Όταν κάηκε η Πάρνηθα, έγινε μια μεγάλη αποκάλυψη! Το σπίτι "φάντασμα" που δεν γνώριζε κανείς!

Σανατόριο Πάρνηθας: Λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από κέντρο της Αθήνας, μακριά από τα συνηθισμένα πάρκα στις πλατείες όπου παίζουν τα παιδιά αμέριμνα βρίσκεται ένα άλλο, ένα διαφορετικό πάρκο. «Το πάρκο των ψυχών» όπως είναι γνωστό. Το πάρκο που οι ψυχές που έχουν «φύγει» βρίσκουν κοινό σημείο συνάντησης με τις ψυχές που βρίσκονται ακόμα εδώ.

Γνωστό και ως Σανατόριο της Πάρνηθας, αυτό το εγκαταλελειμμένο σήμερα κτίριο θεωρείται ο «παράδεισος» των εγχώριων κυνηγών φαντασμάτων. Όπως μας είχαν δηλώσει οι ίδιοι, «τα ευρήματα που έχουμε καταγράψει στο Ξενία είναι συγκλονιστικά. Έχουμε καταγράψει μια φωνή να λέει “τα χρόνια”. Ο θρύλος λέει πως από τον τρίτο όροφο του Ξενία, όταν ήταν ακόμα σανατόριο, έπεσε και σκοτώθηκε ένα παιδάκι – ατύχημα ή αυτοκτονία, δεν ξέρουμε. Κατά σύμπτωση, η φωνή που καταγράψαμε στον τρίτο όροφο είναι ξεκάθαρα παιδική». Το κτίριο εγκαταλείφθηκε την δεκαετία του ’80, αλλά έμειναν στα κουφάρια των ορόφων του περίεργα συνθήματα στους τοίχους των σκοτεινών διαδρόμων, όπου λέγεται πως παρατηρούνται απότομες μεταβολές της θερμοκρασίας.

Στην Πάρνηθα και συγκεκριμένα δίπλα στο επιβλητικό πρώην ξενοδοχείο Ξενία ή όπως είναι ακόμα πιο γνωστό στο ευρύ κοινό, Σανατόριο, βρίσκεται ένα πάρκο με γλυπτά σμιλεμένα από το καμμένο ξύλο του βουνού από την καταστροφική πυρκαγιά του 2007. Εκεί θα συναντήσει κανείς πολλά. Περίεργους ήχους, δονήσεις, περίεργες εικόνες μα πάνω από όλα περίεργα συναισθήματα.

Εκεί το σήμερα συναντά το χθες. Το χθες του πόνου, της οδύνης και της θλίψης, από τα χρόνια που πέρασαν σε ένα μέρος ταυτισμένο με αυτά.

Η δημιουργία του Σανατορίου έγινε τον Μάιο του 1912 από την διοίκηση του νοσοκομείου Ευαγγελισμός που αποφασίζει τότε την ίδρυση του και τη λειτουργία του ως ορεινό αντιφυματικό περίπτερο-θεραπευτήριο. (Είναι γνωστό ότι το κλίμα της Πάρνηθας ήταν πολύ καλό για τους φυματικούς λόγω του καθαρού αέρα ). Στο σανατόριο θα καταλήξουν πολλοί Αθηναίοι φυματικοί καθώς και δεκάδες άνθρωποι από άλλες πόλεις της Ελλάδας που κατέφθαναν και κατασκήνωναν έξω από τις εγκαταστάσεις του μην μπορώντας να πληρώσουν τα νοσήλια που ήταν από 300 έως 480 δραχμές μηνιαίως. Από το 1929 έως το 1938, υπολογίζεται πως στην Ελλάδα πέθαναν σχεδόν 100.000 άνθρωποι από φυματίωση.

Η πείνα και οι κακουχίες που ήρθαν με τον πόλεμο προκάλεσαν έξαρση της ασθένειας. Αν και οι πληροφορίες για τα ιατρικά στατιστικά της εποχής είναι ελάχιστες υπάρχουν αναφορές πως μεταξύ του 1941 και 1943, 18.000 φυματικοί χάνουν τη μάχη με τη νόσο, μόνο στην Αθήνα και τον Πειραιά.

Στο Σανατόριο θα νοσηλευτεί και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος από τον Οκτώβριο του 1937 ως τον Απρίλιο του 1938. Παρά τη νοσηλεία του, ο Γιάννης Ρίτσος δεν θεραπεύθηκε, αλλά κατά την παραμονή του εκεί έγραψε τρία έργα: «Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα» (1937), «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού» (1938, αφιερωμένο στο Βασίλη Ρώτα), «Εαρινή Συμφωνία» (1938).

Απόσπασμα από την εαρινή Εαρινή Συμφωνία:

Θ’ αφήσω/ τη λευκή χιονισμένη κορυφή/ που ζέσταινε μ’ ένα χαμόγελο/ την απέραντη μόνωσή μου. – Θα τινάξω απ’ τους ώμους μου/ τη χρυσή τέφρα των άστρων/ καθώς τα σπουργίτια/ τινάζουν το χιόνι/ απ΄ τα φτερά τους.» «…/Τις νύχτες/αφουγκραζόμουν τους θρόους της σιγής/κ’ η ανάσα του χαμόγελου δε γνώριζε τη μετάνοια» «…/ Δε νιώθεις/ την ωχρή παρουσία/ του αιθέρα και του ιωδίου/ την πληγωμένη κραυγή/ της παραφροσύνης/ μια μυρωδιά βροχής που πέφτει/ σε παγωμένα τζάμια εσπερινά/ σανατορίων και ψυχιατρείων 1;» «…/Αγαπούμε τη γη, τους ανθρώπους και τα ζώα/Τα ερπετά, τον ουρανό και τα έντομα/Είμαστε, είμαστε κι εμείς όλα μαζί/Μαζί κι ο ουρανός και η γη2» «… /Καλοί μου άνθρωποι/ πως μπορείτε/να σκύβετε ακόμη;/ Πως μπορείτε να μη χαμογελάτε; – Ανοίξτε τα παράθυρα. – Νίβομαι στο φως/ βγαίνω στον εξώστη/ γυμνός/ ν΄ αναπνεύσω βαθιά/ τον αιώνιο αγέρα/ με τ΄ αδρά μύρα/ του νοτισμένου δάσους/ με την αλμύρα της απέραντης θάλασσας – Αστράφτει ο κόσμος ακούραστος. Κοιτάχτε.

Ο κεντρικός δρόμος δεν υπήρχε με την σημερινή του μορφή, φτιάχτηκε χειρονακτικά μεταξύ του 1926 και 1930.
Το Σανατόριο παρήκμασε μετά το 1950 με την ανακάλυψη της πενικιλίνης και τον Μάιο του 1965 οι εγκαταστάσεις του σανατορίου πέρασαν στην ιδιοκτησία του ΕΟΤ έναντι 6.500.000 δραχμών. Το κτίριο μετατράπηκε σε ξενοδοχείο με την ονομασία ΞΕΝΙΑ και στη συνέχεια σε σχολή τουριστικών επαγγελμάτων. Η λειτουργία του συνέχισε με αυτή τη μορφή έως και το 1985, οπότε και εγκαταλείφθηκε.

Γύρω από το Σανατόριο της Πάρνηθας έχουν από τότε, γεννηθεί δεκάδες αστικοί μύθοι, ενώ το κτίριο παραμένει ορόσημο για τους λάτρεις του παραφυσικού και του ανεξήγητου. Μετά το σεισμό του 1999 το κτίριο έπαθε μεγάλες ζημιές και κρίθηκε ακατάλληλο υπό το φόβο της κατάρρευσης ενώ το έκανε ακόμα πιο επικίνδυνο η μεγάλη πυρκαγιά του 2007 που κατέστρεψε τα πάντα στο πέρασμα της.

Τα τούβλα που τοποθετήθηκαν ώστε να εμποδίσουν την είσοδο στους επισκέπτες και στους «ερευνητές» δεν στάθηκαν αρκετά και το μέρος έχει γίνει μεταξύ άλλων και φωτογραφικός πόλος έλξης . Άνθρωποι που κυνηγούν φαντάσματα (καθώς όπως είπαμε οι αστικοί μύθοι είναι πολλοί) είναι μερικοί από τους επισκέπτες του κτιρίου που είναι γεμάτο μπάζα, σκουπίδια και σύριγγες ναρκωτικών από χρήστες ναρκωτικών μέχρι και σατανιστές που το χρησιμοποιούν για τις τελετές τους.

Τοιχογραφία μέσα στο Σανατόριο
Στους τοίχους του κτιρίου κάποιοι έχουν γράψει κάποια ακαταλαβιστικα ιδεογράμματα. Άλλοι λένε πως είναι αραβικά σύμβολα, άλλοι λένε πως είναι ινδικά σύμβολα, άλλοι λένε πως τα σύμβολα αυτά είναι σαταναστικά καθώς στο Σανατόριο έχει αναφερθεί ότι γίνονται σατανιστικές τελετές. Ωστόσο κανείς δεν μπορεί να πει με ακρίβεια ποια είναι η αλήθεια και το τι σημαίνουν τα σύμβολα αυτά.

Τοιχογραφία μέσα στο Σανατόριο
Ακριβώς απέναντι από το εγκαταλελειμμένο κτήριο, τον Οκτώβριο του 2012 ο γλύπτης και δασικός υπάλληλος του Δασαρχείου Πάρνηθας τότε, Σπύρος Ντασιώτης δημιούργησε, αφιλοκερδώς, το «Πάρκο των ψυχών».
Το πάρκο που οι ψυχές του σήμερα συναντούν τις ψυχές του χθες.

Το πάρκο αυτό δημιουργήθηκε με σκοπό να θυμίζει τον πόνο, την οδύνη, την αγάπη και τον έρωτα που υπήρχε τότε, υπάρχει τώρα και θα υπάρχει στο μέλλον.

Το υπόγειο του Σανατόριου που ήταν νεκροτομείο