«Ποια είναι η παιδεία σας κυρία παιδαγωγέ;»
«Όταν έφερα το γιο μου στον κόσμο ήμουν μόλις 22 χρονών και ονειρευόμουν για εκείνον ένα κόσμο αγγελικά πλασμένο. Πίστευα πως θα μπορούσα πάντα να τον προστατεύω. Τι ανόητη;
Όσο μεγάλωνε εκείνος άλλο τόσο μεγάλωνε και η ανησυχία μου, για τα πάντα. Δεν με ένοιαζε να είναι ο τέλειος μαθητής , να φέρνει βραβεία και επαίνους ή χρυσά μετάλλια στο άθλημα που εκείνος επέλεξε και αγαπά. Το μόνο που με ένοιαζε είναι να είναι σωστός Άνθρωπος (ναι, με κεφαλαίο Α). Ένα φλέγον ζήτημα που με απασχολούσε ήταν το θέμα του bullying, και όσο με τρόμαζε η ιδέα να πέσει θύμα, ακόμη περισσότερο με τρόμαζε να γίνει εκείνος ο θύτης.
Και φτάνουμε στο σήμερα, 8 χρόνια μετά από την μέρα της γέννησης του με εκείνον να μου εξομολογείται ανάμεσα σε αναφιλητά το λόγο που αρνείται να παρακολουθήσει ένα συγκεκριμένο μάθημα.
5 μήνες πριν μια δασκάλα η οποία διδάσκει στην τάξη του γιού μου μια φορά την εβδομάδα, αποφάσισε σαν “τιμωρία” επειδή έκανε το τραγικό λάθος να μιλήσει σε έναν συμμαθητή του εν ώρα μαθήματος, να τον βάλει να κάθεται σε μια βοηθητική έδρα που υπάρχει εντός της αίθουσας για όλη την υπόλοιπη σχολική χρονιά. Μόνο του, απομονωμένο, όχι σε θρανίο και όχι για εκείνη τη μία φορά.
Πέρασε καιρός μέχρι να καταφέρω να εκμαιεύσω το λόγο της άρνησης για το συγκεκριμένο μάθημα. Ρώτησα συμμαθητές του, έψαξα, διασταύρωσα την πληροφορία και όπως ήταν αναμενόμενο, όλα ήταν αλήθεια! Προφανώς, όπως κάθε γονιός θα έκανε, προσπάθησα επανειλημμένως να επικοινωνήσω με τη δασκάλα κάτι το οποίο δεν ήταν σχεδόν ποτέ εφικτό, μέχρι τη στιγμή που η ίδια ζήτησε να το συζητήσουμε δια ζώσης και όχι από το τηλέφωνο.
Πήγα στο ραντεβού διατηρώντας μια ήρεμη στάση και δείχνοντας τη διάθεσή μου για εξηγήσεις ή/και απολογίες. Όπως ήταν αναμενόμενο η εν λόγω κυρία αρνήθηκε σχεδόν τα πάντα. Προσπάθησε να με πείσει πως έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο διαπαιδαγώγησης, αρνήθηκε πως το περιστατικό συμβαίνει για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, διαψεύδοντας λεγόμενα τόσο του γιού μου όσο και όλων των υπολοίπων συμμαθητών του, αρνήθηκε επίσης να έρθει σε αντιπαράθεση με το γιό μου ενώπιον μου, με σκοπό να αποκαλυφθεί η αλήθεια, με αποκορύφωμα το ειρωνικό της χαμόγελο συνοδευόμενο από την ερώτηση “δίνετε βαρύτητα σε λεγόμενα μικρών παιδιών;”.
Πώς μπορεί λοιπόν η εν λόγω κυρία να αποκαλείτε παιδαγωγός; Ποια παιδεία μπορεί να διδάξει στα παιδιά μας; Αρνούμαι να δεχτώ πως αυτή η γυναίκα μπορεί να παίξει ρόλο στη διάπλαση του χαρακτήρα μικρών παιδιών. Να διδάξει τι; Τον αποκλεισμό από έναν κοινωνικό περίγυρο για ένα και μοναδικό παράπτωμα; Την ειρωνεία; Την άρνηση της αλήθειας; Το διαχωρισμό;
Ίσως τελικά να μην έπρεπε να φοβόμαστε μόνο τα παιδιά για εκφοβισμό σε συνομηλίκους τους, αλλά και τους ενήλικες. Δυστυχώς, οι ενήλικες είναι εκείνοι που δημιουργούν τα μεγαλύτερα τραύματα στα παιδιά. Ίσως, οι άνθρωποι στους οποίους εμπιστευόμαστε με κλειστά μάτια τα παιδιά μας να μην είναι αυτό που φανταζόμαστε. Ίσως τελικά πίσω από τις κλειστές πόρτες των αιθουσών διδασκαλίας να κρύβονται χιλιάδες μυστικά που έως τώρα αγνοούσαμε.
Ίσως μια μέρα όλοι οι γονείς να μπορέσουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας τον αγγελικά πλασμένο κόσμο που για αυτά ονειρευτήκαμε, γεμάτο Ανθρώπους με κεφαλαίο Α.»
Aκολουθήστε μας στo Google News
