Πέννυ Ρόγκα: Μια οικονομολόγος που λατρεύει την ζωγραφική και την κέρδισε το βόλεϊ! Η άγνωστη ζωή της μαχήτριας ζωής που κατάφερε να κερδίσει τον καρκίνο!
Παράδειγμα προς μίμηση! Ποια είναι η Πέννυ Ρόγκα που «κάρφωσε» τον καρκίνο;
Συγκλόνισε το Πανελλήνιο με την μάχη της για τον καρκίνο, τον οποίο και κατάφερε να κερδίσει! Ο λόγος για την Πέννυ Ρόγκα, η οποία λίγους μήνες ανακοίνωσε για την μεγάλη μάχη που δίνει και πλέον βγήκε νικήτρια!
Στο μήνυμά της, αποκαλύπτει πως υπήρξαν φορές που σκέφτηκε να τα παρατήσει, που λύγισε, αλλά οι άνθρωποί της και η εσωτερική της δύναμη- την οποία δε γνώριζε πως είχε- την κράτησαν όρθια.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
"Άργησα λίγο αλλά τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να πω όσα θέλω, όσα ένιωσα, όσα βίωσα αυτούς τους πιο σημαντικούς, τους πιο δύσκολους, τους πιο απαιτητικούς μήνες της ζωής μου. Τα λόγια δεν μπορούν να αποδώσουν την πραγματικότητα ούτε στο 10% αλλά μπορεί να βοηθήσουν κάποιους έστω και λίγους να δουν τη ζωή με άλλο μάτι. Κέρδος θα είναι κι αυτό.
Νόμιζα πως στη ζωή μου είχα περάσει δύσκολες στιγμές, είχα πάρει δύσκολες αποφάσεις, είχα προβλήματα όπως όλοι μας αλλά τελικά δεν είχα ζήσει τίποτα. Για σκεφτείτε "τη μια μέρα παίζεις ημιτελικό κυπέλλου και την επόμενη σου ανακοινώνουν ότι έχεις καρκίνο”. ΚΑΡΚΙΝΟΣ… λέξη με πολλές σημασίες… εγώ είχε χρειαστεί να την "αναφέρω” στη ζωή μου μόνο ως το ζώδιό μου…
Εν έτη 2024 η λέξη ΚΑΡΚΙΝΟΣ αποτελεί ακόμα ταμπού για το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού και πόσο μάλλον όλων αυτών που έρχονται αντιμέτωποι. Θέλουμε να θεωρούμαστε προοδευτικοί αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαστε παρά μόνο ένα μάτσο συντηρητικοί, φοβικοί παρτάκηδες.
Δεν ντράπηκα ποτέ για την ασθένεια μου, δεν ένιωσα ποτέ άσχημα για τα μαλλιά που έχασα, για τα κιλά που έβαλα, για την τεράστια αλλαγή στο σώμα μου, παρά μόνο περήφανη που δεν παρέδωσα τα όπλα και ρίχτηκα στην μάχη με όλες μου τις δυνάμεις. Κανείς μας δεν γνωρίζει πόση δύναμη κρύβει μέσα του μέχρι να έρθει η στιγμή να τεστάρει τα όριά του. Δεν ήταν εύκολοι αυτοί οι μήνες, υπήρξαν μέρες που λύγισα, που σκέφτηκα ότι δεν αντέχω άλλο, που είπα δεν θα τα καταφέρω αλλά είχα πάντα δίπλα μου αυτούς που έπρεπε, αυτούς που πίστευαν σε μένα παραπάνω από εμένα.
Βέβαια κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως είναι όλο αυτό που περνάει ένας καρκινοπαθής παρά μόνο αν το βιώσει.
Η πρόληψη σώζει ζωές. Μεγάλο μέρος των καρκίνων μπορούν να αποφευχθούν μέσω της έγκαιρης διάγνωσης και της αντιμετώπισής τους.
Πλέον κλείνω το μάτι στην ζωή και χαμογελάω αληθινά. Έδωσα ακόμα έναν αγώνα όχι στο παρκέ αλλά στην ζωή, στην πραγματική ζωή και βγήκα πάλι πρωταθλήτρια!
ΝΙΚΗΣΑΜΕ" έγραψε χαρακτηριστικά η Πέννυ Ρόγκα.
Ποια είναι η Πέννυ Ρόγκα; Η αγάπη για την ζωγραφική και η πλούσια καριέρα της
Η Πέννυ Ρόγκα διανύει το 38ο έτος της ηλικίας της, με καταγωγή από την Θεσσαλονίκη και είναι Ελληνίδα διεθνής αθλήτρια πετοσφαίρισης, η οποία η οποία αγωνίζεται με τη φανέλα του Παναθηναϊκό στο Πρωτάθλημα Ελλάδας στη θέση της λίμπερο.
Η Πέννυ ξεκίνησε την καριέρα της από τον Εαρινό Θεσσαλονίκης και κατάφερε να καθιερωθεί με την φανέλα της αγαπημένης της ομάδας, τον Παναθηναϊκό! Ωστόσο πριν από το τριφύλλι είναι από τις λίγες αθλήτριες που φόρασε και τις φανέλες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ! Εν ολίγης έχει περάσει από όλες τις μεγάλες ομάδες της χώρας, πλην του ΠΑΟΚ και του Άρη! Επίσης έχει αγωνιστεί στην Άρτεμις Κορυδαλλού, τον Ηρακλή Κηφισίας και τον Παναξιακό. Τέλος είναι και διεθνής με την Εθνική ομάδα.
Σε συνέντευξη που είχε δώσει στο παρελθόν η Πέννυ Ρόγκα για λογαριασμό του Gazzetta.gr είχε αποκαλύψει πως σπούδασε οικονομολόγος, ενώ έχει μεγάλη αγάπη για την ζωγραφική. έχρι τα 18 της χρόνια δεν είχε αποφασίσει τι θα κάνει. Αν δηλαδή θα συνέχιζε το βόλεϊ πιο επαγγελματικά, αν θα έρχινε το βάρος στα οικονομικά που ξεκινούσε να σπουδάζει ή αν την κέρδιζε η ζωγραφική, μια τέχνη που πάντα την γοήτευε. Ευτυχώς για το άθλημα του βόλεϊ, η Πέννυ Ρόγκα αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτό και αν κρίνουμε από όσα έχει πετύχει, σίγουρα δεν το μετάνιωσε.
Ακολουθεί αναλυτικά η συνέντευξη της Πέννυς Ρόγκα που είχε αποκαλύψει τα πάντα για την ζωή της
Ας ξεκινήσουμε με χόμπι σου, τη ζωγραφική. Πως προέκυψε;
«Γενικά νομίζω πως έχω καλλιτεχνικό πνεύμα. Από μικρή μου άρεσε να ζωγραφίζω και να εκφράζομαι μέσω της ζωγραφικής και ουσιαστικά όταν ήμουν 18 ετών η πρώτη μου επιλογή ήταν η αρχιτεκτονική, στις Πανελλήνιες. Το αποφάσισα αργά και έκανα μόνο για πέντε μήνες μαθήματα στο σχέδιο μιας και μου το πρότεινε μία καθηγήτρια καλλιτεχνικών στο σχολείο γιατί είδε κάτι σε μένα. Θα ήθελα να περάσω αρχιτεκτονική αλλά δεν πέρασα για πολύ λίγο μόρια, δυστυχώς. Η δεύτερη επιλογή μου ήταν τα οικονομικά αλλά… τα τελειώσαμε, τελειώσαμε και το μεταπτυχιακό και απλά κορνιζάραμε τα πτυχία.
Την είχα ξεχάσει τη ζωγραφική για κάποια χρόνια, γιατί ήμουν εθισμένη και απασχολημένη με το βόλεϊ και μου ήρθε ξανά η επιθυμία να ζωγραφίσω όταν ήμασταν στην πρώτη καραντίνα. Ήταν ένας τρόπος μου να διοχετεύω την ενέργειά μου για να μην οδηγηθώ σε κανένα... φονικό. Υπήρχε πολλή ένταση μέσα μου. Νομίζω όλοι οι αθλητές το αντιμετωπίζουν γιατί όταν σταματάς το βόλεϊ μετά δεν ξέρεις πως να το διαχειριστείς. Ζούσαμε μία τρέλα τότε. Από τότε, είναι ένας τρόπος για να να ηρεμώ και να χαλαρώνω όποτε έχω χρόνο γιατί οι υποχρεώσεις μου με το βόλεϊ είναι πολλά».
Είπες πως είσαι ένα καλλιτεχνικό πνεύμα. Με τι άλλο ασχολείσαι;
«Η αλήθεια είναι ότι ένα φεγγάρι έκανα και κοσμήματα και τον τελευταίο καιρό κάνω και διάφορα μπρελόκ για κλειδιά. Γενικά ασχολούμαι και με το ξύλο, κάνω φωτιστικά ξύλινα, λαμπατέρ, κρεμαστά… Καταπιάνομαι με πολλά. Είναι αγχολυτικά αυτά για μένα και όταν βλέπω πως βγαίνει και ένα ωραίο αποτέλεσμα, σου δίνει μεγαλύτερη όρεξη να ασχοληθείς».
Ασχολείσαι με αυτά πριν ή μετά την προπόνηση;
«Μόλις γυρίσω από την προπόνηση, μιας και κάνουμε προπόνηση νωρίς. Έχω όλο το απόγευμα ελεύθερο, με τον καφέ μου, ήρεμα...».
Έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς με αυτά όταν σταματήσεις το βόλεϊ;
«Τι έχω σκεφτεί αλλά για την ώρα με ικανοποιεί αυτό σαν χόμπι. Τώρα, όταν με το καλό σταματήσω το βόλεϊ, θα το δω. Δεν το απορρίπτω εντελώς αλλά θέλω να δω πως μπορεί να γίνει να ασχοληθώ επαγγελματικά με κάτι από αυτά».
Έχεις κάνει κάποια σχετικά μαθήματα;
«Μαθήματα δεν έχω κάνει εκτός από λίγα σε γραμμικό και ελεύθερο σχέδιο. Μόνη μου θα δω διάφορα βιντεάκια για να δω κάποιες τεχνικές. Δεν έχω πάει ποτέ σε σεμινάριο. Ίσως όταν σταματήσω και αποφασίσω να ασχοληθώ με αυτά να παρακολουθήσω πιο εντατικά».
Τι σου αρέσει περισσότερο να φτιάχνεις;
«Αφηρημένα μου αρέσει να ζωγραφίζω, όχι κάτι συγκεκριμένο. Δεν μου αρέσει να κάνω προσωπογραφίες. Προτιμώ να κάνω αντικείμενα που βλέπω με κάρβουνο και μολύβι. Μου αρέσουν πολύ τα χρώματα και το πιο ελεύθερο σχέδιο, που δεν το βλέπω κάπου αλλά απλώς μου ήρθε».
Με τα πολλά χρώματα εκφράζεις και τον εσωτερικό σου κόσμο;
«Είμαι ζωντανός άνθρωπος, ζωντανή, του να εκφράζομαι έντονα γι’ αυτό και τόσα χρώματα σε όσα ζωγραφίζω. Δεν είμαι χαμηλών τόνων».
Και τα οικονομικά πως προέκυψαν;
«Εκείνα τα χρόνια, γιατί δεν είμαι και κανένα νιάτο, ήταν “μόδα” το να γίνεις γιατρός, δικηγόρος, οικονομολόγος. Είναι λάθος στα 18 σου να αποφασίζεις για το μέλλον σου. Ήταν στα top επαγγέλματα ας πούμε οπότε και συμβουλεύτηκα και τους γονείς μου. Η μαμά μου έχει τελειώσει την ίδια σχολή με μένα. Είχα ψάξει τότε και οδηγούς επαγγελματικής αποκατάστασης και τι μπορεί να κάνεις μετά. Στην πορεία όμως ήρθαν άλλα πράγματα, ήταν διαφορετικά από όσα διάβασα, αλλά τελικά ολοκλήρωσα τη σχολή γιατί δεν μπορούσα να την αφήσω στη μέση, είναι ο χαρακτήρας μου έτσι».
Σκέφτηκες να ασχοληθείς με κάτι άλλο;
«Δεν θα περνούσα ποτέ ξανά την διαδικασία των Πανελληνίων! Τότε είχα δώσει 12 μαθήματα στην Γ' Λυκείου και με εκείνο το σύστημα είχαμε Πανελλήνιες και στην Β'».
Εκείνη την εποχή αποφάσισες να ασχοληθείς με το βόλεϊ;
«Είχε ξεκινήσεις από τα 16 μου. Δεν το επέλεξα, με επέλεξε. Ο πατέρας της κολλητής μου είχε μία ομάδα στην Καλαμαριά και μέσω της γυμναστικής με είδαν, εκείνος πρότεινε να πάω να δοκιμάσω και επειδή ήμουν αθλητικό παιδί και έκανα και στίβο, όμως δεν είχα σκοπό να το συνεχίσω για πολύ. Πήγα στις προπονήσεις, μέρα με τη μέρα μου άρεσε περισσότερο, κυρίως επειδή ήταν ομαδικό άθλημα γιατί δεν είμαι της φιλοσοφίας των ατομικών αθλημάτων.
Το επαγγελματικό βόλεϊ ήρθε τη χρονιά των Πανελληνίων και αμέσως μετά. Μέχρι τότε έπαιζα στην ομάδα στον Εαρινό Καλαμαριάς, που τώρα έχει γίνει Ναύαρχος Βότσης και με ζήτησε ο Αίαντας Ευόσμου που ήταν στην Α2. Βέβαια η μεταγραφή μου δεν έγινε τότε και συνδυάστηκε το ότι πέρασα στην Αθήνα με το να πάω να παίξω στην Α2, στον Ολυμπιακό».
Εκείνη την εποχή είχες τρίλημμα οικονομικά, τέχνη και βόλεϊ;
«Ναι ναι, αλλά είχα μπει στον δρόμο να τεστάρω το βόλεϊ επαγγελματικά. Να δω αν μπορώ. Η σχολή πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Αφού δεν πέρασα στην αρχιτεκτονική την άφησα την τέχνη. Έκανα κάποια σχέδια σε τετράδια. Έχω κάνει και δυο - τρεις πίνακες για παιδικά δωμάτια που μου ζήτησαν φίλες μου, οι οποίες έχουν γίνει μαμάδες».
Έζησες τις δύσκολες εποχές του βόλεϊ...
«Έπεσα πάνω στη μετάβαση από τις καλές στις δύσκολες εποχές. Πήγα για δοκιμαστικά στον Πανελλήνιο τότε, που ήταν ο Πολύζος και ήταν στις καλές εποχές του με τις top αθλήτριες. Ήταν η Φένια Παπαγεωργίου, η Κατερίνα η Νικολαΐδου, η Τέζα, χαμός. Τώρα εγώ, ένα κοριτσάκι 18 χρονών που έπαιζα στον Εαρινό Καλαμαριάς που η μπάλα έκανε να περάσει το φιλέ σε άλλους χρόνους, πήγα εκεί και κάρφωναν, έφευγε η μπάλα… έκανα κίνηση να την πιάσω και είχε φύγει, είχε περάσει και λέω «Τι γίνεται εδώ;».
Δεν πήγα τελικά επειδή είχε κλείσει το ρόστερ αλλά πήγα στον Ολυμπιακό, που είχε στόχο να ανέβει εκείνη τη χρονιά και κοντραριζόταν με την ΑΕΚ και το Αιγάλεω τότε. Ανεβήκαμε κατηγορία, με τον Μηλιώνη τότε και την επόμενη χρονιά πήγα στην Άρτεμις Κορυδαλλού, με τον κύριο Σαρανταίο ο οποίος με βοήθησε πάρα πολύ γενικότερα. Είναι φοβερός άνθρωπος και επαγγελματίας στη δουλειά του. Από τους ελάχιστους με πλάνο στον χώρο του βόλεϊ. Έχω να το λέω αυτό για τον κύριο Γιώργο».
Πόσο εύκολο ήταν να αντιμετωπίσεις την πίεση του επαγγελματισμού;
«Μπορούσα να αντιμετωπίσω την πίεση γενικά, γιατί ήμουν πολύ πειθαρχημένο άτομο και είχα βάλει τα πάντα σε κουτάκια αλλά φυσικά με βοήθησε πάρα πολύ και η οικογένειά μου. Παιδάκι 18 ετών, με νέα ερεθίσματα, στην Αθήνα… Δεν με άφησαν να φύγω μόνη οι γονείς μου, ήταν εκεί αλλά έπρεπε να βρω τους ρυθμούς μου. Είχε έρθει ο πατέρας μου μαζί μου.
Από τον Ολυμπιακό έφυγα γιατί ήθελαν να με δώσουν σε άλλη ομάδα να παίξω, πράγμα που δεν ήθελα γιατί πέρασα λίγο δύσκολα για να πάρω το δελτίο στα χέρια μου. Αυτό είναι από τα κυριότερα προβλήματα των αθλητών».
Πότε αποφάσισες να γίνεις επαγγελματίας;
«Νομίζω ότι κατέληξα πως θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικό με το βόλεϊ τότε που με την Άρτεμις Κορυδαλλού ανεβήκαμε στην Α1. Και τότε ήρθε ο Ηρακλής Κηφισιάς, του οποίου ο προπονητής με εξέλιξε σαν αθλήτρια και του οφείλω πάρα πολλά»
Σκέφτηκες ποτέ τις οικονομικές δυσκολίες του βόλεϊ;
«Μέχρι τα 25-26 μου, δεν είχα σκεφτεί ποτέ το οικονομικό. Ήταν κάτι το οποίο με γέμιζε, ήμουν ευτυχισμένη, χαρούμενη και ένιωθα καλά γιατί κάτι έκανα στη δική μου τη ζωή. Έκανα το χόμπι μου και πληρωνόμουν, μπορεί να μην έπαιρνα τα εκατομμύρια αλλά έβγαζα τα έξοδά μου. Και δεν ντράπηκα να δουλέψω τα καλοκαίρια, για να βάλω χρήματα στην άκρη. Έκανα και την μεταβατική μου περίοδο. Τα συνδύαζα αλλά μη ρωτήσεις πως βγήκε η σχολή… Άργησα λίγο αλλά τα κατάφερα, στα 6,5-7 χρόνια».
Μετά τον Ηρακλή;
«Μετά τον Ηρακλή Κηφισιάς ήρθε η ΑΕΚ, με τον Αποστόλη Οικονόμου. Αυτός με επέλεξε. Ήταν σχολείο για μένα. Ήταν ένα μεγάλο τεστ, για να δω αν μπορώ να ανταπεξέλθω στον πρωταθλητισμό. Πήραμε το Super Cup και την επόμενη χρονιά η ΑΕΚ έφτασε κοντά στο πρωτάθλημα, ήθελε μια νίκη αλλά έκανε το «break» o Ολυμπιακός. Ήταν ένα crash test για να δω αν μπορώ να ανταπεξέλθω στον πρωταθλητισμό».
Πως ήταν η πίεση;
«Ήταν μεγάλη η πίεση και δύσκολα διαχειρίσιμη αλλά μέσα από όλες αυτές τις καταστάσεις που έζησα έγινα καλύτερη. Έμαθα να είμαι ψύχραιμη, να διαχειρίζομαι την πίεση, να μη μου αποσπά την προσοχή το τι συμβαίνει εκτός γηπέδου και ακόμη και τώρα με ρωτάνε πολλοί πως το κάνω και αν άκουγα τι έλεγαν για μένα.
Ήταν δύσκολο επειδή ήμουν μικρή. Την πρώτη χρονιά που το βίωσα όλο αυτό ήταν δύσκολο και έλεγα “μα γιατί;”. Διάβαζα και άρθρα για την ομάδα μου και για μένα και με έπαιρνε και από κάτω. Μετά, όμως, με συζητήσεις με τους γονείς κυρίως σταμάτησα να δίνω βάση στο τι λέει ο καθένας γιατί εγώ ξέρω και τι είμαι και πως ανταπεξέρχομαι σε όλο αυτό. Από τη δεύτερη χρονιά και μετά ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Έκανα focus σε ό,τι έπρεπε να κάνω εγώ, και βόμβες να έπεφταν γύρω μου εγώ δεν καταλάβαινα».
Μπήκες σε διαδικασία να ζητήσεις ψυχολόγο;
«Δεν ζήτησα βοήθεια από ψυχολόγο τότε αλλά είχα όταν ήμουν στον Παναθηναϊκό και ήμασταν στην Pre League».
Πως βίωσες την χρονιά που ο Παναθηναϊκός δεν κατέβηκε στην Α1;
«Δύσκολη χρονιά για μένα. Για κάθε αθλητή νομίζω, η περίοδος του καλοκαιριού, είναι μία πολύ αγχωτική περίοδος. Πόσο μάλλον αν δεν έχεις ένα συμβόλαιο να σε δεσμεύει, μιας και στο βόλεϊ είναι σχεδόν όλα τα συμβόλαια μονοετή. Δεν ήξερα αν με θέλει η ομάδα, αν πρέπει να ψάξω αλλού, με έπαιρναν τηλέφωνα από άλλες ομάδες και έλεγα πως ο Παναθηναϊκός είναι προτεραιότητά μου και πως πρέπει να περιμένω αλλά δεν ήξερα τι θα γίνει. Διάβαζα άρθρα, δεν ήξερα τι γίνεται. Έλεγα πως δεν με ενδιαφέρει το οικονομικό, ήθελα μόνο να βγάζω τα έξοδα μου, αλλά δεν ήξερα, δεν έπαιρνα μία απάντηση για το τι θα γίνει και δεν ήξερα πως να κινηθώ. Περίμενα μέχρι τελευταία στιγμή και ήλπιζα πως κάτι θα γίνει, δεν μπορούσαν να αφήσουν τον Παναθηναϊκό να μην κατέβει στο πρωτάθλημα. Κάτι θα κάναμε, πίστευα, με μία ομάδα με μερικές έμπειρες για να τραβήξουν την ομάδα να σωθεί η κατηγορία και του χρόνου βλέπουμε αλλά δεν έγινε ούτε αυτό. Και έμεινα χωρίς ομάδα…
Το σύμπαν μου έδινε σημάδια, πως εκενη τη χρονιά δεν θα έπαιζα. Πολύ δύσκολη περίοδος για μένα, δεν είχα διάθεση και έπρεπε να βρω έναν τρόπο να βγάζω χρήματα γιατί ξαφνικά βρίσκεσαι στα 30 και πρέπει να βγεις στην αγορά εργασίας. Βέβαια, είχα εμπιστοσύνη σε μένα και ήξερα τι μπορώ να κάνω. Πήγα να δουλέψω σε ένα διαγνωστικό κέντρο, με τα πτυχία που είχα δηλαδή και το μεταπτυχιακό που είχα ολοκληρώσει παράλληλα με το βόλεϊ, μπόρεσα. Είχα πει πως εφόσον είμαι τόσα χρόνια με τον αθλητισμό, θέλησα να κάνω ένα μεταπτυχιακό να συνδυάσω αθλητισμό και οικονομικά και έτσι έκανα master στο sports marketing and management. Έτσι, πήγα να δουλέψω στο οικονομικό κομμάτι αλλά δεν είχε ακριβώς θέση και έτσι κατέληξα στα αποτελέσματα, δακτυλογραφούσα και έμαθα και τυφλό σύστημα και έμεινα εκεί για έναν χρόνο. Θέλω να πιστεύω πως τα κατάφερα καλά αλλά ήξερα πως αυτό δεν κάνει για μένα, θα ήμουν δυστυχισμένη, δεν θα μπορούσα να ζήσω εκεί. Η δουλειά γραφείο με κατέστρεψε και σωματικά, έβαλα πολλά κιλά, ακόμα και ας μην έτρωγα και ήμουν χάλια και ψυχολογικά. Κάτι έπρεπε να κάνω να επιστρέψω στο βόλεϊ και τότε ήρθε ο Παναθηναϊκός, με τον Κυριάκο τον Καμπερίδη. Πάλεψα να χάσω κιλά και τότε ήρθε και ο ψυχολόγος…».
Πως ήταν η χρονιά στην Pre League;
«Θέλαμε πάσει θυσία να ανέβουμε στην Α1, θα ήταν αποτυχία αν δεν ανεβαίναμε. Από ‘κει και πέρα ήταν μία όμορφη χρονιά γιατί το σύνολο των αθλητριών ήταν αξιόλογο και ήταν και πολύ καλά παιδιά. Κάναμε ένα πολύ ωραίο παρεάκι, ο προπονητής ήταν πάντα δίπλα μας και βοήθησε πάρα πολύ, το τονίζω, ο ψυχολόγος που ήταν στην ομάδα ο κ. Πετρούνιας. Ήταν πάντα εκεί για εμάς και εμένα βοήθησε πάρα πολύ, που εγώ είχα και εξωγηπεδική σχέση μαζί του. Τότε πολλοί με ρώτησαν αν ντρέπομαι, αν έχω πρόβλημα, αν αισθάνομαι άβολα που πηγαίνω σε ψυχολόγο… Είναι ένα ταμπού. Η απάντησή μου ήταν πως όλοι μας έχουμε προβλήματα και κάποιες φορές χρειαζόμαστε βοήθεια και το θέμα είναι να καταλάβεις πως έχεις πρόβλημα και να το λύσεις για να μην το έχεις. Δεν έδωσα ποτέ μου σημασία σε αυτά, δεν με επηρέασαν ποτέ τέτοιες ατάκες και “απορίες”.
Πιεστική χρονιά αλλά τελείωσε όμορφα. Μπορεί να μην βγήκαμε πρωταθλητές, να μην πήραμε την άνοδο κατευθείαν, αλλά ήταν όμορφα. Δεν είναι ότι την πίεση μας τη μετέφερε η διοίκηση ή ο κόσμος, την είχαμε εμείς σαν αθλήτριες γιατί ξέραμε που βρισκόμασταν».
Υπήρχε περισσότερο ελπίδα ή φόβος;
«Τότε ήταν αυτό που λέμε «αναγεννιέσαι από τις στάχτες σου», γιατί πιο κάτω ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να φτάσει. Θεωρώ ότι υπήρχε μόνο η ανοδική πορεία, βήμα-βήμα για να ανέβει».
Πως βλέπεις την Πέννυ σε 10-15 χρόνια;
«Θεωρώ πως τα χρόνια που θα παίξω βόλεϊ είναι ελάχιστα. Μάλλον αυτή που έρχεται θα είναι και η τελευταία μου σεζόν. Το σκέφτομαι πολύ σοβαρά».
Έχεις κουραστεί;
«Ναι. Θεωρώ πως πρέπει να ξέρεις πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να αποσυρθείς. Πρώτα με ενδιαφέρει τι λέω εγώ για εμένα. Αν αυτό που θα βγάζω στο γήπεδο θα είναι αρκετό για εμένα. Αν θα είναι η Πέννυ που ξέρω».
Ασχολείσαι με τα σχόλια;
«Δεν ασχολούμαι πια. Πριν μια δεκαετία τα διάβαζα και απορούσα γιατί. Πλέον δεν ασχολούμαι και δεν με αγγίζουν αυτά. Θέμα είναι να τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Θα ακούσω τους δικούς μου ανθρώπους και τον πατέρα μου που είναι πάντα δίπλα μου».
Ο πατέρας σου ασχολείται με το βόλεϊ;
«Έπαιζε πολύ παλιά, ερασιτεχνικά στον Πανελλήνιο. Ξέρει από βόλεϊ και είναι πάντα ειλικρινής μαζί μου».
Σκέφτεσαι την οικογένεια;
«Ναι. Το σκέφτομαι πολύ σοβαρά».
Η Κατερίνα Στεφανίδη είναι στα 33 της και της κάνουν πολλά σχόλια για την ηλικία της. Την ρωτάνε πότε θα κάνει παιδιά. Εσένα σου κάνουν αυτές τις ερωτήσεις; Σε ενοχλούν;
«Τέτοια σχόλια δεν έχω δεχτεί αλλά δεν θα με πείραζε και να με ρωτήσουν. Αν είσαι έγκυος και κάνεις δουλειά γραφείου μπορείς να εργαστείς, ενώ εγώ δεν θα μπορώ να κάνω πτώσεις, να τρέξω, ούτε τίποτα. Εγώ δεν θα είχα πρόβλημα να απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις. Ότι είναι να έρθει ας έρθει».
Σου έχει πει ο άνθρωπος σου να κάνετε παιδί;
«Αυτό το θαυμάζω στον άνθρωπο που είναι δίπλα μου και γι' αυτό είναι δίπλα μου. Με σέβεται και σέβεται τις επιθυμίες μου. Μου λέει πως δεν θα με πιέσει και θα περιμένει να είμαι έτοιμη. Βλέπει πως αυτό που κάνω με γεμίζει και με κάνει ευτυχισμένη και θέλει να είμαι ευτυχισμένη. Δεν θέλει να σταματήσω κάτι επειδή "πρέπει", θέλω αυτός, θέλει ο κόσμος ή θέλουν οι γονείς».
Πόσο άσχημα νιώθεις ψυχολογικά που δεν υπάρχει τηλεοπτική μετάδοση στο βόλεϊ γυναικών;
«Δεν μας δείχνουν πουθενά. Αυτό του YouTube πια... Δεν μου αρέσει που δεν μπαίνω στο σπίτι της ελληνικής οικογένειας και δεν με βλέπουν τα παιδάκια. Όχι εμένα αλλά την κάθε αθλήτρια και να γνωρίσουν το άθλημα. Καλές και οι συγκεντρώσεις που κάνουμε στα σχολεία αλλά δεν αρκεί».
Έχεις πραγματοποιήσει τα όνειρα σου στο βόλεϊ; Θα είσαι γεμάτη όταν σταματήσεις;
«Από τη στιγμή που έχω πάρει πρωτάθλημα και Κύπελλο ναι. Όταν ξεκίνησα να παίζω βόλεϊ έβαζα στόχους. Είχα την μεθοδολογία να πηγαίνω βήμα βήμα από μικρούς στόχους στους μεγάλους. Step by step. Να παίξω, να παίξω καλά, να πετύχει τους στόχους της η ομάδα, να μπούμε τετράδα, να ανέβουμε κατηγορία, να παίξω σε υψηλό επίπεδο. Πήγα, δοκίμασα, το έκανα».
Σκέφτηκες να πας στο εξωτερικό; Είναι δύσκολο για ένα λίμπερο να πάει στο εξωτερικό...
«Ήθελα. Υπήρχε μια περίοδος χρονική, στην μετάβαση μου στον Ηρακλή Κηφισιάς, είχε βρεθεί μια ομάδα στη Γερμανία αλλά τα λεφτά ήταν ελάχιστα. Εκεί έπαιξε ρόλο η τότε σχέση μου και το οικονομικό κομμάτι».
Aκολουθήστε μας στo Google News
