώσεις μορφή», γι’ αυτό κι εμείς θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε μια ματιά στο θολό και σκοτεινό χάος απ’ όπου ανέσυρε τα υλικά/αληθινά γεγονότα για να γράψει το αθάνατο μυθιστόρημά της.
Ήδη μια δεκαετία πριν τη συγγραφή του βιβλίου είχαν γίνει γνωστά τα πειράματα του Λουίτζι Γκαλβάνι, ο οποίος με τη βοήθεια του ηλεκτρισμού κινούσε τα μέλη νεκρών βατράχων. Από την εποχή που δημοσίευσε τα αποτελέσματα των πειραμάτων του μια φρενίτιδα κατέκλυσε την Ευρώπη με ανθρώπους που κινούσαν τα νεκρά μέλη διάφορων ζώων. Παντού, σε κάθε πανεπιστήμιο, εργαστήριο ακόμα και σε θέατρα, νεκρά ζώα «χόρευαν» σύμφωνα με τις ηλεκτρικές εντολές που έδιναν διάφοροι επιστήμονες. Αυτή η ανακάλυψη, ότι δηλαδή με τον ηλεκτρισμό δίνουμε ζωή στο νε ρό και το παράλυτο, έκανε τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι βρήκαν την πηγή της ζωής. Επιστήμονες, αλχημιστές, αποκρυφιστές δόθηκαν στον αγώνα να το επιτύχουν και δεν άργησαν να περάσουν από τα ζώα στους ανθρώπους.
Σκοτεινές φρικιαστικές ιστορίες απλώθηκαν πάνω από την Ευρώπη για μυστικά πειράματα και τρομακτικά αποτελέσματα. Ο φόβος μεταφέρθηκε παντού, ειδικά όταν άρχισαν να κυκλοφορούν οι αληθινές ιστορίες ότι κάποιοι δεν πειραματίζονταν μονάχα με τα σώματα των νεκρών εγκληματιών, αλλά ξέθαβαν πτώματα από τάφους. Οι βραδιές των Ευρωπαίων πλημμύρισαν με αγωνία.
Ο ίδιος ο ανιψιός του Γκαλβάνι, ο Τζιοβάνι Αλντίνι, παρουσίαζε τα πειράματά του σε σώματα νεκρών εγκληματιών μέσα σε θέατρα, σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Εκατοντάδες επιστήμονες στον ρόλο του Φράνκενσταϊν πειραματίστηκαν με τον ηλεκτρισμό στην προσπάθεια να δώσουν ζωή ή να αναστήσουν τους νεκρούς, πολλοί από τους οποίους ξεπέρασαν τα όρια και κατηγορήθηκαν από την Εκκλησία για μάγοι, προκαλώντας νέο κύμα τρόμου στους αδαείς Ευρωπαίους.
Ο μυθιστορηματικός χαρακτήρας του νεαρού Φράνκενσταϊν βασίστηκε σε όλα αυτά τα γεγονότα και τις ψιθυριστές ιστορίες. Ωστόσο εκεί όπου πρέπει να επικεντρωθούμε είναι στα αποτελέσματα. Αν και τα πειράματα με τον ηλεκτρισμό είχαν αρχίσει νωρίτερα από την εμφάνιση του βιβλίου, η κυκλοφορία του έδωσε περισσότερη ώθηση στους επιστήμονες να ασχοληθούν και να φέρουν αποτελέσματα. Η σύγχρονη ιατρική συνεχίζει να χρησιμοποιεί σαν μέσο θεραπείας την τεχνική του γαλβανισμού σε παράλυτα μέλη ασθενών, ενώ ταυτόχρονα βλέπουμε ότι το μυθιστόρημα ήταν προφητικό, μιας και οι επιστήμονες καταφέρνουν να επαναφέρουν στη ζωή άτομα που πεθαίνουν μέσω της τεχνικής της απινίδωσης.
Η Σέλλεϋ ωστόσο φάνηκε προφητική και σ’ έναν ακόμη τομέα της σύγχρονης ιατρικής. Ο Φράνκενσταϊν στο βιβλίο δεν προσπαθεί να αναστήσει τους νεκρούς, αλλά να δώσει ζωή σ’ ένα πλάσμα που είναι φτιαγμένο από μέλη και όργανα διαφόρων ανθρώπων, κάτι που εκείνη την εποχή φάνταζε εξωπραγματικό και διαβολικό, ενώ σήμερα οι μεταμοσχεύσεις οργάνων είναι μια καθημερινότητα που δεν μας εκπλήσσει.
Οι σκοτεινές αλήθειες όμως του μυθιστορήματος δεν σταματάνε στον τομέα της ιατρικής, όχι, έχουν και μια άλλη οδό, η οποία γίνεται κατανοητή στον αναζητητή όταν τη συνδέσει με τον τίτλο Φράνκενσταϊν ή Σύγχρονος Προμηθέας. Όλοι γνωρίζουμε από τη μυθολογία ότι ο Προμηθέας ήταν ο Τιτάνας που έσωσε τους ανθρώπους δίνοντάς τους τη φωτιά. Η μορφή του Προμηθέα με την εμφάνιση του μυστικισμού και των μυστικών εταιριών έγινε το πρότυπο της σωτηρίας, αλλά και της εξέλιξης του ανθρώπου. Μιας εξέλιξης που την εποχή της Σέλλεϋ εμποδιζόταν από την επ έμβαση της εκκλησίας και των βασιλικών πολιτευμάτων. Τα «δυο κακά» που θέλησαν να αλλάξουν πολλές από τις μυστικές εταιρίες που δρούσαν κρυφά εκείνη την περίοδο.
Μια από τις γνωστότερες και από τις πιο μυστηριώδεις εταιρίες ήταν το τάγμα των Ιλλουμινάτοι. Οι Ιλλουμινάτοι ιδρύθηκαν στο Ίγκολσταντ της Βαυαρίας την 1 Μαΐου το 1776, στην πόλη δηλαδή όπου ο μυθιστορηματικός επιστήμονας Φράνκενσταϊν ξεκινάει τα πειράματά του. Ο ιδρυτής των Ιλλουμινάτοι ήταν ο Άνταμ Βάισχαουπτ, με το όνομα του οποίου, Αδάμ, ονομάζει η Σέλλεϋ το πλάσμα που δημιουργεί ο Φράνκενσταϊν, ο σύγχρονος προμηθέας. Οι Ιλλουμινάτοι και ο ιδρυτής τους είχαν σκοπό την αλλαγή της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης στην Ευρώπη, τον περιορισμό της δύναμης της Εκκλησίας και των βασιλέων, κάτι που επετεύχθη σταδιακά και ο κόσμος πήρε τη σημερινή του μορφή.
Υπήρξε τελικά ο άνθρωπος με τα δύο πρόσωπα;
Ο Έντουαρντ Μόρντρεϊκ υπήρξε στ’ αλήθεια ή η ανάγκη του ανθρώπου για ξεχωριστές ιστορίες διατήρησε άλλον έναν αστικό μύθο ζωντανό για χρόνια;
Η ιστορία της δυσμορφίας του Έντουαρντ Μόρντρεϊκ χάνεται στα βάθη του χρόνου τόσο, που είναι αδύνατο να βρεις τις ρίζες της και -πολύ περισσότερο- που τελειώνουν τα γεγονότα (αν υπάρχουν κι αυτά) και που αρχίζει ο μύθος. Μάλιστα οι λεπτομέρειες για τη ζωή του είναι τόσο θολές που ακόμα και σήμερα οι ερευνητές δεν γνωρίζουν ακριβώς πότε γεννήθηκε ή πόσο έζησε.
Στις περισσότερες εκδοχές της ιστορίας πάντως ο Μόρντρεϊκ εμφανίζεται ως απόγονος οικογένειας άγγλων ευγενών, ένας λαμπρός και γοητευτικός νέος… αν τον κοίταγες από μπροστά όμως, διότι στο πίσω μέρος του κεφαλιού του είχε ένα δεύτερο, «διαβολικό» πρόσωπο (σ.σ. στην κεντρική φωτογραφία βλέπετε ένα κέρινο ομοίωμα του Μόρντρεϊκ όπως το φαντάστηκε ο καλλιτέχνης, μια και δεν υπάρχουν πραγματικές φωτογραφίες για να τις αντιγράψει).
Για το πρόσωπο αυτό έχουν γραφτεί πολλά, όπως ότι τα μάτια του σε ακολουθούσαν αν τα κοίταζες ή ότι τα χείλια του συνεχώς μουρμούριζαν κάτι. Σύμφωνα με το μύθο επίσης, ο ίδιος ο Μόρντρεϊκ ισχυριζόταν ότι πολλά βράδια δεν μπορούσε να κοιμηθεί διότι άκουγε τον «διαβολικό δίδυμο αδερφό του» να του ψιθυρίζει.
Θρυλείται επίσης ότι ο Μόρντρεϊκ παρακάλεσε πολλούς γιατρούς να του αφαιρέσουν αυτό το «δαιμονικό κεφάλι» από το κρανίο του, ότι λόγω της κατάστασής του ζούσε απομονωμένος ακόμα και από την οικογένειά του και ότι -εντέλει- αυτοκτόνησε στα 23 του (είτε πίνοντας δηλητήριο ή με μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια, αναλόγως την εξιστόρηση), αφήνοντας πίσω ένα γράμμα με το οποίο ζητούσε «το δαιμονικό πρόσωπο» να καταστραφεί πριν την κηδεία του διότι αλλιώς «θα συνεχίσει τον φριχτό ψίθυρό του στον τάφο μου».
Είναι η ιστορία αληθινή; Το βιβλίο «Anomalies and curiosities of medicine», που κυκλοφόρησε το 1896, αναφέρει μία εκδοχή της εν λόγω ιστορίας αλλά σε γενικές γραμμές η λογική λέει πως πρόκειται για μια ιστορία που παραφούσκωσε λόγω της (κυρίως) προφορικής μεταφοράς της από στόμα σε στόμα μέσα στα χρόνια.
Αρκετοί από όσους έχουν ψάξει το θέμα, υποστηρίζουν πως το πιθανότερο είναι ο Έντουαρντ Μόρντρεϊκ να έπασχε από «διπροσωπία», μία διαταραχή που έχει ως αποτέλεσμα κάποια κομμάτια του προσώπου να αναπαράγονται στο κεφάλι. Είναι εξαιρετικά σπάνια αλλά συμβαίνει, υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις -και
Σε κάθε περίπτωση είναι ιατρικώς απίθανο ο Μόρντρεϊκ να έπασχε από τη συγκεκριμένη πάθηση τον 19ο αιώνα και να έζησε μέχρι τα 23 του, δεδομένης της ελάχιστης ιατρικής προόδου την εποχή εκείνη. Παρόλα αυτά η ιστορία του συγκινεί και εμπνέει, καθώς γι’ αυτήν έχουν γραφτεί δύο βιβλία (σε Ισπανία το 2001 και Ρωσία φέτος), έχει γυριστεί μία ταινία μικρού μήκους ενώ ετοιμάζεται και μία μεγάλου, ενώ και ο Τομ Γουέιτς έγραψε προς τιμήν του το τραγούδι «Poor Edward», το οποίο συμπεριέλαβε στο άλμπουμ του «Alice» το 2002.
Aκολουθήστε μας στo Google News
