Και όμως η Μελβούρνη κάποτε λεγόταν...«Batmania»!

Το Port Phillip Bay ανακαλύφθηκε από τους Ευρωπαίους το 1802, όταν ο υπολοχαγός John Murray και ο λοχαγός Matthew Flinders επισκέφθηκαν τον κόλπο.

Η περιοχή εντάχθηκε κατόπιν στην αποικία της Νέας Νότιας Ουαλίας και ο κυβερνήτης της περιοχής Philip Gidley King εξουσιοδότησε τον επιθεωρητή του Charles Grimes να εξετάσει τις ακτές αναζητώντας ιδανικά μέρη.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Ψυχρό σοκ από τον Τάσο Αρνιακό: «Πολικός αεροχείμαρρος! Τα χιόνια σκάνε από…»

Ο λοχαγός David Collins έφτασε στην περιοχή με τους στρατιώτες και τους καταδίκους του, αναζητώντας κι αυτός μέρος για μια ποινική αποικία, τη χαρακτήρισε ωστόσο ακατάλληλη και έφυγαν για Τανζανία μεριά.

Ο επιχειρηματίας και περιηγητής John Batman σύναψε μια συμφωνία με τους Αβορίγινες, αγοράζοντας 500.000 στρέμματα.

Έτσι ξεκίνησε η ιστορία της Μελβούρνης, που όπως μας λέει η Britannica ονομάστηκε πράγματι «Batmania»! Από το όνομα του ιδιοκτήτη της.

Δυο μέρες μετά τη συμφωνία, ο Batman έφυγε από την περιοχή και δύο μήνες μετά ένας άλλος πιονέρος, κάποιος John Fawkner, εγκαταστάθηκε στις όχθες του παρακείμενου ποταμού.

Γι’ αυτό και οι ιστορικοί δεν έχουν καταλήξει ακόμα ποιος ήταν ο πραγματικός ιδρυτής της Μελβούρνης.

Ο Batman δεν θα μακροημέρευε όμως για να διεκδικεί την Batmania του. Θα πέθαινε τέσσερα χρόνια μετά την υπογραφή της ιστορικής συμφωνίας με τους αυτόχθονες, σε ηλικία 38 ετών.

Η Μελβούρνη πήρε το όνομά της το 1837, όταν αναγνωρίστηκε επισήμως από το Στέμμα και την αποικιοκρατική κυβέρνηση του Σίδνεϊ, τιμώντας τον βρετανό πρωθυπουργό Γουίλιαμ Λαμπ, δεύτερο υποκόμη της Μελβούρνης.

Μετά από 34 χρόνια μια "θρυλική τσαντιά" έγινε άγαλμα!

Οταν ο Χανς Ρούνερσον απαθανάτιζε με τον φακό του τη στιγμή που η Ντάνουτα Ντάνιελσον, Εβραία πολωνικής καταγωγής, της οποίας η μητέρα είχε οδηγηθεί σε γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κατέβαζε την τσάντα της στο κεφάλι του νεοναζί διαδηλωτή Σέπο Σέλουσκα, σίγουρα δεν φανταζόταν ότι η εικόνα αυτή θα γινόταν τόσο αντιφασιστικό σύμβολο όσο και άγαλμα, 34 χρόνια μετά.

Εκείνη την ημέρα, στις 13 Απριλίου 1985 - μία χρονιά που είχε σημαδευτεί από την αναβίωση πολλών νεοφασιστικών και νεοναζιστικών οργανώσεων σε όλη την Ευρώπη - το «θύμα» της επίθεσης συμμετείχε σε μία εκδήλωση του κόμματος του Βορείου Ράιχ στην σουηδική πόλη Βέξιε, μία εκδήλωση που είχε πυροδοτήσει μεγάλες αντιδράσεις. Όμως, παρά τις έντονες αντιδράσεις, το νεοναζιστικό κόμμα κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την πορεία του στους δρόμους της πόλης.

Κατά τη διάρκεια της πορείας αυτής, εμφανίζεται, εν μέσω του πλήθους των νεοναζιστών, μία 38χρονη γυναίκα, η Ντάνουτα, η οποία θαρραλέα υψώνει την τσάντα της και καταφέρνει ένα κτύπημα στο κεφάλι σημαιοφόρου της ακροδεξιάς ομάδας, του Σέπο Σέλουσκα. Ο Σέλουσκα ήταν στέλεχος του κόμματος του Βόρειου Ράιχ και λίγο μετά τη λήψη της φωτογραφίας το 1985, καταδικάσθηκε για τον βασανισμό και τη δολοφονία ενός Εβραίου ομοφυλόφιλου.

Τη φωτογραφία τράβηξε ακριβώς εκείνη τη στιγμή ο Χανς Ρούνερσον και την επόμενη ημέρα τη δημοσίευσε η εφημερίδα Dagens Nyheter και αμέσως μετά την αναδημοσίευσε ο βρετανικός Τύπος. Το περίεργο είναι πως στο αντίστοιχο λήμμα στη Wikipedia, η αναφορά στο επεισόδιο τονίζει πως η «δημοσίευση αυτής της φωτογραφίας προκάλεσε μία αντιπαράθεση στη Σουηδία σχετικά με τη "βία κατά αθώων διαδηλωτών(sic)"». Εντούτοις, τούτη η αναφορά αντανακλά σε κάποιοn βαθμό την ένταση της εντύπωσης και της διαμάχης που προέκυψε μετά το γεγονός, που ακριβώς η διάστασή του σε συνδυασμό με τη χρόνια κατάθλιψη από την οποία έπασχε η Ντάνιελσον, την οδήγησε λίγο αργότερα στην αυτοκτονία της το 1988, σε ηλικία 41 ετών.

Το 2014, η Σουηδή γλύπτρια Σουζάνα Άργουιν πλαστούργησε ένα άγαλμα σε μινιατούρα την πράξη της Ντάνιελσον, βάσει της φωτογραφίας. Έκτοτε προέκυψε η ιδέα να στηθεί ένα άγαλμα σε φυσικές διαστάσεις στην πόλη της Βέξιε, όμως το σχέδιο αυτό συνάντησε την αντίδραση των κεντρώων πολιτικών στην πόλη, που έκριναν ότι ενδεχομένως θα μπορούσε να θεωρηθεί ως προτροπή σε βία.

Αλλά ταυτόχρονα υπήρξε και άλλο ένα εμπόδιο στην πραγμάτωση αυτής της ιδέας: ο φωτογράφος που απαθανάτισε τη σκηνή ήταν αντίθετος στην ιδέα να στηθεί το άγαλμα μόνο της Ντάνιελσον, υποστηρίζοντας πως χωρίς το γενικότερο πλαίσιο που παρατίθεται στο κάδρο της φωτογραφίας, η σημασία της πράξης της θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου.

Ωστόσο, οι κάτοικοι της πόλης είχαν άλλη γνώμη και θέλοντας να διατρανώσουν την άποψή τους ενάντια στη τήρηση ίσων αποστάσεων, αντέδρασαν. Άρχισαν να κρεμούν τσάντες στα άλλα αγάλματαπου κοσμούσαν την πόλη. Και τελικά δικαιώθηκαν. Πέντε χρόνια αργότερα, οι αρχές της πόλης αποδέχθηκαν το αίτημα για την ανέγερση ενός τέτοιου αγάλματος, και πλέον στο κέντρο της πόλης θα μπορεί κάποιος να δει το μνημείο μίας θαρραλέας πράξης, στην απεικόνιση μίας γυναίκας που κατεβάζει με δύναμη μία τσάντα ενάντια στο κεφάλι ενός νεοναζί.