14 Ιουνίου 1987: Η μέρα που άλλαξε το μπάσκετ στην Ελλάδα! Η γαλανόλευκη στην κορυφή της Ευρώπης (video)
Ημέρα περηφάνιας!
Η εθνική ομάδα μπάσκετ ανοίγει την πύλη του μύθου και εισβάλλει στις σελίδες της Ιστορίας! Ήταν ένα βράδυ μιας μέρας σαν σήμερα. Ένα βράδυ, που έγινε η νύχτα- μέρα!
Η Ελλάδα που επέμενε, η Ελλάδα που αντιστεκόταν, η Ελλάδα που έβλεπε τους άλλους από μακριά να γιορτάζουν και ντρεπόταν σαν άνθρωπος μονάχος…
Ήταν σαν σήμερα, 14 Ιουνίου του 1987, που η ομάδα - μύθος πλέον, του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φάνη και των άλλων παιδιών, πέτυχε κάτι που ώς τότε δεν είχε ξανασυμβεί στων αποτυχιών την ολόμαυρη ράχη: έβγαλε στους δρόμους πανηγυρίζοντες όλους τους Έλληνες, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης και οπαδικού προσανατολισμού. Για πρώτη φορά σύσσωμη η χώρα ξέσπασε αγκαλιασμένη.
Ακόμα και την ημέρα της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς οι μισοί από αυτούς που ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας με ελληνικές σημαίες κοιτούσαν με «μισό μάτι» τους άλλους μισούς.
Η Εθνική ομάδα μπάσκετ του '87 άνοιξε τον δρόμο για την επανάσταση του ελληνικού αθλητισμού.Η ιστορία
γνωστή: Η ελληνική ομάδα αφού απέκλεισε τους Γιουγκοσλάβους αγωνίστηκε στον τελικό με την ΕΣΣΔ και νίκησε 103-101 μ’ εκείνο το φάουλ του Καμπούρη που ακόμα το βλέπεις και κλείνεις τα μάτια: «Μην το χάσεις»…
Νίκος Σταυρόπουλος, Παναγιώτης Γιαννάκης, Αργύρης Καμπούρης, Νίκος Λινάρδος, Παναγιώτης Καρατζάς, Μιχάλης Ρωμανίδης, Νίκος Φιλίππου, Λιβέρης Ανδρίτσος, Παναγιώτης Φασούλας, Μέμος Ιωάννου, Φάνης Χριστοδούλου,Γιωργος Δημακόπουλος και Νίκος Γκάλης και προπονητής ο Κώστας Πολίτης – αιωνία η μνήμη του.
Μιας… πεντάδας νιάτα και ενός λαού η απαντοχή έφεραν το πρώτο τρόπαιο εθνικού επιπέδου στην αραχνιασμένη προθήκη του ελληνικού αθλητισμού.
Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες για να διηγούνται όσοι τις έζησαν και να συνταιριάζουν και τον εαυτό τους μέσα σ’ εκείνο το ξέφρενο πανηγύρι λέγοντας με κομπασμό: «ήμουν κι εγώ εκεί». Και τι σημαίνει; Όλη η Ελλάδα ήταν εκεί! Και περάσανε χρόνια πολλά μέσα σε λίγην ώρα. Κι ο Γκάλης γέρασε, ο Φάνης λύγισε, ο Φασούλας σκοτείνιασε και εκείνοι που ήταν «κι αυτοί εκεί» είναι πια αλλού…
Πώς πέρασεν η ώρα… πώς πέρασαν τα χρόνια.
Aκολουθήστε μας στo Google News
