Η γέννηση του μωρού μου έβαλε τέλος στη σχέση μου με τη μαμά μου!

Η γέννηση του μωρού μου έβαλε τέλος στη σχέση μου με τη μαμά μου! Παρακάτω θα διαβάσετε μια αληθινή ιστορία που θα συζητηθεί!

Μια πραγματική ιστορία που πολλές γυναίκες τη βιώνουν και δυστυχώς έρχονται αντιμέτωπες με την μεγαλύτερη δυσκολία.. Να απομακρυνθούν από τη μητέρα τους... «Η τιμή της Άννας» – Μια αληθινή ιστορία μανούλας που πιάστηκε να κάνει πεζοδρόμιο

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

«Λευκή» λαίλαπα από τον Τάσο Αρνιακό: «Δεν ξεμπερδεύουμε με το χιόνι...»

H ιστορία της Α.

Από που να αρχίσω την ιστορία μου και που να τελειώσω…

Με τον άνδρα μου παντρευτήκαμε πριν 5 χρόνια. Είναι Ιρλανδός. Εμεινα εγκυος λιγους μηνες μετα τον γαμο μας, χαμος, χαρες κτλ, οι γονεις μου ξετρελλαμενοι, οι δικοι του το ιδιο…

Ηρθε η ωρα, γεννησα. Ολα πηγαν καλα, δοξα τον Θεο, εκανα ενα πανεμορφο κοριτσακι. Εκει ηταν που αρχισανε τα προβληματα.… O ανδρας μου επρεπε να παει πισω στο Cork (την πολη του στην Ιρλανδια) για την δουλεια του, αλλιως θα τον απελυαν. Το σχεδιο ηταν, θα εμενα πισω ενα 3μηνο και μετα θα πετουσα και εγω για Ιρλανδια να αρχισουμε την ζωη μας εκει με το μωρακι μας. Ελα ομως που η μαμα μου ειχε αλλη γνωμη…..

Η μητερα μου ηταν παντα αυταρχικος ανθρωπος. Ειναι ο ανθρωπος που δεν μπορεις να συζητησεις μαζι του γιατι πολυ απλα, εαν δε συμφωνει με τις αποψεις σου, θα κανει τα ΠΑΝΤΑ για να σε μεταπεισει – και οταν λεω τα παντα εννοω συναισθηματικο εκβιασμο, θα σε γεμισει ενοχες, θα εκμεταλλευθει ΟΤΙ «οπλο» εχει στην διαθεση της για να κανεις αυτο που θελει και να πιστεψεις αυτο που θελει. Και δε θα σταματησει μεχρι να το πετυχει.

Ο ανδρας μου εφυγε μια εβδομαδα απο την μερα που γεννησα. Πηγα να μεινω στο σπιτι των γονιων μου μεχρι να ξεπεταχτει λιγο το παιδακι για να φυγουμε. Απο την πρωτη μερα αρχισαμε…. Eπαιρνα το μωρο να το νανουρισω και ερχοταν η μαμα μου και το αρπαζε απο τα χερια μου. Στην αρχη με καλο τροπο «Κατσε να σου δειξω….ετσι το κανεις.«

Mετα ομως, οταν ηθελα να το κανω εγω, δεν το εδινε. Οταν αρχισα να διαμαρτυρομαι και να της λεω θελω να το κανω εγω, επαιρνε το κλασσικο υφος συγκαταβατισμου και μουρμουριζε «Τι να κανεις και συ μωρε, μια σταλια σκ**ο…Ξερετε μηπως να κοιταζετε παιδια;«

28 χρονων ημουν….

Απο ενα σημειο και μετα, σταματησα να διαμαρτυρομαι. Ειχα και μια επιλοχεια καταθλιψη και οι ορμονες μου χορευανε κανονικα, δεν ειχα δυναμη να διαμαρτυρηθω αλλο και απλα αφεθηκα στην κατασταση οπως ηταν. Η μαμα μου σηκωνοταν να ταισει το μωρο το βραδυ, αυτη το αλλαζε, αυτη το νανουριζε, αυτη το εβγαζε βολτα, το εντυνε. Εγω, τιποτε. Θυμαμαι τον εαυτο μου τοτε και ημουν σαν φαντασμα, πραγματικα μου μιλουσαν και δεν ακουγα. Κοιταζα σχεδον ολη μερα το κενο και το μυαλο μου ηταν αδειο.

Ωσπου μια μερα, αποφασισα οτι αυτο ηταν, δεν πηγαινε αλλο. Καθησα με τη μαμα μου κατω και της ειπα οτι αυτο το παιδι ειναι δικο μου, επι βδομαδες τωρα φερεσαι σαν να εισαι η μαμα του. ΕΓΩ ειμαι η μαμα του. Σε παρακαλω, αφησε με να κοιταξω και να χαρω το μωρο μου.

Τι ηθελα και το ειπα…. Φώναξε τον πατέρα μου από την δουλειά του και άρχισε να φωνάζει ότι έβαλα τον σατανά μέσα στο σπίτι μας, οτι ειμαι άχρηστη να φροντισω το μωρο και οτι δεν εκτιμαω την βοηθεια που μου δινει. Οτι αλλες κοπελες παρακαλανε να εχουν τετοια βοηθεια. Το τι ονοματα και το τι χαρακτηρισμους ακουσα, δεν περιγραφονται. Και σε ολα αυτα, ο πατερας μου (τον οποιο οπως ειπα, πηρε τηλεφωνο να ΑΦΗΣΕΙ τη δουλεια του για να ακουσει, ακουσον….) ειχε παθει σοκ, δε μπορουσε να μιλησει, κοιταζε μια εμενα, μια τη μαμα μου. Μολις τελειωσε την «ομιλια» της με κλαμα και οδυρμο, ο πατερας μου σηκωθηκε πανω, με κοιταξε και μου ειπε «Παμε, θελω να σου μιλησω μονη σου»

Φυγαμε, μιλησαμε, ενιωσα τοσο καλυτερα, μου ειπε πραγματα που τα σκεφτομαι και κλαιω απο χαρα. Ο καλος μου ο μπαμπας…..αχ αν δεν ειχα και αυτον, δε ξερω τι θα εκανα. Τελος παντων, την επομενη μερα, ο ιδιος μου πακεταρισε τις βαλιτσες μου και με εβαλε σε ενα ξενοδοχειο για ΜΙΑ μερα (μαζι με το μωρο μου φυσικα), επειδη μου ειχε βγαλει εισητηρια για Ιρλανδια ηδη και την επομενη μερα εφευγα, δεν ηθελε να περασω την νυχτα σε εκεινο το περιβαλλον, του σπιτιου μου μαζι με τη μαμα μου. Μου ειπε «Εγω πιθανοτατα εκανα λαθος επιλογη. Για δικους μου λογους, δε μπορει να αλλαξει τωρα, θα την υποστω. Δεν ηταν ομως δικη σου επιλογη και εσυ δεν εχεις κανενα λογο να την υποστεις και δε θα σ’ αφησω.«

Ηταν να μεινω μαζι τους 3 μηνες και δεν αντεξα πανω απο εναν. Εφυγα, χωρις να πω αντιο στη μαμα μου και, καλως ή κακως, δε το μετανοιωνω μεχρι σημερα. Πλεον ζω στο Cork, μαζι με τον ανδρα μου και την κορη μας και ειμαι ευτυχισμενη.. Δεν της εχω ξαναμιλησει απο τοτε. Ποτε δε τα πηγαιναμε καλα ετσι και αλλιως, απο τα παιδικα μου χρονια μεχρι και τη στιγμη που γινανε ολα αυτα, μεχρι και τωρα.

Ο χρονος θα δειξει αν πηρα την σωστη αποφαση να μη διατηρησω επαφες μαζι της. Με τον πατερα μου μιλαμε οσο συχνοτερα μπορουμε στο τηλεφωνο, ειναι το στηριγμα μου, τον λατρευω, ειναι τα παντα για μενα. Παντα μου λεει να της μιλησω, να προσπαθησουμε να τα ξαναβρουμε. Το λεει επειδη πρεπει να το πει, οχι επειδη το θελει πραγματικα. Ουτε εγω το θελω.

Η μητερα μου, καλως ή κακως, δεν αλλαζει. Και δε θελω το παιδι μου να μεγαλωσει με μια τετοια, εστω και εξωτερικη, επιρροη.

Ποια είναι η γνώμη σας;