"Στην υγειά μας ρε παιδιά": Ο Σπύρος Παπαδόπουλος δεν πίνει ποτέ κρασί στα γυρίσματα - Ο λόγος σοκάρει
Το γνωρίζατε;
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος στα γυρίσματα του "Στην υγειά μας ρε παιδιά" πίνει πάντα καφέ και όχι κρασί που πίνουν οι περισσότεροι καλεσμένοι. Αλλά και για αυτό υπάρχει μια εξήγηση και μάλιστα πολύ σοβαρή!
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος κατά το παρελθόν είχε δώσει μεγάλη μάχη με τον καρκίνο στο νεφρό, από την οποία και βγήκε νικητής, και μάλιστα μίλησε για την δύσκολη αυτή περίοδο.
Έτσι ο γνωστός παρουσιαστής και ηθοποιός έχει σταματήσει να πίνει αλκοόλ, και στα γυρίσματα την βγάζει με καφέ!
"Το σωστό είναι ένας πολιτισμένος άνθρωπος, γιατί εγώ δεν είμαι πολιτισμένος άνθρωπος, να προβλέπει, να κάνει προληπτική ιατρική…Εγώ δεν ήμουν τόσο, απλώς έχω πολύ καλούς φίλους γιατρούς που ήταν δίπλα μου και έτσι το προλάβαμε αλλά νομίζω ότι όταν είναι να γίνει κάτι, που λένε γραφτό, θα γίνει, οπότε μέχρι να γίνει αυτό είπαμε εγώ τη δουλειά μου και αυτός τη δική του", είχε δηλώσει χαρακτηριστικά για την μεγάλη μάχη ο Σπύρος Παπαδόπουλος!
«Όταν έμαθα ότι είχα καρκίνο είπα...» - Σοκάρει ο Σπύρος Παπαδόπουλος
Σοκάρει με την τελευταία του συνέντευξη ο Σπύρος Παπαδόπουλος, ο οποίος μιλώντας στο «ΒΗΜΑgazino», αναφέρθηκε στην περιπέτεια που πέρασε με τον καρκίνο.
Ο αγαπημένος ηθοποιός και παρουσιαστής επεσήμανε πως δεν πιστεύει στο Θεό, καθώς και τη στάση του απέναντι στο πρόβλημα υγείας, η οποία τον έκανε παράδειγμα προς μίμηση, ενώ με την τελευταία απόφαση που πήρε, έχει φέρει εσχάτως μια πολύ μεγάλη ανατροπή, αφορώντας τα επαγγελματικά του βήματα εν μέσω καλοκαιριού, το οποίο διαφέρει από κάθε άλλο.
Αναλυτικά, όσα δήλωσε:
Εσείς στον Θεό πιστεύετε;
Όχι. Μεγάλωσα με γιαγιάδες πολύ ένθεες. Πήγαινα κι εγώ μικρός στην εκκλησία. Ξέρω απ’ έξω όλη τη Θεία Λειτουργία. Κάτι μέσα μου αντιδρούσε. Λέει κάποια στιγμή ο Μπέκετ ότι η μάνα μας, μας γεννά πάνω από τον τάφο μας. Και αυτό το διάστημα, από την κοιλιά της μέχρι να πέσουμε στη μαρμάρινη πλάκα, αυτό το φωτεινό διάλειμμα, είναι η ζωή. Θαυμάζω πάντως τους ανθρώπους που πιστεύουν. Τους σέβομαι. Καμιά φορά τους ζηλεύω κιόλας.
Τηρήσατε μια πολύ παλικαρίσια στάση όταν περάσατε τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας σας με τον καρκίνο. Ούτε τότε στραφήκατε στον Θεό;
Κοίτα, είπα ο καρκίνος τη δουλειά του και εγώ τη δική μου. Ίσως όταν δεν πιστεύεις, σου είναι και πιο εύκολο. Λες: «εντάξει, ήρθε η ώρα μου, μια χαρά περάσαμε, τέλος τώρα».
Μπορεί όμως να συμβιβαστεί ο άνθρωπος με κάτι τέτοιο;
Νομίζω μια σοβαρή παράμετρος που το καθορίζει αυτό είναι το αν έχεις τη συνείδησή σου καθαρή ή όχι. Εγώ νιώθω ότι δεν έχω εκκρεμότητες με ανθρώπους, βαρίδια. Νιώθω ειρήνη μέσα μου. Ίσως αυτή η στάση ζωής μου ερμηνεύεται και από τα παιδικά μου χρόνια. Ο πατέρας μου ήταν αριστερός, κυνηγήθηκε. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά του Πειραιά που όλους μας ένοιαζε απλά πώς θα βγει η μέρα, το τώρα. Ακόμη και σήμερα δεν έχω σχέση με τη διάσταση του χρόνου που λέγεται μέλλον. Δεν με αφορά.
Aκολουθήστε μας στo Google News
