Ομαδικά όργια και μεθύσια: Αυτή ήταν η γιορτή - έθιμο των Αρχαίων Ελλήνων που γίνονταν σόδομα και γόμορα

Τα Αλώα ήταν μία από τις γιορτές που τελούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες συστηματικά κάθε χρόνο προς τιμήν της Θεάς Δήμητρας γνωστής ως Αλωαίης (θεά των καρπών της γης), του Διονύσου (θεού του αμπέλου και του οίνου) και του Ποσειδώνα Φυταλμίου (θεού της παράλιας βλάστησης). Τα Αλώα υπήρξαν τρισυπόστατη αγροτική εορτή της αρχαιότητας και οι συνήθειες της λατρείας των θεών στα πλαίσιά της μας παραπέμπουν στο χαρακτηρισμό της γιορτής αυτής ως πρόστυχης. Έχει αναφερθεί επίσης, ότι εορτάζονταν και προς τιμή της Περσεφόνης, κόρης της Δήμητρας. Με την ευκαιρία, δείτε πως συντηρούσαν τα τρόφιμά τους στην Αρχαία Ελλάδα.

Τα Αλώα τελούνταν γύρω από τα αλώνια της Αττικής και επεκτείνονταν μέχρι την Ελευσίνα, όπου και κατέληγαν, έπειτα ακολουθούσε η Ποσειδώνια Πομπή και τελικά η μύηση στα μυστήρια της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Υπάρχουν δύο εκδοχές για την περίοδο τέλεσης αυτής της γιορτής: Η πρώτη θέλει τα Αλώα να τελούνται τον μήνα Ιούνιο (Εκατομβαιώνα) με τη συγκομιδή των Σπαρτών και η δεύτερη το μήνα Δεκέμβριο (Ποσειδεώνα) με τον τρύγο και το άνοιγμα νέου κρασιού. Στα Αλώα δε συμμετείχε ιεροφάντης, αλλά ιέρεια, η οποία μυούσε τις υπό μύηση γυναίκες και όλες μαζί αντάλλασσαν ελεύθερους λόγους, σκώμματα και στο τέλος δειπνούσαν. Στο δείπνο περιλαμβάνονταν όλα τα φαγητά εκτός από τα απαγορευμένα στις τελετές (αυγά, ρόδι κλπ). Γιατί όμως χαρακτηρίστηκε πρόστυχη;

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

«Λευκή αντάρα» από τον Τάσο Αρνιακό: «Φεύγει η σκόνη, το χιόνι κοντοζυγώνει...»

Οι γυναίκες σε αυτή τη γιορτή είχαν ομοιώματα σε σχήμα γενετικών οργάνων και φαγητά σε αντίστοιχα σχήματα φαλλών και αιδοίων. Με τη λήξη του δείπνου έθαβαν τους φαλλούς στη γη, διότι πίστευαν ότι με αυτό τον τρόπο ενισχύονταν η βλάστηση και η γονιμότητα. Εκτός των άλλων, στα Αλώα ανταλλάσσονταν αισχρολογίες μεταξύ όλων των γυναικών ακόμη και η ιέρεια προέτρεπε σε απιστίες τις παντρεμένες και χόρευαν οργιαστικά μεταξύ τους. Από τον 4ο π.Χ. αιώνα συμμετείχαν εταίρες και οι γυναίκες ξεχύνονταν στους δρόμους χορεύοντας προκλητικά τραγούδια. Γενικά, τα Αλώα στην αρχαιότητα υπήρξαν γυναικεία γιορτή και τελούνταν νύχτα αν και οι σωθείσες πληροφορίες δεν είναι αρκετές συγκριτικά με άλλες συνήθειες των Αρχαίων Ελλήνων. Τα Αλώα επιπλέον, έχουν δύο εκδοχές εννοιολογικής προέλευσης: Η πρώτη αναφέρει ότι τα Αλώα σημαίνουν το αλώνι, κατά τον Φιλόχορο και η δεύτερη ότι αλωαί σημαίνουν φυτείες αμπελιών σύμφωνα με τον σχολιαστή του Λουκιανού. Τα Αλώα διαρκούσαν αρκετές ημέρες και με τη λήξη τους ακολουθούσαν οι Πάτριοι Αγώνες, στους οποίους δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής όλοι οι Αρχαίοι Αθηναίοι πολίτες, όπως είθισται σε άλλες τελετές. Ωστόσο, σε αυτή τη γιορτή οι έφηβοι είχαν το δικαίωμα δημόσιας δημηγορίας.

Καταλαβαίνουμε από τα παραπάνω την αιτία χαρακτηρισμού ως πρόστυχης γιορτής της αρχαιότητας τα Αλώα, καθώς στη σύγχρονη εποχή δεν είναι κάτι που συνηθίζεται η χρήση περίεργων ομοιωμάτων και προκλητικών χορών με χρήση άσεμνου λεξιλογίου αν και στην αρχαιότητα αυτό ήταν μία συνήθεια και θεωρούνταν φυσιολογικό.

Οι σ@ξου@λικ@ς συνήθειες στην αρχαία Ελλάδα: Οι μέντορες, η ομοφυλοφιλία, οι δονητές και η αυτοϊκανοποίηση των γυναικών

Η σ@ξου@λ@κ@ συμπεριφορά στην Αρχαία Ελλάδα δεν συνοδευόταν από το κοινωνικό στίγμα που υπάρχει στη σύγχρονη εποχή. Το σ@ξ ήταν μία φυσική και υγιής δραστηριότητα, ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ζωής των αρχαίων Ελλήνων. Η ομοφυλοφιλία ήταν αποδεκτή και αντιμετωπιζόταν περισσότερο ως προσωπική επιλογή, παρά ως σ@ξου@λικ@ διαστροφή. Ενώ, αυτά είναι τα αηδιαστικά "σνακ" προτιμούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες.

Οι γυναίκες από τη Λέσβο Οι ομοφυλόφιλες γυναίκες αποκαλούνται «λεσβίες», επειδή έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι οι γυναίκες που κατάγονταν από το νησί της Λέσβου επιδίδονταν στον ομοφυλόφιλο έρωτα. Η άποψη βασίζεται κυρίως στο έργο της ποιήτριας Σαπφούς, που ύμνησε την ομορφιά και τον έρωτα μεταξύ γυναικών. Όμως, η ετικέτα της «λεσβίας» αποδόθηκε πολύ μεταγενέστερα, γύρω στον 19ο αιώνα μ.Χ. Στην Αρχαία Ελλάδα η λέξη «λεσβιάζειν» σήμαινε «εφαρμόζω στοματικό έρωτα».

Οι μέντορες

Η σεξουαλικότητα των αρχαίων Ελλήνων προκαλεί αντιδράσεις στη σύγχρονη εποχή, γιατί αντιμετωπίζεται με αυστηρά ηθικά και κοινωνικά κριτήρια, πολύ διαφορετικά από αυτά που ίσχυαν 2,5 χιλιάδες χρόνια πριν.

Η σχέση ενός μεγαλύτερου άντρα με έναν νεαρό ήταν διαδεδομένη, ειδικά στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα ορισμένων πόλεων-κρατών. Όμως, είχε κυρίως διδακτικό χαρακτήρα, με τον ώριμο άντρα να παίρνει τη θέση δασκάλου και μέντορα για τον νεαρό. Σε αυτές τις σχέσεις δεν υπήρχε θηλυπρέπεια.

Οι γυναίκες

Φυσικά δεν ήταν όλα ρόδινα. Η κοινωνία της Αρχαίας Ελλάδας ήταν ως επί το πλείστον ανδροκρατούμενη και οι γυναίκες θεωρούνταν υποδεέστερες. Οι γάμοι δεν βασίζονταν σε ρομαντικά ιδεώδη, αλλά είχαν τη μορφή οικονομικών συμβολαίων και οι νόμιμες σύζυγοι σε καμία περίπτωση δεν απολάμβαναν τη σεξουαλική ελευθερία των αντρών τους.

Σύγχρονοι μελετητές υποστηρίζουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως η γυναικεία σεξουαλικότητα ήταν πολύ πιο έντονη από την αντρική και οι περισσότερες γυναίκες δεν επιτρεπόταν να κυνηγήσουν την σεξουαλική τους ικανοποίηση εκτός του οίκου. Γι’ αυτό υπέθεταν ότι χρησιμοποιούσαν δονητές που μπορούσαν να βρουν στην αγορά.

Σύμφωνα με ένα χιουμοριστικό ποίημα του ελληνιστή ποιητή, Ηρώδα, πλούσιες γυναίκες της Αθήνας επισκέπτονταν ένα συγκεκριμένο τσαγκάρη στην αγορά, που τις προμήθευε με φαλλικά σύμβολα, τα οποία παραπέμπουν σε… δονητές.

Είναι πολύ πιθανό τέτοιες ιστορίες να ήταν περισσότερες αντρικές φαντασιώσεις, παρά μια ρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας. Υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία για τη ζωή των γυναικών στην αρχαία Ελλάδα, για τον απλούστατο λόγο ότι και αυτή την ιστορία την έγραψαν «οι νικητές», που σίγουρα δεν ήταν οι γυναίκες.

Τα στοιχεία αντλήθηκαν από ντοκιμαντέρ του History Channel. Απόσπασμα από τη συνέντευξη της καθηγήτριας Κλασσικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Μέριλαντ, Τζούντιθ Π. Χάλετ, όπως αναφέρει το singlewoman.gr