Οι ταινίες της εβδομάδας (12/9 - 18/9): Οι άπληστοι άνθρωποι, ο κώδικας κινδύνου και ο φόβος που τρώει τα σωθικά

Σινεμά: Στις νέες ταινίες της εβδομάδας (12/9-18/9) θα παρακολουθήσουμε ποιες θα είναι αυτές που θα κάνουν πρεμιέρα στους ελληνικούς κινηματογράφους, ανάμεσά τους μερικά πολυαναμενόμενα έργα, όπως οι «Άπληστοι Άνθρωποι», ο «Κώδικας Κινδύνου», το «Ο Φόβος που Τρώει τα Σωθικά» και το «Μαζί ξανά».

Δείτε επίσης: Νέα διάκριση για το «Poor Things» του Γιώργου Λάνθιμου: Αναδείχθηκε «ταινία της χρονιάς» από τη Διεθνή Ένωση Κριτικών

VIRAL ΕΙΔΗΣΗ

«Ράκος» ο Χρήστος Μάστορας - Τελευταία εξέλιξη με τη Μαρινέλλα!

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Κώδικας Κινδύνου

Δισεκατομμυριούχος καλεί μια σερβιτόρα και την φίλη της σε ένα εξωτικό νησί στο οποίο ταξιδεύουν μαζί με τον κύκλο πλούσιων φίλων του. Εκεί πίσω από την ειδυλλιακή βιτρίνα σύντομα θα αρχίσουν να εγείρονται υποψίες, πως στην πραγματικότητα συμβαίνει κάτι πολύ σκοτεινό.

Η ηθοποιός Ζόι Κράβιτς, που σε ταινίες και σειρές σαν το “High Fidelity”, το “The Batman” και το φοβερό “Kimi” του Στίβεν Σόντερμπεργκ έχει δείξει ερμηνευτική φλέβα προς κάτι αληθινά ενδιαφέρον, περνά εδώ πίσω από την κάμερα.

Και σκηνοθετεί μια αλληγορική μαύρη σάτιρα τρόμου με δάνεια από το “Get Out” μέχρι το “Prisoner”, συνθέτοντας μια αποπροσανατολιστικά όμορφη αλλά και εφιαλτικά συμμετρική απεικόνιση του Παραδείσου, με φίλτρα, αποχρώσεις και γωνίες λήψεις που διαρκώς μαρτυρούν κάτι το επιθετικά αρρωστημένο ακόμα κι όταν επικρατεί πλήρης ηρεμία.

Όμως παρά το αρχικό ενδιαφέρον, το καλό μάτι της Κράβιτς και το δυνατό καστ, η ταινία σε σημεία πλατειάζει, κι όταν βρίσκει ρυθμό και πυγμή το κάνει με ένα τρόπο αλληγορικά μονοκόμματο. Η ιστορία άπτεται ζητημάτων πατριαρχίας και ρατσισμού φυσικά, αλλά και γενικότερα ελέγχου και ανισοτήτων.

Δεν εξερευνά όμως στα αλήθεια τις συγκρούσεις που προκύπτουν σε μια τέτοια συνθήκη θυματοποίησης (οι χαρακτήρες αντιδρούν λίγο-πολύ με ίδιους τρόπους), ο Τσάνινγκ Τέιτουμ στο ρόλο του ισχυρού πλούσιου δε μοιάζει κι ο ίδιος σίγουρος για το τι ερμηνεία δίνει, και όλα κλείνουν σε ένα κακό φινάλε – που θα ταίριαζε πιθανώς σε μια ταινία με άλλο τόνο και διαθέσεις.

Άπληστοι Άνθρωποι

Σε μια επαρχιακή κωμόπολη, ένας βετεράνος κι ένας ρούκι αστυνομικός στην πρώτη του μέρα στη δουλειά, θα μπλέξουν σε μια απίθανη κατάσταση: Όταν ο ρούκι σκοτώσει κατά λάθος μιας σπιτονοικοκυρά μες στο σπίτι της, με ένα εκατομμύριο δολάρια να βρίσκονται αφύλακτα στο σαλόνι της, οι δυο τους θα σκαρώσουν ένα ψέμα ώστε να μπορέσουν να πάρουν τα λεφτά και να τη βγάλουν και καθαρή. Οι πράξεις τους θα ξεκινήσουν ένα βίαιο ντόμινο σε μια κοινότητα όπου κατά τα άλλα το έγκλημα πρακτικά δεν υπήρξε – αλλά καθώς φαίνεται, το σκοτάδι ήταν πάντα εκεί.

Πολύ διασκεδαστική μαύρη αστυνομική κωμωδία με τον Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ πολύ καλό και αφοσιωμένο στο ρόλο του έμπειρου αλλά εμφανέστατα πειραγμένου αστυνομικού, με τον Χιμές Πατέλ δίπλα του ως νέο στο Σώμα. (Στο ρόλο της εγκύου γυναίκας του Πατέλ είναι η Λίλι Τζέιμς, διασκεδαστικό κάστινγκ επειδή οι δυο τους ήταν γλυκύτατο πρωταγωνιστικό δίδυμο στο “Yesterday” του Ντάνι Μπόιλ.)

Ξέρεις από την αρχή λίγο ως πολύ την ευρύτερη κατεύθυνση που θα πάρει η δράση, αλλά αυτό δε σημαίνει πως η ταινία δεν έχει την ικανότητα να πετάει και χαριτωμένες ή/και βίαιες εκπλήξεις στην πορεία στον θεατή.

Υπάρχει εδώ DNA από αδερφούς Κοέν μέχρι Ταραντίνο κι από “A Simple Plan” μέχρι “Θησαυρό της Σιέρα Μάδρε”, με χαρακτήρες που κάνουν λάθη προς τέρψη του κοινού, με χιούμορ αλλά και απρόσμενη σκληράδα σε πολλά σημεία, και με ένα σενάριο ελαφρώς μη-γραμμικό (τόσο-όσο, θα λέγαμε) ώστε να υπάρχει διαρκώς ένα στοιχείο έκπληξης.

Ως morality play δεν σηκώνει βέβαια και πολλά κιλά η ταινία, και η προσπάθειά της να μένει διαρκώς ένα βήμα μπροστά από τον θεατή (όταν βασίζεται σε τόσο αναγνωρίσιμα μοτίβα) κάπου ίσως λίγο κουράζει. Αλλά σε γενικές γραμμές ξέρει πώς να διασκεδάσει, κι αυτό το σεβόμαστε.

Μαζί Ξανά

Ηθοποιός αποσύρεται κάπου μακριά από το αστικό κέντρο ύστερα από μια επαγγελματική του αποτυχία. Εκεί θα συναντήσει μια δασκάλα πιάνου με την οποία κάποτε είχε ένα φλογισμένο ερωτικό πάθος που γρήγορα έφτασε σε αδιέξοδο. Σε ένα μουντό περιβάλλον, θα βρουν αυτοί οι δύο μελαγχολικοί ήρωες τη φλόγα για να αναθερμάνουν τις υπάρξεις τους;

Καλογυρισμένο αισθηματικό δράμα από τον Στεφάν Μπριζέ (“Ο Νόμος της Αγοράς”), έναν σκηνοθέτη γνωστό περισσότερο για το πολιτικό του σινεμά, που εδώ εξερευνά μια ερωτική σχέση και της περιπλοκότητα των δεσμών της με το παρελθόν που πάντα είναι παρόν, επιθετικά ζωντανό. Ο Μπριζέ δεν αντιστέκεται και πάλι στις περιφορές γύρω από τον ίδιο άξονα στην διάρκεια του φιλμ, το οποίο θα μπορούσε να είναι πολύ πιο δεμένο.

Πολλά εν τέλει κρίνονται από τα vibes κι από την ένταση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες – ο Γκιγιόμ Κανέ από τη μία είναι καλός και γοητευτικός, αλλά την ταινία τελικά σηκώνει η πάντα μαγνητιστική Άλμπα Ρορβάχερ με μια διαπιεραστική ματιά στην οποία συνυπάρχει μια σχεδόν βαρυτική μελαγχολία αλλά και όλη η υπόσχεση του σύμπαντος.

Ο Φόβος Τρώει τα Σωθικά

Σε μια ακόμα πληγωμένη και κοινωνικά διαλυμένη μεταπολεμική Γερμανία, μια 60χρονη μοναχική χήρα γνωρίζει έναν πολύ νεότερό της μετανάστη ένα βράδυ σε μπαρ. Η αρχική τους φιλία εξελίσσεται σε κάτι διαφορετικό και, όταν σύντομα παντρευτούν, οι αντιδράσεις από τον περίγυρό τους θα είναι σοκαριστικά επιθετικές.

Ο Φασμπίντερ στην πρώτη του ουσιαστικά διεθνή επιτυχία, εμπνέεται από το αριστούργημα “All That Heaven Allows” του Ντάγκλας Σερκ για να πει μια σαρωτικά δραματική ιστορία κοινωνικού αποκλεισμού καταφέρνοντας να συνταιριάξει τα προσωπικά πάθη και αδυναμίες των κεντρικών ηρώων (και τα συχνά διόλου αλτρουιστικά κίνητρά τους) με ειλικρίνεια και πάθος, σε μια εντυπωσιακή ισορροπία συναισθημάτων.

Καδράρει εντυπωσιακά τους ήρωές του, παίζοντας ανάμεσα σε κοντινά πλάνα και σε στατικούς χώρους όπου μια φιγούρα καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του κάδρου σα να καλύπτει (ή να επιβάλει) το συναίσθημα της σκηνής.

Με αυτό τον τρόπο προσφέρει και στιλιστικά μια δική του ερμηνεία πάνω στις μελοδραματικές εξάρσεις του έργου του Σερκ, ο οποίος επίσης αφηγείται μια ιστορία τεράστιων εντάσεων μέσα από καδραρίσματα και χρώματα – αλλά με τελείως διαφορετικό τρόπο ανάμεσα στις δύο προσεγγίσεις.

Ταυτόχρονα, ο Φασμπίντερ βαθαίνει τις ταξικές αποστάσεις του ζευγαριού εισάγοντας στοιχεία κοινωνικού ρατσισμού καθώς και της ευρύτερης κρίσης μιας χώρας που έμοιαζε ακόμα ακινητοποιημένη, σε σοκ.

Το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό, με εντυπωσιακή χρήση της κάμερας ως αφηγητή κι όχι απλά ως παρατηρητή, σε μια εντυπωσιακή άσκηση κοινωνικής και συναισθηματικής πολυπλοκότητας από τον Φασμπίντερ. Ένα από τα κορυφαία έργα της καριέρας του.