«Ο τάφος του υπάρχει και το γνωρίζουν, πήραν το σκήνωμά του και το μετέφεραν...» - «Σεισμός» για το πού είναι αληθινά θαμμένος ο Μέγας Αλέξανδρος

Ο Μέγας Αλέξανδρος αποτελεί την ίσως κορυφαία πανανθρώπινη προσωπικότητα και ο τάφος του αποτελεί πάντοτε ένα μυστήριο, με τους αρχαιολόγους να τον αναζητούν.

Καταρχάς να αναφέρουμε πως είναι πρακτικά αδύνατο να έχει «χαθεί» ένας τέτοιος Τάφος απο προσώπου γης. Ο Αλέξανδρος, για τον οποίο έχουν γίνει αποκαλύψεις σχετικά με τις προτιμήσεις του, λατρευόταν από αιώνες ως «Θεάνθρωπος» στο σύνολο του τότε πολιτισμένου κόσμου.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

«Λευκή αντάρα» από τον Τάσο Αρνιακό: «Φεύγει η σκόνη, το χιόνι κοντοζυγώνει...»

Δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος, για να «σκεπαστεί» ο τάφος του απ’ τη «σκόνη του χρόνου». Ο τάφος αυτού του «ημίθεου» ήταν ένας τάφος, τον οποίο αναζητούσαν αυτοκράτορες για να τον προσκυνήσουν και άρα ήταν αδύνατον να τον σκεπάσει άμμος ή το χώμα… και βέβαια η λήθη.

Ενας τάφος, ο οποίος ανήκε στο πιο σημαντικό ιστορικό πρόσωπο μιας πραγματικά καταγεγραμμένης περιόδου της «Ανθρώπινης ιστορίας» είναι αδύνατο να θεωρούμε ότι μπορεί να χαθεί.

Επιπλέον είναι και θέμα «οικονομικό». Στην περίοδο κατά την οποία χάθηκε η «σορός του Αλεξάνδρου» ανθούσε η δεισιδαιμονία και η πρόληψη. «Ανθούσε» στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει πάνω από όλα χρήμα. Σημαίνει χρυσάφι. Αντιλαμβανόμαστε ότι αρκούσε ένα «δάκτυλο» του Αλεξάνδρου για να γίνει κάποιος αμύθητα πλούσιος.

Τι πραγματικά έχει γίνει με αυτό τον τάφο;

Το σκήνωμα του Αλεξάνδρου ήταν το πιο καλοδιατηρημένο, είχε μουμιοποιηθεί απ’ τους καλύτερους ειδικούς εκείνης της εποχής. Aν μη τι άλλο για ένα θέαμα τουλάχιστον εντυπωσιακό. Δεν μιλάμε για ένα σωρό κόκκαλα, τα οποία ξεθάφτηκαν μέσα από τις λάσπες. Είναι, λοιπόν, δυνατόν να χάθηκε αυτός ο «μεγαλειώδης ιστορικός θησαυρός»;

Αυτό σημαίνει ότι αυτός που πήρε το σκήνωμά του, το πήρε ολόκληρο και ταυτόχρονα είχε την οικονομική άνεση να μην έχει ανάγκη την οικονoμική απόδοσή του και άρα να αναγκαστεί να το εκθέτει δημοσίως.

Τον τάφο τον προσκύνησε ο πρώτος αυτοκράτορας της Ρώμης, που ήταν ο Καίσαρας. Τον προσκύνησε ο μεγαλύτερος αυτοκράτορας της Ρώμης που ήταν ο Τραϊανός. Τον προσκύνησε και ο “τρελός” αυτοκράτορας της Ρώμης, που ήταν ο Καλιγούλας.

Ο Καλιγούλας, για παράδειγμα, έκλεψε την πανοπλία του Αλεξάνδρου για να πάρει λίγη από τη δύναμή του. Γιατί έκλεψε την πανοπλία; Γιατί δεν μπορούσε να αρπάξει την υπόλοιπη σορό.

Ξαφνικά όλα αυτά τα μεγαλεία για τον Αλέξανδρο σταμάτησαν ως διά Μαγείας. Μετά το 300 μ.Χ. και τον αυτοκράτορα Καρακάλλα δεν υπάρχει άλλη ιστορική μαρτυρία περί του τάφου του Αλεξάνδρου.

Αρα δεν πρέπει να σκεφτόμαστε σαν αρχαιολόγοι, για να τον βρούμε, γιατί δεν σκεπάστηκε τίποτε που να πρέπει ν’ ανασκαφεί. Ο τάφος και το σκήνωμά του υπάρχουν, κάποιοι το γνωρίζουν και δεν περιμένουν απ’ τους Αρχαιολόγους να τ’ ανακαλύψουν. Από εδώ και πέρα ξεφεύγει η υπόθεση απ’ τη λογική της Αρχαιολογίας και καταλήγει στην απλή λογική.

Αυτοί οι οποίοι απέκρυψαν τον τάφο και το σκήνωμα του Αλεξάνδρου, θα πρέπει να ήταν πανίσχυροι και εκ των δεδομένων λάτρευαν τον Αλέξανδρο την εποχή που επιχείρησαν να εξαφανίσουν το σκήνωμα του υιού του Άμμωνα, να τον γλυτώσουν απ’ την «πυρά» και την καταστροφή, (δεν πρέπει να ξεχνάμε την καταστροφή με πυρκαγιά της περίφημης – βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και ότι αν δεν την είχαν κατακάψει, με τους επιστημονικούς θησαυρούς που είχε, η Επιστήμη σήμερα θα ήταν τουλάχιστον 100 χρόνια μπροστά!) και να τον μεταφέρουν με ασφάλεια να βρίσκεται σε κάποιο απ’ τα «μεγάλα και σπουδαιότατα μουσεία» που υπάρχουν στην Ευρώπη.

Αρχαία προφητεία-κόλαφος για τον «Βασιλιά των Ελλήνων»: «Φαινόταν σα να μην πατούσε στη γη...»

Ο προφήτης Δανιήλ έζησε περίπου 300 χρόνια πρὶν τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, κατά τη βαβυλώνια αιχμαλωσία του Ισραήλ στα τέλη του 7ου και αρχές 6ου αιώνα π.Χ..

Ο Δανιήλ, λόγω της σοφίας και της ειλικρίνειας του, είχε καταφέρει να κερδίσει την εύνοια του Πέρση βασιλέα Δαρείου ο οποίος τον είχε ως τον πλέον έμπιστο σύμβουλό του. Οι εχθροί και αντίζηλοι του Δανιήλ στη βασιλική αυλή, κατηγόρησαν με δολοπλοκίες τον Δανιήλ στο Δαρείο, με αποτέλεσμα ο βασιλιάς να τον ρίξει στον περίφημο λάκκο των λεόντων.

Εκεί ο προφήτης είδε το γνωστό όραμα όπου προφήτευσε όλη την υπόλοιπη αρχαία ιστορία από τους Πέρσες έως τον Μέγα Αλέξανδρο, τους Ρωμαίους και την γέννηση του Θεανθρώπου.

Εδώ θα παραθέσουμε μεταφρασμένα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ προφήτη Δανιὴλ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τὰ χωρία στὰ ὁποῖα περιγράφονται τὰ δύο ὁράματα τοῦ προφήτη γιὰ τὸ Μ. Ἀλέξανδρο καὶ δίνεται ἡ ἐξήγηση τοῦ πρώτου ὁράματος ἀπὸ ἕναν ἄγγελο καὶ τοῦ δεύτερου ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριήλ.

Θὰ τελειώσουμε μὲ τὴν ἑρμηνεία τὴν ὁποία δίνει στὴν προφητεία ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος.

Τὸ πρῶτο ὅραμα τοῦ προφήτη Δανιήλ (Δανιήλ ζ΄ 1,3,6)

1. Κατὰ τὸ πρῶτο ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ Βαλτάσαρ τοῦ βασιλιᾶ τῶν Χαλδαίων ὁ Δανιὴλ εἶδε ἕνα ὄνειρο… τὸ ὁποῖο καὶ κατέγραψε… 3. Καὶ τέσσερα θηρία μεγάλα, διαφορετικὸ τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο, ἀνέβαιναν ἀπὸ τὴ θάλασσα…

6. Ἔπειτα ἀπὸ τὸ δεύτερο θηρίο κοιτοῦσα προσεκτικὰ καὶ αἴφνης εἶδα ἕνα ἄλλο θηρίο ποὺ ἔμοιαζε σὰν λεοπάρδαλις, καὶ στὸ ἐπάνω μέρος τοῦ σώματός της εἶχε τέσσερα φτερὰ πτηνοῦ. Τὸ θηρίο αὐτὸ εἶχε ἐπίσης τέσσερα κεφάλια καὶ τοῦ δόθηκε μεγάλη ἐξουσία.

Ἑρμηνεία τοῦ πρώτου ὁράματος ἀπὸ ἕναν Ἄγγελο

16. Πλησίασα τότε ἕναν ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους ποὺ ἦταν παρόντες καὶ ζητοῦσα ἀπὸ αὐτόν τὴν ἐξήγηση ὅλων αὐτῶν, κι ἐκεῖνος μοῦ ἐξήγησε καὶ μοῦ φανέρωσε τὴν ἑρμηνεία ὅσων εἶδα καὶ ἄκουσα.

17. (Μοῦ εἶπε:) Αὐτὰ τὰ τέσσερα μεγάλα θηρία εἶναι τέσσερις βασιλεῖες, οἱ ὁποῖες θὰ ἐμφανιστοῦν ἐπάνω στὴ γῆ.

Τὸ δεύτερο ὅραμα τοῦ Προφήτη Δανιήλ (Δανιήλ η΄ 1, 5-8)

1. Κατὰ τὸ τρίτο ἔτος τῆς βασιλείας τοῦ βασιλιᾶ Βαλτάσαρ παρουσιάστηκε σὲ μένα τὸν Δανιήλ ἕνα ὅραμα, μετὰ τὸ πρῶτο ὅραμα ποὺ μοῦ εἶχε ἐμφανιστεῖ στὴν ἀρχή…

5. Καὶ καθὼς ἐγὼ συλλογιζόμουν τὸ ὅραμα μὲ τὸν κριό, ξαφνικὰ εἶδα νὰ ἔρχεται ἕνας τράγος αἰγῶν ἀπὸ τὰ νοτιοδυτικά, μὲ διάθεση νὰ κυριαρχήσει σ’ ὅλη τὴ γῆ. Ὅμως λόγῳ τῆς μεγάλης του ταχύτητας φαινόταν σὰν νὰ μὴν πατοῦσε στὴ γῆ. Ὁ τράγος αὐτὸς εἶχε ἀνάμεσα στὰ μάτια του ἕνα κέρατο ποὺ φαινόταν ἀπὸ παντοῦ.

6. Ὁ τράγος αὐτὸς προχώρησε μέχρι τὸν κριὸ ποὺ εἶχε τὰ δύο κέρατα, τὸν ὁποῖο εἶχα δεῖ νὰ στέκεται κοντά στὸν ποταμὸ Οὐβάλ, καὶ ὅρμησε ἐναντίον του μὲ ὅλη τὴν ὁρμὴ τῆς δύναμής του.

7. Τὸν εἶδα ποὺ ἔφτασε ὡς τὸν κριὸ καὶ ἔδειξε ἄγριες διαθέσεις ἀπέναντί του καὶ χτύπησε τὸν κριό καὶ συνέτριψε καὶ τὰ δύο του κέρατα, μετὰ ἀπὸ τὴν ἐπίθεση αὐτὴ τοῦ τράγου, ὁ κριός δὲν εἶχε πιὰ δύναμη νὰ τοῦ ἀντισταθεῖ.

Καὶ ἔριξε ὁ τράγος τὸν κριὸ κατὰ γῆς καὶ τὸν καταπάτησε καὶ δὲν ὑπῆρχε κανείς, γιὰ νὰ γλιτώσει τὸν κριὸ ἀπὸ τὴν ἐπίθεση τοῦ τράγου. 8. Καὶ ὁ τράγος τῶν αἰγῶν κατέστη πάρα πολὺ ἔνδοξος.

Ὅμως ἐπάνω στὴν ἀκμὴ τῆς δύναμής του συνετρίβη τὸ κέρατό του τὸ μεγάλο καὶ στὴ θέση ἐκείνου φύτρωσαν ἄλλα τέσσερα κέρατα, τὰ ὁποῖα εἶχαν κατεύθυνση πρὸς τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα.

Ἑρμηνεία τοῦ δεύτερου ὁράματος ἀπὸ τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ (Δανιήλ η΄ 16-17, 19, 21-22)

16. Καὶ ἄκουσα τὴ φωνή κάποιου ἄνδρα ἀνάμεσα στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Οὐβάλ, ὁ ὁποῖος φώναξε καὶ εἶπε: «Γαβριήλ, ἐξήγησε σ’ ἐκεῖνο τὸν ἄνθρωπο τὸ νόημα τοῦ ὁράματος».

17. Καὶ ἦλθε ὁ Γαβριήλ καὶ στάθηκε κοντά μου… 19. Καὶ εἶπε: … 21. «Ὁ τράγος τῶν αἰγῶν εἶναι ὁ βασιλιὰς τῶν Ἑλλήνων (ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος) καὶ τὸ μεγάλο κέρατο, τὸ ὁποῖο βρισκόταν ἀνάμεσα στὰ μάτια του, αὐτὸς εἶναι ὁ πρῶτος καὶ πιὸ σπουδαῖος βασιλιὰς τῶν Ἑλλήνων.

22. Καὶ τὰ τέσσερα κέρατα τὰ ὁποῖα φύτρωσαν στὴ θέση ἐκείνου τὸ ὁποῖο συνετρίβη, σημαίνουν πὼς ἀπὸ τὸ ἔθνος τοῦ βασιλιᾶ αὐτοῦ θὰ ἀναδειχτοῦν τέσσερις βασιλεῖς, οἱ ὁποῖοι ὅμως δὲν θὰ διαθέτουν τὴ δική του δύναμη».

Ἡ ἑρμηνεία τῆς προφητείας ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο:

"Ἡ λεοπάρδαλις, τὴν ὁποία ἀναφέρει ὁ προφήτης Δανιήλ, εἶναι ὁ Ἀλέξανδρος ὁ βασιλιὰς τῶν Μακεδόνων, ὁ ὁποῖος πέταξε σὰν πουλὶ ἐπάνω ἀπ’ ὅλη τὴν οἰκουμένη.

Γιατὶ κανεὶς δὲν ἦταν πιὸ γρήγορος καὶ πιὸ εὐκίνητος ἀπὸ αὐτόν, ἀλλὰ ἦταν ὁρμητικὸς καὶ εὐκίνητος σὰν αὐτὸ τὸ θηρίο.

Λέει ὁ προφήτης: «Εἶχε (ἡ λεοπάρδαλις) τέσσερα φτερά πτηνοῦ στὸ ἐπάνω μέρος τοῦ σώματός της». Δηλαδή, ἀπέκτησε ὁλόκληρη τὴ δύναμη. Διότι, ἀφοῦ χώρισε τοὺς Πέρσες σὲ δεκατρία βασίλεια, τὰ ὑπέταξε ὅλα.

Εἶδες τὴν ταχύτητά του; Αὐτὴ τὴ συμπεραίνουμε καὶ ἀπὸ τὴ φύση τοῦ θηρίου, ποὺ εἶναι ταχύτατο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ φτερὰ ποὺ φέρει. Διέτρεξε ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη. «Καὶ τὸ θηρίο εἶχε», λέει, «τέσσερα κεφάλια. Καὶ τοῦ δόθηκε ἡ βασιλεία καὶ ἡ ἐξουσία» (P.G. 56, 230).

Ὁ προφήτης διὰ τῆς λεοπαρδάλεως βλέπει τὴ βασιλεία τῶν Μακεδόνων… Προφητεύει, ἀκόμη, πῶς ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδὼν κατέλυσε τὴ βασιλεία τῶν Περσῶν• μιλώντας γιὰ κριὸ ἐννοεῖ τὸν βασιλιὰ τῶν Περσῶν, ἐνῷ λέγοντας τράγος ἐννοεῖ τὸν Ἀλέξανδρο τὸν Μακεδόνα (P.G. 56, 383).

Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος ὁ βασιλιὰς τῶν Μακεδόνων κατανίκησε τὸν Δαρεῖο τὸν βασιλιὰ τῶν Περσῶν, ἀπέκτησε ὁ ἴδιος τὴν ἐξουσία στὸ κράτος ἐκείνου. Ὅταν ὁ Ἀλέξανδρος πέθανε, τὸν διαδέχτηκαν τέσσερις βασιλεῖς…

Ὁ προφήτης, κριό ἀποκάλεσε τὸν Δαρεῖο, τὸν βασιλιὰ τῶν Περσῶν, καὶ τράγο τὸν βασιλιὰ τῶν Ἑλλήνων, ἐννοῶ τὸν Ἀλέξανδρο τὸ Μακεδόνα. Λέγοντας τέσσερα κέρατα ἐννοεῖ τοὺς βασιλεῖς, οἱ ὁποῖοι τὸν διαδέχτηκαν…

Ὅταν πιὸ κάτω μιλάει ὁ προφήτης γιὰ τὸν Μακεδόνα Ἀλέξανδρο, λέει: «Καὶ ἰδού τράγος αἰγῶν ἤρχετο ἀπὸ λιβός…». Κι ὅταν πιὸ κάτω κάνει λόγο γιὰ τὴν πολεμικὴ ἐπιχείρηση τοῦ Ἀλέξανδρου ἐναντίον τοῦ Δαρείου καὶ τὴν κατὰ κράτος νίκη του, λέει: «Ἦλθεν ὁ τράγος ἕως τοῦ κριοῦ…» (P.G. 48, 893-894).

Τὸ ἔθνος τῶν Μακεδόνων ἦταν ξακουστὸ πρὶν ἀκόμη ἀπὸ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ καὶ παντοῦ ὅλοι τὸ ἐγκωμίαζαν περισσότερο ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους.

Οἱ Ρωμαῖοι, ἄλλωστε, γι’ αὐτόν τὸν λόγο θεωροῦνται ἀξιοθαύμαστοι, ἐπειδὴ ὑπέταξαν τοὺς Μακεδόνες. Διότι τὰ κατορθώματα τοῦ βασιλιᾶ τῶν Μακεδόνων ξεπερνοῦσαν κάθε λογική, καθώς, ἐνῷ ξεκίνησε ἀπὸ μιὰ μικρή πόλη, κυρίευσε ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη.

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ προφήτης εἶδε στὸ ὅραμά του τὸν Ἀλέξανδρο σὰν λεοπάρδαλη μὲ φτερά, ἤθελε ἔτσι νὰ δηλώσει τὴν ταχύτητα καὶ τὴ δύναμη καὶ τὴν ὁρμητικότητα καὶ τὸ αἰφνιδιαστικό του πέταγμα ἐπάνω ἀπὸ τὴν οἰκουμένη μέσα σὲ τρόπαια καὶ σὲ νίκες.

Λένε, μάλιστα, πώς, ὅταν ἄκουσε κάποιο φιλόσοφο νὰ λέει ὅτι ὑπάρχουν ἄπειροι κόσμοι, ἀναστέναξε πικρά, γιατί, ὅπως εἶπε, ἂν ὑπάρχουν ἄπειροι κόσμοι, αὐτὸς δὲν κυρίευσε ἀκόμη οὔτε ἕναν.

Ἦταν πάρα πολὺ μεγαλόφρων καὶ μεγαλόψυχος, καὶ ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη μιλοῦσε γι’ αὐτόν. Μαζί, λοιπόν, μὲ τὴ φήμη τοῦ βασιλιᾶ ὅλο καὶ πιὸ πολὺ αὐξανόταν καὶ ἡ δόξα τοῦ ἔθνους. Διότι ὀνομαζόταν Ἀλέξανδρος ὁ Μακεδών.

Ἑπομένως, καθὼς ὅλοι μιλοῦσαν μὲ θαυμασμὸ γι’ αὐτόν, ποὺ ἦταν Μακεδών, ἦταν φυσικό παντοῦ νὰ μιλοῦν ἐγκωμιαστικὰ καὶ γιὰ ὅσα συνέβαιναν στὴ Μακεδονία.