«Γιατί να ζούμε με τόσο μίσος;»: Απαντήσεις στο ψηφιακό πρόγραμμα της Στέγης
Μια συζήτηση για την ρητορική του μίσους που δηλητηριάζει τις σύγχρονες κοινωνίες
Στο διαχρονικά επίκαιρο ερώτημα «γιατί να ζούμε με τόσο μίσος;» επιχειρούν να απαντήσουν το νέο επεισόδιο της ψηφιακής σειράς συζητήσεων της Στέγης, «Society Uncensored» και η online πρεμιέρα της παράστασης της Ιώς Βουλγαράκη και της Ομάδας ΠΥΡ «Μισσαλοδοξία» που θα κάνουν διαδικτυακή πρεμιέρα την Κυριακή 14 Μαρτίου, στο ψηφιακό κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση. Παράλληλα έρχεται και το 8ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στο Ίδρυμα Ωνάση.
Στην ψηφιακή συζήτηση #Psofos | Η ρητορική μίσους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που θα προβληθεί στις 20.00 διευρευνώνται μεταξύ άλλων οι τρόποι με τους οποίους προωθούν και αναπαράγουν οι πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης τη ρητορική μίσους, πώς προστατεύει η ανωνυμία τους χρήστες που εκφέρουν ρατσιστικό λόγο και πώς ο νόμος τους αποδέκτες της ρητορικής μίσους;
Η «Μισαλλοδοξία» (Intolerance), η μνημειώδης, σπονδυλωτή, βωβή ταινία του D.W. Griffith, για την οποία έχει ειπωθεί πως μπορεί κάλλιστα να σταθεί δίπλα στην 5η Συμφωνία του Μπετόβεν και στα αριστουργήματα του Μιχαήλ Άγγελου έγινε παράσταση στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης τον Ιανουάριο του 2016 και 5 χρόνια μετά κάνει ψηφιακή πρεμιέρα στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση.
Φόντο ο άγριος καπιταλισμός και πουριτανισμός της Αμερικής του 1914-15
Στη δική της «Μισαλλοδοξία», η Ιώ Βουλγαράκη δραματοποιεί μόνο την τελευταία από τις τέσσερις ιστορίες της ταινίας, στην οποία ένας αθώος καταδικάζεται για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ, με φόντο τον άγριο καπιταλισμό και πουριτανισμό της Αμερικής του 1914-15, και συνθέτει με σημερινούς θεατρικούς όρους ένα βωβό μουσικοθεατρικό έπος γύρω από το δίπολο «αδιαλλαξία Vs αλληλεγγύη».
Πλούσιοι και φτωχοί, ερωτευμένοι και γεμάτοι μίσος, αγνοί και δολοπλόκοι. Πόσο έχουν, άραγε, αλλάξει οι άνθρωποι από το 1916; Από το βωβό σινεμά στο κατ’ επιλογήν βωβό θέατρο, η Ιώ Βουλγαράκη αναζητά νέες αφηγηματικές οδούς, πέρα από ένα τυπικό θεατρικό κείμενο, πέρα κι από τον ίδιο το λόγο.
Η παράστασή της είναι μια αναψηλάφηση της ουσίας του φιλμ του Γκρίφιθ, σε κάτι που δεν θέλει να είναι «διασκευή», μα ένα «παιχνίδι» με τους κανόνες της αφήγησης, της θεατρικής γλώσσας και των εργαλείων της και μια καθαρτική βουτιά αναγνώρισης της μισαλλοδοξίας, η οποία επιβιώνει πάντοτε και παντού, μέσα και γύρω μας.
Aκολουθήστε μας στo Google News
