42497: Είδαμε το νέο έργο του Γιώργου Καπουτζίδη στο θέατρο Ήβη και οι εντυπώσεις μας είναι οι καλύτερες

Από τις «Σαββατογεννημένες», το «Παρά Πέντε», την «Εθνική Ελλάδος» και τις «Σέρρες» τηλεοπτικά μέχρι και το «Όποιος θέλει να χωρίσει… να σηκώσει το χέρι του!», θεατρικά, ο Γιώργος Καπουτζίδης έχει αποδείξει με πράξεις το ταλέντο και την καλλιτεχνική του αξία.

Η αγάπη του κόσμου απέναντι στα έργα του είναι πλέον γεγονός, καθώς δεν υπάρχει τηλεοπτική σειρά ή θεατρική παράστασή του, που να μην έχει λάβει χιλιάδες θετικές κρητικές και αναρίθμητες αισιόδοξες αντιδράσεις.

Όλα τα έργα του Καπουτζίδη έχουν τη δυναμική να μιλούν στην ψυχή σου, να σε κάνουν να γελάς με την καρδιά σου, να κλαις από συγκίνηση, να προβληματίζεσαι για σημαντικά ζητήματα της κοινωνίας και να ψυχαγωγήσε με ποιότητα.

Λαμβάνοντας υπόψιν την ανεκτίμητης αξίας πορεία του Γιώργου Καπουτζίδη, δεν γινόταν να μην επισκεφτώ το θέατρο Ήβη, για να δω το νέο του έργο με τίτλο «42497».

«42497»

Ποια είναι όμως η ιστορία του νέου αυτού θεατρικού έργου και γιατί «42497»;

Το σκηνικό της παράστασης και η υπόθεση του έργου σε ταξιδεύουν σε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου μετά τις καταστροφικές παρενέργειες των επιπόλαιων επιλογών επί δεκαετίες ολόκληρες, οι άνθρωποι ζουν πλέον κάτω από την επιφάνεια της Γης.

Σε αυτό το δυστοπικό μέλλον, οι άνθρωποι δεν έχουν ταυτότητα και οι κανόνες της ζωής θέτονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο, από αυτόν που εμείς γνωρίζουμε.

Ανθρώπινες σχέσεις αναπτύσσονται, καταβαραθρώνονται και επαναπροσδιορίζονται, μέσα από την γνωστή ενσυναίσθηση και την ευαισθησία του Γιώργου Καπουτζίδη, ενώ κάθε πρόσωπο, είναι και ένας εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας, με διαφορετική προσωπικότητα και διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της νέας πραγματικότητας.

Το έργο καταφέρνει να σε προβληματίσει σχετικά με τις συνήθειες και την συμπεριφορά του κόσμου απέναντι στο περιβάλλον, την κλιματική κρίση και τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να υπάρξουν στο μέλλον.

Παράλληλα, με ένα μοναδικό τρόπο, που μόνο ο Καπουτζίδης ξέρει... το έργο έχει ταυτόχρονα πολλές στιγμές γέλιου αλλά και πολλές στιγμές συγκίνησης.

Είναι μαγικό το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της παράστασης, άκουγες δίπλα σου ανθρώπους να γελούν με την ψυχή τους και μετά από λίγο τους ίδιους ανθρώπους να κλαίνε από συγκίνηση.

Μετά το τέλος της παράστασης ήμουν προβληματισμένη για αρκετή ώρα. Φαντάσου να έπρεπε όντως να ζεις σε ένα τέτοιο άχαρο μέλλον, χωρίς να έχεις ταυτότητα, χωρίς να βλέπεις τη θάλασσα, χωρίς να μπορείς να πάρεις αγκαλιά τους αγαπημένους σου. Είναι καταστροφικό!

Το χιούμορ είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της παράστασης και πρόκειται για ένα στοιχείο, το οποίο κατάφερε να απογειώσει με το μοναδικό της ταλέντο, η Κατιάνα Μπαλανίκα.

Ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας. Είναι πραγματικά από τους ηθοποιούς που κατάφεραν με το υποκριτικό τους ταλέντο να με κάνουν να συγκινηθώ βαθύτατα και να με κάνουν να αισθανθώ ότι αυτό που βλέπω συμβαίνει όντως.

Φυσικά, μοναδικές ήταν οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, ο Μιχάλης Συριόπουλος, η Γιούλη Τσαγκαράκη, η Ανθή Σαββάκη, ο Μανώλης Κλωνάρης, ο Αποστόλης Ψαρρός, η Ειρήνη Βαλατσού, σε παίρνουν μαζί τους σε ένα κάπως παράξενο ταξίδι στο μέλλον...

«Μια ιστορία που δεν έχει ειπωθεί ακόμα, αλλά μπορεί και να την ζούμε ήδη».... Τη σημασία του τίτλου θα την μάθετε επί σκηνής, μη σας κάνω και spoiler!