Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024

Πρεμιέρες: Τι παίζει από Παρασκευή (12/11) και Σάββατο (13/11) στα αθηναικά θέατρα

Σφίζει η θεατρική ζωή της πόλης

11 Νοεμβρίου 2021 08:59
Πρεμιέρες: Τι παίζει από Παρασκευή (12/11) και Σάββατο (13/11) στα αθηναικά θέατρα
Από ATHENSMAGAZINE TEAM

Με πολλές θεατρικές πρεμιέρες ολοκληρώνεται και αυτή η εβδομάδα, με τις αθηναικές σκηνές να γεμίζουν με αγαπημένα έργα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου.

Πάμε να δούμε αναλυτικά τις θεατρικές πρεμιέρες της Παρασκευής 12/11 και Σαββάτου 13/11:

«Van Gogh – Χαλεπάς: Ιδιοφυΐα και Τρέλα» στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο- Πρεμιέρα Παρασκευή 12/11

Η θεατρική ομάδα Abnormal παρουσιάζει για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο, την performance «Van Gogh – Χαλεπάς. Ιδιοφυΐα και Τρέλα», σε σύλληψη, σκηνοθεσία και δραματουργία της Πηνελόπης Φλουρή.

Η τρέλα είναι κοινωνική κατασκευή; Αντέχεις τον εγκλεισμό; Όταν είσαι μόνος ή μόνη μουρμουρίζεις; Γελάς ποτέ δυνατά; Μιλάς ποτέ μόνος σου; Έχεις νιώσει ποτέ να σε τρελαίνουν οι σκέψεις σου; Πώς ορίζεις το σκοτάδι; Η τρέλα με τη λογική πόσο κοντά είναι; Αντέχεις τη μοναξιά; Τον εαυτό σου τον αντέχεις; Φοβάσαι τους τρελούς; Προτιμάς να πεθάνεις από τρέλα ή από βαρεμάρα; Θέλεις να μάθεις τόσα για τον θάνατο, αλλά πες μου τι ξέρεις για τη ζωή;

Η θεατρική ομάδα Abnormal παρουσιάζει από 12 Νοεμβρίου 2021, κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00 για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο, την performance «Van Gogh – Χαλεπάς. Ιδιοφυΐα και Τρέλα», σε σύλληψη, σκηνοθεσία και δραματουργία της Πηνελόπης Φλουρή.

Η ζωή και το έργο του Van Gogh και του Γιαννούλη Χαλεπά ζωντανεύουν μέσα από την αφηγηματική και ποιητικά ιδωμένη δράση, για να πάρουν νέα μορφή. Κυρίαρχο μέσο για να ειπωθεί αυτή η ιστορία αποτελεί το σώμα. Το σώμα ως μεταφορά μνήμης, συναισθήματος, σκέψεων. Το σώμα που αλλάζει συνεχώς σχήμα και μορφή για να μεταφέρει τα έργα τέχνης: γλυπτά και πίνακες, λέξεις και εικόνες.

«Τέχνη είναι ο άνθρωπος που προστίθενται στη φύση, την πραγματικότητα και την αλήθεια»

Οι δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες στην εποχή τους θεωρήθηκαν παράφρονες, κλείστηκαν στο ψυχιατρείο, βίωσαν τη μοναξιά, τον πόνο, την απόρριψη. Όμως, μέσα στο διανοητικό τους χάος, δε σταμάτησαν να δημιουργούν. Κάθε εποχή πλάθει τους μύθους της. Ο Van Gogh και Χαλεπάς κατάφεραν να εξυψώσουν την τέχνη τους στον Έναστρο Ουρανό και να μείνουν στην Παγκόσμια ιστορία. Αποτελούν ήρωες – σύμβολα για να ξετυλίξουμε το νήμα που συνδέει τους κόσμους της Ιδιοφυΐας και της Τρέλας. Οι δύο καλλιτέχνες, όπως αποκαλύπτεται μέσα από τη βιογραφία τους, βρίσκουν τον δρόμο της επιστροφής στην πραγματικότητα μέσα από τη δημιουργία.

«Τι συνδέει τον Βαν Γκογκ και τον Χαλεπά; Ασφαλώς η μανιοκατάθλιψη, που κάποτε τους καθιστά επικίνδυνους και για τους άλλους και για τον εαυτό τους. Ίσως και το σύνδρομο Meniere, που προκαλεί εμβοές, ιλίγγους κ.λπ. Περισσότερο όμως τους συνδέει η σφοδρή επιθυμία να υπερβούν τη νόσο μέσα από τη μεγάλη δημιουργία. Ασθένεια μαζί και ίαση λοιπόν η τέχνη. Άμυνα, καταφυγή, δικαίωση. Ο απόλυτος Μύθος, μια θρησκεία χωρίς θεό, που εξυψώνει τους ίδιους τους δημιουργούς σε μύθους της εποχής τους», σημειώνει ο Μάνος Στεφανίδης, συγγραφέας, κριτικός τέχνης, καθηγητής.

Οι ηθοποιοί γίνονται ο χορός μιας μοντέρνας τραγωδίας για να υμνήσουν τους δύο τραγικούς καλλιτέχνες και μέσα από αυτούς την Τέχνη.

Η παράσταση είναι αποτέλεσμα ερευνητικού εργαστηρίου που ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2020. Η πρώτη της παρουσίαση ως work in progress έγινε τον Ιούνιο του 2020 στην ταράτσα του Συνεργατικού Στούντιο «Λάθος Κίνηση» στην Αθήνα. Τον Ιούλιο του 2021 παρουσιάστηκε στην ολοκληρωμένη της πια μορφή στην Τήνο, γενέτειρα του Γιαννούλη Χαλεπά. Η έρευνα για την παράσταση επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Η πρεμιέρα της στην Αθήνα θα πραγματοποιηθεί στις 12 Νοεμβρίου 2021 στο Μπάγκειον Ξενοδοχείο. Η αίγλη του πάλαι ποτέ φημισμένου ξενοδοχείου δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να ειπωθεί μία νέα ιστορία για τον Van Gogh και τον Γιαννούλη Χαλεπά, που ισορροπεί ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, τη ζωή, τη φθορά, τον θάνατο και την αναγέννηση, την ιδιοφυΐα και την τρέλα.

Ταυτότητα Παράστασης

Σύλληψη – Σκηνοθεσία – Δραματουργία: Πηνελόπη Φλουρή
Κείμενα: Abnormal Group
Βοηθός σκηνοθέτη: Γεράσιμος Παύλου
Επιμέλεια κίνησης: Όλγα Σπυράκη
Κατασκευή Μάσκας: Εύα Τρουπιώτη
Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Αγιαννίτης
Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου
Video: Lost Machina
Σχεδιασμός Αφίσας: Μαριθέα Χατζή
Φωτογραφίες: Megdad Fadaeenia
Φωτογραφία αφίσας – Trailer παράστασης: Άγγελος Καλτσής
ΕπικοινωνίαΔημόσιες Σχέσεις: Δέσποινα Ερρίκου, Ράνια Παπαδοπούλου
Παραγωγή: Abnormal Group

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):

Αντώνης Αντωνιάδης, Ειρήνη Ζήκα, Έλλη Σαρρή, Εύα Τρουπιώτη, Μαρίνα Τσαπέκου, Πηνελόπη Φλουρή

Λεωφορείον ο πόθος, του Τενεσί Ουίλιαμς στο Εθνικό Θέατρο

Το κορυφαίο έργο του βραβευμένου με Πούλιτζερ Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα, Τενεσί Ουίλιαμς, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Εθνικό Θέατρο.

ΗΣκηνή «Νίκος Κούρκουλος» ξεκινά τη νέα θεατρική περίοδο με ένα αριστούργημα της παγκόσμιας δραματουργίας, το Λεωφορείον ο πόθος, του Τενεσί Ουίλιαμς, το οποίο παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου.

Νέα Ορλεάνη, τέλη της δεκαετίας του 1940. Η Στέλλα και ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι, δύο άνθρωποι από διαφορετικούς κόσμους – η Στέλλα κόρη μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας του Νότου, ο Στάνλεϊ ένας τραχύς Πολωνός μετανάστης δεύτερης γενιάς – ζουν έναν παθιασμένο έρωτα σε μια γοητευτικά παρηκμασμένη συνοικία της πόλης υπό τους μελαγχολικούς ήχους της τζαζ. Αυτό μέχρι τη στιγμή που στο σπίτι τους φτάνει η Μπλανς Ντυμπουά, η αδελφή της Στέλλας.

Η Μπλανς στις αποσκευές της φέρνει όλη την απελπισία της χαμένης ζωής της, τα οικογενειακά βάρη που την τσάκισαν, έναν εύθραυστο ψυχισμό που την κάνει να προτιμά να ζει στη φαντασία αντί στην οδυνηρή πραγματικότητα. Η ματαίωση, η αποτυχία και ο χρόνος που περνά αδυσώπητα στοιχειώνουν το πολυδιάστατο έργο του Ουίλιαμς, που αντανακλά έναν σκληρό κόσμο ο οποίος αποβάλλει ή καταστρέφει όποιον δεν μπορεί να ενσωματωθεί.

Το έργο γράφτηκε το 1947 και έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Ethel Barrymore στη Νέα Υόρκη, σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν. Το 1951 γνώρισε παγκόσμια επιτυχία με τη μεταφορά του στον κινηματογράφο από τον ίδιο σκηνοθέτη και με πρωταγωνιστές την Βίβιαν Λη (Μπλανς) και τον Μάρλον Μπράντο (Στάνλεϊ). Έκτοτε έχει γνωρίσει αναρίθμητες αναβιώσεις στις σκηνές όλου του κόσμου, εντούτοις είναι η πρώτη φορά που το έργο ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο.

Ταυτότητα παράστασης

Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Θανάσης Σαράντος
Σκηνικά: Άση Δημητρολοπούλου
Κοστούμια: Λίνα Μότσιου
Μουσική: Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης
Κίνηση: Εύη Οικονόμου
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Κακαβούλας
Σύμβουλος δραματουργίας: Μάρκος Τσούμας
Βοηθός σκηνογράφου: Φανή Παϊτάκη
Βοηθός ενδυματολόγου: Σοφία Τάμπλερ

Διανομή (αλφαβητικά)

Γιατρός: Άγγελος Ανδριόπουλος
Μιτς: Ιερώνυμος Καλετσάνος
Μάργκαρετ-Νοσοκόμα: Ίντρα Κέιν
Πάμπλο: Λάμπρος Κτεναβός
Στιβ: Νικόλας Μακρής
Ευνίκη-Μεξικάνα: Πηνελόπη Μαρκοπούλου
Στέλλα: Νάνσυ Μπούκλη
Mπλανς: Κωνσταντίνα Τάκαλου
Στάνλεϊ: Αποστόλης Τότσικας
Νέος: Γρηγόρης Φρέσκος

Δυο μουσικοί επί σκηνής

Φωτογράφος παράστασης: Σταύρος Χαμπάκης

Σημείωση: Οι Σκηνές του Εθνικού Θεάτρου λειτουργούν ως αμιγείς χώροι για εμβολιασμένους και νοσήσαντες. Η είσοδος των θεατών θα γίνεται αυστηρά με την επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης.

Λόγω των έκτακτων συνθηκών, ο προγραμματισμός της πρεμιέρας και των παραστάσεων ενδέχεται να τροποποιηθεί.

Δον Καμίλο, του Σωτήρη Πατατζή στο Θέατρο Broadway

Μετά από δύο χρόνια μεγάλης επιτυχίας σε καλοκαιρινές περιοδείες, η παράσταση “Δον Καμίλο” έρχεται στην Αθήνα στο Θέατρο Broadway.

Δον Καμίλο, μια κωμωδία – σάτιρα του πολιτικού φανατισμού, όπου ο συγγραφέας εμπνέεται από τα ευθυμογραφήματα του Ιταλού συγγραφέα Ζοβάνι Γκουαρέσκι.

Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αγαπητό έργο στο ελληνικό κοινό και από τα πιο γνωστά έργα του Σωτήρη Πατατζή.
Γράφτηκε το 1958 και η υπόθεση του διαδραματίζεται λίγο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σε μια μικρή κωμόπολη της Νότιας Ιταλίας.

Κυρίαρχα πρόσωπα δύο παιδικοί φίλοι, ο Δον Καμίλο και ο Πεπόνε. Η μεταξύ τους σχέση, αγάπης και μίσους, η έντονη πολιτική αντίθεση του αιδεσιμότατου Δον Καμίλο με τον κo Πεπόνε. Όλη η πλοκή του έργου, από το οποίο δεν λείπει ο έρωτας, δημιουργεί απίστευτες καταστάσεις, που θα κάνουν τον θεατή να γελάσει με την καρδιά του, να συγκινηθεί και να προβληματιστεί.

Άλλα έργα του Συγγραφέα:

Μυθιστορήματα: Μεθυσμένη Πολιτεία (1948), Πένθιμο Εμβατήριο (1978). Θεατρικά έργα: Επιστροφή από το Μπούχεμβαλντ (1948), Καλός στρατιώτης Σβέικ (1956), Χρυσή φυλακή (1959)

Mια απίθανη κωμωδία που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια και σε όλες τις ηλικίες!

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Γιώργος Ματαράγκας
Σκηνικά – Κοστούμια: Παναγιώτης Μανίκας
Μουσική επιμέλεια: Πέτρος Ζουμπούλης
Φωτισμοί: Παναγιώτης Ψύχας
Φωτογραφίες: Κώστας Δέλχας

Διανομή:

Ελένη Φιλίνη
Σταμάτης Τζελέπης
Παύλος Κουρτίδης
Ηλίας Παπακωνσταντίνου
Έλενα Τσεφαλά
Έφη Κιούκη
και ο Γιώργος Ματαράγκας
Στον ρόλο του Δον Καμίλο ο Πέτρος Ξεκούκης
Φιλική συμμετοχή – Φωνή Θεού ο σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης

Διάρκεια Παράστασης: 100 λεπτά χωρίς διάλειμμα

Ο Ταχυδρόμος του Νερούδα στην Αθηναΐδα

Η θεατρική παράσταση «Il Postino / Ο Ταχυδρόμος του Νερούδα» σε σκηνοθεσία Μίκαελ Ζάιμπελ, ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στη θεατρική σκηνή Αθηναΐς, από την Olympia Culture.

Ηπαράσταση είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του βραβευμένου Χιλιανού συγγραφέα Αντόνιο Σκαρμέτα, ενώ έχει γυριστεί και ομότιτλη κινηματογραφική επιτυχία, που ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ταινίας το 1996.

Δεκαετία 1960. Πολιτικές αναταραχές στη Χιλή. Ο ποιητής της επανάστασης και του έρωτα Πάμπλο Νερούδα βρίσκεται αυτοεξόριστος σ ένα νησί.

Του πηγαίνει καθημερινά την αλληλογραφία του, ο Μάριο, ένας νεαρός ταχυδρόμος. Μια φιλία ξεκινά ανάμεσα στους δυο ηλικιακά και κοινωνικά αταίριαστους άνδρες. Συζητήσεις για την πολιτική, την ποίηση και τη λογοτεχνία. Αλλά κυρίως για τον έρωτα.

Θα καταφέρει ο ποιητής να βοηθήσει τον ταχυδρόμο να αγαπηθεί από την όμορφη Μπεατρίς και να την κατακτήσει;

Ο Μάριο θα ανακαλύψει πως η ποίηση δεν είναι προνόμιο των λίγων και μορφωμένων. Σε μια στείρα από ρομαντισμό εποχή, το θεατρικό Ιl Postino έρχεται να υμνήσει τον έρωτα και τη φιλία.

Η καταλυτική επίδραση της μεγάλης ποίησης στην καθημερινότητα των συνηθισμένων ανθρώπων.

Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί:

Σπύρος Σταμούλης, Κωνσταντίνος Συράκης, Τόνια Ζησίμου, Ελίνα Γιαννάκη, Σάκης Τσινιάρος, Θανάσης Τσιδίμης.

Ταυτότητα παράστασης

Σκηνοθεσία: Michael Seibel
Σκηνικά – Κοστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
Μουσική: Τάσος Καρακατσάνης
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου
Marketing: Δήμητρα Μπάκα
Οργάνωση Παραγωγής: Ραφαέλα Χαμπίπη

U(R)TOPIAS, σε χορογραφία της Πατρίσιας Απέργη στο Θέατρο Ολύμπια

H ομάδα σύγχρονου χορού Αερίτες, παρουσιάζει, σε παγκόσμια πρεμιέρα, το καινούριο της έργο, με τίτλο U(R)TOPIAS, σε σύλληψη και χορογραφία της Πατρίσια Απέργη.

Hομάδα σύγχρονου χορού Αερίτες, παρουσιάζει, σε παγκόσμια πρεμιέρα, το καινούριο της έργο, με τίτλο U(R)TOPIAS, σε σύλληψη και χορογραφία της Πατρίσια Απέργη, από τις 12 έως τις 21 Νοεμβρίου στο ιστορικό θέατρο Ολύμπια.

Με αφορμή την επέτειο για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, οι Αερίτες επιθυμούν να αναφερθούν στις σύγχρονες ουτοπίες.

Τις ουτοπίες που περιμένουμε, τις ουτοπίες που ελπίζουμε, τις ουτοπίες που έχουμε ανάγκη, τις ουτοπίες που θα γεννηθούν, για να αντέξουμε τις δυστοπίες που ήδη κατασκευάσαμε.

Η Ελληνική Επανάσταση ήταν μια ουτοπία που έγινε πραγματικότητα 200 χρόνια μετά. Σήμερα μας φαίνεται αδιανόητη.

Έχοντας λοιπόν ως άξονα την ουτοπία και τα συστατικά της, το έργο επιδιώκει να ανακαλύψει τις ιδέες αυτές, βασιζόμενο όμως στην γνώση του παρελθόντος. Και σε αυτό το σημείο, η ουτοπία γίνεται Ur–topia.

Το πρόθεμα -Ur που σημαίνει αρχαίο, πρωτόγονο, πρωτότυπο, συμβολίζει τον στόχο για τον ορισμό μιας νέας ουτοπίας, που όμως επισκέπτεται την ιστορία μας.

Έτσι, στο έργο, οι Αερίτες, ανακαλύπτουν κομμάτια και θραύσματα του παλιού, και προβάλουν τις δικές τους ιδέες προκειμένου να επανεφεύρουν νέους τρόπους μάχης και αντίστασης.

Για να φανταστούμε την ανεξαρτησία. Να αντιληφθούμε τη μάχη. Να αντέξουμε την πτώση.

Γιατί ποτέ δεν θα μπορέσουμε να φανταστούμε καλύτερο τέλος από εκείνο της επανάστασης.

Μιας επανάστασης που δεν θα φωνάζει μόνο ηχηρά για τις ιδέες της αλλά θα επιβάλει ότι το αύριο ανήκει σε όλους. Της επανάστασης που θα κατασκευάζει το είδος των Ανθρώπων που μας αξίζουν.

Και έτσι ξυπνάει η ιδέα του ηρωισμού. Και σπείρει σπόρους αισιοδοξίας και δύναμης στις παλάμες όλων των ελεύθερων πολιορκημένων.

Είναι καιρός να πολεμήσουμε για ό,τι δεν προλάβαμε. Και ας πέσουμε. Σίγουρα πάντα θα υπάρχει κάποιος να φωνάξει: Πάμε!

Συντελεστές:

Σύλληψη – Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Δραματουργία: Roberto Fratini Serafide
Μουσική σύνθεση: Δημήτρης Καμαρωτός
Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Κοστούμια: Ειρήνη Γεωργακίλα
Φωτογραφία: Τάσος Βρεττός
Βοηθός Χορογράφου: Εμμανουέλα Σακελλάρη
Εκτέλεση Παραγωγής: Έφη Πανουργιά
Παραγωγή: Τεχνηχώρος, Αερίτες.

Χορευτές:

Σεβαστή Ζαφείρα
FuerzaNegra
Γιάννης Οικονομίδης
Κώστας Phoenix
Σοφία Πουχτού
Χάρης Χατζηανδρέου
Ηλίας Χατζηγεωργίου

Θέατρο στη Στέγη: Ο Γυάλινος Κόσμος, του Tενεσί Ουίλλιαμς στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

Καλώς ήρθατε στον εύθραυστο κόσμο του Tενεσί Ουίλλιαμς και των ανθρώπων που βρίσκονται σε διαρκή φυγή. Δυο σταρ του θεάτρου, ο Ίβο βαν Χόβε και η Ιζαμπέλ Ιπέρ, επιστρέφουν στη Στέγη.

Τρεις μοναξιές πίσω από σχεδόν κλειστές πόρτες, τρεις ανθρώπινες αδυναμίες, τρεις τρόποι να ονειρεύεσαι μια διαφορετική ζωή. Πόσο απέχει η αλήθεια από την ψευδαίσθηση; Πόσο εύκολο είναι να αποδράσεις από τον Γυάλινο Κόσμο του Τενεσί Ουίλλιαμς. H διεθνής συμπαραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση καταλαμβάνει την Κεντρική Σκηνή στις 13 και 14 Νοεμβρίου σε σκηνοθεσία Ίβο βαν Χόβε.

«Στον Γυάλινο Κόσμο ανακάλυψα έναν κόσμο χωρίς ορατό ηρωισμό, έναν κόσμο που τον κατοικούν εύθραυστοι άνθρωποι. Οι ήρωες είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ουλές και μυστικά» αναφέρει ο Ivo van Hove, που επιστρέφει στη Στέγη με το αριστούργημα του Tennessee Williams και προσφέρει στην Isabelle Huppert έναν από τους πιο θρυλικούς ρόλους του αμερικανικού ρεπερτορίου.

«Η σκηνή είναι μνήμη». Κατοικείται από τρία πρόσωπα: μια μητέρα, την Αμάντα, και τα δύο παιδιά της, τη Λόρα και τον Τομ. Η Αμάντα ακόμα φαντάζεται πως είναι μια ευγενής κυρία του Νότου. Ο Τομ φροντίζει την οικογένεια και πηγαίνει σινεμά με κάθε ευκαιρία. Η Λόρα περνάει ατέλειωτες ώρες με τα γυάλινα ζωάκια της.

To έργο διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’30, κατά την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη. Όπως αναφέρει ο Ίβο Βαν Χόβε «Ο Τενεσί Ουίλλιαμς ως συγγραφέας έχει σαφή συνείδηση του ιστορικού φαινομένου. Ο ήρωάς του που θέλει να γίνει συγγραφέας έχει επίσης αυτή τη συνείδηση. Ξέρει ότι ο κόσμος σιγά-σιγά αποκτηνώνεται. Εξάλλου μοιάζει και με τον δικό μας. Αισθανόμαστε καθαρά μια όλο και μεγαλύτερη σκληρότητα. Δεν ακούμε πλέον σχεδόν καθόλου τις γνώμη των άλλων, εκφράζουμε τη δική μας άμεσα, αντιδρούμε αυτοστιγμεί, ενστικτωδώς, χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι επικίνδυνο. Ένας τέτοιος κόσμος, όπου η βία γίνεται τόσο εύκολη, όπου κανείς δεν καταλαβαίνει πλέον αληθινά τον άλλον, βρίσκεται πολύ κοντά στον πόλεμο.»

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ivo Van Hove
Παίζουν: Isabelle Huppert, Justine Bachelet, Cyril Guei, Antoine Reinartz
Μετάφραση στα Γαλλικά: Isabelle Framchon
Δραματουργία: Koen Tachelet
Καλλιτεχνικός Συνεργάτης: Mathieu Dandreau
Σκηνογραφία & Σχεδιασμός Φωτισμών: Jan Versweyveld
Κοστούμια: An D’huys
Μουσική: George Dhauw
Δημιουργία: Odéon – Théâtre De L’europe, 6 Μαρτίου 2020
Παραγωγή: Odéon – Théâtre De L’europe
Συμπαραγωγή: Comédie De Clermont-Ferrand Scène Nationale, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Desingel (Αμβέρσα), Barbican (Λονδίνο)
Με την υποστήριξη: Le Cercle De L’odéon

Διάρκεια παράστασης: 139 λεπτά

Τα τρία φιλιά… Η Σταχτιά γυναίκα, του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου στο θέατρο Μεταξουργείο

Μετά την επιτυχημένη παρουσίαση του θεατροφίλμ «Τα τρία φιλιά… Η Σταχτιά γυναίκα», η Σοφία Φιλιππίδου επανέρχεται στα θεατρικά έργα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, αυτή τη φορά, επί σκηνής, στο θέατρο Μεταξουργείο.

«Τα τρία φιλιά… Η Σταχτιά γυναίκα» μετά την διαδικτυακή παρουσίαση στο youtube ως «θεατροφίλμ», μεταφέρονται τώρα στο θέατρο Μεταξουργείο.

Το έργο – ένα ρομαντικό δράμα με συμβολικές αναφορές – είναι μια διασκευή από δύο έργα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, που μας έχει μαγέψει με την αισθητική του λεπτολογία, το πάθος και τους μυστηριώδεις συμβολισμούς του.

Η έλξη των σωμάτων και των φύλων, μια εμμονή στα φιλιά και η σημασία που δίνει σ’ αυτά ο Κωνσταντίνος Χρηστομάνος, τα τρία μοιραία φιλιά, – προς την άπιαστη «ιδανική» ερωμένη – μια ουτοπία – η αναφορά στην συμβολική θυσία ενός παιδιού με το όνομα Δώρος – κάτι σαν το θείο βρέφος – η «ανάσταση» της ηδονής, που λεπταίνει τις αισθήσεις καθώς και η μυστική ένωση με την φύση, μας φαίνονται ίσως απόκοσμα και μυθικά, αποκτούν όμως μέσα από την σουρεαλιστική μεταφορά στο σήμερα, ένα νέο νόημα που μας ξαφνιάζει με την διαχρονικότητα του. Το απρόβλεπτο τραγικό στοιχείο που ενεδρεύει στο έργο σε συνάρτηση με τον συμβολισμό της θυσίας, συναντάει την ανησυχία μας στο εδώ και τώρα και επιβεβαιώνει την αρχαία αλλά και εν τέλει παντοτινή υπαρξιακή αγωνία.

Υπόθεση του έργου

Η Δόρα και η Λιάνα, δύο ορφανά κορίτσια, βρίσκονται σε μυστικό ραντεβού -στο προαύλιο ενός παρθεναγωγείου – με τον Εύελπι Φαίδη. Η Δόρα έχει ήδη συνάψει σχέση με τον νεαρό και έχει πάρει το πρώτο του φιλί, ενώ η Λιάνα είναι κρυφά ερωτευμένη μαζί του. Λίγα χρόνια αργότερα, η Δόρα και ο Φαίδης παντρεύονται, η Δόρα αρρωσταίνει βαριά από φυματίωση και η Λιάνα επισκέπτεται το ζευγάρι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου τους. Η Δόρα ζητάει από τον Φαίδη να την φιλήσει μια τελευταία φορά, ξέροντας πως αυτό που θα ακολουθήσει («σκηνοθεσία» του θανάτου της) θα τους χωρίσει για πάντα…

Εν τω μεταξύ ο ερχομός της Σταχτιάς Γυναίκας δημιουργεί μια απόκοσμη, εφιαλτική κατάσταση στην έπαυλη ενός νεαρού παντρεμένου ζευγαριού μιας άλλης εποχής. Μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο, ο μικρός Δώρος, ο γιος τους, θα γλιστρήσει μέσα από την αγκαλιά της και θα χαθεί στα βράχια της θάλασσας. Ο νεαρός όμορφος σύζυγος μαγεύεται από την ελκυστική παρουσία της Σταχτιάς γυναίκας ενώ – η νεαρή γυναίκα του, μέσα στο παραλήρημα της «φεύγει» ακολουθώντας μια εσωτερική δύναμη που την «καλεί» σε μια μυστική ένωση με την παιδικότητα και την φύση.

Συντελεστές:

Δραματουργική διασκευή/θεατροφίλμ/σκηνοθεσία: Σοφία Φιλιππίδου
Μουσική: Μιχάλης Βρέττας
Βοηθός σκηνοθέτη: Σπύρος Βασιλάκης
Φωτογραφίες: Δανάη Γκουτκίδου
Σκηνικά/κοστούμια: Σοφία Φιλιππίδου
Αφίσα: Κώστας Φωτόπουλος
Διεύθυνση παραγωγής/φωτισμοί: Βάσω Στεργίου
Νομική σύμβουλος: Μαίρη Φραγκιαδάκη
Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

Παίζουν με σειρά εμφάνισης:
Αναστασία Ιθακησίου
Βίκυ Μαϊδάνογλου
Κωνσταντίνος Χειλάς

Η Σιωπηλή Λίμνη, του Νταβίντ Ντεσόλα στο Θέατρο Επί Κολωνώ

Η νέα παράσταση της Ομάδας Νάμα, Η Σιωπηλή Λίμνη, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη, έρχεται στο Θέατρο Επί Κολωνώ.

Το βραβευμένο έργο του Ισπανού συγγραφέα Νταβίντ Ντεσόλα «Η Σιωπηλή Λίμνη» επέλεξε να παρουσιάσει, για τη φετινή καλλιτεχνική περίοδο, η Ομάδα Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και καλλιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Χατζηνικολάου.

Τους τρεις αινιγματικούς ρόλους του έργου ερμηνεύουν οι Παναγιώτα Βλαντή, Θανάσης Κουρλαμπάς και Χάρης Τσιτσάκης.

~ Εσύ όμως δεν είσαι εσύ, αλλά η εικόνα που σχημάτισα εγώ για σένα ~
Νταβίντ Ντεσόλα, Η σιωπηλή λίμνη

Κάποιες φορές η ζωή μοιάζει με ένα παιχνίδι. Ένα απεγνωσμένο παιχνίδι ρόλων με την ελπίδα να δοθεί πνοή σε ό,τι θέλουμε να κρατήσουμε κοντά μας. Σε ό,τι έχουμε ανάγκη για να υπάρξουμε ή για να αντέξουμε το γεγονός της ύπαρξής μας. Πότε όμως αυτό το παιχνίδι αντικαθιστά την πραγματικότητα και σε πόσο επικίνδυνα μονοπάτια μπορεί να μας οδηγήσει;

Ο Ισπανός θεατρικός, κινηματογραφικός συγγραφέας αλλά και τηλεοπτικός σεναριογράφος Νταβίντ Ντεσόλα με το έργο του «Η Σιωπηλή Λίμνη» (2006) φέρνει στην επιφάνεια, μέσα από μία ιστορία που ισορροπεί ανάμεσα στο ψυχολογικό θρίλερ και το υπαρξιακό δράμα, τις άμυνες των ηρώων της απέναντι σε μια σύγχρονη αδυσώπητη κοινωνία.

Λίγα λόγια για το έργο

Ο Όσκαρ (Θανάσης Κουρλαμπάς), ένας καθηγητής που δεν διδάσκει πια εξαιτίας μιας τραυματικής εμπειρίας στο σχολείο που εργαζόταν, δέχεται μετά από παρότρυνση ενός αγαπημένου του δασκάλου (Χάρης Τσιτσάκης) να αναλάβει τη μελέτη ενός μαθητή, παιδιού μιας παράξενης και γοητευτικής γυναίκας που προσπαθεί κι εκείνη να αντιμετωπίσει τα δικά της τραύματα (Παναγιώτα Βλαντή). Η εξέλιξη όμως δεν θα είναι η αναμενόμενη και οι ιστορίες των τριών αυτών ηρώων θα συναντηθούν με φόντο μια σιωπηλή λίμνη.

Συντελεστές

Κείμενο: Νταβίντ Ντεσόλα
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου
Κοστούμια: Μαρία Αναματερού
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική: επιλογή συνθέσεων της Ελένης Καραΐνδρου
Φωτογραφίες: Γιώργος Χατζηνικολάου, Μαρία Αναματερού
Τρέιλερ παράστασης: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Βοηθoί σκηνοθέτιδος: Χαρά Στάθη, Ελευθερία Καλύβα
Υπεύθυνοι επικοινωνίας παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας
Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Αναματερού
Παραγωγή: Ομάδα Νάμα

Παίζουν οι ηθοποιοί:
Παναγιώτα Βλαντή, Θανάσης Κουρλαμπάς, Χάρης Τσιτσάκης

"Μηδειάζουσες" στο Χώρο Τέχνης Ασωμάτων

Η Θεατρική Ομάδα PROduction PROject, υπό την καθοδήγηση της Θ.Ο. «Ρακοσυλλέκτες», παρουσιάζει την κωμωδία «Μηδειάζουσες» στο Χώρο Τέχνης Ασωμάτων.

Οι «Μηδειάζουσες» είναι ένα έργο της Κωνσταντίνας Ρουμελιώτη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μαυρά και Κωνσταντίνας Ρουμελιώτη.

Ένας “επαγγελματικός” θίασος προετοιμάζεται πυρετωδώς για το ανέβασμα της σύγχρονης Μήδειας. Βρισκόμαστε τέσσερις, μόλις, μέρες πριν την πρεμιέρα. Ηθοποιοί που δεν ξέρουν τα λόγια τους, αποχωρήσεις, οντισιόν κι αντικαταστάσεις τελευταίας στιγμής, βεντετισμοί, καθυστερήσεις, άγχος, άπειρα τεχνικά προβλήματα δίνουν και παίρνουν. Η μία καταστροφή διαδέχεται την άλλη. Όλα αυτά συμβάλλουν στη δημιουργία ενός αλλοπρόσαλλου κλίματος που θα κορυφωθεί τη βραδιά της πρεμιέρας, η οποία – κακώς εχόντων των πραγμάτων – θα μείνει αξέχαστη!

Ταυτότητα παράστασης

Παίζουν (Αλφαβητικά):
Αντζά Εύα
Γιαννούκου Νάνσυ
Δαούλα Φανή
Dec Ania
Μαξούρης Δημήτρης
Ρουμελιώτη Κων/να
Σηφάκη Σοφία
Φάκαρη Αρετή
Χατζηιωάννου Παντελής
Χριστοδουλοπούλου Κων/να

"Απόλλυμι" από το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων

Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας παρουσιάζει την χοροθεατρική παράσταση “Απόλλυμι” σε χορογραφία και ερμηνεία Όλγας Σπυράκη, στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων.

Μέσα από το σόλο “Απόλλυμι” επιζητούμε να διαπραγματευτούμε την απώλεια ως γεγονός των καιρών μας, ως φαινόμενο πολιτικό και κοινωνικό που καθιστά την ύπαρξη μας a priori σε μια συνθήκη ήττας, σε μια συνθήκη όπου έχουμε απωλέσει ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Η εικόνα που αποτελεί την αφετηρία του σόλο, είναι η είσοδος μιας γυναίκας στο σπίτι της, ενώ έχει μόλις ενημερωθεί για μια απώλεια που έχει υποστεί. Δεν διευκρινίζεται ποτέ τί είναι αυτό που έχει απωλέσει, τί είναι αυτό που πενθεί. Όσο το σόλο εξελίσσεται, η γυναίκα σταδιακά βιώνει κάθε ένα από τα πέντε στάδια του πένθους για την απώλεια (όπως αυτά έχουν διατυπωθεί από την ψυχολόγο Elisabeth Kübler-Ross και είναι η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση, η θλίψη και η αποδοχή). Για κάθε στάδιο που βιώνει, η ρεαλιστική της δράση μεταποιείται σε χορό, ενώ ο χώρος γύρω της σταδιακά αποδομείται.

Συντελεστές:

Χορογραφία/ ερμηνεία: Όλγα Σπυράκη
Βοηθός χορογράφου: Μίνα Ανανιάδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Βάρσου
Σύμβουλος δραματουργίας: Στεριανή Τσιτζιλιώνη
Μουσική/ σύνθεση: Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου
Σκηνικά: Χρήστος Μπουρελιάς & Αλέκος Μπουρελιάς
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Σχεδιασμός Φωτισμού: Ζέτα Σπυράκη
Κινηματογράφηση/Μοντάζ-Φωτογραφίες: Ζέτα Σπυράκη, Χρήστος Μπουρελιάς & Αλέκος Μπουρελιάς

 

Θέατρο

Ροή ειδήσεων

Share