"Στο επόμενο τόνο, η ώρα θα είναι...": Η τραγική ιστορία της "φωνής" του 141!
Η γυναίκα που μας έλεγε την ώρα στο τηλέφωνο..
Ίσως είναι αρκετοί αυτοί που δεν πρόλαβαν το θρυλικό " στον επόμενο τόνο, η ώρα θα είναι...". Παλιότερα καλώντας το 141 μια "φωνή" μας έλεγε την ώρα. Η ιστορία πίσω από αυτή τη φωνή είναι σκληρή. Ποια είναι η σκοτεινή ιστορία πίσω από τον μύθο του Φράνκενσταϊν;
Η Πιπίτσα Παΐσιου ήταν η βελούδινη φωνή του ραδιοφώνου της ΕΡΤ και ήταν εκείνη που ενημέρωνε το κοινό που απευθυνόταν στον ΟΤΕ για να μάθει την ώρα.
Ήταν επίσης η πρώτη εκφωνήτρια μιας εξίσου πρωτοπόρου προσπάθειας για τη λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού στην Ελλάδα. Το 1948 μια ομάδα ερασιτεχνών οδηγών του 781 Λόχου Γενικών Μεταφορών δημιούργησε τον σταθμό που χαρακτηρίστηκε «προπομπός της ΥΕΝΕΔ». Κάλεσαν για δοκιμαστικά διάφορες γυναίκες και τελικά ως εκφωνήτρια επελέγη η Πιπίτσα Παΐσιου, η οποία με τη «βελούδινη φωνή» της είχε κερδίσει τους ακροατές του νεότευκτου τότε σταθμού.
Η Καλλιόπη Παΐσιου, κατάκοιτη μετά από εγκεφαλικό, δολοφονήθηκε από τον 90χρονο σύζυγό της στις 19 Μαρτίου 2010, στο σπίτι τους στα Βριλήσσια, 5 μέρες αφότου βγήκε από το νοσοκομείο και χωρίς ελπίδα να επανέλθει. Στο σημείωμα που άφησε ο Παΐσιος, ο οποίος στη συνέχεια αυτοκτόνησε, αναφέρει ότι στην πράξη του τον οδήγησε «η απελπισία, η θλίψη και η αγάπη για τη γυναίκα του»
Ο σύζυγός της, σύμφωνα με τα ιατροδικαστικά ευρήματα, αποφάσισε να τη λυτρώσει από την περιπέτειά της. Τοποθέτησε το μαξιλάρι στο πρόσωπό της, την ώρα που εκείνη κοιμόταν, με αποτέλεσμα να της προκαλέσει ασφυξία και να πεθάνει. Στη συνέχεια πήρε ένα μαχαίρι, το τοποθέτησε κάθετα στο δάπεδο και έπεσε με ορμή πάνω του ακολουθώντας για πάντα και στον θάνατο τη σύζυγό του....
Η Καλλιόπη Παΐσιου, η «Πιπίτσα» όπως την αποκαλούσαν οι συνάδελφοί της στη ραδιοφωνία, σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή από τη δεκαετία του ‘50 και τα χρόνια που ακολούθησαν.
Η Παΐσιου ήταν η φωνή της γνωστής φράσης «στον επόμενο τόνο» της υπηρεσίας εξυπηρέτησης συνδρομητών του ΟΤΕ, από το 1960. Φωνή που διατηρήθηκε ως πρόσφατα, στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Η ίδια η Καλλιόπη Παΐσιου είχε περιγράψει πως είχε γίνει η επιλογή της για να εκφωνεί την ώρα.
«Στη δεκαετία του ‘50 μας φώναξαν από τον ΟΤΕ περίπου δέκα εκφωνήτριες. Πήγαμε στο στούντιο της ΕΡΤ για να κάνουμε το δοκιμαστικό. Μετά από λίγο με φώναξαν και μου είπαν: «κ. Παΐσιου εσάς επιλέξαμε». «Εμένα;» τους ρώτησα. Έτσι έγινε».
Η συσκευή που μετέδιδε την ώρα ήταν μια τετράγωνη σιδερένια μεταλλική κατασκευή που έμοιαζε με τραπέζι. Μέσα ήταν τοποθετημένο ένα ρολόι μεγάλης ακρίβειας και ένας μεγάλος μεταλλικός κύλινδρος που περιστρεφόταν. Πάνω στον κύλινδρο ήταν γραμμένες οι φωνές των λεπτών, των ωρών και των δευτερολέπτων του 24ωρου. Έτσι όποιος καλούσε το 141 άκουγε την ώρα μέσα από αυτό τον μηχανισμό. Η συσκευή λειτούργησε για 25 ολόκληρα χρόνια από το 1975 έως το 2000.
Η άγνωστη ιστορία του αληθινού "Σρεκ"! Η ασθένεια που τον παραμόρφωσε!
Αυτή είναι η άγνωστη ιστορία του αληθινού "Σρεκ". Όλοι έλεγαν ότι είναι ο πιο όμορφος μέχρι που μια ασθένεια τον παραμόρφωσε! Αυτός ήταν και ο λόγος που το Χάρβαντ έκανε ολόκληρη έρευνα για την περίπτωση του.
Ο αγαπημένος ήρωας κινουμένων σχεδίων, το πράσινο τρολ “Σρεκ”, ήταν μάλλον βασισμένος σε ένα πραγματικό πρόσωπο, τον παλαιστή Μορίς Τιλέ, που έπασχε από μεγαλακρία. 7+1 διάσημοι Έλληνες που πάσχουν από χρόνια ασθένεια! Τους ξέρατε;
Μάλλον, γιατί η εταιρεία παραγωγής του Σρεκ, η DreamWorks Animation, δεν επιβεβαίωσε ποτέ τις φήμες για το αν υπήρχε ένας πραγματικός Σρεκ. Είναι, βέβαια, λίγο δύσκολο να πιστέψει κανείς, ότι η ομοιότητα μεταξύ του Τιλέ και του Σρεκ, είναι μια απλή σύμπτωση....
Ο Μορίς Τιλέ γεννήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1903 στα Ουράλια Όρη της Ρωσίας. O πατέρας του ήταν μηχανικός και η μητέρα του καθηγήτρια ξένων γλωσσών.
Το 1917, πέθανε ο πατέρας του και ο Μορίς εγκαταστάθηκε στην πόλη Ρεν της Γαλλίας, με τη μητέρα του. Ίσως να τον επηρέασε η γλωσσομαθής μητέρα, αλλά ο Μορίς μιλούσε άπταιστα πέντε γλώσσες: γαλλικά, ρώσικα, λιθουανικά, βουλγάρικα και αγγλικά. Όταν ήταν μικρός, τον αποκαλούσαν “ο Άγγελος”, επειδή είχε πανέμορφα, αγγελικά χαρακτηριστικά.
Συγκλονιστική ιστορία: Ο φούρναρης που επέζησε από το ναυάγιο του Τιτανικού επειδή... τα είχε πιει!
Μέχρι τα 17, ο Μορίς ήταν ο πιο όμορφος νεαρός της περιοχής. Τότε, όμως, παρατήρησε ένα έντονο πρήξιμο στα χέρια, τα πόδια και στο κεφάλι του. Τα μέλη του διπλασιάστηκαν στο μέγεθος και δεν επέστρεψαν ποτέ στο κανονικό.
Ο γιατρός διέγνωσε ότι ο Μορίς έπασχε από μεγαλακρία, μία ασθένεια που προκαλείται από όγκο στην υπόφυση, έναν ενδοκρινή αδένα του εγκεφάλου....
Αν το πρήξιμο ξεκινήσει σε μικρή ηλικία πριν ολοκληρωθεί η ανάπτυξη, τότε τα κόκαλα μεγαλώνουν σε όγκο, αλλά ταυτόχρονα μακραίνουν. Μια τέτοια περίπτωση ήταν αυτή του Γίγαντα Αντρέ, ενός άλλου Γάλλου παλαιστή, που ενώ φτάνει σε ύψος τα 2,24 εκατοστά, τα άκρα του είναι ανάλογα με το υπόλοιπο σώμα. Ο Μορίς, όμως, ήταν ήδη μεγάλος όταν εμφανίστηκε η ασθένεια.
Το ύψος του έμεινε ως είχε, στο 1.70, και τα κόκαλά του μεγάλωσαν δυσανάλογα με το υπόλοιπο σώμα. Αποτέλεσμα ήταν ο πανέμορφος άγγελος να μεταμορφωθεί σε τέρας. Η μεγαλακρία είχε επηρεάσει μέχρι και τις φωνητικές του χορδές και η φωνή του ήταν τρομαχτικά βαριά.
Ο Τιλέ ήταν άριστος μαθητής και σκόπευε να σπουδάσει νομική, αλλά οι αλλαγές στην εμφάνισή του δεν του το επέτρεψαν. “Μπορεί να κατάφερνα να γίνω δικηγόρος μ’ αυτό το πρόσωπο”, είχε αναρωτηθεί σε συνέντευξη στην αμερικάνικη εφημερίδα Λόουελ Σαν το 1943. “Αλλά μ’ αυτή την μουλαρίσια φωνή, δε θα με άκουγε κανείς. Γι’ αυτό τα παράτησα και πήγα στο ναυτικό”.
Ασχολήθηκε με την πάλη όσο ήταν στο ναυτικό. Τα πρώτα χρόνια ως πολίτης, έκανε διάφορες δουλειές. Έπαιξε σε πολλές ταινίες, συνήθως υποδυόμενος κάποιο τέρας. Το 1937, ο Μορίς ήταν 34 χρονών και δούλευε ως πορτιέρης σε νυχτερινά μαγαζιά. Τότε τον εντόπισε ο Καρλ Ποτζέλο, ο μελλοντικός μάνατζέρ του. Ο Ποτζέλο αναγνώρισε την αξία του Μορίς ως παλαιστή: ήταν ογκώδης, δυνατός και με την ιδιαίτερη εμφάνισή του, θα έμενε αξέχαστος στους θεατές. Έτσι κι έγινε.
Ο Τιλέ σημείωσε τεράστια επιτυχία στην Ευρώπη και έγινε γνωστός με το όνομα “Ο Άγγελος” αν και πολλές φορές το όνομά του συνοδευόταν από τη φράση “Ο πιο άσχημος άνθρωπος στον κόσμο”. Στις 24 Ιανουαρίου του 1940, έκανε την πρώτη του εμφάνιση στα ρινγκ της Αμερικής. Μετά το τέλος του αγώνα, τον βρήκε μια ομάδα επιστημόνων από το Χάρβαρντ και του ζήτησαν να μετρήσουν τις διαστάσεις του σώματός του. Οι επιστήμονες έμειναν έκθαμβοι.
Ο Μορίς Τιλέ, ήταν το πλησιέστερο μοντέλο σύγχρονου ανθρώπου που έφερνε στον Νεάντερταλ. Ο χαρακτήρας του Τιλέ ήταν το ακριβώς αντίθετο απ’ την άγρια εμφάνισή του. Γλυκός, καλλιεργημένος, πολύ ευγενικός και εύθυμος. Αγαπούσε την κλασσική μουσική, τη γαστρονομία και τη λογοτεχνία. Όποιοι τον γνώριζαν, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι αυτός που έβλεπαν να κατατροπώνει τους αντιπάλους του στο ρινγκ και να σέρνει λεωφορεία μόνο με τη δύναμη του σώματός του, ήταν ο ίδιος άνθρωπος με τον ευγενικό, γλυκομίλητο κύριο με το γαλλικό μπερέ στο κεφάλι.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’40, η υγεία του είχε αρχίσει να παρουσιάζει προβλήματα και το 1953, αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την επαγγελματική πάλη, μετά από μία λαμπρή καριέρα. Πέθανε ένα χρόνο αργότερα από καρδιακό νόσημα. Δεκατρείς ώρες πριν από τον Μορίς είχε πεθάνει ο αγαπημένος φίλος του και μάνατζέρ του, Καρλ Ποτζέλο. Τους έθαψαν δίπλα δίπλα, στον οικογενειακό τάφο των Ποτζέλο, με την επιγραφή: “Φίλοι που δεν τους χώρισε ούτε ο θάνατος”....
Ο “Άγγελος” έγινε το μοντέλο για τον Σρεκ
Η ταινία «Σρεκ” και ο βασικός χαρακτήρας είχαν γραφτεί πάνω στον ηθοποιό Κρις Φάρλεϊ. Το 1997 όμως, πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα, ο Φάρλεϊ πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης. Αναγκάστηκαν τότε να αλλάξουν όλη την ταινία.
Σρεκ και Μορίς Τιλέ, παρουσιάζουν ομοιότητες όχι μόνο στην εμφάνιση, αλλά και στον χαρακτήρα. Ο Σρεκ, αν και είναι ένα τρολ με πολύ άσχημη και τρομαχτική όψη, είναι στην πραγματικότητα εξαιρετικά καλόκαρδος και γι΄αυτό καταφέρνει να κερδίσει την αγάπη της πανέμορφης πριγκίπισσας, Φιόνα. Τ
ο ίδιο και ο Τιλέ, τρόμαζε με την ασυνήθιστη εμφάνισή του, αλλά όσοι τον γνώριζαν, έλεγαν ότι ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος....
Η πρώτη ταινία Σρεκ κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το 2001, έσπασε τα ταμεία και σάρωσε τα βραβεία, μεταξύ των οποίων ήταν και το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων. Οι περιπέτειες του Σρεκ και της Φιόνα ενέπνευσαν άλλες τρεις ταινίες, η τελευταία απ’ τις οποίες βγήκε το 2010....
Aκολουθήστε μας στo Google News
