"Θυμάμαι τη νύχτα που πέθανε ο μπαμπάς μου"
Συγκλονίζει!
Αληθινή ιστορία: Θυμάμαι πολύ καθαρά τη νύχτα που πέθανε ο μπαμπάς μου. Βέβαια, οι αναμνήσεις μπορεί να μην είναι 100% ακριβείς, αλλά δεν έχει σημασία, γιατί το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Πέθανε από καρδιακή προσβολή, καθώς επέστρεφε σπίτι, ενώ παραπονιόταν ότι δεν αισθανόταν καλά.
Οι γείτονές μας φρόντισαν εμένα και την αδερφή μου, όταν τα χαράματα, ήρθε η μητέρα μου από το νοσοκομείο με μια τσάντα γεμάτη προσωπικά αντικείμενα, αλλά χωρίς τον πατέρα μου. Ήταν 3 Νοεμβρίου του 1987. Εκείνη τη νύχτα, η μητέρα μου έχασε τον σύζυγό της, οι παππούδες μου έχασαν τον μεγαλύτερο γιο τους και η αδερφή μου και εγώ χάσαμε τον μπαμπά μας. Η ζωή δεν θα ήταν ποτέ πια η ίδια.
Ξέρω ότι είναι περίεργο για μια μεγάλη γυναίκα να χρησιμοποιεί τη λέξη μπαμπάς, αλλά δεν υπήρξα ποτέ αρκετά μεγάλη, για να τον λέω μπαμπά. Ήμουν μόλις επτά.
Έχω λίγες αναμνήσεις από τον μπαμπά μου και μερικές από αυτές είναι απλά στιγμιότυπα, ίσως, μάλιστα, φανταστικές αναμνήσεις από τις φωτογραφίες που έχω δει. Αλλά με θυμάμαι, να κουρνιάζω στην αγκαλιά του ενώ έβλεπε ποδόσφαιρο. Τον θυμάμαι να γλείφει λίγο από το παγωτό μου και να μου μαθαίνει ποδήλατό. Μου έλειπε τρομερά και μου λείπει ακόμα και σήμερα!
Διαβάστε ακόμα: Αληθινή ιστορία 47χρονης Μαρίας: "Δέχτηκα σεξουαλική παρενόχληση από τον άνδρα της ξαδέρφης μου"
Όταν ήμουν 16 ετών, έκοψα για πρώτη φορά τα μαλλιά μου και έκλαιγα μέχρι να κοιμηθώ, επειδή φοβόμουν ότι δεν θα με αναγνώριζε όταν θα πήγαινα στον ουρανό. Όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, ανησυχούσα επειδή η μητέρα μου ήταν μόνη της και πολλά άλλα.
Όταν πέθανε ο μπαμπάς, η μητέρα μου πήγε εμένα και την αδερφή μου σε παιδοψυχολόγο. Θυμάμαι ακόμα την κασέτα χαλάρωσης που μας έβαζε, η οποία μας βοηθούσε να κοιμόμαστε. Αλλά, κυρίως, θυμάμαι πώς προσκολληθήκαμε η μία στην άλλη. Όλα τα κορίτσια μαζί. Ήμασταν μια κλειστή μονάδα και ήταν πολύ δύσκολο για τους ανθρώπους να σπάσουν το δεσμό μας. Είμαι σίγουρη πως δεν θα αισθανόμουν αυτή την έντονη ανάγκη, να προστατεύσω τη μαμά και την αδερφή μου, αν ο μπαμπάς ήταν ακόμα εδώ. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό, είναι, όμως, κάτι διαφορετικό.
Όταν ήμουν στο σχολείο θυμάμαι την δασκάλα των Γαλλικών, που μας έλεγε να μάθουμε φράσεις, όπως “είμαι λυπημένη, επειδή ο σκύλος μου πέθανε” και “είμαι λυπημένη επειδή τα ψάρια μου πέθαναν”. Όταν έφτασε και δική μου σειρά μου, μου ζήτησε να πω “είμαι λυπημένη, επειδή πέθανε ο πατέρας μου”. Είναι αυτονόητο πώς μίσησα πραγματικά τα Γαλλικά! Όταν ήμουν στη σχολή, ένας τύπος χτύπησε, από το πουθενά, την πόρτα μου και είπε: «Γεια και ο δικός μου πατέρας έχει πεθάνει. Πρέπει να γίνουμε φίλοι!”. Μπορώ να σκεφτώ καλύτερες ατάκες από αυτή, αλλά παρ’ όλα αυτά, γίναμε φίλοι.
Το να ακούς τους φίλους σου να παραπονιούνται για τους μπαμπάδες τους στη διάρκεια της εφηβείας, είναι πολύ σκληρό, αλλά το να λες στους ανθρώπους να είναι ευγνώμονες για αυτά που έχουν, δεν πιάνει πάντα. Είναι σαν να τους λες να φάνε το φαγητό τους, επειδή τα παιδάκια στην Αφρική λιμοκτονούν.
Έχω βιώσει δύο σημαντικές περιόδους κατάθλιψης στη ζωή μου. Ποιος ξέρει αν θα συνέβαιναν, εάν ο μπαμπάς μου δεν είχε πεθάνει; Αλλά, από την άλλη, σκέφτομαι ότι είναι μια άσκοπη ερώτηση, διότι αυτό δεν είναι στο χέρι κανενός. Βρήκα έναν φανταστικό ψυχολόγο, οποίος μου είπε ότι δεν υπάρχει προθεσμία στη θλίψη. Δεν είναι χαζό να μου λείπει ο μπαμπάς μου, μόνο και μόνο, επειδή πέθανε πριν από πολύ καιρό ή επειδή έζησα σχεδόν το 80% της ζωής μου χωρίς αυτόν. Είναι εντάξει ότι νιώθω λυπημένη, επειδή πρέπει να βιώσω τη ζωή χωρίς εκείνον. Επίσης, είναι εξίσου εντάξει, να μην είμαι λυπημένη, να ξεχάσω μια συγκεκριμένη ημερομηνία ή να απολαμβάνω αυτό που έχω.
Τώρα, είμαι 32 και μητέρα δύο πανέμορφων, όμορφων, χαρούμενων και υγιέστατων κοριτσιών. Έχω μια πολύ χαρούμενη ζωή και μου λείπει ο μπαμπάς μου. Τα δύο αυτά συναισθήματα δεν είναι απολύτως διαφορετικά μεταξύ τους.
Εύχομαι να με είχε δει ο μπαμπάς μου στην αποφοίτηση, εύχομαι να είχε γνωρίσει τον άντρα μου, να με είχε παραδώσει νύφη στην εκκλησία και να έβγαζε έναν υπέροχο λόγο. Μακάρι να είχε κρατήσει αγκαλιά τις κόρες μου, να είχε γιορτάσει τα γενέθλια της μητέρας μου και να μοιραστεί τη χαρά της να είναι παππούδες. Αλλά δεν ήταν. Αντ ‘αυτού, έχω κάποιες όμορφες αναμνήσεις και την φαντασία μου, για το πώς θα ήταν η ζωή μου, αν ήταν εδώ. Ξέρω πως, αυτές οι σκέψεις δεν έχουν νόημα, αλλά, μερικές φορές, νιώθω ότι τις χρειάζομαι επειδή με παρηγορούν.
Μερικές φορές, φαντάζομαι ότι ο μπαμπάς μας εγκατέλειψε και ότι η μαμά μας είχε πει ότι πέθανε, για να μας προστατεύσει από τον πόνο. Η θλίψη λειτουργεί με περίεργους τρόπους.
Είναι παράξενο τί θυμούνται οι αισθήσεις. Ακόμη και μετά από αυτή τη φορά, η μυρωδιά του aftershave και του σαμπουάν του, θυμίζουν με οδυνηρό τρόπο τον μπαμπά. Κάθε φορά που ακούω τα αγαπημένα του τραγούδια, με κάνει να σκέφτομαι εκείνον με τη μαμά μου μαζί. Δεν γίνεται να μην δω έναν αλεξιπτωτιστή, χωρίς να σκεφτώ την αντίδραση του μπαμπά μου. Θυμάμαι την ημέρα που ξύρισε το μισό του μουστάκι, για να δει αν η μαμά θα το πρόσεχε και τον θυμάμαι να παίρνει εμένα και την αδερφή μου και να καμαρώνει για εμάς.
Δεν υπάρχει μέρα που να μη σε σκεφτώ.
Σ’ αγαπώ, Μπαμπά.
Aκολουθήστε μας στo Google News
