Το ποτάμι μάτωσε, την ιστορία σου μην ξεχνάς
Η σημασία που είχε η σειρά που είδαμε
Τα ελληνικά σήριαλ δε θα έλεγε κανείς, ότι ήταν ιδιαίτερα δημιουργικά τα τελευταία χρόνια. Είτε με τη μορφή κωμωδίας είτε με αυτή της σαπουνόπερας, πολύ δύσκολα θα έβλεπες κάτι ξεχωριστό, αξιόλογο, ποιοτικό, που να αξίζει να ακολουθήσεις σαν ιστορία. Φθηνές παραγωγές σε κάθε επίπεδο, που το μόνο τους θετικό ήταν πως έδιναν δουλειά σε ηθοποιούς, την οποία φυσικά έχουν ανάγκη.
Ξαφνικά βλέπουμε δύο σειρές με προσεγμένη παραγωγή και μια ιστορία, που κάτι έχει να σου πει. Βοηθούν ίσως και τα ιστορικά στοιχεία μέσα σε αυτές, όπως η Γενοκτονία των Ποντίων στην περίπτωση του «Κόκκινου Ποταμιού» και της περιόδου μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με την προσπάθεια εγκαθίδρυσης βιομηχανιών και το «κυνήγι» των δωσίλογων στις «Άγριες Μέλισσες».
Σε κάθε περίπτωση, κάτι τόσο καθηλωτικό σαν αυτό που είδαμε στο φινάλε για το «Κόκκινο Ποτάμι», δεν έχουμε ζήσει ποτέ από κάποια σειρά. Μπορεί απλά να υποδύθηκαν ηθοποιοί όλα τα γεγονότα, αλλά τα συναισθήματα πέρασαν και εδώ. Ο πόνος, η ελπίδα, η μαχητικότητα, τα δάκρυα, ο κατατρεγμός, το πένθος και μια υπόθεση, που μας βυθίζει μέχρι και σήμερα σε θλίψη, ας έχει ως ορόσημο τη 19η Μαΐου 1919.
Οι κυνηγημένοι Πόντιοι αποφασίζουν να πεθάνουν μόνοι τους, μην έχοντας ελπίδα να ζήσουν στα χέρια των Τούρκων και εκφράζουν διάφορες τελευταίες επιθυμίες, είτε να κοινωνήσουν είτε να χορέψουν, όπως έγινε στην τελευταία σκηνή του «Μίλτου». Η παραγωγή υψηλών προδιαγραφών του Μανούσου Μανουσάκη αναπαρέστησε όλα αυτά τα συμβάντα τόσο πειστικά, που νιώθαμε να τη ζούμε και εμείς, με αποτέλεσμα επιτέλους να γνωρίσουμε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ιστορία αυτού του έθνους.
Στο κάτω κάτω, δεν είναι αργά να μάθει κάποιος την ιστορία του. Το μόνο που πρέπει να θυμάται, όμως, είναι ποτέ να μην την ξεχνά, να την ξεγράφει, να τη θεωρεί κάτι που απλά ανήκει στο παρελθόν. Σύμφωνοι, πάντα το μέλλον έχει σημασία, αλλά το ποιος είσαι, ποια είναι η ταυτότητά σου, η διαδρομή σου, ο χαρακτήρας σου, η ίδια σου υπόσταση, είναι αυτή η ιστορία που έγραψαν κάποιοι πριν από εσένα και τη συνεχίζεις εσύ.
Εκτός των άλλων, άλλωστε, τη δική σου ιστορία και όχι μόνο, πρέπει να την ξέρεις, γιατί πάντα επαναλαμβάνεται. Σήμερα, σαν ένας άλλος Χίτλερ, ο πρόεδρος της γειτονικής χώρας αποφάσισε να μετατρέψει ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς σε τζαμί, βυθίζοντας στο μίσος ένα λαό, που όπως και κάθε άλλος, δεν φταίει σε τίποτα για τις αποφάσεις των ηγετών του, άρα και τις αντίστοιχες καλές ή κακές πράξεις.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Σε αυτή τη ζωή πρέπει να αποφασίζουμε τι θέλουμε να αντιπροσωπεύουμε. Σήμερα πολλοί λένε να ζεις τη στιγμή, αλλά το θέμα είναι, ότι την ώρα που θα φύγεις από αυτό τον κόσμο, κάποιοι θα σε θυμούνται, είτε θετικά είτε αρνητικά. Για τους Αρχαίους, δε, η υστεροφημία ήταν κάτι ιερό. Και για να φτάσουμε σε εκείνη την εποχή, εμείς παρά την τραγωδία θυμόμαστε τους Πόντιους σαν ήρωες πια, αποτελώντας ξεχωριστό κομμάτι της ιστορίας.
Τη δική σου ιστορία, όμως, πώς θέλεις να τη θυμούνται στο μέλλον; Θέλεις να θεωρούν ότι αγνόησες οτιδήποτε προηγούμενο, ή ότι στάθηκες κι εσύ στο ύψος σου; Μην ξεχνάς, λοιπόν, την ιστορία σου, γιατί το ποτάμι μάτωσε, αλλά και γυρισμό δεν έχει όταν πάρεις την απόφαση για το ποιος θέλεις να είσαι...
Video Credits: Protothema.gr