«Πολλές φορές αρνούμαι να σηκωθώ από το κρεβάτι, αρνούμαι να λουστώ»: Ραγίζει καρδιές η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη
«Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε όλο αυτό που ζούμε»
Όλο το πανελλήνιο είχε συγκλονίσει η υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη, της φοιτήτριας που έχασε τόσο άδικα και τόσο νωρίς την ζωή της. Πέντε χρόνια από τη μοιραία νύχτα της 28ης Νοεμβρίου 2018, οι γονείς της της 21χρονης -τότε- φοιτήτριας Μεσογειακών Σπουδών στη Ροδό, εξακολουθούν να ζουν το δικό τους μαρτύριο. Η μητέρα της ραγίζει καρδιές, καθώς όπως λέει πολλές φορές αρνείται να σηκωθεί από το κρεβάτι, ακόμα και να λουστεί.
Ο χρόνος για εκείνους έχει σταματήσει σε εκείνη την τραγική στιγμή που έμαθαν ότι οι κόρη τους δεν υπάρχει πια. Ο Γιάννης Τοπαλούδης και η Κούλα Αρμουτίδου ανοίγουν την καρδιά τους στο περιοδικό ΟΚ!. Παράλληλα, οι γονείς της αδικοχαμένης φοιτήτριας, Ελένης Τοπαλούδη, «ράγισαν καρδιές» αποκαλύπτοντας πως η γιαγιά της έδωσε τα λεφτά που κρατούσε για το γάμο της στο γραφείο κηδειών.
Μητέρα Ελένης Τοπαλούδη: «Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε όλο αυτό που ζούμε»
Σε μία συγκλονιστική συνέντευξη προχώρησαν οι γονείς της Ελένης Τοπαλούδη. Πιο συγκεκριμένα, ερωτήθηκαν:
Πριν γίνει το κακό, είχατε τη ζωή σας, τη σειρά σας, στόχους και όνειρα. Τώρα πώς είναι η καθημερινότητά σας;
Κούλα: Είναι πολύ δύσκολη. Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε όλο αυτό που ζούμε. Δεν υπάρχει διάθεση. Εγώ πολλές φορές αρνούμαι να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν θέλω να κάνω δουλειά, να μαγειρέψω, να κάνω τα αυτονόητα. Υπάρχει άρνηση για τη ζωή, αδιαφορία. Με ένα απλανές βλέμμα βυθισμένη στον δικό μου κόσμο. Συνεχώς ζω με την Ελένη μαζί και πονάει η καρδιά μου. Δεν είμαι πια η ζωντανή Κούλα που ήταν ενεργός πολίτης στη μικρή πόλη που ζούμε. Τώρα πλήρης αδιαφορία. Τον πρώτο καιρό αρνιόμουν να πάω και να λουστώ.
Πατέρας Ελένης Τοπαλούδη: «Ζούμε για να ζούμε»
Γιάννης: Ούτε στους γιατρούς για τον ετήσιο έλεγχο δεν θέλαμε να πάμε. Πήγαμε μετά από δυο-τρία χρόνια. Δεν μπορούμε καν να εργαστούμε. Τα παιδιά καταλαβαίνουν τη διάθεση του εκπαιδευτικού. Πώς να προσφέρουμε χαρά στα παιδιά; Ζούμε για να ζούμε. Πλέον όλα είναι με το «πρέπει». Αναγκαστικά πρέπει να κάνουμε τα καθημερινά πράγματα. Όλα τα κάναμε πριν με κέφι και χαμόγελο. Τώρα όχι πια.
Aκολουθήστε μας στo Google News
