Η ανατριχιαστική αληθινή ιστορία που ενέπνευσε το «Squid Game» - Πέθαναν 657 άνθρωποι

Η παγκοσμίως επιτυχημένη νοτιοκορεατική σειρά Squid Game του Netflix καθήλωσε εκατομμύρια ανθρώπους όταν έκανε πρεμιέρα το 2021. Η σοκαριστική πλοκή της και η ψυχρότητα με την οποία γίνονταν οι εκτελέσεις έκαναν την παραγωγή παγκόσμιο φαινόμενο.

Έως και 456 παίκτες, όλοι σε απελπιστική οικονομική κατάσταση, συμμετείχαν σε μια σειρά παραδοσιακών νοτιοκορεατικών παιχνιδιών, αλλά με μια ανατροπή: όποιος έχανε το παιχνίδι θα σκοτωνόταν. Η επιτυχία ήταν τέτοια που τον περασμένο Δεκέμβριο, η πλατφόρμα streaming έκανε πρεμιέρα με τη δεύτερη σεζόν, μια νέα έκδοση των μοιραίων παιχνιδιών καλαμάρι.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

«Εσείς και το κακόψυχο αφεντικό σας με πετάξατε στα βουνά με τα άγρια ζώα»: Η μητέρα του Βασίλη Καλογήρου βλέπει ξεκάθαρα δολοφονία από... ψηλά!

Αυτό που κάνει αυτή τη σειρά ακόμη πιο ξεχωριστή είναι οι ιστορίες που ενέπνευσαν τον δημιουργό της. Ο Hwang Dong-hyuk μπορεί να μην βασίζεται σε μια συγκεκριμένη υπόθεση, αλλά οι ιστορίες του αντικατοπτρίζουν ιστορικά γεγονότα που διαμόρφωσαν την κοινωνία της Νότιας Κορέας. Η τραγωδία του Brothers Home και οι οικονομικοί αγώνες της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες είναι μόνο δύο παραδείγματα.

Η αληθινή ιστορία πίσω από το Squid Game

Για να μάθουμε την αληθινή ιστορία που ενέπνευσε το Squid Game, πρέπει να πάμε πίσω στη δεκαετία του '70 και του '80, όταν η Νότια Κορέα βρισκόταν υπό αυταρχικό καθεστώς. Ήταν μια εποχή καταστολής, όταν οι αρχές προσπαθούσαν να «καθαρίσουν» τους δρόμους από τους άστεγους και τους αντιφρονούντες.

Τότε ιδρύθηκε το Brothers Home, ένα λεγόμενο κέντρο πρόνοιας στο Μπουσάν (πόλη της νοτιοανατολικής Νότιας Κορέας), το οποίο στην πραγματικότητα λειτουργούσε ως στρατόπεδο συγκέντρωσης. Χιλιάδες άστεγοι, ανάπηροι και πολιτικοί αντίπαλοι εγκλωβίστηκαν σε απάνθρωπες συνθήκες και χωρίς ταυτότητα. Μόνο έναν αριθμό ταυτότητας.

Ο Hwang Dong-hyuk εμπνεύστηκε επίσης από πρόσφατα γεγονότα, όπως η απεργία της Ssangyong Motor το 2009, όπου χιλιάδες απολυμένοι εργαζόμενοι αντιμετώπισαν τη βία και την ανασφάλεια. Στοιχεία της ιαπωνικής λαϊκής κουλτούρας επηρέασαν επίσης την ταινία. Διάφορες ιστορίες όπως το Battle Royale, το As the Gods Will και το Alice in Borderland, οι οποίες έχουν έντονη κριτική στην οικονομική ανισότητα, βοήθησαν στη διαμόρφωση του Νοτιοκορεάτη δημιουργού.

Μια βασική διαφορά μεταξύ του «Squid Game» και του «Brothers Home» αφορά τη φύση της προσωπικής πράξης. Παρόλο που η απόφαση που παίρνουν χρωματίζεται από τις επισφαλείς συνθήκες που επικρατούν, οι διαγωνιζόμενοι του παιχνιδιού εξακολουθούν να έχουν την επιλογή να παίξουν ή όχι.

Παρόλο που κανένας δεν αποφασίζει να αποχωρήσει, εντούτοις τους προσφέρεται η ευκαιρία να το κάνουν.

Πρόκειται για ένα σύντομο παράθυρο όπου η δράση τους παρουσιάζεται, αν και περιορισμένη. Οι διοργανωτές πίσω από το παιχνίδι εκμεταλλεύονται την απελπισία τους για μετρητά.

Γνωρίζουν ότι μπροστά στα χρέη και τις άλλες οικονομικές δυσκολίες η γοητεία του χρηματικού επάθλου θα εξουδετερώσει την ελεύθερη βούλησή τους και θα εξαρτήσει την επιλογή τους. Το γεγονός ότι το ποσό αυξάνεται σημαντικά καθώς οι παίκτες αποκλείονται ενθαρρύνει ακόμη περισσότερο τον σκληρό, αδίστακτο ανταγωνισμό μεταξύ τους.

Οι κρατούμενοι που κρατούνται στο Brothers Home δεν είχαν ποτέ επιλογή. Το Brothers Home ήταν ουσιαστικά ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου εκτιμάται ότι 40.000 άνθρωποι φυλακίστηκαν βάσει διαταγμάτων κατά της φυγοστρατίας. Δεν τους παρασχέθηκε ούτε δίκη ούτε καμία νόμιμη διαδικασία.

Οι αστυνομικοί συνωμότησαν με το ιδιωτικό προσωπικό της εγκατάστασης για να μαζέψουν παιδιά και ενήλικες. Ορισμένοι δεν ήταν καν «αλήτες», αλλά απλώς έτυχε να βρίσκονται στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.

Αυτό συνέβη σε ένα πλαίσιο όπου το κράτος είχε αναθέσει τη «φροντίδα» ευάλωτων ομάδων, συμπεριλαμβανομένων των ορφανών και των ατόμων με ψυχικές διαταραχές, σε «εταιρείες κοινωνικής πρόνοιας». Το κράτος ήταν επίσης πρόθυμο να εξαγνίσει την κοινωνία και να εξαλείψει τη ρυπογόνο παρουσία αυτών των «ανεπιθύμητων».

Μέρος του σκεπτικού ήταν να δείξει στον υπόλοιπο κόσμο πώς η Νότια Κορέα είχε μεταμορφωθεί σε ένα σύγχρονο, ανεπτυγμένο κράτος και άξιζε να φιλοξενήσει αθλητικές διοργανώσεις παγκόσμιας κλάσης, όπως οι Ασιατικοί Αγώνες του 1986 και οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του 1988.

Το 2022, 35 χρόνια μετά την πρώτη έρευνα της εισαγγελίας, η Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης της Κορέας επιβεβαίωσε συνολικά 657 θανάτους στο Brothers Home μεταξύ 1975 και 1986 και αναγνώρισε την ευθύνη του κράτους για αποζημίωση των θυμάτων.

Δείτε επίσης: Chris Dawson: Ο Αυστραλός πρώην επαγγελματίας παίκτης ράγκμπι που σκότωσε τη σύζυγό του

Το κράτος, ωστόσο, εξακολουθεί να μην έχει προβεί σε επίσημη συγγνώμη και συνεχίζει να ασκεί έφεση κατά της απόφασης των δικαστηρίων για την αποζημίωση. Αυτό έχει επιδεινώσει το τραύμα των θυμάτων που προσπαθούν ταυτόχρονα να ανακτήσουν τη ζωή τους και να αποδείξουν τις εμπειρίες τους.