Σοκαριστική αποκάλυψη για τους Αρχαίους Έλληνες - Δεν θα πιστεύετε τι θεωρούσαν για την διπολική διαταραχή

Γνωρίζουμε ήδη ότι δύο από τις πρώτες παθήσεις του ανθρώπου που περιγράφονται από τους Αρχαίους Έλληνες ιατρούς είναι η μανία (μείγμα θυμού, οργής και ευφορίας) και η μελαγχολία (θλίψη). Με την ευκαιρία, δείτε την ανακάλυψη για τον θάνατο στην Αρχαία Ελλάδα.

Δύο ερευνητές αφού μελέτησαν αρχαία κείμενα που αναγράφουν παρατηρήσεις σχετικά με τη διπολική διαταραχή, βρήκαν ότι η αναθεώρηση των χειρόγραφων της προ-Ιπποκράτη εποχής, αποκαλύπτουν περιγραφές των «νοσηρών καταστάσεων κατάθλιψης και εξύψωσης». Με άλλα λόγια, πολύ υψηλά και πολύ χαμηλά. Σας θυμίζει κάτι;

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

Survivor 2024 spoiler 23/04: Οριστική ανατροπή! Αυτοί χάνουν την 3η ασυλία και δίνουν αυτόν τον υποψήφιο!

Ο Ιπποκράτης (460-337 π.Χ.), γνωστός ως ο πατέρας της Ιατρικής, διατύπωσε τη θεωρία ότι ο εγκέφαλος ήταν το όργανο που είναι επιφορτισμένο με τις νοητικές λειτουργίες, και τις διαταραχές. Έγραψε:

«Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν ότι ο εγκέφαλος είναι η μοναδική προέλευση για τις απολαύσεις και τις χαρές, το γέλιο και τα αστεία, τη θλίψη και την ανησυχία, καθώς και τη δυσφορία και διαφοροποιούνται μεταξύ ντροπής, καλού, κακού, ευτυχίας ... Μέσα από τον εγκέφαλο γινόμαστε παράφρονες, εξοργιζόμαστε , αναπτύσουμε άγχος και φόβους, τα οποία μπορεί να έρθουν μέσα στη νύχτα ή κατά τη διάρκεια της ημέρας, υποφέρουμε από αϋπνία, κάνουμε λάθη και έχουμε αβάσιμες ανησυχίες, χάνουμε την ικανότητα να αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα, γινόμαστε απαθείς και δεν μπορούμε να συμμετέχουμε στην κοινωνική ζωή ... Όταν ο εγκέφαλος είναι άρρωστος, υποφέρουμε για όλα εκείνα που αναφέρθηκαν παραπάνω...»

Για το Σωκράτη και το Πλάτωνα, η μανία ήταν «μια θεϊκή κατάσταση». Στην πραγματικότητα, ο Πλάτων έγραψε ότι υπάρχουν δύο είδη της μανίας, μια που περιλαμβάνει «μια πνευματική ένταση που προκύπτει από μια σωματική αιτία προέλευσης» και η άλλη είναι η «θεία ή εμπνευσμένη, με τον Απόλλωνα ως την πηγή της έμπνευσης». Συνέχισε και περιέγραψε διάφορα πρόσθετα είδη της θείας μανίας, συμπεριλαμβανομένων των ερωτικών εμπνεύσεων που τις έστελνε ο θεός του έρωτα και της προτρεπτικής έμπνευσης που προέρχεται από τις Μούσες επειδή φαίνεται να εμπνέει τους άνδρες να τραγουδούν. Ενώ στα μανιακά επεισόδια, προσωπικά έχω βιώσει κάποια στιγμή, όλες αυτές τις θεόπνευστες καταστάσεις.

Ο φιλόσοφος Δημόκριτος ρώτησε τον Ιπποκράτη, «Γιατί οι εξαίρετοι άνδρες στην φιλοσοφία, την πολιτική ή τις τέχνες είναι μελαγχολικοί;» Μετά από πολλές συζητήσεις, ο Ιπποκράτης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Δημόκριτος δεν έπασχε από μελαγχολία - ήταν απλά μια ιδιοφυΐα. Έχετε παρατηρήσει ποτέ πόσοι άνθρωποι με διπολική διαταραχή είναι καλλιτέχνες ή/και ιδιοφυίες (συχνά αναφέρονται σε θεόπνευστη έμπνευση);

Έχω διαπιστώσει σε μένα ότι είχα ακραίες εξάρσεις δημιουργικότητας και παραγωγικότητας κατά τη διάρκεια των επεισοδίων μανίας. Και υπάρχουν πολλές, πολλές διάσημες δημιουργικές μεγαλοφυΐες που έχουν επίσης διαγνωστεί με διπολική διαταραχή, συμπεριλαμβανομένων ηθοποιών όπως ο Μελ Γκίμπσον, η Κάρι Φίσερ, η Κάθριν Ζέτα-Τζόουνς και η Βίβιαν Λη. Τραγουδοποιοί όπως η Nina Simone, διαγνώστηκαν με διπολική διαταραχή κατά τη διάρκεια της επιτυχημένης σταδιοδρομίας τους. Ο Τεντ Τέρνερ, ένας εξαιρετικά επιτυχημένος επιχειρηματίας και ο συγγραφέας/μυθιστοριογράφος Έρνεστ Χέμινγουεϊ, υποβλήθηκαν επίσης σε θεραπεία για τη διπολική διαταραχή.

Μερικοί από τους πρόσφατους σημαίνοντες στοχαστές και ακτιβιστές της ιστορίας, θεωρείται από τους ειδικούς ότι είχαν διπολική διαταραχή, συμπεριλαμβανομένων των Jackson Pollack (καλλιτέχνης), Friedrich Nietzsch (φιλόσοφος), Σερ Ισαάκ Νεύτων (μαθηματικός / φυσικός / φιλόσοφος), Αβραάμ Λίνκολν (πολιτικός), Βιρτζίνια Γουλφ (συγγραφέας), η Florence Nightingale (νοσοκόμα) και Βίνσεντ βαν Γκογκ (καλλιτέχνης), για να αναφέρουμε μόνο μερικούς.

Αν και δεν είμαι μια ιδιοφυΐα με κάθε έννοια της λέξης, θεωρώ τον εαυτό μου θεόπνευστο από καιρό σε καιρό. Έχω επίσης παρατηρήσει ότι, ενώ εγώ απολαμβάνω τη δημιουργικότητά μου, το σώμα και το μυαλό μου δεν μπορούν να διατηρήσουν το φρενήρη ρυθμό για μια παρατεταμένη χρονική περίοδο και αυτά τα επεισόδια ποτέ δεν συμβαίνουν χωρίς να ακολουθούνται από ένα καταθλιπτικό επεισόδιο ακριβώς μετά (όσο υψηλότερο το μανιακό, άλλο τόσο υψηλό το καταθλιπτικό, όσο χαμηλότερο το ένα τόσο πιο χαμηλό το άλλο). Για μένα, βρίσκοντας την ισορροπία μεταξύ των εναλλαγών είναι το γλυκό σημείο όπου θα είμαι απολύτως λειτουργική χωρίς να θέλω να κόψω το αυτί μου κατά τη διάρκεια (όπως ένας από τους προκατόχους μας έκανε). Δουλεύοντας με το γιατρό μου, λαμβάνοντας τα φάρμακά μου, κάνοντας γυμναστική, τρώγωντας καλά και έχοντας κατάλληλες συνήθειες ύπνου, μου δίνεται η δυνατότητα να χρησιμοποιώ το θείο δώρο όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες για καλό σκοπό.

Νομίζω ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν στο σωστό δρόμο, με την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή, μπορούμε να εκμεταλλευτούμε αυτή τη νόσο και να τη μετατρέψουμε σε δημιουργία. Ας γιορτάσουμε, όχι επειδή έχουμε διπολική διαταραχή, αλλά απλώς ότι είμαστε μέρος ενός καταπληκτικού club γεμάτο με καλλιτέχνες, φιλόσοφους, συγγραφείς και επιχειρηματίες. Ελπίζω ότι αυτό θα σας εμπνεύσει για να γίνετε το καλύτερο που μπορείτε να είστε. Όχι τέλειοι, όχι ιδιοφυΐες - απλά μια θεόπνευστη εκδοχή του εαυτού σας.

Οικονομική «θηλιά» και για τους Αρχαίους Έλληνες - Πόσες Δραχμές στοίχιζαν τα τρόφιμα και το κρασί εκείνα τα χρόνια;

Το πιο μικρό ασημένιο νόμισμα στην Αρχαία Ελλάδα ήταν ο οβολός. Έξι οβολοί κάναν μια δραχμή και εκατό δραχμές μια μνα. Το πιο μικρό νόμισμα της Αττικής ήταν το λεπτόν και, στη συνέχεια, ο χαλκούς, το δίχαλκον, το ημιωβόλιον, ο οβολός (112 λεπτά), το διώβολον, το τριώβολον, το τετρώβολον, η δραχμή, το δίδραχμον, το τετράδραχμον, η μνα και το τάλαντο.

Το τάλαντο, 60 μνες ή 6.000 δραχμές, δεν ήταν μόνο νόμισμα, αλλά μονάδα μέτρησης και υπολογισμού. Ο Αλκιβιάδης κληρονόμησε μια κολοσσιαία, για την εποχή του, περιουσία, από 400 τάλαντα (ίση μ’ ένα ετήσιο συμμαχικό φόρο), μια περιουσία που δικαιολογούσε τη σπάταλη ζωή του.

Στη εποχή του Σόλωνα ένα τάλαντο στοίχιζε, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Hultch («Griechishe und Romiche Metrologie»), γύρω στα 5.894 παλιά γαλλικά φράγκα. Η αξία του τάλαντου έπεσε στα 5.812 γαλ. φράγκα, κατά την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και, στη συνέχεια, κατρακύλησε στα 5.662.

Με την ευκαιρία δείτε κι αυτό: Οι Αρχαίοι Έλληνες έκαναν σ@ξ 12 φορές την ημέρα - Η τροφή «viagra» της εποχής

Ο Γάλλος Πολ Γκιρό υπολόγισε ως εξής την αξία των αρχαίων ελληνικών νομισμάτων, σε σύγκριση με το παλιό γαλλικό φράγκο.

• Ένας οβολός ===> 0,6 παλιά γαλ. φράγκα.
• Μία δραχμή ===> 0,98 παλιά γαλ. φράγκα
• Μια μνά ===> 98,20 παλιά γαλ. φράγκα
• Ένα τάλαντο ===> 5.894 παλιά γαλ. φράγκα
  («La vie privee et la vie publique des Girecs», Παρίσι 1909).

Φυσικά ο καθορισμός μιας σχέσης με τη σύγχρονη αξία του νομίσματος είναι κάτι σχεδόν αδύνατο. Η αναφορά στην αξία του μετάλλου είναι απατηλή. Ο χρυσός λ.χ. είχε, στην αρχαιότητα, αγοραστική αξία πολύ ανώτερη από τη σύγχρονη, ενώ πολύ ακριβότερο, σε σύγκριση με τη σημερινή αξία, ήταν το ασήμι.

Πάντως η αττική δραχμή ζύγιζε 4,36 γραμμάρια, ήταν εξαιρετικής ποιότητας και η περιεκτικότητα της σε ασήμι έφτανε μέχρι 983%ο Μια μνά, κατά υπολογισμούς, είχε αγοραστική αξία ίση με 5.000 δραχμές του 1983.

Ο Γκιρό συνέταξε και ειδικούς πίνακες, με το κοστολόγιο των τροφίμων, κατά την αρχαιότητα, πάντα σε σύγκριση με το νόμισμα της χώρας του.

Σιτάρι

• Τέλος του 6ου π.Χ. αιώνα, ===> 1 φραγ. 86 το εκατόλιτρο.
• Τέλος του 5ου π.Χ. αιώνα, ===> 7 φραγ. 31 το εκατόλιτρο.
• Γύρω στα 393 π.Χ., αιώνα, ===> 5 φραγ. 48 το εκατόλιτρο.
• Μέσα του 4ου π.Χ. αιώνα, ===> 7 φραγ. 30 το εκατόλιτρο.
• Εποχή του Δημοσθένη (320π.Χ.), 9 φραγ. 30 το εκατόλιτρο.
• Αρχές του 3ου π.Χ. αιώνα, ===> 11 φράγκα 50 το εκατόλιτρο.

Κρασί

• Χιώτικο (5ος αιώνας) ===> 250 φράγκα τα 100 λίτρα
• Αττικό (4ος αιώνας) ===> 10 φράγκα τα 100 λίτρα
• Θράκης ===> 5 φράγκα τα 100 λίτρα
• Άλλα καλά κρασιά ===> 48~70 φράγκα τα 100 λίτρα
• Άλλα κρασιά ===> 19~50 φράγκα τα 100 λίτρα

Χοιρινό κρέας

Γύρω στο 413 π.Χ. ένα μικρό γουρουνόπουλο στοίχιζε τρεις δραχμές.

Βοδινό κρέας

• 6ος αιώνας ===> 5 δρχ. (4,90 παλιά γαλ. φράγκα).
• 410 π.Χ. ===> 51δρχ. (50 φράγκα).
• 374 π.Χ. ===> 77 δρχ. και δύο οβολούς (76 φράγκα).

Όπως διαπιστώνει κανείς, ο τιμάριθμος κάλπαζε και στην αρχαιότητα.

Το 368 π.Χ. ο Αλέξανδρος ο Φεραίος [Αλέξανδρος ο Φεραίος: Τύραννος (ταγός) των Φερών (Μαγνησίας) που επιχείρησε, το 369 π.Χ., να δεσπόσει ολόκληρης της Θεσσαλίας], πούλησε στους Αθηναίους βοδινό κρέας προς 13, περίπου, χρυσά λεπτά και θεωρήθηκε ευεργέτης. Και δεν είχαν άδικο οι Αθηναίοι αφού, από την εποχή του Σόλωνα μέχρι του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο τιμάριθμος είχε εξαπλασιαστεί όχι μόνο στην Αττική αλλά και σ’ ολόκληρο τον ελληνικό χώρο.

Από το 480 μέχρι το 404 π.Χ. η αύξηση των τιμών στα τρόφιμα ξεπέρασε το 200% ενώ από το 404 μέχρι το 330 ανέβηκε άλλα 200%.

Έτσι δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει το «αττικηρώς ζην», αφού ο λαός δεν είχε τη δυνατότητα να ζήσει άνετα.

Συνεχίζουμε με τις εκτιμήσεις του Γκιρό:

Λάδι

• Λαμψάκου ===> 89,50 φρ. το εκατόλιτρο.
• Αθήνας (4ου π.Χ. αιώνα) ===> 19,50 φρ. το εκατόλιτρο.
• Δήλου (282 π.Χ.) ===> 69,70 φρ. το εκατόλιτρο. (Σήμερα στη Δήλο δεν υπάρχει ελιά ούτε για δείγμα).
• Στην εποχή του Σωκράτη ===> 3,65 φρ. το εκατόλιτρο.
• Πουλερικά – Κυνήγι

Ένα πιάτο τσίχλες: μία δραχμή.
Μια πέρδικα: ένας οβολός.
Μία κουρούνα: τρεις οβολοί.
Επτά σπίνοι: ένας οβολός.

Ψάρια

Χέλι Κωπαΐδας: τρεις δραχμές το ένα, στα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα.
Χταπόδι: Τέσσερις οβολοί (0,64 φράγκα).
Κέφαλος: Οκτώ οβολοί (1 φράγκο 28).
Μουγκρί: 10 οβολοί το ένα (1 φράγκο 60).
Οι τιμές για τα ψάρια ήταν πολύ υψηλότερες, αν κατάφερναν οι ψαράδες να τα διατηρήσουν φρέσκα. Όμως οι επόπτες της αγοράς ήταν αυστηρότατοι κι απαγόρευαν ακόμη και το κατάβρεγμα με νερό!

Αλλά μια ιδέα για το κοστολόγιο των τροφίμων παίρνουμε και από στίχους διάφορων ποιητών:

Επτά ακόμη οβολούς έδωκα για τα μύδια,
έδωκα ένα οβολό να πάρω αχινούς,
δέκα οβολούς για κείνο το μουγκρί,
τρεις οβολούς για κείνη τη λακέρδα,
δυο οβολούς για το ράπανο,
μια δραχμή για το ψητό το ψάρι.
(Αθήναιος, Γ 86)

Και ο Αριστοφάνης («Όρνιθες»):

Να πίνει απ’ το κρασί που μόνο ένα οβολό
το πουλάνε την κοτύλη**
γιατί περνάει τους σπίνους από το σπάγκο
και τους πουλάει εφτά στον οβολό.

Την ακρίβεια της εποχής μας κάνει γνωστή και ο Μένανδρος, στους «Επιτρέποντες».

Σωστά τα λογαριάζει, δυο οβολούς την ημέρα
αρκετά, στ’ αλήθεια, για ένα πεινασμένο
να φάει λίγο κουρκούτι.

Ο Θεόφιλος (ποιητής της μέσης αττικής κωμωδίας), σίγουρα μιλάει για μαυραγορίτες:

Τρεις μνας για βραστό κρέας.

Ενώ ο Νικόστρατος είναι ευχαριστημένος από την αγορά:

Αλλ’ από ταριχοπώλην, πολύ καλόν και έντιμον.
αγόρασα με δυο οβολούς, ω γη και ω θεά,
ψάρι παστό, και καθαρό,
τόσο πολύ μεγάλο, που θα ‘λεγες
πως άξιζε μια ολάκερη δραχμή.