Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024

Αλίκη Βουγιουκλάκη: 25 χρόνια χωρίς την απόλυτη σταρ - Τα ανατριχιαστικά λόγια του γιατρού της

Τα δύσκολα παιδικά χρόνια, η ηθοποιία και η γνωριμία με τον Παπαμιχαήλ

23 Ιουλίου 2021 11:00
Αλίκη Βουγιουκλάκη: 25 χρόνια χωρίς την απόλυτη σταρ - Τα ανατριχιαστικά λόγια του γιατρού της
Από ATHENSMAGAZINE TEAM

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη δε βρίσκεται πια κοντά μας, με την απόλυτη Ελληνίδα σταρ να φεύγει από τη ζωή μια μέρα σαν σήμερα, στις 23 Ιουλίου 1996.

Τρεις μέρες μετά τα 62α γενέθλιά της, ήταν γεννημένη στις 20 Ιουλίου του 1934, η Αλίκη Βουγιουκλάκη άφησε την τελευταία της πνοή, μετά από μάχη με τον καρκίνο, με το τελευταίο μνημόσυνο να γίνεται σε κλίμα συγκίνησης.

Τα δύσκολα χρόνια, η επιτυχία στην ηθοποιία και ο Παπαμιχαήλ

Η Aλίκη Βουγιουκλάκη γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1934 στο Μαρούσι και τρεις μέρες αργότερα αρρώστησε με πνευμονία. Οι γονείς της την βάφτισαν αμέσως από τον φόβο μήπως πεθάνει και της έδωσαν τον όνομα Αλίκη - Σταματίνα.

Ακολούθησαν φτωχικά παιδικά χρόνια, ενώ ο πατέρας της δολοφονήθηκε στην κατοχή και η μητέρας της ανέλαβε να μεγαλώσει τα τρία παιδιά τους.

Από μικρή η Αλίκη αγαπούσε το θέατρο και πρωταγωνιστούσε στις σχολικές θεατρικές παραστάσεις.

Το 1952 μπήκε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου κρυφά από την οικογένειά της. Την εποχή εκείνη το επάγγελμα του ηθοποιού θεωρούταν ντροπή για μια οικογένεια.

Ξεκίνησε την καριέρα της στο θέατρο, ενώ έκανε τις πρώτες της εμφανίσει στο σινεμά.

Τολμηρή και άφοβη, η Βουγιουκλάκη δημιούργησε τον δικό της θίασο, ανεβάζοντας τα έργα «Καίσαρ και Κλεοπάτρα», «Χτυποκάρδια στο θρανίο» κ.α.

Ακολουθεί η συνεργασία με τον Φιλοποίμενα Φίνο και τη «Φίνος Φιλμ» και μαζί έκαναν τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού κινηματογράφου.

«Η Αλίκη στο Ναυτικό», «Η Λίζα και η άλλη», «Η κόρη μου η Σοσιαλίστρια», «Η Μαρία της Σιωπής», «Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας», «Το κορίτσι με τα παραμύθια», «Διακοπές στην Αίγινα», «Έρωτας στους αμμόλοφους», «Αστέρω», «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», «Μανταλένα», «Η Υπολοχαγός Νατάσσα» και άλλες.

Μέσα από τους ρόλους της χαριτωμένης και της σκανδαλιάρας νεαρή κοπέλας, η Αλίκη απέκτησε απίστευτη δημοτικότητα στο ελληνικό κοινό.

Με τον ρόλο της στη «Μανταλένα» κέρδισε το βραβείο του Α’ Γυναικείου Ρόλου, το 1960, στο Φεστιβάλ Ταινιών Θεσσαλονίκης, ενώ η ίδια ταινία εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών, όπου άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις. Η «Υπολοχαγός Νατάσσα» θεωρείται η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ και οι δύο επόμενες εισπρακτικές κινηματογραφικές επιτυχίες ανήκουν στη Βουγιουκλάκη.

Με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ συναντήθηκαν το 1959 στα κινηματογραφικά πλατό της ταινίας «Αστέρω» και αποτέλεσαν το διασημότερο ζευγάρι στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου.

Ο γάμος τους έγινε στις 18 Ιανουαρίου 1965 και λίγο καιρό αργότερα απέκτησαν ένα παιδί.

Ο γάμος τους είχε άδοξο τέλος και η διάλυσή του ήρθε μετά από έντονες δικαστικές μάχες, στις 4 Ιουλίου του 1979.

Αργότερα, η Αλίκη Βουγιουκλάκη επικέντρωσε τη δραστηριότητά της στο θέατρο, ενώ ασχολήθηκε και με την τηλεόραση.

Οι πιο μεγάλες θεατρικές επιτυχίες της ήταν το «Καμπαρέ», «Εβίτα», «Ωραία μου κυρία», «Πέπσι», «Λυσιστράτη».

Το κύκνειο άσμα της ήταν «Η Μελωδία της Ευτυχίας» στον ρόλο της Μαρίας.

Λίγο αργότερα, οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο καλπάζουσας μορφής.

Ο θάνατός της, μόλις τρεις μέρες μετά τα γενέθλιά της, στις 23 Ιουλίου 1996, προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση και βύθισε στο πένθος τη χώρα.

Οι αποκαλύψεις του γιατρού της

Ο θάνατος της κορυφαίας Ελληνίδας ηθοποιού στις 23 Ιουλίου του 1996 συγκλόνισε το πανελλήνιο. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη έφυγε από την ζωή σε ηλικία 62 ετών νικημένη από τον καρκίνο. Ο προσωπικός της γιατρός, Σωτήρης Αδαμίδης και ο άνθρωπος που βρέθηκε στο πλάι της μέχρι την τελευταία στιγμή περιγράφει σε πρόσφατη συνέντευξη του τις τελευταίες ώρες της Ελληνίδας ηθοποιού πριν εκείνη ταξιδέψει στην «γειτονία των αγγέλων».

Πριν χρόνια με την μετεκπαίδευση σας είχατε αναλάβει ιατρικά και την μεγάλη μας σταρ Αλίκη Βουγιουκλάκη. θα μου μιλήσετε για την δικιά σας Αλίκη όπως την γνωρίσατε εσείς;

Γνώρισα την Αλίκη μέσα από την ασθένεια της και την ιδιότητα του θεράποντος που εκλήθην να την αναλάβω μαζί με άλλους εκλεκτούς συναδέλφους (όπως τον καθηγητή Πουλαντζά, τον καθηγητή Φαρμακολογίας Νίκο Σιταρά και τον ν,. Μπαντουβα). Προχωρήσαμε στο δύσκολο δρόμο που είχε μπροστά της με τρόπο που σεβόταν απόλυτα την δυσκολία μιας πολύ δυνατής προσωπικότητας.

Στις τακτικές μου συνομιλίες μαζί της και τις συχνότατες επισκέψεις γνώρισα μια κυρία που απολάμβανε την ειλικρίνεια με την οποία την προσέγγιζα, στην αρχή με δυσκολία δικαιολογημένη, ενώ μετά με χιούμορ και χαμόγελο και γλυκύτητα που σκλάβωνε.

–Πιστεύετε ότι έφυγε άδικα τόσο νωρίς; Την επηρέασαν κάποιες Θεραπείες που έκανε;

«Πιστεύω ότι αν είχε πιο νωρίς εντοπιστεί το πρόβλημα της θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η πορεία. Αυτό ισχύει βεβαίως για κάθε διάγνωση που γίνεται έγκαιρα και νωρίς στην πορεία μιας σοβαρής νόσου όπως της Αλίκης. Όμως όσον αφορά τη δεύτερη ερώτηση σας, όχι δεν το πιστεύω αυτό. Δεν έχω κάποια στοιχεία για να το υποστηρίξω και είμαι υπέρ του να φροντίζουν όλες οι κυρίες νεαρές και μη την εμφάνιση τους με ασφαλή τρόπο. Αλλά να τη φροντίζουν.

Δεν θα ξεχάσω πόσο μου άρεσε που την έβλεπα πάντα περιποιημένη στη σουίτα του Ιατρικού Κέντρου. Μέσα στην δυσκολία και τον πόνο. Αξιοπρεπής και υπέροχη με το ευγενικό και εφηβικό πάντα χαμόγελο…».

–Τι είναι αυτό που σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στην Αλίκη; Τι είναι αυτό που δεν ξεχάσετε ποτέ από εκείνη;

«Μου άρεσε αυτό που σας είπα πριν. Δεν έβλεπες άλλο πρόσωπο στις ταινίες καν.. άλλο μπροστά σου. Ήταν η ίδια παντού. Αυτό μου το επιβεβαίωσαν και άλλοι άνθρωποι ., που είχε τύχει να συνεργασθούν μαζί της .όπως ο Δημήτρης ο Σοτοβίκης, ο Κώστας ο Σπυρόπουλος και πολλοί άλλοι. Η δικιά μας Αλίκη. Να υποφέρει και να με ανταμείβει με χαμόγελο την ώρα της επισκέψεως. Ανταπέδιδε ευγενικά το σεβασμό που της .έδειχνα; Ρωτούσε για την ασθένεια της πολύ σεμνά και φυσικά την ενημέρωνα με όρους αληθείας και διάκριση στο τι μπορούσε να δεχθεί κάθε φορά.

Δεν θα ξεχάσω το «θέλω να ζήσω κύριε Αδαμίδη αλλά και την… μετάληψη με το κουταλάκι με το νεραντζάκι στο στόμα… Δεν θα ξεχάσω επίσης κάποια στιγμή που ήμασταν μόνοι στο δωμάτιο και την ενημέρωνα με προσεκτικό τρόπο για το πόσο δύσκολο ήταν πλέον το κλινικό μας έργο, που μου έπιασε το χέρι και ήταν σαν να ήθελε να δώσει θάρρος σε εμένα που ένιωθε τη δυσκολία μου να της μιλήσω καθαρά… λέγοντας: αντέχω κ. καθηγητά …μιλήστε μου… όλα τα αντέχω εγώ… και δεν μου άφηνε το χέρι…

Δεν θα ξεχάσω επίσης το βουρκωμένο και με μάτια κόκκινα απ’το κλάμα Δημήτρη Παπαμιχαήλ, που με πήρε παράμερα ενώ περίμενε έξω από τη σουίτα για να με ρωτήσει πως ήταν τα πράγματα και ποια ήταν η αντίδραση του. Δεν θα ξεχάσω τα χιλιάδες τηλεφωνήματα από απλούς ανθρώπους, από συναδέλφους εντός και εκτός Ελλάδος, από δεκάδες δημοσιογράφους που περίμεναν υπομονετικά κάθε μέρα την ώρα που έβγαινα από το νοσοκομείο για μια δήλωση – ενημέρωση για την πορεία της νόσου της Αλίκης».

 

Retromania

Ροή ειδήσεων

Share