Γιατί στα 30 είσαι πιο ευτυχισμένος από τα 20;

Δεν είναι και τόσο φοβερο να γίνεσαι 30! Πάρτο ότι ωριμάζεις και όχι ότι μεγαλώνεις... Πλέον κουβαλάς μια θεωρία, μια ιστορία. Και αν δεν σε πείθει αυτό, τότε διάβασε τα 8 πράγματα που θα σε κάνουν καταλάβεις ότι η ζωή είναι ωραία στα 30!

Στα 20, η ζωή σου είναι γεμάτοι ανθρώπους. Άλλοι έρχονται, άλλοι φεύγουν κι εσύ μετράς κόσμο και παρέες. Στα 30 όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Έχεις δοκιμαστεί σαν φίλος κι έχουν δοκιμαστεί και οι γύρω σου στην φιλία. Έχεις προδώσει κι έχεις προδωθεί. Έχεις πληγώσει κι έχεις πληγωθεί. Κι έχεις κατασταλάξει με εκείνους τους λίγους που ξέρεις πως θα είναι δίπλα σου, ότι κι αν γίνει!

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

«Γκρέμισε» τις ελπίδες ο Τάσος Αρνιακός: «Κακό συναπάντημα και Πάσχα με...»

Στα 20, χωρίζεις δύσκολα κι ακόμα κι όταν το κάνεις, ζεις ένα διαρκές “πήγαινε-έλα”. Στα 30 όμως, ξέρεις την στιγμή που πρέπει να τελειώσεις από μια σχέση. Ξέρεις τον τρόπο και το κυριότερο, μετά από τόσους χωρισμούς και επιστροφές – καταστροφές, έχεις αναγάγει τον χωρισμό σε τέχνη.

Όλοι (και κυρίως όλες) έχουμε φωτογραφίες εκεί γύρω στα 20 που θα θέλαμε να μην υπάρχουν και κυρίως θα δίναμε πολλά για να μην τις δούμε ποτέ αναρτημένες στα social media. Είναι εκείνες οι περίοδοι της ζωής μας που πειραματιζόμαστε με ότι μόδα κυκλοφορήσει! Εκεί γύρω στα 30 όμως έχουμε βρει το στυλ μας, έχουμε βρει τον τύπο που μας εκπροσωπεί, και πλέον μπορούμε και εφαρμόζουμε την εκάστοτε μόδα πάνω στα δεδομένα μας!

Φοβίες και ανασφάλειες στο ζενίθ. Εκεί στα 20, νιώθεις πως δεν ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι, τόσο στα προσωπικά σου, όσο και τα επαγγελματικά σου. Μετά από πολλές (επίπονες) σφαλιάρες, μαθαίνεις τον εαυτό σου, τα “θέλω” σου και αποκτάς την απαραίτητη αυτοπεποίθηση!

Δεν υπάρχει χειρότερη δοκιμασία να υποβάλλεις τον εαυτό σου από την συνεχή αμφισβήτηση! Δεν σε αποδέχεσαι και αυτό σε βασανίζει! Σιγά σιγά μαθαίνεις να σε αγαπάς, να σε εκτιμάς και κυρίως να αναγνωρίζεις τις δυνάμεις σου και να αποδέχεσαι τις αδυναμίες σου!

Στα 20 είναι μια φάση της ζωής σου που όλοι σου φαίνονται “καλοί”. Δεν μπορείς να φανταστείς πως τα παραμύθια έχουν δράκους και πως η κοκκινοσκουφίτσα, μπορεί να μην ήταν το απόλυτο θύμα του κακού λύκου! Καλώς όρισες στον κόσμο των ενηλίκων! Εκεί, που μετά από λίγο, θα μάθεις να ξεχωρίζεις την τοξικότητα των ανθρώπων, με ένα μόνο βλέμμα.

Εμπιστεύεσαι, πιστεύεις, σπας τα μούτρα σου, πονάς, σηκώνεσαι!
Θα το κάνεις αμέτρητες φορές μέχρι τελικά να φτάσεις στο σημείο να ξεχωρίζεις την ανοχή από την αντοχή και τα όριά σου να μην έχουν ελαστικότητα! Ε.. όταν θα τα καταφέρεις, θα είσαι εκεί κοντά στα 30!

Όχι φίλε ή φίλη μου! Αυτό που στα 20 θεωρείς δεδομένο, μόνο δεδομένο δεν είναι!
Η υγεία, ο χρόνος, η τύχη, είναι όλα ρευστά και εμείς θα σου ευχηθούμε να μην το μάθεις μέσα από απώλειες..

Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά που θα ζήσεις στα 20, σε αυτή την υπέροχη ηλικία, πρέπει να τα ζήσεις.
Πρέπει να σπάσεις τα μουτράκια σου, πρέπει να κάνεις λάθη, πρέπει να μάθεις μέσα από αυτά… απλά.. εμείς σου λέμε πως κάπου σε μια επόμενη στροφή, τα πράγματα γίνονται καλύτερα.

Όχι πιο εύκολα.. όχι λιγότερο επώδυνα, μα καλύτερα!

Το μυστήριο όσων γεννήθηκαν μέχρι το 1985!

Όσοι ανήκετε σε αυτές τις ηλικίες θα καταλάβετε… «H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε…

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή, περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να…μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.

Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.
Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».

Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά..

Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα.

Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει.

Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου.

Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο.

Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstation, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε..

Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.

Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.

Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!

Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.

Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη! Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..

Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας « ; ) : D : P ».

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια!

Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…»!