Θυμάστε τον παπά Θεόκλητο από το «Της Αγάπης Μαχαιριά»; Δείτε πώς είναι σήμερα και γιατί έχει εξαφανιστεί

Θυμάστε τον πατέρα Θεόκλητο, έναν από τους αγαπημένους χαρακτήρες στο «Της Αγάπης Μαχαιριά»; Ο ηθοποιός που τον ενσάρκωσε έχει εξαφανιστεί εδώ και πολλά χρόνια, αν και δεν έχει ιδιαίτερη διαφορά στην εμφάνιση με την εποχή, όπου έπαιζε στη σειρά.

Για όσους ενδεχομένως δε θυμούνται το ρόλο του, ο Θεόκλητος ήταν παιδικός φίλος του Γιάννη Λεβεντογιάννη ή αλλιώς του «Φονιά», ο οποίος ήταν από τους βασικούς υπεύθυνους για την κόντρα Σταματάκηδων και Λεβεντογιάννηδων, ενώ προσπαθούσε ως ιερέας και σεβαστό πρόσωπο του χωριού να κρατήσει τις ισορροπίες.

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

«Στρόβιλος» επιδείνωσης από τον Γιάννη Καλλιάνο: «Βίαια μεταβολή σε 12-14 ώρες…»

Ο ηθοποιός που έπαιξε αυτό το ρόλο, ο Γιάννης Καρατζογιάννης, έχει εξαφανιστεί τα τελευταία χρόνια. Την τελευταία φορά, που εθεάθη, είχε κρατήσει τα γένια του, αλλά είχε κουρέψει ελαφρώς τα μαλλιά του, σε σύγκριση με την εποχή που έπαιζε στην ιστορική σειρά του ΑΝΤ1, με έναν άλλο αγαπημένο της χαρακτήρα επίσης να μην έχει αλλάξει πολύ.

Η μεγάλη καριέρα του Γιάννη Καρατζογιάννη μέσα από τα λόγια του

Ο Γιάννης Καρατζογιάννης, στο πλαίσιο του έργου με τίτλο «Με λένε Τζο», όπως τον φώναζε ο Κάρολος Κουν, είχε μιλήσει στην «Ελευθερία» της Μεσσηνίας και είχε αναφερθεί στη μεγάλη του καριέρα.

-Είστε ήδη τέσσερις δεκαετίες στο χώρο του θεάτρου. Τι θυμάστε από το ξεκίνημα;

«Οτι ήμουν δεκαεννιάρης, έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό και πέρασα. Κάποιος όμως μου είπε: "Εσύ κανείς για τον Κουν" και πήγα. Αλλά είχαν τελειώσει οι εξετάσεις, ο γραμματέας της σχολής με έδιωχνε λέγοντάς μου να πάω ξανά του χρόνου, αρπαχτήκαμε -πάντα αρπαζόμουνα όταν ήθελα να γίνει το δικό μου. Φωνές, σπρωξίματα, ξαφνικά από ένα μικρό πορτάκι βγήκε ένας περίεργος άνθρωπος με μια εξαϋλωμένη μορφή, κάτι σαν μοναχός με μαύρα ρούχα με γένια και ένα τσιγάρο στο στόμα. "Τι φωνάζετε;" είπε, κι ο γραμματέας του απάντησε: "Κύριε Κουν του λέω ότι τέλειωσαν οι εξετάσεις, να φύγει και να έρθει του χρόνου και αυτός επιμένει να δώσει" και ο Κουν -τότε κατάλαβα όταν ήταν αυτός, ούτε τον είχα δει ούτε ήξερα πώς ήταν. Το όνομά του μόνο ήξερα για το θέατρό του- απάντησε: "Ωραία. Πες του να έρθει στη σκηνή". Πάγωσε ο γραμματέας, πάγωσα κι εγώ και μπήκα. Πάμε μου είπε, άρχισα ένα μονόλογο του Αχιλλέα και ένα ποίημα του Εμπειρίκου. "Τα μυστικά του σινεμά είναι σαν της ποιήσεως την μαγεία…" τελείωσα. Ακολούθησε παύση για αρκετή ώρα. "Τι έγινε" του είπα. "Πέρασα;". Εβαλε τα γέλια. "Γιατί έδωσες στο Εθνικό;" με ρώτησε. "Δεν έδωσα μόνο, πέρασα κιόλας" του είπα και συνέχισα... "Γιατί είναι τσάμπα και δεν έχω λεφτά". Πάλι παύση. "Και αν περάσεις εδώ και η σχολή είναι τσάμπα, τι θα κάνεις;". Με ξαναρώτησε. "Θα έρθω εδώ", του λέω... "Ωραία, την Δευτέρα να γραφτείς στη σχολή, αλλά θα βοηθάς και στο θέατρο για να πατσίσουμε". Και πατσίσαμε… Για πάνω από είκοσι πέντε χρόνια έμεινα στο θέατρο και δέκα πέντε χρόνια δίδαξα στη σχολή του».

-Τι ήταν εκείνο που σας έστρεψε προς το χώρο της τέχνης;

«Ενα σκαμπίλι... που έφαγα στην Γ' γυμνασίου από τον γυμνασιάρχη μετά από μια θεατρική παράσταση που δώσαμε. Με φώναξε μετά την πρωινή προσευχή στο προαύλιο μπροστά σε όλα τα παιδιά λέγοντας: "Θέλω να δώσω συγχαρητήρια στον Καρατζογιάννη για χθες…". Και ξαφνικά τρώω ένα δυνατό σκαμπίλι, γύρισα δυο σβούρες και απ’ τη ζαλάδα έπεσα κάτω, σηκώθηκα όμως και συνέχισε: "Γιατί μετά τις επτά, ενώ απαγορεύεται, αυτός ήτανε έξω και έπαιζε στα ποδοσφαιράκια…" Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών».

-Μετά από όλη αυτή την διαδρομή, αν είχατε ξανά την ευκαιρία της επιλογής, πάλι το ίδιο θα κάνατε;

«Θέλει και ρώτημα; Υπέροχα χρόνια. Εκανα αυτό που αγαπούσα, έκανα κέφι και γούσταρα πολύ, ήμουνα και είμαι ευτυχισμένος γιατί ζω και όλες τις δυστυχίες».

-Τι χρειάζεται να έχει κάποιος -εκτός από ταλέντο- για να πετύχει στο θέατρο;

«Η αποτυχία είναι ίδια με την επιτυχία, φτάνει να ξέρεις το γιατί. Από τη στιγμή που μάθαμε να γράφουμε, να διαβάζουμε και να μετράμε, οι επιλογές είναι δικές μας και μόνο αν θέλουμε να γίνουμε φτηνά εμπορεύματα στα ράφια της κατανάλωσης, δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Πουλάμε και ξεπουλάμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε. Δεν ξέρω τι είναι ταλέντο, δεν ξέρω τι είναι θέατρο, τι είναι ζωή, τι είναι έρωτας. Αν τα είχα γνωρίσει, θα εξαϋλώνονταν τα επόμενα λεπτά. Τα αισθάνομαι όμως όλα πολύ δυνατά. Η ζωή είναι κι αυτή μια δουλειά. Ας προσπαθήσουμε όλοι μας να την κάνουμε όσο καλύτερη γίνεται, αφού πρώτα ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, όπως μπορεί ο καθένας. Να ανακαλύψουμε και τον κόσμο με την αλήθειά του, την αλήθειά μας και την αλήθεια!».