Ο Παναγιώτης Τσακαλάκος πάντα στη ζωή του σκεφτόταν ως Survivor
Η εξομολόγηση ζωής του τραγουδιστή στο Athensmagazine.gr - Το ριάλιτι επιβίωσης, η νίκη στο Greek Idol, οι δύσκολες στιγμές, η γνωριμία με τη σύζυγό του και η συμμετοχή στη Eurovision
Η λάμψη των φώτων της δημοσιότητας είναι εκτυφλωτική. Το πρόβλημα είναι, ότι δε διαρκεί για πάντα. Και το ζήτημα είναι το τι έχει απομείνει, όταν σβήσουν. Όχι τόσο στη μετέπειτα πορεία σου όσο το τι κράτησες για τον εαυτό σου, τον χαρακτήρα σου, τα «πιστεύω» της ζωής σου. Το αν έκανες τα όνειρά σου πραγματικότητα, ή τουλάχιστον αν έκανες όσα περνούσαν από το χέρι σου, για να τα καταφέρεις.
Αυτό έχει σημασία για τη ζωή του Παναγιώτη Τσακαλάκου, ο οποίος αντιμετώπισε τη συμμετοχή του στο Survivor, ως ακόμη ένα όνειρο, που έγινε πραγματικότητα, απολαμβάνοντάς το σε κάθε στιγμή του, αφού μέχρι τα 45 του κλήθηκε σε πολλές περιπτώσεις να ανταποκριθεί σε καταστάσεις της ζωής, όπου υπήρχε ως ανάγκη το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ή τα ψυχικά αποθέματα, για να αντέξει. Από τις δυσκολίες στις ΗΠΑ, ειδικά όταν άρχισε να ασχολείται με τη μουσική, μέχρι την αφάνεια μετά την επικράτηση στο Greek Idol του 2011, αλλά και πιο πρόσφατα με το φάσμα του «παγώματος» σε όλες τις δραστηριότητες επί καραντίνας, όταν «νέκρωσαν» η μουσική και ο τομέας του τουρισμού, όπου εργαζόταν, ενώ παράλληλα δημιουργούσε οικογένεια με τη γυναίκα της ζωής του, δεν ήταν και λίγα.
Ο ίδιος, όμως, όταν συναντηθήκαμε στην καφετέρια Luma στην παραλία της Αρτέμιδας, στον τόπο διαμονής του, με την παρέα της φωτογράφου, Γιώτας Μπρέκη, μας έδειξε ότι τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν αρκετό, για να «σβήσει» τη διάθεσή του για ζωή και για την εκπλήρωση των ονείρων του. Οι λόγοι ήταν πολλοί και τους εξηγεί.
Για την ακρίβεια, ο Παναγιώτης Τσακαλάκος γίνεται... ποταμός. Μας εμπιστεύτηκε όλες τις πτυχές της ζωής του, από τα νεανικά του χρόνια και τη σχέση με τον πατέρα του, έως το Greek Idol, τη γνωριμία με τη σύζυγό του, όλες τις δυσκολίες που πέρασε, το κεφάλαιο του Survivor και την επιστροφή, που ετοιμάζει στη μουσική, με... πρώτο αίμα το διαγωνισμό της Eurovision, όπου επιθυμεί να φτάσει μέχρι τον ελληνικό τελικό και, γιατί όχι, μέχρι την Ελβετία.
Μιλά με την πιο εξομολογητική διάθεση στο Athensmagazine.gr για όλα, δεν κρύβεται ως προς τι σκέφτεται για όσα έχει ζήσει και μοιράζεται μαζί μας... τα πάντα για τον εαυτό του και τη ζωή του, με σκέψεις που για πρώτη φορά αποκαλύπτει σε δημόσια τοποθέτησή του. Τα υπόλοιπα, θα τα δείτε ακολούθως.
«Η σύζυγός μου με ώθησε να δηλώσω συμμετοχή, μέσα σε πέντε μέρες βρέθηκα στον Άγιο Δομίνικο»
Πώς βρέθηκες, για να ξεκινήσουμε από αυτό, στο Survivor; Πρώτη φορά δήλωνες συμμετοχή;
Ήθελα πάντοτε να πάω στο Survivor. Μία εβδομάδα πριν φύγουμε για διακοπές οικογενειακώς, λοιπόν, μου λέει η σύζυγός μου, ότι βγαίνει ένα νέο παιχνίδι, το Exatlon. Άρχισα, λοιπόν, να γράφω την αίτηση και ήθελα να δείξω κάτι ξεχωριστό. Στην ερώτηση για το ποιο είναι το πιο τολμηρό πράγμα που έχω κάνει, απάντησα ότι... παντρεύτηκα (γέλια).
Είναι, όντως, κάτι πολύ τολμηρό.
Οπωσδήποτε. Μαζί με αυτό, για να συστήσω τον εαυτό μου, ανέβασα επίσης ένα βίντεο από το γυμναστήριο πολύ αστείο. Ήθελα να παρουσιάσω αυτή την πτυχή του εαυτού μου. Το είχα πάρει πολύ χαλαρά, όπως καταλαβαίνεις, και στη συνέχεια πήγαμε διακοπές. Με παίρνουν μια μέρα από την Acun Medya και μου ζήτησαν να με γνωρίσουν. Πήγα, λοιπόν, πέρασα από casting για το Survivor χωρίς να έχω στο μυαλό μου, ότι θα έμπαινα τελικά. Μετά από δύο μέρες, δέχθηκα νέο τηλεφώνημα και, τελικά, πέρασα όλες τις διαδικασίες και έγινα δεκτός στο παιχνίδι.
Και πώς ήταν, όταν στο ανακοίνωσαν;
Έμεινα... κόκκαλο! Είχα τη δουλειά και την οικογένειά μου και μου είπαν, ότι σε πέντε μέρες έπρεπε να φύγουμε. Σκέφτηκα, ότι δεν μπορούσα να φύγω.
Καλά, μπορούσες να πεις όχι.
Μα, αρχικά είπα όχι.
Και τότε τι άλλαξε;
Στην αρχή, δεν είχα μπει καν στη διαδικασία να σκεφτώ πως θα μπορούσα να γίνω δεκτός. Όταν λοιπόν μου απάντησαν θετικά εκείνη τη στιγμή ξαφνιάστηκα και είπα, ότι δεν μπορούσα να μπω. Τελικά, αποφάσισα μετά από λίγη σκέψη να πάω και το ανακοίνωσα στην οικογένεια και στον εργοδότη μου. Ήταν... μια τρέλα, μέσα σε πέντε μέρες από εκεί, που ξεκινούσα για οικογενειακές διακοπές, βρέθηκα στον Άγιο Δομίνικο!
«Δε μου άρεσε ποτέ η ζωή στις ΗΠΑ, ήρθα στην Ελλάδα και αποφάσισα να γυρίσω για πάντα»
Έχεις κάνει πολλές φορές το υπερατλαντικό ταξίδι, έχοντας ζήσει στις ΗΠΑ. Ποια ήταν η αίσθηση αυτή την φορά;
Μέχρι το 2008, ειδικά, που μετακόμισα στην Ελλάδα, το είχα κάνει πολλές φορές αυτό το ταξίδι. Είχα πάει ξανά στην Καραϊβική, μάλιστα, στο παρελθόν, αλλά αυτή την φορά ήταν λίγο πιο περίεργο το ταξίδι σαν αίσθηση, κυρίως για το λόγο που πήγαινα εκεί. Όλα, όμως, ήταν καλά στο ταξίδι στο τέλος.
Θα γυρίσουμε στο Survivor. Ο λόγος που δεν έχεις πάει στις ΗΠΑ από το 2008 κι έπειτα ποιος είναι;
Εκτός από το ότι ήθελα να ζήσω στην Ελλάδα, υπήρχε μια συνολική κατάσταση στα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα των ΗΠΑ, εξαιτίας των οποίων ήθελα να βάλω ένα τέλος σε αυτό το κεφάλαιο. Δε μου άρεσε ποτέ το αμερικανικό στυλ ζωής, αν και φυσικά υπάρχουν θετικά πράγματα, όπως οι σπουδές ή το να περάσεις από την χώρα ως τουρίστας. Το να ζεις εκεί για κάποιους είναι όνειρο, για μένα όχι. Μπορεί στο μέλλον, βέβαια, να εκδώσω για το γιο μου αμερικανικό διαβατήριο, για να έχει κι αυτό το παράθυρο.
Οι εμπειρίες σου στις ΗΠΑ πώς σε βοήθησαν στη μετέπειτα πορεία σου στην Ελλάδα;
Το κομμάτι του επαγγελματισμού ήταν σίγουρα κάτι, όπου επηρεάστηκα θετικά από τη διαμονή μου στις ΗΠΑ. Το να βρίσκεσαι εκεί στην ώρα σου, να παραδίδεις τις εργασίες σου στην ώρα τους και να μην... χαλαρώνεις τις στιγμές που δεν πρέπει, είναι πράγματα που έμαθα από εκεί. Εκτός αυτού, φυσικά, το ότι έμεινα στις ΗΠΑ με βοήθησε να μην έχω ρίζες ρατσισμού μέσα μου. Μεγάλωσα στο Νιου Τζέρσεϋ και είχα γείτονες διαφόρων εθνοτήτων και, κάπως έτσι, έμαθα να είμαι ανοιχτόμυαλος και προοδευτικός.
Τι θυμάσαι περισσότερο από τα χρόνια σου στις ΗΠΑ; Έχεις πει ότι έχεις περάσει δύσκολα.
Είχα περάσει, πράγματι, δύσκολα ειδικά όταν είχα βρεθεί με την μπάντα μου στο Λος Άντζελες. Ήμουν, όμως, και πολύ δουλευταράς με αποτέλεσμα να κάνω και παράλληλες δουλειές εκτός μουσικής. Έχω ζήσει στιγμές δύσκολες, αλλά και όμορφες, όπως το να δουλεύω στην Αστόρια και το Κουίνς και να πετυχαίνω, ή με το κομμάτι των σπουδών μου.
Ήσουν, επομένως, από μικρός στη διαδικασία να φέρεσαι ως «Survivor».
Έχω περάσει όλα τα σκαμπανεβάσματα, που μπορεί να περάσει κάποιος, χωρίς να εννοώ κάτι σπουδαίο ως προς τα πιο πάνω ειδικά. Πάντοτε είχα στο μυαλό μου να φέρομαι με αυτό τον τρόπο.
Ουσιαστικά, στις ΗΠΑ βρισκόταν ήδη η οικογένειά σου έχοντας μεταναστεύσει; Πώς ακριβώς βρέθηκες εκεί;
Ο πατέρας μου ήταν καθηγητής νανοτεχνολογίας και επιστήμης της ύλης στο Πανεπιστήμιο, έχοντας πάει στις ΗΠΑ το 1973 να κάνει το διδακτορικό του. Είναι πρωτοπόρος στον χώρο της νανοτεχνολογίας και παγκοσμίως γνωστός στον χώρο του, ακόμη και σήμερα διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Νιου Τζέρσεϋ.
Δεν παίρνει ακόμη τη σύνταξή του (γέλια).
Πολλές φορές άνθρωποι αναγνωρισμένοι σε τέτοιους χώρους δυσκολεύονται να αποδεχθούν το παιδί τους να κάνει μια δουλειά σαν τη δική σου, που δεν έχουν απόλυτη εξασφάλιση και σιγουριά επαγγελματικά.
Ο δικός σου πατέρας πώς το πήρε, όταν θέλησες να γίνεις τραγουδιστής;
Επειδή ήμασταν πολλά παιδιά στην οικογένεια, το πήρε αρκετά καλά. Εγώ πήγα από Γ’ Γυμνασίου έως Γ’ Λυκείου στην Ελλάδα σε ένα σχολείο για ομογενείς στη Βαρυμπόμπη, ενώ ο πατέρας μου βρισκόταν στις ΗΠΑ. Εγώ ήρθα με τη μητέρα και τα αδέλφια μου σε μια περίοδο, όπου η γιαγιά μου ήταν άρρωστη κι έπρεπε να βρεθούμε στο πλευρό της. Κάπως έτσι, όμως, αγάπησα την Ελλάδα και αποφάσισα να επιστρέψω, όταν θα τελειώσω τις σπουδές μου. Ο πατέρας μου, έχω να σου πω, ότι είναι εξαιρετικός τραγουδιστής και ψάλτης. Θυμάμαι να ασχολείται με τη μουσική ως δεύτερη δουλειά και να πηγαίνουμε τις Κυριακές στην ελληνορθόδοξη εκκλησία, να φανταστείς είχα γίνει και παπαδάκι. Άκουγα συνέχεια, λοιπόν, τον πατέρα μου να τραγουδά, ήξερα εξαρχής ότι μου άρεσε η μουσική και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα, ότι μπορώ να κάνω τις σχετικές σπουδές και δε μου έφερε καμία αντίρρηση.
Είχε, λοιπόν, την καλλιτεχνική «φλέβα» για να σε καταλάβει.
Όντως, δε μου έφερε ποτέ αντίρρηση ίσως και λόγω αυτού. Μπορεί να κάναμε κάποτε μια κουβέντα, μήπως θα έπρεπε να βρω κάτι άλλο σταθερό κι σίγουρο, αλλά οπωσδήποτε δε μου στάθηκε ποτέ εμπόδιο στα όνειρά μου.
Πόσα παιδιά είστε στην οικογένεια και πώς ήταν αυτό στο να μεγαλώνεις;
Είμαστε έξι. Το να μεγαλώνεις με πολλά παιδιά είναι κάτι, που δεν μπορώ να καταλάβω εύκολα... πώς την παλεύουν οι γονείς τους (γέλια). Εδώ με ένα παιδί και προσωπικά νιώθω πως ένα παιχνίδι όπως το Survivor είναι πολύ εύκολο σε σύγκριση με το να μεγαλώνω ένα παιδί! Θυμάμαι τα παιδιά στο παιχνίδι να θέλουν να κάνουν δουλειές για να φαίνονται περισσότερο κι εγώ τους έλεγα να κάνουν ό,τι ήθελαν. Εγώ έκανα απλά τις δουλειές που μου αναλογούσαν κι αυτό ήταν όλο.
«Ο θαυμασμός μου προς τις γυναίκες ανέβηκε στα ύψη με την εγκυμοσύνη της συζύγου μου»
Την ίδια στιγμή, όμως, τίποτα φαντάζομαι δε συγκρίνεται με την χαρά της πατρότητας που έχεις λάβει.
Χωρίς αμφιβολία, είναι ό,τι πιο όμορφο έχω ζήσει. Δε σου κρύβω, βέβαια, ότι τώρα που είναι 2.5 ετών και πήγε πρώτη φορά σε βρεφικό σταθμό, υπάρχει χρόνος για μένα και τη σύζυγό μου. Μας... πήρε λίγο να καταλάβουμε, ότι είμαστε μόνοι μας για κάποιες ώρες και σκοπεύουμε... να το ζήσουμε δυνατά μέχρι να έρθει το δεύτερο παιδί τον Ιανουάριο.
Και μέχρι να πάει κι εκείνο σε βρεφικό σταθμό;
Εντάξει, λίγη ακόμη υπομονή θα την κάνουμε (γέλια). Μετά νομίζω, ότι θα είμαστε εντάξει. Της έχω πει, βέβαια, ότι μου χρωστάει να μου κάνει μια κόρη σε 10 χρόνια. (γέλια)
Δέκα χρόνια δεν είναι πολλά;
Είπα να ξεκουραστεί και λίγο (γέλια). Μου είπε, ότι αποκλείεται να το κάνει αυτό. Της το λέω για πλάκα, βέβαια, γιατί δεν μπορώ να διανοηθώ πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα να αντέξει όλη αυτή τη διαδικασία στο σώμα της. Ο θαυμασμός μου προς τις γυναίκες έχει ανέβει ακόμη περισσότερο από τότε που η γυναίκα μου έμεινε έγκυος, είναι απίστευτο όλο αυτό που ζουν.
Ο θαυμασμός που λες, ότι έχει ανέβει, δε σχετίζεται και με την ίδια τη γυναίκα που έχεις στο πλευρό σου;
Εννοείται, αλλά αν δε ζήσεις ειδικά αυτή τη διαδικασία μαζί της, δεν μπορείς έστω να καταλάβεις το τι συμβαίνει μέσα της. Περάσαμε μαζί όλα αυτά τα στάδια και με δυσκολίες που περνούσε το σώμα της για μήνες. Θεωρώ, ότι ένας άνδρας ποτέ δε θα μπορούσε να αντέξει κάτι τέτοιο για τουλάχιστον ένα εξάμηνο. Μετά, μάλιστα, βγάζεις κι ένα παιδί από μέσα σου, είναι τρελό όλο αυτό.
Πότε γνώρισες τη σύζυγό σου;
Πριν από σχεδόν μια δεκαετία, είμαστε μαζί από το 2017 επισήμως και παντρεμένοι τα τελευταία πέντε χρόνια. Η σύζυγός μου είναι... πολύ κουλ άνθρωπος και είμαι ευγνώμων που είναι στη ζωή μου, κάνοντάς με να αγαπήσω ακόμη περισσότερο τις γυναίκες. Ήταν πάντα, όμως, πολύ χαλαρή ως άνθρωπος, στο Survivor μάλιστα με παρακίνησε να πάω και επέμενε να δηλώσω συμμετοχή. Άλλη στη θέση της, με μικρό παιδί, θα μου το απαγόρευε και θα είχε και δίκιο. Πήρα, βέβαια, πολλές απόψεις αντικρουόμενες, όμως η σύζυγός μου επέμενε από την πρώτη στιγμή να πάω.
Πρέπει να νιώθεις πολύ τυχερός που έχεις έναν άνθρωπο τόσο υποστηρικτικό στα όνειρά σου.
Εννοείται αυτό. Η σύζυγός μου, μάλιστα, ενίσχυσε τη στήριξή της λέγοντάς μου, ότι θα πάει στη μητέρα της με το παιδί και πως όλα θα ήταν υπό έλεγχο, οπότε δε θα είχε κανένα πρόβλημα να πάω στο Survivor. Με στηρίζει πάντα και δε θα έκανα τίποτα, αν δεν είχα αυτή την αυθόρμητη στήριξή της. Είναι πάντα σημαντικό να έχεις αυτή τη στήριξη και φάνηκε, όταν επέμενε τόσο πολύ να πάω στο παιχνίδι. Το σκεπτικό μας ήταν, όταν θα γίνουμε 60-70 ετών, να μη σκέφτομαι ότι είχα την ευκαιρία να πάω στο Survivor, αλλά εν τέλει δεν πήγα. Είναι καλύτερο να πεις, ότι το έκανες, κι ας πάρεις το ρίσκο να αλλάξουν μερικά πράγματα στη ζωή σου. Δε θέλω να κάνω υποθέσεις στη ζωή μου για το τι θα γινόταν αν δεχόμουν μια οποιαδήποτε πρόταση, έχοντας πρώτα αρνηθεί. Το ζήσαμε, λοιπόν, και ήταν πολύ ωραίο.
«Στο Survivor δύο φορές με τσίμπησε σκορπιός, ήμουν ο εαυτός μου με μέτρο - Με την Εκατερίνα θα κάνουμε ηχογράφηση»
Άρα, λοιπόν, είναι ευνόητη η απάντηση στο αν σου άρεσε η εμπειρία στο Survivor.
Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία. Ένιωσα και την αγάπη του κόσμου και η αλήθεια είναι, ότι θα μου άρεσε να εκφραζόταν και με διαφορετικό τρόπο. Όταν πας εκεί και είσαι ο μόνος 45χρονος με... κοιλίτσα και βλέπεις ένα σωρό άτομα στις ηλικίες 20-30 ετών γυμνασμένους και επαγγελματίες του αθλητισμού, προσπαθείς να στηριχθείς σε διαφορετικά πράγματα, όπως η στήριξη του κόσμου. Δεν είμαι της άποψης να... γλείφω ανθρώπους για να μένω στο παιχνίδι και να μην ψηφίζομαι. Ήμουν ήρεμος, με τον καιρό βελτιώθηκα στο αθλητικό κομμάτι και κατάφερνα προς το τέλος να φέρνω κάθε μέρα νίκες. Ήταν μια μεγάλη πρόοδος αυτή για μένα.
Είπες αρκετά, βέβαια, στο συμβούλιο όπου αποχώρησες.
Έπρεπε να τα πω. Έβλεπα διαρκώς τον Νίνο και τη Μαρία να φτιάχνουν την κλίκα τους, να προσεγγίζουν τον κάθε παίκτη της ομάδας και να προσπαθούν να ελέγξουν κάθε κατάσταση. Όταν επέστρεψα, εισέπραξα συγχαρητήρια για τη στάση μου. Αναφορικά με το αγώνισμα, βέβαια, σε παιχνίδι ισορροπίας ήταν λογικό να χάσω απέναντι σε δύο κορίτσια πολύ πιο ικανά σε αυτό το κομμάτι. Θυμάμαι, μάλιστα, ότι ήμουν στην εξορία με την Εκατερίνα, επέστρεψα, έδωσα τον καλύτερο εαυτό μου, δεν τα κατάφερα και γύρισα χαρούμενος σπίτι μου.
Πώς ήταν με την Εκατερίνα στην εξορία;
Πολύ ευχάριστα. Γράψαμε και τραγούδι, το οποίο τραγουδήσαμε στο συμβούλιο εκείνη τη μέρα και της έχω υποσχεθεί, ότι θα το ηχογραφήσουμε σύντομα. Μου ζήτησε να της γράψω ένα τραγούδι που θα γίνει... viral και της υποσχέθηκα, ότι θα γίνει πράξη.
Πώς είναι η αίσθηση να είσαι εκεί εντελώς μόνος σου, όσο κι αν πρόκειται για ένα περιβάλλον σε ένα βαθμό προστατευμένο από την άποψη, ότι υπάρχουν κι εκεί άτομα της παραγωγής, αν υπήρχε κάποια σοβαρή ανάγκη;
Εγώ... μια χαρά ήμουν, έχω ξαναζήσει μόνος στη ζωή μου. Η ανησυχία ήταν περισσότερο, ότι στην εξορία κοιμόμουν σε ένα ξύλο που ήταν γεμάτο καβούρια. Τέτοια είχαμε και στην καλύβα μας, αλλά μετά από δύο- τρεις εβδομάδες αυτά τα ζώα φεύγουν, όταν αντιλαμβάνονται την ανθρώπινη παρουσία. Στην εξορία έβαλα γύρω γύρω πέτρες, για να προστατευτώ όταν κοιμόμουν. Ήταν, πάντως, ωραία και με την Εκατερίνα περάσαμε πολύ καλά. Δεν την ενοχλούσα και δε με ενοχλούσε, συζητούσαμε όταν χρειαζόταν και ήρθαμε κοντά, κάνοντας στο τέλος το τραγούδι. Δεν την άφησα στο Συμβούλιο να τραγουδήσει, βέβαια, γιατί είναι... άφωνη (γέλια). Θα της ζητήσω να μου στείλει την φωνή της και να κάνουμε το τραγούδι με autotuning.
Κάθε παίκτης λέει κάτι διαφορετικό για το τι ήταν το πιο δύσκολο στο Survivor. Αρχίζω να συνειδητοποιώ, ότι για σένα δεν ήταν η πείνα ή η βρωμιά, αλλά η συμβίωση, καταλαβαίνω σωστά;
Θέλω να ξέρεις, αρχικά, ότι δύο φορές με τσίμπησε σκορπιός. Ως προς τη συμβίωση, είδα άτομα που ξεκινούσαν έχοντας τη σωστή σκέψη. Ο Νίνο, για παράδειγμα, έλεγε πως έπρεπε να είμαστε ταπεινοί, αλλά θεωρώ πως ήταν ο πιο μεγάλος ναρκισσιστής. Έβλεπα ένα σωρό παίκτες να προσπαθούν να φανούν στην κάμερα, για αυτό κι έκανα προσωπικά ένα βήμα πίσω. Αυτό ήταν κάτι, που έπρεπε να χειριστώ. Το πιο δύσκολο, για μένα, ήταν η υγρασία. Η υγρασία στο νησί, ειδικά, σε «τσάκιζε».
Είσαι και 45 χρονών άνθρωπος, λογικό να σε χτυπά η υγρασία.
(γέλια) Δεν κρύωσα ποτέ, αλλά σίγουρα με ενοχλούσε. Έχω να σου πω, ότι δεν πείνασα ποτέ, με το σώμα μου να τρέφεται από το λίπος. Οι υπόλοιποι οριακά... λιμοκτόνησαν, μην έχοντας λίπος, κι έτρωγαν πολλές καρύδες, οι οποίες δε βοηθούν και ιδιαίτερα στο πεπτικό σύστημα. Εγώ δεν είχα προβλήματα με το φαγητό, χωρίς να σημαίνει πως δεν το λαχταρούσα, αλλά δεν τρελάθηκα ποτέ αυτό το θέμα. Στον έξω κόσμο, βέβαια, θέλω να τρώω συγκεκριμένες στιγμές, αλλιώς με πιάνει... ζαλάδα, αλλά στο νησί ήταν διαφορετικά. Οι δύο φόβοι μου, ήταν η πείνα και το να διαπληκτιστώ με κόσμο. Μιλούσα, φυσικά, αλλά χωρίς να ωρύομαι και να τσακωθώ πραγματικά με κάποιον. Είπα ορισμένα εύστοχα πράγματα κι έμεινα εκεί. Ένα άλλο θέμα, επίσης, ήταν με τα δόντια μου και την τροφή, που έπρεπε να μασήσω. Η καρύδα δεν ήταν κάτι εύκολο για μένα, οπότε προτιμούσα διαφορετικές τροφές όπως το ρύζι.
Στο Survivor αυτό ήσασταν όντως αυθόρμητοι, ή έστω παρουσίαζε ο καθένας αυτό που ήθελε για τον εαυτό του;
Είναι αλήθεια αυτό, κανείς ποτέ δε μας είπε τι να κάνουμε, ο καθένας πλάσαρε τη δική του εικόνα. Εγώ παρουσίασα απλά τον εαυτό χωρίς να υπερβάλλω. Με ενοχλούσε, βέβαια, να βλέπω όλο αυτό τον κόσμο να θέλει να φαίνεται στην κάμερα και να δείχνει ένα διαφορετικό εαυτό από το τι ήταν πραγματικά. Έκανα, λοιπόν, ένα βήμα πίσω, κάτι που αργότερα συνειδητοποίησα στη συνέχεια, με αποτέλεσμα στο τέλος να πάρω πρωτοβουλία να μιλήσω.
Τι στίγμα ήθελες να αφήσεις;
Ήθελα να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να θέλω να είμαι ούτε πολύ μπροστά στην κάμερα, αλλά ούτε και πολύ απομακρυσμένος. Να δουν όλοι ποιος είμαι, αλλά με μέτρο, κάτι που έγινε. Για αυτό και έχω εισπράξει από τον κόσμο τα καλύτερα, ως προς τα σχόλια για τη συμμετοχή μου, ή τουλάχιστον έχω αυτή την αίσθηση. Το γεγονός ότι δεν πείνασα, ήταν και ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί δεν επηρέασε ποτέ την κρίση μου. Έβλεπα το τι συνέβαινε με τον Νίνο και τη Μαρία, τα έλεγα και αποδείχθηκε, ότι είχα δίκιο. Ήταν, πάντως, ένα πολύ όμορφο ταξίδι.
Θέλω να πάμε πίσω στα τσιμπήματα των δύο σκορπιών.
Στο πρώτο περιστατικό δεν ένιωσα κατευθείαν το τσίμπημα, αλλά ξύπνησα την επόμενη μέρα ουρλιάζοντας. Τότε ήταν δίπλα μου η Γεωργία και είδε το τι είχε συμβεί, το χέρι μου είχε γίνει... τούμπανο. Στο δεύτερο περιστατικό, ουσιαστικά ο σκορπιός είχε ταξιδέψει μαζί μου στην τσάντα μου, με τσίμπησε πιο κοντά στο χέρι και ένιωσα ακόμη περισσότερο το τσίμπημα. Οι σκορπιοί αυτοί μάλλον δεν ήταν δηλητηριώδεις, περισσότερο αισθάνθηκα τα τσιμπήματα σαν να κάνεις... ένεση στα οπίσθια (γέλια).
«Όταν είσαι στο Survivor η μία εβδομάδα είναι σαν... ένας μήνας»
Όταν επέστρεψες στην Ελλάδα, πώς σε υποδέχθηκαν και ποια ήταν η δική σου πρώτη αίσθηση για την επιστροφή και όσα είχες ζήσει;
Η υποδοχή ήταν υπέροχη. Έχω βίντεο από τη στιγμή, που έρχεται ο γιος μου και με αγκαλιάζει και ήταν υπέροχα. Θα σου πω κάτι άλλο. Όταν δεν τρως εκεί παθαίνεις δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι γίνεσαι πολύ ευαίσθητος, το δεύτερο ότι ξεχνάς τα πάντα, θέλεις να πεις κάτι και το ξεχνάς μέσα σε δευτερόλεπτα. Αυτό το λέω για να εξηγήσω την απορία πολλών, που κλαίμε όταν πάμε σε έπαθλο επικοινωνίας μετά από μόλις μία εβδομάδα. Για εμάς είναι σαν να έχει περάσει ένας μήνας.
Είναι και δική μου απορία αυτό το τελευταίο.
Είναι ένα χτύπημα όλο αυτό, που συμβαίνει στο σώμα σου. Δεν τρως, κοιμάσαι δύσκολα και, γενικά, περνάς μια εμπειρία πολύ διαφορετική, με αποτέλεσμα να έχεις άλλη αίσθηση για όλα αυτά. Η σύζυγός μου, τότε, ήταν στην Πάτρα και, όταν επέστρεψα, όλοι ήμασταν πολύ χαρούμενοι.
Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη για την περιπέτεια, που είχες περάσει; Ένιωσες ότι χόρτασες, είχε κλείσει ο κύκλος;
Νομίζω, ότι τον κύκλο μου τον έκανα. Κατάλαβα, ότι μπορώ να ζήσω για ένα μήνα με ενάμιση κιλό ρύζι, να κοιμάμαι στο χώμα και να είμαι εντάξει. Το έζησα όλο αυτό και ένιωσα κάτι παραπάνω από πλήρης, όταν αποχώρησα. Τη στιγμή της αποχώρησής μου, αισθάνθηκα ότι ήταν μια πολύ καλή στιγμή, ήμουν έτοιμος να επιστρέψω στην Ελλάδα. Θυμάμαι να πηγαίνω στο περίπτερο, όταν γύρισα, και να μου λέει ο περιπτεράς, «μην αρχίσω να λέω για τον Νίνο και τη Μαρία, καλά έκανες και τα έχωσες» (γέλια). Ήταν το πρώτο πράγμα, που άκουσα όταν επέστρεψα και μου έδωσε μεγάλη ικανοποίηση για τη στάση μου στο παιχνίδι.
Το γεγονός, ότι έχεις ζήσει πράγματα όλα αυτά τα 45 χρόνια της ζωής σου, ήταν κάτι που σε βοήθησε να περάσεις τις καταστάσεις στο νησί με μια πιο φυσιολογική και λιγότερο επώδυνη διαδικασία;
Είχα σαν μεγάλο πλεονέκτημά μου, ότι είχα ζήσει παλιότερα το Greek Idol. Ήξερα, λοιπόν, πώς πρέπει να φέρεσαι σε όλα τα διαδικαστικά σε σύγκριση με τα υπόλοιπα παιδιά. Οι προηγούμενες εμπειρίες μου με βοήθησαν, φυσικά, να είμαι πολύ χαλαρός.
«Ο νικητής του Big Brother πήρε 100.000 ευρώ, εγώ νίκησα το Greek Idol και δεν πήρα τίποτα»
Στο Greek Idol ήσουν και τότε θεωρείς το ίδιο άνετος, ή είχες περισσότερο την ανάγκη προβολής;
Μπορεί να την είχα, αλλά ποτέ με απαιτήσεις και παράπονα. Ήμουν απλά πιο νέος και, προφανώς, σκέφτεσαι διαφορετικά τότε. Αυτό που με έκανε τότε, πάντως, να νικήσω το Greek Idol ήταν η αυθεντικότητά μου, εκτός από την φωνή μου, γιατί το παιχνίδι είχε και το στοιχείο του ριάλιτι. Ήμουν αληθινός, ήμουν ο εαυτός μου κι αυτό πέρασε.
Τι σου είχε μάθει το Greek Idol;
Νομίζω, ότι πέρασα τον επαγγελματισμό μου σε άλλο επίπεδο. Βρέθηκα σε ένα διαφορετικό σκηνικό στην τηλεόραση κι αυτό με βοήθησε πάρα πολύ σε πολλά πράγματα στη δουλειά μου, από το πώς να στήνεσαι στη σκηνή μέχρι το πώς να χειρίζεσαι το μικρόφωνο.
Πώς αντιμετώπισες τότε το γεγονός της δημοσιότητας, υπό την έννοια ότι τότε τα τηλεοπτικά δεδομένα ήταν διαφορετικά σε σύγκριση με σήμερα και τα προγράμματα ήταν σχεδιασμένα για πολύ υψηλότερη τηλεθέαση, από τα νούμερα που βλέπουμε σήμερα; Θέλω να πω, ότι και χωρίς social media μάλιστα, γινόσασταν πραγματικά αναγνωρίσιμοι, ενώ βρισκόσασταν και σε ένα παιχνίδι με πολλές μεγάλες προσωπικότητες να βρίσκονται μαζί σας.
Μία φορά στη ζωή σου νικάς ένα talent show και, όντως, τότε ήταν μεγάλο ζήτημα να κερδίσεις, στην πιο σύγχρονη εποχή δεν είναι ακριβώς έτσι. Το Greek Idol νομίζω, ότι ήταν και η τελευταία μεγάλη παραγωγή σε επίπεδο talent show, πριν το χτύπημα της κρίσης να «διαλύσει» τα πάντα, ακόμη και στην τηλεόραση. Τότε θα μπορούσα να έχω αποφασίσει να γυρίσω στις ΗΠΑ, αλλά τελικά έμεινα παρά την κρίση. Πάντα λέω, μάλιστα, ότι ήμουν ίσως και ο πιο άτυχος νικητής talent show, γιατί τότε δεν πήρα τίποτα. Ο νικητής του Big Brother εκείνη την χρονιά πήρε 100.000 ευρώ, ενώ εγώ δεν πήρα τίποτα (γέλια). Είχε γίνει και ντόρος τότε για το όνομά μου, αλλά ξεκινούσα μια καριέρα χωρίς ευρώ στην τσέπη μου. Το μόνο έπαθλο ήταν η συνεργασία με μια δισκογραφική, η οποία όμως με τη σειρά της μου έδειξε, ότι δεν ήθελε να συνεργαστεί μαζί μου, συν ότι ήρθε και η πτώχευση λίγο αργότερα. Πάλεψα, λοιπόν, χωρίς βοήθεια και για αυτό στη συνέχεια απλώς συνεργάστηκα με δισκογραφικές, όπως έκανα και με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Δεν είχα μόνιμη συνεργασία με δισκογραφική από τότε, κάτι που τώρα θέλω να αλλάξω.
Και πώς αποφάσισες, λοιπόν, να μείνεις στην Ελλάδα;
Έκανα τη μουσική και τα live μου, ενώ είχα και μια άλλη δουλειά που μου επέτρεψε να λέω τα «όχι», που έπρεπε. Η δισκογραφική μου, τότε, έδειχνε πως δεν υπολόγιζε ποτέ στη γνώμη μου. Αυτή ήταν η πραγματικότητα.
«Ήμουν αποφασισμένος να παλέψω και να μείνω στην Ελλάδα για πάντα»
Δεν είχες, όμως, υποχρεώσεις στην Ελλάδα. Δεν ήσουν παντρεμένος, ούτε είχες κάτι θεωρητικά να σε κρατά, άρα θα μπορούσες άνετα να γυρίσεις στις ΗΠΑ.
Είπα, ότι θα παλέψω και θα μείνω στην Ελλάδα. Για αυτό και, όπως ανέφερα, είχα πάντα μια δουλειά και εκτός μουσικής, για να συντηρώ τον εαυτό μου. Εκεί που πέρασα πιο δύσκολα, όμως, ήταν στην περίοδο του Covid. Θέλαμε να δημιουργήσουμε οικογένεια με τη σύζυγό μου κι εκεί ήρθε η καραντίνα, που «διέλυσε» τους καλλιτέχνες, αλλά και τα τουριστικά, όπου επίσης δούλευα. Βρήκα, τότε, μια start up εταιρεία στο μάρκετινγκ, σε μια δουλειά που με στήριξε μέχρι να πάω στο Survivor. Εκεί, κατάλαβα ότι μπορώ να «μανατζάρω» και μια ομάδα.
Ουσιαστικά αυτή ήταν η πιο μεγάλη σου περίοδος αβεβαιότητας;
Η πιο δύσκολη περίοδος ήταν, πράγματι, τότε. Βρήκα, όμως, αυτή τη δουλειά, αν και η αλήθεια είναι πως αναγκάστηκα να κάνω ένα βήμα πίσω ως προς τη μουσική. Αυτό θέλω να διορθώσω τώρα, να βρω μια σωστή ισορροπία και να αρχίσω ξανά τις ζωντανές εμφανίσεις και να βγάζω τα τραγούδια μου, παράλληλα με την άλλη εργασία μου.
Αυτός είναι και ο επόμενος στόχος σου, να φανταστώ;
Θέλω να δω και τι γίνει με τη Eurovision. Και παλαιότερα θεωρούσα πως, ειδικά και μετά την νίκη μου σε talent show,, θα είχα την ευκαιρία μου, αλλά τότε δεν προέκυψε.
«Το τραγούδι μου μπορεί να πάει στη Eurovision»
Πώς σκέφτηκες να δοκιμάσεις την τύχη σου στη Eurovision;
Όταν κατάλαβα στα 14 χρόνια μου, ότι έχω ταλέντο ως μουσικοσυνθέτης, ήθελα να γράψω ένα τραγούδι για τη Eurovision, είτε για εμένα είτε για κάποιον άλλον ενδεχομένως. Μετά την νίκη στο Greek Idol, ειδικά, το πίστευα. Δεν έγινε ποτέ, όμως, ανοικτός διαγωνισμός στην πορεία. Προέκυψε στην πορεία η προοπτική με μια άλλη τραγουδίστρια να στείλουμε τραγούδι ως ντουέτο, αλλά αποδείχθηκε πως δε θα ήταν σωστό και στη συνέχεια προτιμήθηκε άλλος τραγουδιστής. Και πλέον, μετά το Survivor, σκέφτηκα στο μυαλό μου ένα τραγούδι, που θεώρησα πως μπορεί να ανταποκριθεί στη Eurovision. Στο Survivor σκεφτόμουν διαρκώς την ιδέα του τραγουδιού και ρωτούσα, μάλιστα, και τα παιδιά να μου δώσουν ιδέες για το τραγούδι. Όταν γύρισα, μάλιστα, είδα ότι γίνεται ανοικτός διαγωνισμός με ημερομηνία καταληκτική για τις αιτήσεις στις 10 Νοεμβρίου. Κάναμε μια πολύ ωραία ενορχήστρωση, συνεργάστηκα για τους στίχους και στις 9 το βράδυ, στην ημέρα της καταληκτικής ημερομηνίας, πρόλαβα να στείλω το τραγούδι. Προσωπικά θεωρώ, ότι το τραγούδι μου πρέπει να είναι στα 12 του εθνικού τελικού. Μέχρι τότε, βέβαια, συνεχίζω τη ζωή μου κι αν τύχει να είναι στα 12 το δικό μου τραγούδι, έχει καλώς. Διαφορετικά, θα το κυκλοφορήσω ο ίδιος όταν μας επιτραπεί. Ξέρω, ότι έχω φτιάξει ένα πολύ καλό τραγούδι και θα περιμένω.
Από όσα μπορείς να μας πεις, τι σε ενέπνευσε για αυτό το τραγούδι και για τι μας μιλάει;
Το κύριο πράγμα για ένα τραγούδι και ειδικά στη Eurovision, είναι στη βάση του για τη μουσική σύνθεση να είναι καλό. Αν η σύνθεση είναι καλή, το τραγούδι πάει μπροστά στο διαγωνισμό. Η μελωδία του τραγουδιού μου νομίζω, ότι είναι πολύ καλή και η ενορχήστρωση το περιτύλιγμα, σαν να έχεις ένα πολύ ωραίο σώμα και πρέπει να το ντύσεις με τα αντίστοιχα ρούχα και σε αυτό το κομμάτι θεωρώ, ότι ο παραγωγός μου έχει κάνει εξαιρετική δουλειά. Οι στίχοι θα πω, ότι έχουν σχέση με ένα δίλημμα, στο οποίο ο καθένας θα μπορούσε να μπει στη ζωή του. Είναι ένα επίκαιρο τραγούδι και θα περιμένω, φυσικά, αν θα το τραγουδήσω στον εθνικό τελικό ή θα το βγάλω μόνος μου, ελπίζω στο πρώτο σενάριο.
«Έχω φάει τα... σκαμπίλια μου, επανέρχομαι δυναμικά στη μουσική»
Θέλω να θυμηθείς τον Παναγιώτη Τσακαλάκο στην πρώτο οντισιόν του Greek Idol, που στάθηκες μπροστά στους κριτές, και να σκεφτείς και το σήμερα. Πόσο θεωρείς, ότι έχεις αλλάξει;
Ήμουν γεμάτος ελπίδες και ζωή, κάτι που ισχύει και τώρα, αλλά ήμουν και πιο αθώος. Η εμπειρία μου τότε ήταν καταπληκτική, χάρηκα ειδικά που πήγα μπροστά στους κριτές με την κιθάρα μου στην οντισιόν και προχώρησα στο διαγωνισμό. Στο σήμερα, έχω φάει... σκαμπίλια και απογοητεύσεις, αλλά πάντοτε σηκωνόμουν και πάλευα. Η Eurovision, ας πούμε, είναι ένα όνειρο και θα ήθελα να έχει την ευκαιρία ο κόσμος να το ακούσει και να με κρίνει. Θέλω τουλάχιστον να αποτύχω σε μια... δίκαιη αρένα. Ήταν ένα όνειρο, που θα μπορούσα να αφήσω, όπως και την ίδια τη μουσική. Πρέπει να δίνω το παράδειγμα στον εαυτό μου και στα παιδιά μου, ότι δεν παρατάμε στα όνειρά μας. Με τα... σκαμπίλια αυτά, έχω γίνει πιο ώριμος, έξυπνος και αποδέχομαι με διαφορετικό τρόπο όσα μου έρχονται. Το θέμα με ένα talent show είναι το τι γίνεται, όταν έσβηναν τα φώτα. Από εκεί, που είσαι διάσημος, ξαφνικά κανείς δεν ασχολείται μαζί σου, είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστείς και να προχωρήσεις, όταν τελειώνει όλο αυτό. Εγώ το ένιωσα πολύ μέσα μου, αλλά αποφάσισα πως έπρεπε να διεκδικήσω αυτό, που μου αναλογούσε σε κάθε τομέα, όπως φυσικά και στη μουσική.
Ποιοι είναι, λοιπόν, οι επόμενοι στόχοι;
Ο πρώτος, φυσικά, είναι να έρθει στον κόσμο ο δεύτερος γιος μου. Θέλω, επίσης, να δώσω περισσότερο βάρος στη μουσική και να είμαι πιο ενεργός, ξεπερνώντας την παύση, που έκανα όταν έγινα πατέρας. Είναι πιο άμεση η ανάγκη μου να κάνω επανεκκίνηση, κάνοντας τα live, δημιουργώντας τα τραγούδια μου και κάνοντας τα πάντα με το δικό μου τρόπο.
Ευχαριστούμε τον ΣΚΑΪ για την ευγενική παραχώρηση της αποκλειστικής συνέντευξης και την φωτογράφο Γιώτα Μπρέκη για την κάλυψη της φωτογράφισης.
Aκολουθήστε μας στo Google News
