Πέθανε ο Γιάννης Συγγελάκης - Εκ των τελευταίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος της Βιάννου
Ο διεθνής τύπος κατέγραψε πολλές φορές τις συγκλονιστικές του μαρτυρίες
Στις 25/1/2023 έφυγε από τη ζωή, εκ των τελευταίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος της Βιάννου στις 14 Σεπτεμβρίου 1943, ο Γιάννης Συγγελάκης που γεννήθηκε στις 15/1/1936 και ήταν μόλις 7 ετών, όταν οι Γερμανοί σκότωσαν τον πατέρα του και τέσσερα ακόμη μέλη της οικογένειάς του και κατόπιν έβαλαν φωτιά στο χωριό!
Τα γεγονότα σημάδεψαν τη ζωή του και αφιερώθηκε στον αγώνα για να τεκμηριωθούν με τρόπο αδιάψευστο οι ωμότητες των Γερμανών κατακτητών, για την ανάδειξη και διεθνοποίηση τόσο του Ολοκαυτώματος της Βιάννου, όσο και όλων των ολοκαυτωμάτων της χώρας, με κεντρικό στόχο να αποδοθεί δικαιοσύνη, καθώς τα εγκλήματα πολέμου είναι απαράγραπτα.
Ο διεθνής τύπος κατέγραψε πολλές φορές τις συγκλονιστικές του μαρτυρίες. Τον αποχαιρέτησαν πολλοί απλοί άνθρωποι, αλλά και πολλοί επώνυμοι, ενώ η εξόδιος ακολουθία τελέστηκε προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου, Καστελίου και Βιάννου κ. Ανδρέα.
Δείτε επίσης: Πέθανε ο Παναγιώτης Γκούμας!
Όπως ανέφερε μεταξύ άλλων στον επικήδειο λόγο του ο γιός του Δρ. Αριστομένης Συγγελάκης, συγγραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών στην Ελλάδα (ΕΣΔΟΓΕ): «Απέκτησε επτά πανεπιστημιακά πτυχία, κατά σειρά:
Παιδαγωγικής Ακαδημίας, Μετεκπαίδευσης Δασκάλων, Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο, Δημόσιας Διοίκησης στο Πάντειο, Θεολογίας, Νομικής και, τέλος, Μετεκπαίδευσης Καθηγητών, πέτυχε την οικογενειακή του αποκατάσταση και την κοινωνική του καταξίωση! Ξεκίνησε την επαγγελματική του διαδρομή ως δάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο του Πατσίδερου και στη συνέχεια διορίσθηκε στα Δαμάνια Μονοφατσίου, ένα χωριό με πρόσφυγες από τη Σελεύκεια της Μικράς Ασίας, που ήρθαν στην Κρήτη το 1923-1924 μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών με τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Εκεί γνώρισε τη μητέρα μου την Κρυσταλλία, νεοδιορισθείσα νηπιαγωγό από τη Λαμία, δίδαξε πολλά χρόνια, με αφοσίωση και μεράκι και κατάφερε να αλλάξει προς το καλύτερο το μέλλον των παιδιών της περιοχής. Στη συνέχεια υπηρέτησε ως δάσκαλος στα Δημοτικά Σχολεία της Αμφιάλης Κερατσινίου και των Σεπολίων και μετά τη μετάταξη στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, υπηρέτησε ως Καθηγητής και Λυκειάρχης στο 30ο Λύκειο της Κυψέλης, ως Προϊστάμενος του Γραφείου Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στο Ίλιον και στη συνέχεια στην Αθήνα, και, τέλος, ως Προϊστάμενος της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά.
Συνταξιοδοτήθηκε το 2000 και έλαβε τον σημαντικό τίτλο του Επίτιμου Προϊσταμένου Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Αλλά, κυρίως, κέρδισε την αναγνώριση, την αγάπη και το σεβασμό της εκπαιδευτικής κοινότητας, των συναδέλφων του δασκάλων και καθηγητών, των θεσμικών συνδικαλιστικών τους οργάνων, των τοπικών κοινωνιών».
Και σε άλλο σημείο τόνισε πως: «Χωρίς όμως ποτέ να σταματήσει ν’ αγωνίζεται για Δικαιοσύνη κι Αποζημίωση απέναντι στην αναλγησία και υπεροψία του “δημοκρατικού” γερμανικού κράτους: πάλεψε ως συγγραφέας κι ερευνητής της Ιστορίας του τόπου του, ως ομιλητής σε τελετές μνήμης, όπου ανέδειξε ιδιαιτέρως τη συμβολή των χωριών της Δυτικής Ιεράπετρας στη θυσία του Ολοκαυτώματος της Βιάννου και τον Γολγοθά που είχαν να ανέβουν τα θύματα, ως εκπρόσωπος της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου και Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Θυμάτων Ναζιστικής Κατοχής, ως απλό μέλος του Εθνικού Συμβουλίου που αγωνιούσε και συμμετείχε, με σεμνότητα, στον αγώνα για Δικαιοσύνη όσο ελάχιστοι».
Aκολουθήστε μας στo Google News
